Dit is een uitgave van

2010 - 2011

www.destentor.nl donderdag 2 september 2010

50|190

I n De Heerdt, een Puttense lo-kaliteit op loopafstand vanzijn werkplek, zit HarryHamstra op de ‘praatstoel’.

Hier boomt de beleidsmedewerkeropenbare werken in de gemeentePutten vaker over zijn favorietetijdverdrijf. De Nijkerker is één enal voetbal, altijd geweest. Geencompetitie zonder anekdotes, geenclub zonder mensen mét een ver-haal. Hamstra signaleert, luistert,observeert, verhaalt, schrijft. Hijspeelt graag met woorden, om hetnog altijd jongensachtige voetbal-plezier te duiden.Hij was jarenlang de voetballende‘Mister Sparta’. Binnen de lijnenvan wat in Nijkerk de Ebben-horst-accommodatie is gaan heten,was de nijvere Hamstra met al zijnclubliefde één met de bal. Hij pio-nierde als hoofdcoach in polder-stad Zeewolde, bij de gelijknamigeclub. Hij was hoofdcoach in hetdorpse Nijkerkerveen, liefst negenseizoenen bij Veensche Boys. Enhij hielp de ‘Blauwen’ van Spaken-burg aan de mogelijkerwijs laatstetitel in de hoofdklasse van het za-terdagvoetbal in de functie van in-terim-trainer met verantwoorde-lijkheidsgevoel.In Spakenburg bivakkeert Hams-tra nog steeds, als assistent-trainervan André Paus, met wie hij de ko-mende maanden de nieuwe top-klasse gaat verkennen.Hamstra heeft alle lagen van hetvoetbal ontgonnen. En hij is ernog steeds niet mee klaar. Hetoude koestert hij, voor het nieuweis hij niet bang. Voetbalhistoriekan niet zonder toekomst, dan welandersom. Hamstra legt graagdwarsverbanden, met koppen kof-fie als smeermiddel (of met fluit-jes bier). Is het niet in een Puttenseetcafé dan toch zeker in een voet-balkantine. Of in alle rust thuisachter zijn computer.En zelfs tijdens een zomerse mi-ni-vakantie in eigen land. Alsblijkt dat het hotel in Zeelandgrenst aan een voetbalveld. Hetspelletje laat hem niet los, nogniet. Hamstra, hoewel verguld vannostalgie, gaat mee met de tijd.Vooruit met die bal.Denkend aan zijn jongste jaren alsSpartaan, ziet Hamstra die ‘rijmooie witte berken’ langs hethoofdveld staan. En dan kruipt hijeven de in de rol van de romanti-cus. ,,Die bomen zijn ooit gepootdoor een oom van mij, BesselWorst, en zijn vriend Renger Eb-benhorst, die later voorzitter is ge-worden en naar wie het sportparkis vernoemd. Daar staan er nu, he-lemaal in een hoek van de accom-modatie, nog maar twee van. Dielaatste berken moet ik nog maareens op de foto zetten, als aanden-ken aan een heel onvergetelijkevoetbaltijd.’’Het voetbalcomplex van Sparta is

nu het decor van kunstgrastapij-ten, zoals zo vele voetbalterreinen.,,De meeste leden zitten daar hele-maal niet mee. Wie hebben er nognostalgische gevoelens? Die voet-baldieren sterven uit. Wie praat ernog liefdevol over oude merkenvoetbalschoenen, over Quick enTopstar? Welke voetballer vanSparta neemt er op een koude dagnog een theelepel met cognac ensuiker in voor een wedstrijd? Alsik dat soort verhalen nu vertel,zien maar weinigen daar de lolvan in.’’Een masseur of fysiotherapeutwas er niet beschikbaar voor de se-lectie van de Nijkerkers, toen dejonge Harry Hamstra zijn debuutmaakte in Sparta 1. ,,Als spelerspijn aan hun poten hadden, watze bijna nooit hadden, want ze wa-ren bikkelhard, gingen ze naast el-kaar in een sloot met koud waterstaan. En weg was de pijn. En toende eerste fysiotherapeut er een-maal was, was het tape op de bon.Daar werd heel zuinig mee omge-sprongen. Van rolletjes tape moestje afblijven. De fysiotherapeut zat

erop als een krolse kip op eieren.Moet je nu eens kijken. Elke trai-ning en wedstrijd gaat er een la-ding tape doorheen. Aanbodschept vraag.’’Meer nog dan accommodaties enmaterialen heeft Hamstra de aardvan de voetbalmens zien verande-ren in de loop de jaren. ,,Steedsminder spelers zijn honkvast Ikspeelde met een vast groepje spe-

lers van Sparta seizoenen lang te-gen een vast groepje van VVOG ofvan DVS’33 of van SDC Putten.”„Bij SDC Putten wist je dat je Ceesvan Ommeren, Cootje van denBerg, Arthur de Rochement en Jo-hn Lubbersen zou tegenkomen.Bij DVS’33 waren Geerling Hams-tra, Jan Toes, Gerard Dijkhuis je te-genstanders. Moest je tegen

VVOG, dan kon je op Heimen Jan-sen, Eti Jansen, Coen Bruining enJaap Umans rekenen. Nu is er jaar-lijks een heel groot verloop, de on-derlinge rivaliteit is daardoor flinkafgenomen.’’,,Voetbal kan helemaal niet zonderrivaliteit. Rivaliteit heeft meervoordelen dan nadelen. Sparta enNSC zouden in Nijkerk tegenoverelkaar moeten staan. De sloot er-tussen zou zo breed als een kanaalmoeten zijn, met een ophaalbrug.De rivaliteit was enorm wanneerik vroeger met Sparta tegen de vij-and voetbalde, tegen VVOG, tegenDVS’33, tegen SDC Putten. Zo’nanimositeit is er niet meer. Nuvoetballen ze tegen hun vrien-den.”„Zelfs de WK-finale tussen Neder-land en Spanje was daar een voor-beeld van. Ze kusten elkaar nogniet voor de wedstrijd, maar zestonden niet tegen elkaar te tuffenen schoppen of elkaar te provoce-ren in de catacomben. Vrijwel ie-dereen had al wel eens met ieder-een in hetzelfde elftal gespeeld.Dat zie je ook terug in het ama-

teurvoetbal.’’Voor het gemak stelt Hamstra zijnvoetballende zoon met dezelfdevoornaam ten voorbeeld. HarryHamstra junior speelde bij SpartaNijkerk in de jeugd en vervolgensbij Veensche Boys en SDC Putten.Dit seizoen is hij terug op hetoude nest, dat nu het keurmerkvan topklasser heeft. ,,Hij gaat ‘savonds stappen met vrienden te-gen wie hij ‘s middags nog heeftgespeeld. Dat snap ik niet. Dat ge-beurde in mijn tijd niet. Je keekwel uit om met je vijand een bier-tje te drinken, bang als je was ge-snapt te zullen worden. De voet-balvijanden zijn verdwenen, hetzijn voetbalmaten geworden. Riva-liteit zou toch de gezonde basismoeten zijn? Echte wedstrijdele-menten verdwijnen steeds meer.”„Ik heb zelfs niet met mijn vrien-den in één lager elftal willen spe-len. Sommigen vonden dat maarraar. Had ik het gedaan, waren webinnen vier weken geen vriendenmeer geweest. De vrijblijvendheidvan het voetbal vind ik helemaalniks.’’

Voetbaldier valt ten prooi aan nostalgie

Harry Hamstra, assistent-trainer van Andre Paus bij Spakenburg, maar voelt zich nog altijd Mister Sparta. Hij denkt graag terug aan die goeie, ouwe tijd.„Welke voetballer van Sparta neemt er op een koude dag nog een theelepel met cognac en suiker in voor een wedstrijd?” foto Studio Kastermans

‘De voetbalvijanden zijnverdwenen, het zijnvoetbalmaten geworden’

Hij kent de regionale voet-ballerij als geen ander, vanbinnenuit. Als speler, alshoofdtrainer, als assis-tent-coach. Harry Hamstraademt voetbal.

door Hans Vos

donderdag 2 september 2010 www.destentor.nl

| 51190

E en van nature bezige regel-neef met een onbegrensdlijkende clubliefde, zo zul-len veel clubvrienden Ge-

rard Kappers bij voorkeur willentyperen. De oudsten onder hen,het legertje 65-plussers, kennen de-ze personificate sinds de tienertijdvan de onvermoeibare denker éndoener onder de VVOG’ers. Opachttienjarige leeftijd bekleeddeKappers, nu 55 jaar oud, al een be-stuurlijke functie bij het Harder-wijkse VVOG, dat toentertijd nogeen toonaangevende verenigingwas in het zaterdagvoetbal.,,Het zit in je, of niet’’, zo verklaartKappers zijn jeugdige betrokken-heid bij het grote geheel. ,,Als jeover van alles in de vereniging jemond opendoet, dan krijg je alsnel te horen: ‘Als jij het zo goedweet, dan ga je maar in het be-stuur zitten’. Zo werkt dat nu een-maal.’’ Hij zegt het ‘managen’ vanclubaangelegenheden op sport-park De Strokel in de vingers tehebben gekregen dankzij de prakti-sche ‘coaching’ die hij jarenlangkreeg van bestuurlijke groothedenals Cor de Haan en Rino van Stee-nis. Matadoren noemt hij dezetwee voorbeelden.Kappers beperkte zich vanaf het al-lereerste begin niet tot het, meteen groot verantwoordelijkheids-besef, invullen en uitvoeren vanzijn officiële takenpakket. Vastge-plakt aan het pluche zat de gebo-ren bestuurder niet. Verre van datzelfs. Bij het runnen van een voet-balvereniging hoorde en hoortook het opknappen van het ‘vuilewerk’. Dat heeft hij, tot op de dagvan vandaag, nimmer geschuwd.,,Ik sta het liefst met mijn beide po-ten in de modder’’, zo omschrijftKappers zijn ware aard als deplichtsgetrouwe clubman vanVVOG.Als héél pijnlijk heeft Kappers dedegradatie uit de hoofdklasse erva-ren. Sinds de invoering van de top-klasse, met ingang van dit seizoen,heeft hij het ‘zwarte gat’ extragroot zien worden. Maar de Har-derwijker is niet bij de pakkenneer gaan zitten. Nog even betrok-ken als in de hoogtijdagen van zijnclub - het in 1997 behaalde lands-kampioenschap bij de zaterdaga-mateurs - probeert Kappers de ge-vallen Veluwse voetbalreus de goe-de kant op te duwen. En hij prijstzich gelukkig dat hij er inVVOG-kring niet alleen voor staat.Hij heeft medestanders.Het basiswerk, hoe tijdrovendook, heeft hem in het verenigings-leven altijd aangetrokken. Hijmocht graag het beleid mede bepa-len, tot in het hoofdbestuur alspenningmeester en voorman vande zaterdagtak, maar hij schroom-de niet om daadwerkelijk de han-den uit de mouwen te steken enanderen daarvoor waar nodig teenthousiasmeren. ,,Want met vijf,

zes man de kleedkamers op zater-dagmiddag om half vijf eenschoonmaakbeurt geven, kan bestheel gezellig zijn. In je eentje is heteen rotklus. Uit deze saamhorig-heid schep ik mijn vreugde. Jemoet het in een club gezamenlijkwillen doen.’’Met die taakbewuste opvatting

schetst Kappers onbewust eenvoorbeeldig zelfbeeld. Dit seizoenheeft hij weer zitting in de techni-sche commissie van VVOG, waar-door hij heel dicht bij de spelers-groep en begeleidingsstaf van deHarderwijkse eersteklasser staat.Hij kan in deze rol putten uit ei-gen ervaring. Kappers was een aan-tal seizoenen teammanager, in eentijdfase waarin VVOG steeds meermoeite had het hoofdklasserschap

te bewaken. Uitgerekend een jaarnadat Kappers zijn ondersteunen-de taak bij de hoofdmacht hadbeëindigd, tuimelden de Harder-wijkers naar de eerste klasse.Hulpeloos voelde Kappers zichaanvankelijk bij de degradatie.Maar dat gevoel heeft bij hem on-dertussen plaatsgemaakt voor eenvernieuwingsdrang. De entouragevan De Strokel beeldt dat ook uit.Het hoofdveld is voorzien van eenkunstgrastapijt, de aankleding er-van gemoderniseerd. VVOG kanweer vooruit. Precies wat Kapperswil. Hij schrijft de sportieve kantvan het verhaal letterlijk van zichaf, als scribent voor de eigen club-website en het programmaboekje.En hij hoort de ‘andere kant’ vandat verhaal met grote regelmaat alsbarkeeper in de kantine.,,Is er geen speaker bij thuiswed-strijden, dan doe ik dat. Ik maggraag de handen uit de mouwensteken. Maar ik besef dat ik tot eensoort behoor die bij veel sportver-enigingen langzaam aan het uit-sterven is. Je doet al dit clubwerk,omdat je het leuk vindt. Voetbal is

een feest voor mij. Daar wil ik mid-denin staan. Het hart van de vere-niging is voor mij niet de bestuurs-kamer. Dat is voor mij veel meerde plek achter de bar in de kanti-ne. Daar hoor je meer over de vere-niging dan aan de bestuurstafel.Aan de bar wordt meer verhaald.Dat is niet alleen bij VVOG zo, dat

geldt voor alle voetbalclubs.’’Clubliefde lijkt voltooid verledentijd. De selectie-elftallen van voet-balclubs hebben veel weg van eenduiventil. Ook VVOG ontkomtniet aan dat beeld. Kappers heeftde verandering geaccepteerd.Waar nodig springt hij bij om spe-lers te behouden dan wel tepaaien. ,,Op het moment dat jehet jongens uit de selectie naar hetzin maakt, is geld niet altijd van

doorslaggevende betekenis of zewillen komen of blijven’’, meenthij. ,,Het krijgen van een finan-ciële vergoeding is natuurlijk welbelangrijk voor ze, maar ook hethelpen zoeken naar een geschiktebaan, een studie, een woning ofiets dergelijks wordt enorm doorhen gewaardeerd. Zo kun je ookspelers aan je binden.’’Wat evenzeer, los van de hoogtevan de geldelijke waardering, mee-speelt is de status van de club, zoheeft Kappers ervaren. Een eerste-klasser heeft kandidaat-spelers sim-pelweg sportief gezien veel minderte bieden dan een hoofdklasser.,,Dat is een gegeven’’, zegt hij overde harde werkelijkheid. ,,Haal jon-gens dan maar eens over de brug.Dat valt niet mee. Een hoofdklas-ser haalt gemakkelijker spelersnaar zich toe. Een topklasser hele-maal. VVOG heeft de intentie omterug te keren in de hoofdklasse.Enkel en alleen met eigen spelershaal je die doelstelling niet. Duskomt het aan op het voeren vanheel veel gesprekken met spelers,in de hoop ze te overtuigen.’’

Armen uit mouwen, voeten in modder

‘Is er geen speakerbij thuiswedstrijden,dan doe ik dat’

‘Haal jongens dan maareens over de brug.Dat valt niet mee’

Barend Kappers denkt dat VVOG op creatieve wijze spelers kan aantrekken. ,,Een financiële vergoeding is natuurlijk wel belangrijk voor ze, maar ook hethelpen zoeken naar een geschikte baan, een studie, een woning of iets dergelijks wordt enorm door hen gewaardeerd.” foto Ruben Schipper

Als jong broekie zat hij al invergadering met de zwaarge-wichten van VVOG. Velefuncties later is Gerard Kap-pers nog altijd een denkerén een doener.

door Hans Vos

www.destentor.nl donderdag 2 september 2010

52 |190

H ij zegt geen volmondigja, maar ook geen ditonee op de vraag. GertVisscher weet het een-

voudigweg niet of hij in voetbal-land Nederland échte collega’sheeft die beroepsmatig aan eenamateurclub verbonden zijn alseen professionele hoofd jeugdop-leidingen. In de wijde omtrek kentVisscher zijn gelijke in elk gevalniet. Dat wat eens als een bijbaan-tje begon bij voetbalverenigingZeewolde, is uitgegroeid tot eenvoltijdsbaan.De Zeewoldenaar is op zijn plaatsbij de polderclub, al vijftien seizoe-nen achtereen. Hij betitelt zijn jobals een ‘lot uit de loterij’. Want, zostelt hij: ,,Wie wil er niet werk ma-ken van zijn hobby?’’De 44-jarige Visscher heeft het ge-troffen in Zeewolde. Hij is de eer-ste die dat zelf onderschrijft. De lo-kale voetbalclub heeft hem allekans gegeven zich te ontplooienals de spil van de jeugdopleiding.Visscher, die als eens hoofdtrainerwas van de Zeewoldenaren, greepdeze buitenkans met beide han-den aan.,,Het is langzaam gegroeid’’, zegtde polderbewoner over zijn profes-sionele status in het amateurvoet-bal. ,,Ik ben met twintig uur in deweek begonnen. Uiteindelijk hebik mijn baan van badmeester er-voor opgegeven. Andere voetbal-clubs kiezen ervoor om de eer-ste-elftalspelers te betalen. Zeewol-de doet dat bewust niet. Deze clubkiest nadrukkelijk voor de ontwik-keling van het jeugdvoetbal. Ande-re clubs hebben daar vaak geenweet van. Zodra ze horen dat wijvoor de jeugdafdeling met vi-deo-analyses bezig zijn en een digi-taal spelersvolgsysteem hebben,dan zijn ze wel jaloers op onshoor.’’Hoe omvangrijk het werkveld isvan Visscher bewijzen de statistie-ken van zijn werkgever. Zeewoldesloot het vorige seizoen af als ‘hoe-der’ over veertien F- en achttienE-pupillenteams, twaalf D-pupil-lenploegen, acht C-juniorenteams,vijf B-juniorenelftallen en tweeA-juniorenformaties. Deze compe-titie zullen de startaantallen nietveel anders zijn.De club van Visscher dankt demagneetwerking aan de lokale si-tuatie, in combinatie met een gedi-plomeerd kader. De stad Zeewoldeis maar één voetbalvereniging rijk.De opgebouwde naam doet derest, stelt Visscher. ,,De aanwas isen blijft enorm.’’Ondanks de vrijwel constante toe-stroom van nieuwe jeugdledenkan Visscher met zijn omvangrijketeam van vrijwilligers de heersen-de trend niet doorbreken. Net alsbij clubs op de West-Veluwe - enelders in het land - is sprake vaneen piramide-opbouw in de jeugd-

afdeling. ,,Natuurlijk proberen wealle jeugdspelers zo lang mogelijkvoor de club te behouden, maarop zeker moment haken ze af.Hoe goed je het ook voor elkaarhebt, een studie of een bijbaantjewordt dan belangrijker in hun jon-ge leven. Dat is nu eenmaal zo.’’Veel aandacht wordt besteedt aande allerjongsten. De nieuwste lich-ting F-pupillen werkt jaar in, jaaruit in Zeewolde louter een interne

competitie af. Van vier tegen vier,in de mini-tenues van de bekend-ste eredivisieclubs.,,Zo laten wij ze kennis makenmet de voetbalsport. Lekker ophet eigen sportcomplex, op kleineveldjes, in een bekende, veilige om-geving. Ze hebben zo meer balcon-tact en het spel is overzichtelijkervoor de begeleiders en de ouders,

die het grote voordeel hebben datze voor het voetbalplezier van hunzoontje of dochtertje op zaterdag-ochtend Zeewolde niet uit hoevente rijden.’’Visscher staat in Zeewolde niet teboek als de ‘kampioenenkweker’aller jeugdteams. En daar is hijjuist blij om. ,,Het individu en hetvoetbalplezier staan bij ons cen-traal, niet het maken van kam-pioensteams. Winnen staat nietvoorop, het ontwikkelen van alletechnische en tactische aspectenvan het voetbal wél. Sommigeouders hebben daar moeite mee.Op ouderavonden leggen wij uitdat ons primaire doel niet het ha-len van de titel is. Bij ons telt deuitslag niet. Alle spelers van eenjeugdteam moeten evenveel speel-tijd krijgen. Dat is een huisregel.Via ons spelersvolgsysteem wor-den alle ontwikkelingen van iede-re afzonderlijke speler geregis-treerd.’’Met een druk op de knop geeft Vis-scher op zijn laptop een demon-stratie van dit spelersvolgsysteem,dat voor betaald-voetbalclubs eenstandaard-uitrusting is in de jeugd-

opleiding. Zeewolde is een trend-setter onder de amateurs, meentVisscher. ,,Je kunt de persoonlijkegegevens per speler erin kwijt, spe-lersbeoordelingen, de diverse trai-ningsvormen, de opstellingen tij-dens wedstrijden, een logboek perteam of speler, een registratie vanblessures en de aard van de blessu-res. De mogelijkheden zijn onbe-grensd.’’Zijn klankbord vindt Visscher in

de eigen kring. Zeewolde is óók declub van Wim van Zwam enRuud Dokter, twee docenten vande KNVB, die in deze polderge-meente woonachtig zijn en wierkinderen lid zijn of waren. Beidenzijn nog altijd betrokken bij het lo-kale verenigingsleven. ,,Dat is leuksparren, daar heb ik veel voordeelvan’’, zegt het hoofd jeugdopleidin-

gen over het contact met de beideprofessionals van de bond. ,,Ookin dat opzicht zijn we uniek denkik.’’De professioneel ogende structuurvan de jeugdtak spreekt ook veelambitieuze jeugdcoaches aan. Enhet valt Visscher op dat zijn stafjaar in, jaar uit amper grote veran-deringen ondergaat. ,,Wij vindencontinuïteit heel belangrijk, ook alomdat wij investeren in de ontwik-keling van onze jeugdtrainers. Uit-eindelijk moet ons eerste elftal be-staan uit spelers uit Zeewolde. Alis iedereen van buiten Zeewoldevan harte welkom. Met zelf opge-leide spelers proberen we op eenzo hoog mogelijk competitieni-veau uit te komen. Maar het isheel moeilijk om de eigen talentenvast te houden. In een straal vanvijftien kilometer zijn ambitieuzetopklassers en hoofdklassers actief.Wij treuren er niet om dat we op-leiden voor andere clubs. Het gaatons er primair om dat ieder kindde kans krijgt zijn of haar talent teontwikkelen. Die verplichting heb-ben wij als club ten opzichte vanonze jeugdleden.’’

Hoeder van de Zeewolder voetbaljeugd

‘Alle spelers van eenjeugdteam moetenevenveel speeltijd krijgen’

‘Uiteindelijk moet onseerste elftal bestaanuit spelers uit Zeewolde’

Gert Visscher beseft dat Zeewolde er niet aan ontkomt dat talenten naar naburige clubs verkassen, maar dat ziet hij niet als een groot probleem. „Hetgaat ons er primair om dat ieder kind de kans krijgt zijn of haar talent te ontwikkelen.” foto Studio Kastermans

Gert Visscher bekleedt eenunieke positie in het ama-teurvoetbal. Fulltime houdthij zich in Zeewolde bezigmet het opleiden vanjeugdspelers en -coaches.

door Hans Vos

donderdag 2 september 2010 www.destentor.nl

| 53190

De animo voor de 45-pluscompeti-tie van de KNVB mag dan nihilzijn op de West-Veluwe, in Ermelois de 35-pluscompetitie van DVS’33springlevend.De basis is hetzelfde; er wordt metzeventallen gespeeld op een halfveld.De competitie in Ermelo kent haareigen spelregels. Zo is het makenvan een sliding absoluut taboe enis de buitenspelregel afgeschaft.Ook mag er doorlopend worden ge-wisseld en mag de doelman terug-speelballen gewoon oppakken.Wedstrijden duren bovendienslechts twee keer dertig minuten.Afgelopen seizoen streden achtteams in een interne competitieom de 35-plustitel. Ook FC Horstdeed met een team mee aan decompetitie van DVS’33. ‘Old Stars’werd kampioen.

H ij had geen schot endurfde eigenlijk niet tekoppen, maar met zijnlonginhoud zat het wel

goed. Henk Kraaij (71) begint aanzijn 55ste voetbalseizoen. In hetdertiende van DVS’33 vertoont hijzijn kunsten. Als rechtsbenige mid-denvelder, aan de linkerkant. Zijngeheim? ,,Niet roken en vooralveel plezier hebben.’’En zolang hij het volhoudt, gaat-iedoor. Zijn vrouw Hennie lacht.„Aan haar heb ik alles te danken’’,zegt Kraaij. ,,Zij heeft toegestaandat ik altijd kon voetballen. Elke za-terdag maar weer. En dat met vierkinderen.’’Kraaij begon pas op zeventienjari-ge leeftijd met voetballen. Eengroot talent was hij niet, geeft hijgrif toe. „Ik kwam eigenlijk iets tekort voor het eerste elftal vanDVS’33. Ik heb nog twee jaar bijSDC Putten gespeeld, maar ookdaar heb ik niet continu in het eer-ste elftal gevoetbald. Ik durfde niette koppen, was angstig om te val-len. Ik had geen schot, maar welenorme longen. Ik kon blijvengaan. Ik was een afbreker en op-bouwer, een beetje een Nees-kens-type. Maar ik weet wel dat na-genoeg geen enkele profvoetballerkan zeggen dat-ie zoveel wedstrij-den als ik heeft gespeeld.’’Vijfenvijftig jaar, zo’n veertig duelsper seizoen. ,,Meer dan tweedui-zend wedstrijden’’, rekent Kraaijvoor. Hij keerde na twee seizoe-nen bij SDC Putten al weer snelnaar oude liefde DVS’33 terug.„DVS werd gedomineerd door deKraaijen. Mijn hele familie speeldedaar. Heeft me wel gevormd hoor,dat ik weer terugkwam. Ik kreegtoch vaak te horen dat ik weg wasgeweest. Dat telde wel. Maar hetheeft mijn karakter wel goed ge-daan. Ik heb gesteld: ‘Ik kom hierom te voetballen, niet om te ouwe-hoeren’.’’Een paar jaar geleden verkaste hijnaar het twaalfde elftal. ,,Maar diehebben me in de steek gelaten.Schreven ze zich ineens in voor de35+-competitie. Die wordt op hal-ve velden gespeeld. Vind ik hele-maal niets, nog een paar jaar endan komen ze het strafschopge-bied niet meer uit.’’In het dertiende elftal, waar Kraaijnu voor uitkomt, zijn z’n teamge-noten een stuk jonger dan de Er-meloër zelf. Sterker nog, de mees-ten van hen hadden zijn klein-zoon kunnen zijn. „Gasten die netvan de jeugd overkomen en eigen-lijk net te kort komen voor de se-lectieteams. Of niets doen methun talent, die heb je ook. Ik vindhet prachtig. Het is voor mij ook

een vorm van verzet tegen hetouder worden. Daar heb ik moeitemee. Misschien zien mijn me-despelers me wel als veldvulling,ik weet het niet. Ze maken weleens grapjes. Maar ach, zolang iker zelf nog plezier in heb, is hetgoed. Van de derde helft geniet ikook nog flink.’’Het roken verleerde hij op het mo-ment dat hij begon met voetbal-

len. „Roken hoorde bij de familie.Iedereen rookte, mijn ouders,mijn broers en zussen. Mijn vaderen broers zijn overleden aan long-kanker. Ik zeg weleens dat ook ikal onder de zoden had gelegen alsik door was gegaan met roken,maar dat weet je niet natuurlijk.Wel is het zo dat veel leeftijdgeno-ten al op het kerkhof liggen, of jon-gere gasten die al op krukken lo-

pen. Dan heb ik het nog prima. Ikheb in al die tijd twee blessures ge-had. Een schouderblessure entrombose na een enkelkwetsuur.Die schouder blijft een zwakkeplek, maar van mijn enkel heb ikgeen last meer.’’Hij wordt op het voetbalveld welgeconfronteerd met zijn leeftijd.„Sprak ik een tegenstander, ik ken-de hem niet, maar hij mij wel. Ver-telde hij me dat zijn opa en vaderal tegen mij hadden gespeeld. Zeleefden niet meer, maar hij vondhet leuk om ook tegen mij te spe-len. Dat deed me wel wat. Ach,het heeft allemaal met respecte-ren, waarderen en accepteren temaken. Dat zijn voor mij ook debelangrijkste waarden in het le-ven.’’ Een biertje laat hij nietstaan. Met een glimlach: „Bierheeft vier voordelen: het is lekker,je helpt de boer van zijn graan af,het zuivert je bloed en het zuivertje geweten.’’ Voorlopig - zolanghet lichaam het volhoudt - gaatKraaij nog door. „Ik zeg weleens:‘Ik sterf liever op het veld dan inmijn bed’. En eigenlijk is dat ookzo.’’

35-pluscompetitievan DVS’33 is weleen groot succes

Liever sterven op het veld dan in bed

� Sinds twee seizoenen biedt de KN-VB aan alle verenigingen de moge-lijkheid om met een team aan een45-pluscompetitie deel te nemen.Daarin wordt met zeventallen opeen half veld gespeeld.

� Op de Veluwe is er niet bepaaldveel belangstelling voor deze com-petitie. Het aantal teams uit dezeregio dat meedoet? ,,Nul’’, zegtBen van Erven van de KNVB dis-trict oost. ,,In ons district concen-treert het zich in Twente en danmet name op zaterdag. In mei is ervoor het tweede jaar veel promo-

tie geweest, maar desondanks isde animo een stuk minder.’’

� Waar het aan ligt? ,,Zeg het maar’’,antwoordt Van Erven, die vervol-gens wel een plausibele verklaringgeeft. ,,Sommige teams hebbenwel aan toernooien meegedaan,maar ze willen toch liever elf-te-gen-elf spelen.’’ Beide vormen heb-ben voor- en nadelen. ,,Sommigenvinden het prima op een half veld.Krijgen ze wat meer balcontactenen hoeven ze minder te lopen.’’

� Daarbij: de ene vijftigjarige is de an-dere niet.

Henk Kraaij, de oudste nog actieve voetballer in deze regio, weet van geen ophouden: „Ik sterf liever op het veld dan in bed.’’ foto Walter van Zoeren

Geen animo voor 45-pluscompetitie KNVB

De oudste nog actieve voet-baller op de West-Veluweheeft zijn hart verpand aanDVS’33, al 53 jaar. ErmeloërHenk Kraaij (71) begint ookdit seizoen weer aan eennieuw voetbalavontuur. „Iksterf liever op het veld danin bed.’’

door Walter van Zoeren

www.destentor.nl donderdag 2 september 2010

54|190

D e tijd dat de hoofdtrai-ner alles alleen bepaal-de, ligt immiddels alver achter ons. Jaren ge-

leden had hij iedereen onder zijnhoede. Zelfs de keepers werdendoor hem onder vuur genomen.Hij wist immers wat het beste wasvoor zijn spelers. Maar gaandewegveranderde die rol. Steeds meerhoofdtrainers accepteren dat erook anderen zijn die met hun spe-cifieke kwaliteiten en ervaringende spelers van dienst kunnen zijn.Het begon met de keeperstrainer,inmiddels een begrip in de voetbal-wereld. En ach, de keeper wastoch altijd al een buitenbeentje ge-weest. Maar sinds kort experimen-teren een aantal verenigingen ookmet het trainen per linie, al staathet nog in de kinderschoenen.Spitsen geleid door een spitsentrai-

ner, middenvelders door eenoud-middenvelder en verdedigersdoor een speler die zijn sporenheeft verdiend in de achterhoede.Voor veel clubs is het op dit mo-ment nog nauwelijks aan de orde.„We zijn een amateurclub. Voorons is dat onmogelijk, gezien detijd die er in gaat zitten”, vatJeroen Peters, trainer van Veen-sche Boys, het treffend samen.Zijn collega Bert van Hunenstijn,trainer van Zwart-Wit, valt hembij. „Ik denk dat het op dit niveauniet wenselijk is. Er is een finan-cieel plaatje aan verbonden.”Toch zijn er ook clubs die er al welgebruik van maken. Zo heeft NSCmet Paul Lieftink een assistent-trai-ner die zich vooral met de spitsenbezighoudt. Lieftink is ervan over-tuigd dat in de komende jaren veelclubs dat voorbeeld zullen volgen.

„Ik denk dat over een paar jaar el-ke linie een eigen trainer heeft.Niet alleen voor spitsen, maar ookvoor middenvelders en verdedi-gers. Iedere club heeft wel jongensmet een grote staat van dienst, diegraag bij het eerste elftal betrok-ken willen blijven. Door hun erva-ringen te delen, kunnen ze vangrote waarde zijn voor hun club.”Lieftink put vooral uit zijn eigenervaringen die hij opdeed tijdens

zijn lange carriere. Boeken heefthij niet nodig om oefenstof te be-denken. „Het belangrijkste is dat jeafspraken met elkaar maakt. Hoeloop je ten opzichte van elkaar.Communicatie met je medespelersis het allerbelangrijkste.”Niet alles is te leren, beseft deex-prof van NAC en Go AheadEagles. „Het moet ook een beetjein je zitten. Dat je bijvoorbeeldaanvoelt hoe je een blok moet zet-ten, wanneer de bal van achteruitwordt aangespeeld. Of wanneer jede diepte moet kiezen. Maar uit-eindelijk moet het uit de spelerszelf komen.”Vorig seizoen begon NSC met despitsentraining. Het wierp gelijkzijn vruchten af. De twee spitsenDouwe van Dijk en Christian vande Kamp prijkten aan het eindevan het seizoen samen bovenaande topscorerslijst. maar de rest vanhet team bleef daarbij ver achter.„Natuurlijk doen we de oefenin-gen niet alleen met de spitsen.Ook de buitenspelers en de mid-denvelders die voor de openingenmoeten zorgen, doen mee. En dejongens die niet in de basis staan.Want als een spits na drie minu-ten uit de wedstrijd wordt ge-schopt, zou de oefening anders di-rect de prullenbak in kunnen.”Hoewel hij ook naar spelers in an-dere linies kijkt, volgt hij met eenschuin oog altijd zijn spitsen.„Maar het moet ook weer niet teveel worden, want dan kan heteen speler alleen maar onzeker ma-ken. Wat ik het belangrijkst vind,is dat je leert van je fouten. Als ikmet mijn auto ergens in rij en ik

kan er niet in, dan ben ik wel heeldom als ik er nog twee keer in rijen er achter kom dat ik er nogsteeds niet langs kan.”In Hierden maken ze het nog bon-ter. Niet alleen traint de tweede-klasser per linie, maar daarvoorwordt gebruik gemaakt van vi-deo-analyse. Trainer Remco Ah-rens legt uit hoe het komt dat eenclub op dat bescheiden niveau zovooruitstrevend is. „Een aantal ja-ren geleden was ik met de trainers-cursus op stage in Engeland. Daarzagen we hoe bij Derby Countymet video-analyse werd omge-gaan. Bij DVS’33 - waar ik toenwerkzaam was - hebben we datvervolgens ook ingevoerd.”Na zijn verblijf in Ermelo, verkasteAhrens in de zomer van vorig sei-zoen naar Hierden. Ook daar wisthij de vereniging te overtuigen van

het nut van video-analyse. De clubging al snel overstag. Niet raar,want kosten worden er niet ge-maakt. „Mijn zwager, Lex Hilarius,neemt de wedstrijden gratis op.En dure camera’s hoefde de cluber ook niet voor aan te schaffen,want hij heeft een eigen camera.Doordat hij hoger staat dan hetveld hebben we een heel aardigoverzicht. Voor de opbouw washet misschien beter, wanneer de

camera achter de goal had gestaan.Maar dat is nou eenmaal niet zo.”Op maandagavond heeft de trai-ner een extra trainingsavond inge-last. Gezamenlijk kijkt het team debeelden terug. Waar had het betergekund of gemoeten? „De spelerscorrigeren elkaar, proberen elkaarte helpen.”Is dat niet eens lastig, wanneer jein een grote groep op je fouten ge-wezen wordt? „Jawel”, zegt assis-tent-trainer Bert van de Brink.„Maar daar word je een grote kerelvan.”De analyse kost geen geld, maarwel veel moeite. Minutieus bekijktAhrens na de wedstrijd de beel-den die zijn zwager ’s middags ge-schoten heeft. Druk in de weermet de muis om de verschillendespelmomenten aan te vinken.Soms tot grote ergernis van zijnvrouw. De trainer en zijn assistentBert van de Brink kunnen eenglimlach niet onderdrukken. „Ergaat heel veel tijd in zitten. Dat iswel een nadeel. Nee, dat zit niet inhet contract. Wat dat betreft is hetdus allemaal in mijn vrije tijd.Maar we zien het als een onder-steuning voor onszelf en voor dejongens. Vooral de jongere jon-gens hebben er veel profijt van,dat is vorig jaar al wel gebleken.”Van de Brink vult hem aan. „Totnu toe zijn we meer bezig geweestmet het technische aspect en min-der met het samenspel. Daar wil-len we komend seizoen de nadrukop leggen.” Het is alle tijd zekerwaard, denkt Ahrens. „Maar als jeme vraagt of ik dit over tien jaarnog doe, dan zeg ik nee.”

Elke linie krijgt ooit haar eigen trainer

‘Door hun ervaringen tedelen, kunnen ze van grotewaarde zijn voor hun club’

‘Vooral de jongere jongenshebben er veel profijt van,dat is vorig jaar gebleken’

Hoofdtrainer Remco Ahrens van Hierden laat elke thuiswedstrijd opnemen door zijn zwager Lex Hilarius, die hier op het oefenveld zijn camera test. De beelden worden gebruikt als basismateri-aal voor de training per linie. foto Ruben Schipper

In vervlogen tijden was dehoofdtrainer van een clubeen alleskunner. Als een ver-licht despoot trok hij aan detouwtjes die tot ver binnende club reikten. Tegenwoor-dig is het wel anders.

door Ruud Scheper

donderdag 2 september 2010 www.destentor.nl

| 55190

Migchelsen, de vader van alle keepers

N achtelijk werk, als ban-ketbakker wist en weetArend Migchelsen nietbeter. Maar de nacht

biedt hem met grote regelmaatook sportplezier. Want een sportis het om de ene na de andere veel-ponder onder de karpers bovenhet wateroppervlak te hengelen.Keepers hebben van nature ietsmet vissers. De 65-jarige Harder-wijker behoort ook tot dat soortvan deze tweezijdigheid.De plakboeken van vroeger, volkrantenartikelen en foto’s van zijnkeeperskunsten, hebben in de kastplaats gemaakt voor fotoboekenvoor kiekjes van Migchelsen metzijn prooien. ,,Nee, ik vis nietgraag achter het net.’’ De collagesvan vele vangsten duiden daar ookop.Als doelman, eerst van het Harder-wijkse VVOG, later van Nunspeet,verdedigde hij het net. Dat vang-net in het doel wilde hij niet zienbollen achter zijn rug. Dat móeststrak blijven staan, negentig minu-ten lang. Natuurlijk incasseerdeMigchelsen, eens een grootheid on-der de Veluwse keepers, tegentref-fers. Maar uit de meeste aanvalspo-gingen van de tegenstanders ein-digde de bal in de veilig en wel indie oersterke, grijpgrage handenvan de specialist tussen de doelpa-len.Die individuele klasse van tóenprobeert Migchelsen al vele seizoe-nen over te brengen op jongere ge-neraties. Keeperstrainer - en ver-trouwensman voor keepers - is deenergieke oudgediende bij een he-le rits voetbalclubs geweest. Om tebeginnen bij Nunspeet, na zijn ac-tieve loopbaan. Maar ook bij Elbur-ger SC en VSCO in Oosterwolde.In Ermelo draagt zijn keeperstrai-nerschap zelfs een drievoudig keur-merk. Bij DVS’33 trainde Migchel-sen de doelmannen en doeljon-gens, maar even zo goed bij de zus-terclubs EFC’58 en FC Horst.En daarmee is het rijtje nog langniet compleet. In ‘t Harde, bij degelijknamige club, ervoer hij hetplezier van de band tussenkeeperstrainer en keepers, in Huls-horst evenzeer.En nu begint hij aan een vervolg-seizoen bij Zwart Wit’63, de in deeerste klasse teruggekeerde Harder-wijkse club. Migchelsen zegt er navele omzwervingen zijn plek tehebben gevonden, een aantal ja-ren geleden alweer. De werklustigepensionado - banketbakken blijftz’n lust en leven - typeert de voet-balgemeenschap aan de Parkwegin zijn woonplaats als een warmnest. ,,Iedereen is een onderdeelvan de club. Iedereen doet wat. Sa-men zijn sterk, samen is het gezel-lig. Allen zijn we close met elkaar.’’De geoefende karpervisser ver-toeft graag tussen de keepers, diehij door dik en dun steunt in hunpogingen de bal uit het net te hou-

den. ,,Ik ben hun beschermheer.Altijd geweest.’’ Zijn ‘jeugdige’ uit-straling dankt Migchelsen aan hetkeepersvolk dat in hele hordes aanhem voorbij trok, sinds hij eenkleine drie decennia geleden zijnkeepershandschoenen voor eensen altijd uittrok. De onderlingecontacten, de humor, de natuurlij-ke drive van veel van zijn keepers,

al deze ingrediënten houden hemjong van geest.,,We houden elkaar scherp, er kannooit iemand verzaken’’, zo ver-woordt Migchelsen de aard vanzijn verhouding met de keepers.En in al die jaren is die aanpak on-veranderd gebleven. Gert Fidder,toenmalig doelman van Nunspeet,was zijn eerste oogappel. En nu isde cirkel nagenoeg rond. ,,Dit sei-zoen voetbalt de zoon van Gert,

Niek Fidder, een middenvelder, bijZwart Wit.’’René van Hemel, Lars van denHam en Frank Deuring zijn dedrie selectiekeepers van de Harder-wijkse promovendus. ,,Ik moet ervoor zorgen dat de doelverdedigerzich ‘s zaterdags prettig voelt. Hoeik dat doe, dat zal hoofdcoach Bertvan Hunenstijn een zorg zijn. Hetgaat erom dat de keeper er staat.En dat geldt ook voor junioren-keeper Janco van der Landen. Hetzijn toffe peren, met wie ik heer-lijk kan werken. Keepen doen wemet z’n vijven. Ja, dat is ons sa-menspel. Wij vormen een team,wij praten veel met elkaar. Of zenoemen me trainer, of ze noemenme Arend. Bijnamen wil ik niethoren.’’,,Ik de vader aller keepers? Ach. Iksta tussen de jongens in. We la-chen wat af samen. Flauwekulhoort bij het spel, bij het voetbal.Maar ook een brul op z’n tijd. Alsiedereen na een trainingsavondmaar voldaan naar huis gaat. Daargaat het om.”„Als keeperstrainer heb ik de wijs-heid niet in pacht. Ik mag graag

naar mijn keepers luisteren en metze praten. Soms doen we de trai-ningsvormen waar zij zich prettigbij voelen. Nou en? We steken alle-maal wat van elkaar op. Als ikmijn keepers een lekkere wedstrijdzie spelen op zaterdag, dan kijk ikmet een goed gevoel naar Bert vanHunenstijn en zeg ik niks. Hij wildat ik de inhoud van elke training

aan hem door mail. Kom nou zeg,dat ga ik niet doen. Ik heb wel eenlaptop, maar ik kan niet eens mai-len. Ik ben toch niet gek.’’Migchelsen is als keeperscoachgeen kneder, maar een schaver,zegt hij zelf. ,,De stijl, de houdingen z’n hele doen en laten kun je al-leen van een jeugdkeeper verande-ren. Van een keeper van 23 jaarkun je dat hooguit nog wat bijscha-ven. Ik leg veel situaties uit, die ik

zaterdags in wedstrijden waar-neem. Of met alle keepers bij el-kaar of onder vier ogen. Ik houdmijn keepers altijd voor dat zijnaar de bal toe moeten komen. Enniet andersom. En ze moeten zichlaten horen. Gaat die tegenstanderna één keer niet aan de kant, danmoeten ze hun knie maar optrek-ken. Zo handelde ik zelf ook altijd.En reken maar dat die spitsen bijme wegbleven.’’Een trainer is hij, géén coach. VoorMigchelsen, voormalig amateurin-ternational, een wezenlijk verschil.,,Coachen doet de hoofdcoach.Bert van Hunenstijn is de baas bijZwart Wit. Hij coacht. Ik ga tij-dens wedstrijden ook niet naasthem zitten aan de zijlijn. Ik sta opeen plek waar ik goed kan zienwat onze keeper doet. Ja, ik hebweleens contact met hem tijdensde wedstrijd. Dan zeg ik wel eens:‘Let op, die ballen uit die voorzet-ten komen steeds bij de tweedepaal’. Verder zeg ik niet veel. Eengoede keeper heeft snel door watik bedoel. Een keeper moet eenwedstrijd zien, die moet een wed-strijd lezen.’’

‘Ik houd mijn keepers altijdvoor dat zij naar debal toe moeten komen’

‘Keepen doen we metz’n vijven. Ja, datis ons samenspel’

Arend Migchelsen toont zijn fanatisme op de keeperstraining van Zwart Wit’63. ,,We houden elkaar scherp, er kan nooit iemand verzaken’’ foto Ruben Schipper

Banket bakken is zijn vak,nog steeds, ook al is hij65-plusser. Keepers bena-dert Arend Migchelsen al ve-le jaren vakmatig, als hun ge-dreven trainer.

door Hans Vos

www.destentor.nl donderdag 2 september 2010

56|190

M arc van der Vegte ispas 24 jaar. Toch be-gon hij deze zomer alaan zijn vijfde club.

Na WVF, Go Ahead Kampen, Ber-kum en Be Quick’28, speelt de ge-boren Zwollenaar komend seizoenin het oranje-zwart van Sparta Nij-kerk. Altijd op zoek naar een nieu-we uitdaging. Van der Vegte speel-de nooit langer dan twee seizoe-nen op rij in hetzelfde shirt. Dathij zich daardoor steeds moet profi-leren in een nieuwe groep vindthij geen probleem. „Wanneer jebij een nieuwe club komt, telt nietmeer wat je in het verleden hebtgedaan. Niemand kent je. Je begintop nul en je moet de mensen over-tuigen van je kwaliteiten.”Hij geniet van de vele indrukkendie hij bij de verschillende clubsheeft opgedaan. „Ik vind het fan-tastisch om andere mensen te le-ren kennen. Ieder mens is anders.Dat vind ik leuk.” Maar hoe leukhet ook is om andere mensen te le-ren kennen, uiteindelijk is datslechts een bijkomstigheid. „Dat isnatuurlijk niet de reden om steedsvan club te wisselen. Ik wil zohoog mogelijk voetballen, stapjesmaken. Als dat kan bij een en de-zelfde club, prima. Zo niet, jam-mer, maar dan kijk ik verder.”Die filosofie brengt hij nu al zijnhele leven in de praktijk. Ook dezezomer toen hij het gedegradeerdeBe Quick’28 de rug toe keerde enzich meldde op sportcomplex DeEbbenhorst. „Ik wil het mezelf zomoeilijk mogelijk maken. Iedereendie ik heb gesproken, was heel lo-vend over Sparta. En de laatste ja-ren heeft ze uitstekend gepresteerdin de hoofdklasse. De keuze wasdus al vrij snel gemaakt.”Van der Vegte speelde al voor ver-schillende clubs. Klinkende na-men staan op zijn cv. Het is eenpubliek geheim dat bij grote vereni-gingen als Be Quick’28 en SpartaNijkerk niet alleen reiskosten wor-den vergoed. Van der Vegte lacht.„Dat hoor ik wel vaker ja. Maar bijmij heeft geld nooit een rol ge-speeld. Ik ben niet altijd meergaan verdienen wanneer ik over-stapte naar een andere club, somszelfs minder. Voor mij was het be-langrijkste dat ik me sportief konverbeteren.”Als hij eerlijk is, mist hij het spe-len met vrienden en goede beken-den soms wel. Want vaak van clubwisselen, heeft ook zo zijn negatie-ve kanten. „Af en toe denken weer wel over na om ergens met z’nallen te gaan spelen. Maar hetwordt uiteindelijk nooit wat. Ieder-een is blij met de club waar hij nuspeelt. En het is simpelweg niet teorganiseren.” Daarom wordt iedervrij uurtje benut om met elkaareen balletje te trappen op een gras-veldje in de buurt. „Het mooistedat er is”, aldus de energieke mid-denvelder. „Maar ook dat gebeurt

minder, omdat het steeds lastigeris om er tijd voor vrij te maken.Dat is wel balen ja.”In Nijkerk treft hij in RaymondSchuurman een oude bekende.Ook bij Go Ahead was Schuur-man zijn trainer. Hij gaat er nietvanuit dat het in zijn voordeel ofnadeel mee zal spelen. „Ik neemaan dat de trainer wil winnen. Ofdat dan met of zonder mij gaat, zalhem niet veel uitmaken, denk ik.”Ook Mark Iesberts versleet heelwat clubs in zijn amateurloop-baan. De inmiddels 39-jarige routi-nier speelde jarenlang in het eersteelftal van SDC Putten, maar in deherfst van zijn carrière werd dewens ergens anders te kijkensteeds sterker. Via Zuidvogels,VVOG en Quick Amersfoortkwam hij vorig seizoen uit bijVeensche Boys.Bij drie van de vier clubs stondJeroen Peters voor de groep, detrainer die hij ook hij ook al bijSDC had gehad. Toeval was dat na-tuurlijk niet. In Putten hadden zehet zo goed samen kunnen vin-den, dat hij Iesberts vroeg methem mee te gaan Peters naar Zuid-vogels vertrok. Zo geschiedde.Maar al na een jaar scheidden hunwegen zich. De trainer ging naarWHC, Iesberts naar VVOG.Toch bleef er contact en toen Pe-ters bekend maakte naar QuickAmersfoort te vertrekken, beslootook Iesberts daar zijn heil te zoe-ken. Vorig jaar vertrokken ze we-derom gezamenlijk naar VeenscheBoys. „Ik woonde al een paar jaren

in Nijkerkerveen en al meerderekeren hadden jongens van de clubgevraagd of ik bij hen wilde ko-men voetballen. In de winterstopstonden we er nog niet zo goedvoor, maar werd Jeroens contractwel verlengd. Ik twijfelde of ikmoest stoppen. Maar omdat er eenaantal jongens was dat vertrok, wil-de ik de club niet op dat momentin de steek laten. Uiteindelijk zijnwe zelfs nog gepromoveerd naarde eerste klasse. Dat was een on-verwachte meevaller.”Wanneer je zo lang in het kielzogvan de trainer meereist, komen erverhalen over ‘het vriendje van de

trainer’. De ervaren verdedigerheeft er geen problemen mee.Maar van een voorkeurspositie wilhij niets weten. „Als ik slechtspeel, word ik ook gewoon gewis-seld. Vorig jaar speelde ik bijvoor-beeld een keer niet, omdat hij devoorkeur gaf aan een andere jon-gen op die positie. Prima, daar hebik geen problemen mee. Zekerniet op mijn leeftijd. En als erdoor de buitenwacht geroepenwordt dat ik een vriendje van detrainer ben, ook prima. Je moet zegewoon overtuigen door goed tespelen. Dan hoor je niemand

meer.”Net als Van der Vegte geniet ookIesberts van de nieuwe contactendie hij bij de verschillende clubsheeft opgedaan. „Ik heb een heer-lijke tijd gehad bij de clubs waar ikheb gespeeld. Ik ben nog nooit er-gens vervelend weggegaan.”Hij heeft niets tegen mensen die al-tijd op hun vertrouwde plekje blij-ven. Maar het stoort hem wel eenswanneer spelers zoals hij een ge-brek aan clubliefde wordt toege-schreven. Alsof het een doodzon-de is om over te stappen van clubnaar club. „Als je helemaal gekbent van je werk of je club, prima.Dat moet je respecteren, vind ik.Maar ik vind het leuker om nieu-we ervaringen op te doen. Mijnbroer speelde zijn hele leven bijVVZA in het eerste, tot hij op38-jarige leeftijd zijn schoenen aande wilgen hing. Dat vind ook ikmooi. Maar niet iedereen hoefttoch zo te zijn?”Die mening is ook Marco Lam toe-gedaan. De dertigjarige voetballervan NSC speelde in zijn levenvoor maar liefst zeven clubs: Hil-versum FC, SO Soest, Zuidvogels,SDC Putten, Vitesse Delft, Breuke-len FC, NSC. Een eenduidige ver-klaring voor het verslijten van zo-veel clubs heeft hij niet. De enekeer was het de kans om hogeropte spelen, een andere keer omdathij het zondagvoetbal na vijf jaarwel had gezien en op zaterdag wil-de gaan spelen. „Maar ik ben nooitergens met problemen weggegaan.Bij iedere club waar ik heb ge-

speeld, heb ik nog wel jongens zit-ten met wie ik nog steeds contactheb. Ik kan iedereen recht in deogen kijken.”Spijt van al zijn keuzes heeft hijniet. Hij heeft er als mens en voet-baller van geleerd, is harder gewor-den. Toch zouden bepaalde keuzesanders uitvallen, als hij alles op-nieuw zou mogen doen. „Maar aldie verschillende voetbalculturenhebben me wel verrijkt, completergemaakt. Ik hou wel van een uitda-ging.”Medelijden met spelers die hun he-le leven bij een club spelen, heefthij zeker niet. „Dat vind ik mooiom te zien. Toen ik in het eerstevan Hilversum kwam te voetbal-len, dacht ik ook dat ik daar nogtwintig jaar zou spelen. En als jeeen aantal jaren geleden tegen mijhad gezegd dat ik zoveel clubs zouverslijten, zou ik je ook voor gekhebben verklaard.”Bij NSC heeft hij zijn rust gevon-den. Als het meezit, speelt hij erde rest van zijn leven. „Ik moetreëel zijn. Ik ben nu dertig en zalniet heel lang meer spelen. Ik gageen gekke capriolen meer uitha-len. Hier heb ik het prima naarmijn zin. En hoewel ik onderhandwel heb geleerd dat je niet alleskunt voorspellen, denk ik hier teblijven tot ik stop met voetballen.”Toch houdt hij een slag om dearm. „Je weet het nooit. Als er eentrainer komt die zegt dat hij meniet meer nodig heeft, ben ik zoweg.” Ach ja, je bent clubhopper,of je bent het niet.

Hooguit twee jaar bij dezelfde club

‘Als ik slecht speel,word ik ookgewoon gewisseld’

Marc van de Vegte is een clubhopper pur sang. „Ik vind het fantastisch om andere mensen te leren kennen.” foto Studio Kastermans

Spelers die ieder jaar vanclub wisselen worden vaakuitgemaakt voor geldwol-ven. Maar wat drijft deze ge-lukzoekers nou echt? Is hetecht de pot met goud?

door Ruud Scheper

donderdag 2 september 2010 www.destentor.nl

| 57190

P aolo Maldini speelde meerdan duizend duels in hetshirt van AC Milan. ‘Il Ca-pitano’ droeg nooit een an-

der shirt dan het zwart-rood vande Rossoneri. Maldini was daar-mee een unicum. Een voorbeeldvan trouw, in een wereld waar spe-lers sneller van club wisselen daneen gewone sterveling van onder-broek.Ook in het amateurvoetbal is ‘club-hoppen’ tegenwoordig eerder regeldan uitzondering. Soms lijkt hetwel of niet alleen voor trainers eenhoudbaarheidsdatum geldt. Maarook in het amateurvoetbal zijn ernog altijd de Maldini’s; de spelersdie hun lot aan dat van de clubhebben verbonden. Eeuwig trouwaan de club waar ze ooit de eerstestapjes op het gras maakten.Adriaan van Norel is een van diespelers. De nestor van Elspeet ver-huisde drie jaar geleden naar Zwol-le, maar bleef trouw aan de clubwaar hij ooit begon. Nooit heefthij er ook maar over gepeinsd inde Hanzestad te gaan voetballen.„Toen ik naar Zwolle verhuisdewas ik al dertig. Dan weet je dat jegeen tien, vijftien jaar meer speelt.Een andere club hoefde van mijniet zo nodig meer. Bij Elspeet kenik iedereen van het eerste tot hetzesde. In Zwolle zijn de clubs vaakveel groter en onpersoonlijker.Daar kennen de jongens van heteerste elftal elkaar nauwelijks, laatstaan de rest van de vereniging.”Van jongens die hun heil voortdu-rend ergens anders zoeken, be-grijpt Van Norel weinig. „Daar-door krijg je nooit een band meteen club of je medespelers. Dankom je alleen om te voetballen ente trainen. Na de wedstrijd eenbiertje drinken is in mijn ogen netzo belangrijk. Ik vind het welmooi dat er zo af en toe wat vanafde zijkant naar je geroepen wordt.Dat heb ik liever dan dat ik de sup-porters helemaal niet ken.”Anders dan Van Norel begrijpt Ar-nold Jongetjes de clubhoppers ietsbeter. De captain van ZwartWit’63 - eveneens 33 - droeg nooiteen ander tricot dan het zwart-witvan de gelijknamige club uit Har-derwijk. Hij beseft dat aanwas vanbuitenaf noodzakelijk is om deploeg omhoog te helpen, maarvindt wel dat er eerst naar de ei-gen jeugdopleiding gekeken moetworden. Hij vindt de aanwas vanbuitenaf geen probleem, zolang declub niet verandert. „Daar ontkomje niet aan als je hoger gaat voetbal-len. De jongens die van buitenafkomen, moeten wel passen bijZwart Wit. Het is hier toch eenbeetje ons kent ons. En ze moeten

wel een aantal jaren hier willenspelen, want als ze een jaar laterweer vertrekken dan heb je er ookniet echt wat aan. Dan moet je ie-der jaar je elftal weer opnieuw op-bouwen.”Zelf kwam hij nooit in de verlei-ding. Een aanleiding om te vertrek-ken was er dan ook niet. „Als jeeen probleem hebt in de vereni-ging of met de trainer, dan kan ikhet me wel voorstellen dat je wiltvertrekken. Maar dat heb ik nooitgehad. Ik heb ook nooit hoeven na-denken over andere clubs, want zo-ver ik weet is er nooit een club ge-weest die belangstelling in mijheeft getoond.”Een gebrek aan belangstelling is inieder geval niet de reden dat Mi-chel van Beek nog steeds bij NSCspeelt. De geboren en getogen Nij-kerker debuteerde al op zijn zes-tiende in het eerste, om er nooitmeer uit weg te gaan. Soms twij-felt hij wel, geeft de 27-jarige mid-denvelder toe. „Maar binnen mijnfamilie zal daar niet al te goed opworden gereageerd ben ik bang.Mijn opa was namelijk een van deoprichters van NSC en praktisch

mijn hele familie speelde er. Mijnmoeder heeft wel eens geksche-rend gezegd dat mijn opa zich zouomdraaien in zijn graf als ik vooreen andere club zou gaan spelen.”Uiteindelijk bleef Mister-NSC al-tijd op zijn vertrouwde stek. Maarniet omdat hij het avontuurschuwt. Juist dat zou de reden zijnom zijn geliefde NSC te verlaten.„Spelen voor ander publiek, eennieuwe sfeer. Natuurlijk lijkt me

dat leuk. Wanneer er een mooieclub op mijn pad komt, ga ik hetgesprek wel aan. Maar het hoeftniet per se. Ik heb het hier nogsteeds fantastisch naar mijn zin.”Ook Sparta Nijkerk heeft metSven Onland een speler in de gele-deren die inmiddels tot het meubi-lair van de club is verworden.Maar weinigen kunnen zich herin-

neren hoe het was zonder de in-middels 35-jarige keeper in degoal. Hij begint inmiddels aan zijnachttiende seizoen bij de nieuw-bakken topklasser. Maar zat is hijhet allerminst. „Er was altijd weleen reden om niet weg te gaan.Examens, studie, op jezelf wonen.Ik voetbalde in mijn eigen woon-plaats en had het prima naar dezin. Waarom zou je dan weg-gaan?”En dus vertrok hij nooit. Spijtheeft hij allerminst. Of het moetzijn geweest dat hij in zijn jeugdja-ren de kans had bij een betaaldvoetbal vereniging te spelen. Eenpaar jaar later toonden GVVV enSpakenburg verregaande interesse,maar concreet werd het nooit. „Ikheb nog nooit om de tafel gezetenmet een andere club.” Ook in deherfst van zijn carrière zal hij geenandere club meer zoeken. Het isSparta of niets. Zeker nu zijn kin-deren ook in de jeugd actief zijn.Voor de nieuwe contacten hoevenOnland en Van Beek niet weg bijhun clubs. Ieder jaar wordt eenblik nieuwe spelers opengetrok-ken, gevolgd door het vertrek van

eenzelfde hoeveelheid spelers. Isdat niet eens lastig? Onland: “Hetis natuurlijk doodzonde wanneerjeugdspelers worden verdrongendoor jongens van buitenaf. Maarwat kun je er aan doen? Spartamoet de eigen jongens voor deleeuwen durven gooien, want jekunt niet iedereen kopen.”Van Beek sluit zich er bij aan. Dedoorstroming van jeugd is nooitecht heel goed geweest bij NSC,maar de laatste jaren zie ik wel eenduidelijke verbetering. Er lopenecht wel jongens in de jeugdoplei-ding die iets kunnen en als ze mijdan in het eerste zien lopen den-ken ze misschien wel: ‘Het is hemgelukt, waarom zou het mij danniet kunnen lukken’.”Onland begrijpt de jongens die ver-kassen wel. „Als je uit de jeugdkomt en je speelt twee jaar in hettweede, is het misschien beter omte verkassen en zo een ander ni-veau te bereiken. Maar hoe langgeef je jezelf een kans? Hoe langben je bereid te knokken voor jeplaatsje? Je moet het ook bij jezelfzoeken en niet alleen de schuld bijde trainer of de club leggen.”

Voor ’t leven geketend aan dezelfde club

‘Daar kennen de jongensvan het eersteelftal elkaar nauwelijks’

Arnold Jongetjes heeft nooit een ander tricot gedragen dan dat van Zwart Wit’63. Toch kan de honkvaste captain begrip opbrengen voor clubhoppers.„Als je een probleem hebt in de vereniging of met de trainer, dan kan ik het me wel voorstellen dat je wilt vertrekken.” foto Ruben Schipper

Clubliefde. Een woord uitvervlogen tijden? Of van-daag de dag nog springle-vend? Vier spelers die een le-ven lang uitkwamen vooreen en dezelfde club. Om-dat het gras niet altijd groe-ner is bij de buren.

door Ruud Scheper

www.destentor.nl donderdag 2 september 2010

58 |190

D e Koekstad voor deéén, de Keistad voor deander. Hun geboorte-plaatsen hebben een ty-

pisch Nederlandse bijnaam. Musta-fa Aydin, zoon van Turkse ouders,werd in Deventer ter wereld ge-bracht. In de Koekstad dus, nu 29jaar geleden. De wieg van diensjongere Turkse ploeggenoot bijNSC, Yucel Yagli, stond in 1988 inAmersfoort, te midden van deKeientrekkers. Maar hun roots ver-loochenen de twee niet. Ze spre-ken Turks met elkaar, onderling,als het zo uitkomt.Het Turks zijn vervult de geborenNederlanders beiden van trots.Hun persoonlijkheid is er van huisuit door gevormd. Maar in de uni-versele ‘wereld’ van het voetbal,zelfs die van de amateurs in Neder-land, zijn Aydin en Yagli niet an-ders dan anderen, vinden zijzelf.Hun prestatiedrang heeft nietsmet hun afkomst te maken, bezwe-ren zij. Ze voetballen in Nijkerkom te winnen, net als al die ande-ren in de selectie van trainer JerryCooke. Hun hartstocht is niet ty-pisch Turks, beklemtonen zij.Tot voor kort waren Aydin en Yag-li vreemden voor elkaar. De jong-ste van de twee dacht bij het zienvan de naam van de andere nieu-weling op de NSC Burcht niet di-rect aan een medelander met Turk-se genen. ,,Mustafa kan ook eenMarokkaanse naam zijn.’’ Maartoen Yagli voor het eerst bij de de-butant in de hoofdklasse kennis-maakte met Aydin wist hij het ze-ker. ,,Ik zag het direct’’, zegt deAmersfoorter met een glimlachdie subiet overslaat op het gezichtvan zijn ervaren medestrijder. Hetcontact tussen de twee is goed, datmaakt de lichaamstaal duidelijk.Aydin was voetbalprof, een profes-sionele avonturier bovendien. Hijkwam gedurende vijf seizoenenuit voor de Eagles in zijn woon-plaats, in wat in de jaren 2000 -2005 nog ‘gewoon’ de eerste divi-sie heette. De Adelaarshorst waszijn ‘tussenstation’ op weg naarTurkije, het geboorteland van zijnbeide ouders. Daar werd hij brood-voetballer. Bij twee clubs uit nietde hoogste Turkse divisie, Kirse-hirspor en Sanliurfaspor, stond hijonder contract. ,,De randzaken wa-ren slecht geregeld, maar de passie,het fanatisme en het voetballevenwaren prachtig’’, zo verwoordt hijzijn expeditie ‘back home’. ,,Hetwas de moeite waard, ik was ergraag blessurevrij langer geble-ven.’’De ultieme droom van Aydin -spelen in de topliga tegen de besteTurkse clubs - werd verstoorddoor ernstig blessureleed. Hijscheurde, niet voor het eerst inzijn loopbaan, de kruisbanden inhet kniegewricht. Toen was hetbotweg einde verhaal. Aydin keer-

de terug naar Nederland, hervondzijn voetbalgeluk na een moeiza-me revalidatie tussen de amateurs.Zijn in Nijkerk woonachtigeschoonouders zijn de ‘link’ metNSC, dat vorig jaar nog een van detegenstanders van Aydin was. Methet Vriezenveense DETO kruistehij in de eerste klasse de degensmet de Nijkerkers. Nu is hij éénvan hen, in een nieuwe fase vanzijn leven.Turkije leerde Aydin ook als kindkennen. Hij bracht er vijf jeugdja-ren door, vanaf zijn zesde levens-jaar. ,,Ik woonde bij mijn opa, inhet binnenland, in een dorp. Ikvond het als kind een schitterendetijd. Voetballen deden we met eenplastic bal. Een doel met nettenzag je nauwelijks. Het was een ge-not om een bal op een goal teschieten waar een net aan vastzat.Het was iets bijzonders om dat tezien bollen, een kick.’’ Yagli kan erzich geen voorstelling van makenhoe die levensfase voor zijn oude-re teammakker moet zijn geweest.Hij werd gedurende zijn héle

jeugd in Amersfoort grootge-bracht. Hij leerde de Turkse sa-menleving - en familieband - in va-kantiestemming kennen, meerdan eens. In deze zomerstop washij er voor laatst.Wéér heeft Yagli ervan genoten,met volle teugen, om een aantalweken onder bloedverwanten inTurkije te zijn. In een gebied gren-

zend aan de Zwarte Zee. ,,Ik hebme er heel goed vermaakt, heb erook gevoetbald met familieledenen vrienden.’’ De komst van dekleine verhinderde deze zomereen retourtje voor Aydin. ,,Een va-kantie in Turkije was even niet be-langrijk. De baby was veel belang-rijker voor me.’’Het jonge vaderschap - van zijn

twee maanden geleden geborendochtertje Selin - heeft zijn kijkop de voetballerij veranderd. ,,Hetleven bestaat uit meer dan voetbal,dat besef heb ik nu. Ik heb de oog-kleppen afgedaan en geniet ookvan andere dingen.’’ Yagli luistertaandachtig naar zijn ‘vaderfiguur’bij NSC. Voor de mbo-scholierbouwkunde is de gewezen profeen voorbeeld. Aydin ontfermtzich graag over zijn veel jeugdigerevenknie.,,Voetbal is niet zaligmakend’’, zohoudt hij de zeven jaar jongereYagli voor. ,,In de voetbalsportmoet je, als je talent hebt, investe-ren tot waar je kan, maar daar-naast moet je ook zeker een studievolgen’’, zo doceert Aydin. ,,Yucelis nog jong, hij kan de kans noggrijpen om ergens betaald voetbalte spelen, zijn jongensdroom invervulling laten gaan. In Neder-land, Turkije, op IJsland, waar danook. Mijn tijd is geweest. Voor mijwas het na mijn laatste blessureduidelijk dat ik nooit meer opmijn oude niveau zou komen.’’

Yagli beaamt de zienswijze van deDeventenaar. De knik van de jon-ge Turk is illustratief en veelbeteke-nend bovendien. ,,Ik neem dezewijze lessen zeer ter harte. Na elkewedstrijd is Mustafa tot nu toe bijme gekomen met zijn adviezen. Ikluister graag naar hem. Van hemkan ik dit seizoen heel veel leren,ook buiten het voetbal om. Daarsta ik voor open.’’En dan staat de ‘twee-eenheid’ op.Het is trainingstijd. Aydin en Yagliwillen geen minuut missen. Zekerniet van elkaars spel. Nog voor zede kleedkamer in duiken om zichom te kleden, geeft de oudste nogeen welgemeende raadgeving aande jongste. ,,Yucel is een echteteamspeler, dat vind ik knap opzo’n leeftijd. Hij moet de bal nogvaker opeisen, nog veel meer ac-ties maken. Op zijn leeftijd was ikeen pingelaar, koppig en eigenwijs.Het ging mij meer om de actiedan om het resultaat. Ik was mis-schien te extreem in mijn brutali-teit. Yucel moet nog brutaler wor-den, hij moet nu ontploffen.’’

Turkse trots uit de Koek- en de Keistad

Mustafa Aydin (rechts) en Yucel Yagli op de NSC Burcht in Nijkerk, hun nieuwe plek in de voetballerij. foto Studio Kastermans

‘’t Was een genot om eenbal op een goal te schietenwaar een net aan vastzat’

Twee van de vele nieuwko-mers zijn ze dit seizoen bijhet Nijkerkse NSC. MustafaAydin en Yucel Yagli delenbij de nieuwe hoofdklasserhun Turkse komaf.

door Hans Vos

donderdag 2 september 2010 www.destentor.nl

| 59190

H et is toeval, maar welgrappig. Khalid Benlah-sen en Abdel Cher-kaoui moeten er alle-

bei, gelijktijdig, om glimlachen.Benlahsen, de 36-jarige doelmanvan hoofdklasser SDC Putten, laatweten dat zijn Marokkaanse vadergeboren is in het jaar 1947. Laat datook het geboortejaar zijn van devader van diens dertien jaar jonge-re Marokkaanse ploeggenoot Ab-del Cherkaoui. Dit gedeelde feitverstevigt de band tussen de tweenog eens extra. Temeer daar de bei-de vaders hun geboorteland al velejaren geleden hebben ingeruildvoor een ‘transfer’ naar Neder-land.Tóch heeft Benlahsen een geheelandere familie-achtergrond danmiddenvelder Cherkaoui, ook alhebben hun pa’s naast hun leeftijdook nog eens hun geboortestreekgemeen. De Puttense keeper is dezoon van een Nederlandse vrouw,zijn nieuwe teammaat is opgevoeddoor een Marokkaanse moeder.De wieg van Benlahsen stond inVianen. ,,Lekker makkelijk, dieplaatsnaam hoef ik nooit te spel-len.’’ Cherkaoui zag het levenslichtin het Noord-Marokkaanse haven-stadje El Hoceima, dat van oor-sprong Spaans is. Het is niet zo-maar een enclave aan de voet vaneen gebergte, weet Benlahsen. Denaam van dat plaatsje doet deWeesper herinneren aan een ver-woestende aardbeving in 2004,waarbij circa duizend mensen dedood vonden.Deze tragedie, nu ruim zes jaar ge-leden, maakte bij Benlahsen zijnMarokkaanse roots los. Eervolvond hij het om toentertijd metde Marocprofs, een krachtenbun-deling van in Nederland actieveprofvoetballers, een benefietwed-strijd te kunnen spelen tegen Ajaxin de Amsterdam Arena ten behoe-ve van de slachtoffers in El Hocei-ma. En deze indrukwekkendekrachtmeting wist hij als inval-ler-doelman ook nog eens te win-nen, met 3-2. Benlahsen, zelf eenex-prof, wordt door zijn jongereploeggenoot Cherkaoui van harteuitgenodigd voor een bezoek aanzijn geboorteplaats. De Nijkerkerwoonde er tot halverwege zijn tie-nertijd. Daar ontdekte hij ook hetvoetbalgeluk.El Hoceima is nog steeds een bij-zondere voetbalplek in Marokko.De in dat land razend populaireNederlandse international Ibra-him Afellay liet er vorig jaar eenCruyff Court aanleggen. Cher-kaoui kent de locatie, net zo goedals dat hij Afellay uit zijn jonge Ma-rokkanse jaren persoonlijk kent.Zij voetbalden, gepassioneerd, totsoms diep in de nacht. Iedereendeed mee. Op straat, waar al niet?Tot zelfs op het strand. Er ver-schijnt een twinkeling in de ogenvan de imamzoon als hij eraan te-

rugdenkt. Naar terugverlangt. InNijkerk, waarnaar hij in het kiel-zog van zijn vader verhuisde, wasalles zo anders. Voetballen op gras,wie deed dat in zijn geboorteland?,,Marokkanen zijn gek van voetbal,maar vooral passief. De Spaansecompetitie leeft er enorm’’, weetCherkaoui uit ondervinding. Drie,vier jaar jong was hij, toen hij deze

balsport zelf ontdekte, spelender-wijs. ,,Eigenlijk was het geen balle-tje trappen, want we hadden geenéchte bal. We moesten wachtentot mijn vader voor een bezoek te-rugkwam uit Nederland. Die gafons er een cadeau.’’ Tijdloos washet spel. De klok bestond niet.,,We gingen net zo lang door opstraat, tussen de huizen, tot we ervan vermoeidheid bij neervielen.Een heel leuke tijd.’’

In Nederland kwam de klok welin het spel. Trainingstijden, aan-vangstijden van wedstrijden. Cher-kaoui raakte er mee vertrouwd bijSparta Nijkerk, daar waar hij ineen vast teamverband leerde voet-ballen. ,,In Marokko is amateur-voetbal vrijwel onbekend, het ni-veau is er ook niet bijster hoog. BijSparta werd het officieel. Ik gingop voetbal, ik hoorde bij een club.Dat was even wat anders dan ikwas gewend. In Marokko had ikgeen voetbalverplichtingen, ikvoetbalde wanneer ik zin had, metwie ik zin had. Al was het tweeuur ‘s nachts.’’Benlahsen weet niet beter dan datde voetbalsport dé verenigings-sport bij uitstek is in Nederland.Hij groeide als kind op in dat typi-sche verenigingsleven, met dankaan zijn - keepende - vader diehem voor was. ,,De amateurvoet-balsport is vrijwel nergens zo goedgeorganiseerd als in Nederland.Het kost Marokkaanse jongens diehier niet geboren zijn, soms grotemoeite om zich te schikken naarde structuur van een club. Maar ge-lukkig zie je dat vrijblijvende nog

wel terug in hun acties op hetveld. Pingelen doen ze graag.’’Het doet Benlahsen goed dat de ta-lenten van steeds meer spelers vanMarokkaanse komaf ontluiken inhet Nederlandse competitievoet-bal, zowel aan de top van de ama-teurs als in de twee divisies van deprofsector ,,Het heeft een grotevlucht genomen. Een heel goede

ontwikkeling, al was het maar van-wege de voorbeeldfunctie van aldeze voetballers. Voor mijzelfheeft het Marokkaan-zijn altijdeen heel andere dimensie gehad,juist ook vanwege de band metmijn Nederlandse moeder. Ikspreek de taal niet, ben na mijn ba-bytijd nooit meer in Marokko ge-weest.’’Eens zal hij terugkeren, ook al zaldat in vakantiestemming zijn.

,,Hoe je het ook wendt of keert, erblijft een trek naar waar je bloedvandaan komt.’’ Maar het is nietzo dat Benlahsen zich er op voor-staat dat hij met één been in Ma-rokko staat. Zeker in de voetbal-sport, op het niveau van een clubals SDC Putten, telt afkomst niet,vindt hij. ,,De kwaliteit van spelersbepaalt de hiërarchie, niet waareen speler vandaan komt. Datvind ik persoonlijk het mooie fa-cet van samen sporten. Sport ver-broedert, talenten verbroederen.’’Het verbaast Benlahsen niet datjuist Marokkaanse spelers in datNederlandse verenigingsklimaat ge-dijen. ,,Het samen iets onderne-men past bij de Marokkaanse cul-tuur. Maar in dat land gebeurt hetongeorganiseerd, zit het sportenniet in een strak keurslijf.’’ Win-nen, daar draait het wél om, verze-kert Cherkaoui. De eer van debuurtjongens staat op het spel instraatduels. ,,Dat heb ik zelf erva-ren. Iedereen wil de beste zijn. Datis ook het grote probleem van hetMarokkaanse elftal. Veel goedevoetballers met een goede mentali-teit, maar ze vormen geen team.’’

Marokkanen horen klok nu wél tikken

‘Gelukkig zie je datvrijblijvende nog wel terugin hun acties op het veld’

‘Het samen ietsondernemen past bij deMarokkaanse cultuur’

Khalid Benlahsen (rechts) en Abdel Cherkaoui voor het eerste seizoen samen op de Putter Eng, het voetbalcomplex van hoofdklasser SDC Putten. foto Ruben Schipper

In de Marokkaanse ‘kolonie’bij SDC Putten is keeperKhalid Benlahsen een bui-tenbeentje. Al wordt hijdoor ploeggenoot AbdelCherkaoui zo niet gezien.

door Hans Vos

donderdag 2 september 2010 www.destentor.nl

| 61190

A ls het over Vierhou-ten’82 gaat, gaat het alsnel over het veld. Of ei-genlijk het veld dat er ja-

renlang niet was. De club struindelange tijd de regio af om te trainenen te spelen. Dan weer in Elspeet,dan weer in Nunspeet. Al is de ver-eniging nog geen twee decenniajong, op de website van de club isvia oude krantenverslagen een lan-ge geschiedenis gearchiveerd. On-der het kopje ‘Vrogger’. Om maaraan te geven dat we het over ver-vlogen tijden hebben. Eind jarennegentig werd Vierhouten’82 ver-stoten van De Paasheuvel, waarnahet zo’n tien jaar lang een zwer-vend bestaan leidde.Het is ook het veld dat de gebroe-ders Diego en Karley Berghuis nazeven jaar Vierhouten verleiddetot een avontuur in Hierden.Want toen Vierhouten eindelijkweer een eigen accommodatie hadin het dorp, bleek het veld niet be-stand tegen het intensieve gebruikdoor de voetballers. Of beter ge-zegd: het was niet geschikt om opte voetballen. ,,Het precieze ver-haal weet ik niet’’, zegt de jongstebroer, Karley (23). ,,Maar ik weetdat er iets mis was met de draina-ge. Het zorgde in elk geval vooreen hoop frustratie. We kondenweer niet trainen, want een trai-ningsveld hadden we niet. En omde zaterdag was het de vraag of on-ze thuiswedstrijd wel kon door-gaan.’’ Zijn oudere broer Diego(27) vult aan: ,,Het begon te irrite-ren dat het veld niet voor elkaarwas. Wie daaraan schuld heeft, la-ten we maar in het midden. Maarhet demotiveerde. Op de trainingliepen we over een fietspad. Enaan het eind liepen we weer terug.Dat was de training. Daar word jeniet beter van.’’ Karley: ,,We ston-den voetballend gezien stil en pres-teerden heel matig.’’Als jonge jongens waren ze naarVierhouten gekomen. Karley zatnog in de A1 van Nunspeet, Diegorook al aan het selectiewerk. Hunvader, Henk, had ze lid gemaaktbij Nunspeet. Niet alleen omdatVierhouten weinig te bieden hadvoor de jeugd, ook omdat hij hetbeste voor ze wilde. Hun vaderook was de reden dat ze zeven jaargeleden naar Vierhouten gingen.Hij was er jarenlang elftalleider enspeelde zelf ook in het eerste.Twaalf jaar geleden overleed hij.Op de Paasheuvel werd in 1998nog het Henk Berghuis veteranen-voetbaltoernooi gespeeld. De klei-ne Diego speelde bij Vierhoutenmee, alsof hij even de plaats van

zijn vader innam.De club gaat de jongens logischer-wijs aan het hart, daarmee is niksteveel gezegd. ,,We kwamen ervan kleins afaan al’’, verduidelijktDiego. ,,Onze roots liggen er en fa-milie voetbalde bij de club.’’ Hetging op dat moment ook niet zobest met de club, die nog midden-in de veldperikelen zat. ,,Dat wasook een reden’’, zegt Karley.En nu is dat weer zo. De broershadden een langer verblijf bij Hier-den in gedachten toen ze vorigjaar vertrokken uit Vierhouten.Maar het boterde niet met de trai-ners. ,,Terwijl de club prachtig is’’,voegen ze snel toe. ,,Het heeft hetkarakter van een dorpsclub, is ei-genlijk Vierhouten in het groot.’’Het begon rond de winterstop ei-genlijk als een grap, toen de zesvrienden bij elkaar zaten en watouwehoerden over een terugkeernaar Vierhouten. Diego: ,,Het gingook niet goed met Vierhouten. Deoude garde, die de promotie naarde derde klasse in 2007 nog hadmeegemaakt, wilde ermee stop-

pen.’’ De kans bestond dat het vol-ledige eerste team opgedoekt zouworden en dat zouden Karley enDiego nooit laten gebeuren. ,,Zelfsals alles in Hierden goed was ge-weest.’’ Het ging ze andermaal aanhet hart. Zodoende besloot het zes-tal, onder wie ook hun vriend JanJaap Karsten, al vroeg in het sei-zoen, naar Vierhouten te gaan.

,,Met nog wat jongens vanNunspeet. Waardoor weer wat spe-lers van de oude garde besloot nogeven door te gaan. We hebben nueen selectie van achttien man!’’Als het komende seizoen ter spra-ke komt, ontstaat een gesprek zo-als alleen broers die met elkaarkunnen voeren. ,,We moeten kam-pioen worden. Dat mogen we van

onszelf verwachten’’, zegt Diego.Karley is het er eigenlijk wel meeeens, maar denkt dat een ietsmeer genuanceerde stelling vooriets minder druk zal zorgen: ,,Kun-nen we niet beter zeggen dat wemoeten promoveren?’’ Hij krijgtvervolgens de volle laag van zijnoudere broer: ,,Nu praat je net zo-als die voetballers op tv, die je daar-om altijd vervloekt.’’ Alles gaatmet een grote korrel zout en eenonderdrukte lach.Ook met de huidige accommoda-ties als gespreksonderwerp weegtKarley zorgvuldig al zijn woorden,terwijl Diego onomwonden zegtwaar het op staat. Even integraal:,,We proberen in de voorbereidinghet veld te sparen en wijken uitnaar een grasveld. Nou ja, een stuk-je weiland’’, zegt Diego. Karley:,,Maar het is wel mooi kort ge-maaid.’’ Diego: ,,Er lopen paardenin!’’ Karley: ,,Maar het is beter dandat stukje modderveld, dat onzetrainingsaccomodatie is.’’ Diego,andermaal: ,,Er lopen paarden in!’’Karley, tot slot: ,,Ik roep niet voor

niks vier keer kunstgras!’’Waarschijnlijk zijn de gebroedersBerghuis twee van de weinige voet-ballers die smeken om kunstgras.Al was het alleen maar omdat hetgoed is voor de club. ,,Want metkunstgras kun je als club ook voor-uit. Nu willen sommige voetbal-lers niet bij Vierhouten spelen van-wege het veld.’’Toch zijn ze positief over wat ervoor hen ligt. ,,Vierhouten zitweer in de lift’’, zegt Diego, zon-der meteen te beseffen hoe bijzon-der dat voor deze club is. ,,We krij-gen zelfs een scorebord! Als wenou ook een volwaardige trainings-accomodatie krijgen...’’ ,,Het gaatons er eigenlijk om’’, verduidelijktKarley, ,,dat we altijd kunnen voet-ballen.’’Want een dorp, elk dorp, heeftvoetbal nodig. ,,Dit jaar zijn er altwee jeugdteams. En de toeschou-wers: iedereen leeft mee. Als jeziet wat er bij het bordes stondtoen we kampioen werden. Het he-le dorp liep uit. Voetbal brengt le-ven in de brouwerij.’’

Broertjes Berghuis komen weer thuis

Vierhouten’82 zit bij de gebroeders Diego (links) en Karley Berghuis in het hart. ,,We kwamen er van kleins af aan al. Onze roots liggen er en familie voet-balde bij de club.’’ foto Bram van de Biezen

‘Op de training liepen weover een fietspad. En aanhet eind liepen we terug’

Nu Vierhouten’82 eindelijkeen eigen veld heeft, kun-nen de gebroeders Berghuisna een jaartje Hierden ookecht thuiskomen. Met vierandere ‘herintreders’ willenze de club terugbrengennaar de derde klasse. ,,Datmogen we van onszelf ver-wachten.’’

door Floris Brandriet

www.destentor.nl donderdag 2 september 2010

60 |190

A-selecties 2010-2011

VVOGKlasse 1D zaterdag.Opgericht 13 maart 1927.Sportpark De Strokel,Strokelweg in Harderwijk.Telefoonnummer 0341-412896.Website www.vvog.nl.Trainer Wim Kroes.SelectieKeepers Fabian Bouwman, Jan Willem Stoffer, Maik Verhoef.Verdedigers Martijn Blom, Sam Doeve, Jelmer Dijkstra, Tim Fechter, Marco Heemskerk, Niels Nijveld, Dennis van Vuuren, Jeroen v/d Zanden.Middenvelders Ugur Ayaz, Rick Boersma, Terence ten Brink, Laurens Christiaan Brouwer, Dominique Denzel, Lars Kerver, Hein Kort, Thomas Vossebelt.Aanvallers Peter Blom, Dada Bugera, Farouk Djemili, Rocco Keizer, Dennis van der Welle, Matthijs IJzerman.

IJSSELMEERVOGELSKlasse Topklasse zaterdag.Opgericht 6 juni 1932.Sportpark De Westmaat,Westdijk 14 in Spakenburg.Telefoonnummer 033-2992200.Website www.vvijsselmeervogels.nlTrainer Jan Zoutman.SelectieKeepers Kevin Balvers, Martijn van Strien, Stefan Toonen.Verdedigers Jasper Bolland, Cerezo Fung a Wing, Henri de Graaf, Wilco Krimp, Mike van de Laar, Bas Mooij, Tony Tol, Peter Vastenhouw.Middenvelders Raymond Bronkhorst, Guido de Graaf, Justin van Groen, Maikel de Harder, Wouter van Hoof, Ferdinand Katipana, Nick Kuipers, Ceriel Oosthout, Aanvallers Tim Peters, Damiano Schet, Kwong Wah Steinraht, Guido Verwey.

ZEEWOLDEKlasse 3B zaterdag.Opgericht 12 juli 1990.Sportpark De Horst,Horsterweg 202 in Zeewolde.Telefoonnummer 036-5221457.Website www.vvzeewolde.nl.Trainer Detlef Le Grand.SelectieKeepers Jordy Havik, Joep van Luijt.Verdedigers Ruben Bets, Ramon Chaigneau, Lodewijk Kok, Evert Kort, Jasper van Scherrenburg, Ryan Suijk, Gary Watson.Middenvelders Tim Brockhoff, Arno Compagne, Reinier Joustra, Donovan Mahes, Tom Ridder, Jordi Smit.Aanvallers Joram Blaauw, Pieter Blom, Nick Doppenberg, Martijn van Heesbeen, Vincent van der Heide.

ZWART-WIT’63Klasse 1D zaterdag.Opgericht 8 mei 1963.Sportpark Parkweg in Harderwijk.Telefoonnummer 0341-412659.Website www.zwartwit63.nl.Trainer Bert van Hunenstijn.SelectieKeepers Frank Deuring, Lars van den Ham, Rene van Hemel.Verdedigers Ruben Beelen, Gerro Engelgeer, Robert den Hartog, Arnold Jongetjes, Shavan Khodaverdi, Maarten Praamstra, Aart Schriever, Niels van der Ven Middenvelders Ali Akachar, Jasper Bouw, Niek Fidder, Bart Mous, Alexander van den Os, Remco van Rijn.Aanvallers Azzedin Attoti, Fred van de Loo, Harold van den Os, Djustin Pormes, Salim Saouti, Corne Wegerif, Michael Wouters.

VIERHOUTEN’82Klasse 4C zaterdag.Opgericht 26 maart 1982.Sportpark De Keet,‘t Frusselt 32 in Vierhouten.Telefoonnummer 0341-470304.Website www.vierhouten82.nl.Trainer Herman Harleman.SelectieKeepers Alfred Pluim, Andries de Zwaan, Jeroen Westerink.Verdedigers Vincent Koordes, Jerry Feits, Robin van Zelm, Gerwin Schouten, Patrick van de Wetering, Paul Bremer, Ruben van de Star, Bob van Uhm, Jan Kroes, Wesley Landkoer, Marcel Ridder.Middenvelders Diego Berghuis, Roland van de Kolk, Karley Berghuis, Tom Smits, Mitchel Spin, Andries Tilstra, Henk van Spijkeren, Arjan Zeeboer, Joost Koordes.Aanvallers Eibert Lokhorst, Nicky Smit, Jelle Kroondijk, Berry Middelkoop, Joachim Everse, Jan-Jaap Karsten.

SPAKENBURGKlasse Topklasse zaterdag.Opgericht 15 augustus 1931.Sportpark De Westmaat,Westdijk 12 in Spakenburg.Telfoonnummer 033-2992140.Website www.spakenburg.comTrainer Andre Paus.SelectieKeepers Lloyd Drielingen, Paul Kok, Remko van Lopik, Sven Taberima, Verdedigers Lion Axwijk, Jeroen Hessing, Geoffrey Meye, Richard Rademaker, Robert Verschraagen.Middenvelders Salim Amerzgiou, Jeffrey van den Berg, Christy Bonevacia, Sargon Gouriye, Ivo Rottine, Michael Samuel, Sebastiaan Steur, Maarten Woudenberg, Harry Zwarthoed.Aanvallers Hans van de Haar, Thijs Houwing, Danny van de Meiracker, Ruben Wilson.

SPARTA NIJKERKKlasse Topklasse zaterdag.Opgericht 15 mei 1931.Sportpark De Ebbenhorst,Nachtegaalsteeg 1 in Nijkerk.Telefoonnummer 033-2452937.Website www.vvspartanijkerk.nlTrainer Raymond Schuurman.SelectieKeepers Sven Hardeman, Sven Onland, Henry Timmer.Verdedigers Ruben de Goede, Tim Muller, Joris van Rooijen, Marco van Rooijen, Ivo te Veldhuis, Roy Versluis, Middenvelders Iwan Axwijk, Niels Buijtenhuis, Dwight Eind, Karim Elkaddouri, Stefan Fredriksen, Marc van de Vegte, Niels Vlugt, Aanvallers David Coonen, Daan Drent, Harry Hamstra, Rob Knul, Albert van Nijhuis, Maurice van der Wilt.

VEENSCHE BOYSKlasse 1A zaterdag.Opgericht 7 juni 1936.Sportpark Westerveenstraat 42 in Nijkerkerveen.Telefoonnummer 033-2571257.Website www.veenscheboys.nl.Trainer Jeroen Peters.SelectieKeepers Jurgen Terschegget, Leon Wagelaar, Lex Wagelaar.Verdedigers Tom Cozijnsen, Gertjan van Diest, Mark Iesberts, Edwin van der Molen, Bart van Tiggelen, Tom Wallet.Middenvelders Kjeld van Beekhuizen, Jos Bouw, Friso Doornhof, Frederik Korlaar, Dominique Nagel, Gerwen Rebel, Djuric Winklaar, Casper IJsbrandy.Aanvallers Sebastiaan Blom, Michel Kas, Jan Struijk.

VELUWSE BOYSKlasse 4B zaterdag.Opgericht 1 juli 1952.Sportpark De Westeneng,Hogesteeg 28 in Garderen.Telefoonnummer 0577-460507.Website www.veluwseboys.nl.Trainer Be Korf.SelectieKeepers Gerwin de Ruiter.Verdedigers Bennie Bronkhorst, Mathijs van Giffen, Otwin Haklander, Richard Huisman, Alfred van Middendorp, Arnold Mulder, Martijn Strijbos, Tim Wils.Middenvelders Maurice de Bruijne, Gerlant Mouw, Patrick Mouw, Cees van de Pol, Rene de Vries.Aanvallers Herbert Haklander, Gert-Rene Kok, Henk van de Koot, Wolbert van de Koot.

SDC PUTTENKlasse Hoofdklasse C zaterdag.Opgericht 1 juni 1952.Sportpark Puttereng,Roosendaalseweg 111 in Putten.Telefoonnummer 0341-353497.Website www.sdcputten.nl.Trainer Jan Boes.SelectieKeepers Khalid Benlahsen, Jeroen Grift.Verdedigers Giovanni Boezerman, Iwan Bos, Lennart van de Brink, Martijn Duits, Wilbert Scheenstra, Gert van Winkoop.Middenvelders Maarten Boeve, Melvin Bresser, Johan van de Brink, Abdel Cherkaoui, Barry Grevengoed, Mustapha Kalai, Reza Ngarigota, Kees Pluim.Aanvallers Ajan Ashot, Darwin da Costa, Peter van Dongen, Madih Doufikar, Samir Hadou, Joey Ngarigota.

DVS’33Klasse Hoofdklasse C zaterdag.Opgericht 1 september 1933.Sportpark Sportpark DVS’33,Sportlaan 27 in Ermelo.Telefoonnummer 0341-551003.Website www.dvs33.nl.Trainer Hennie in ‘t Hof.SelectieSpelers A-selectieKeepers Jonathan Dijkslag, Matthijs Jonkers, Maurits Schraven.Verdedigers Bernard Bekker, Daniël Dobbenberg, Ronald Hoek, Karst Koopman, Remko Pieterse, Andries Posthouwer, Roald de Vries, Gino de Zeeuw.Middenvelders Koen d’Aulnis, Rob Dobbenberg, Okan Soykan, Richard Terpstra, Leon Toonen, Robin van Wijnbergen.Aanvallers Ali El Haddadi, Marcel Huisman, William van den Hul, Jurrick Juliana, Nick Pul, Maurice de Ruiter.

EFC’58Klasse 3B zaterdag.Opgericht 1 maart 1958.Sportpark De Zanderij,Oude Telgterweg 205 in Ermelo.Telefoonnummer 0341-551436.Website www.efc58.nl.Trainer Eddy Kraaij.SelectieKeepers Bas Goetsch, Alex Lubbersen, Michiel Santing.Verdedigers Rick de Bruin, Furkan Erikci, Berry Kraak, Andrew Schuur, Robert van de Wal, Ruben Willering.Middenvelders Paul Hartenberg, Nick Kraaij, Stefan Ruiten, Theo Sukkel, Rick Westerink.Aanvallers Jurgen van Beek, Remi Bosch, Dominique de Jonge, Bert van Minnen, Segun Obaigbe, Martijn van Panhuis, Ruben Visser.

ELSPEETKlasse 3B zaterdag.Opgericht 10 november 1953.Sportpark Op de Heide,Uddelerweg 100 in Elspeet.Telefoonnummer 0577-491588.Website www.vv-elspeet.nl.Trainer Bert Stoffer. SelectieKeepers Nico van Asselt, Tonny de Bont, Herald Hop, Jasper van de Steeg.Verdedigers Jarno Drost, Johnny van de Hoek, Adriaan van Norel, Corne van Oudendorp, Colin Pluim, Niek Spijker-boer, Bart van Wincoop.Middenvelders Hans van Ark, Erik Hop, Lambert Pluim, Werner Pluim, Anton van de Steeg, Johnny van de Steeg.Aanvallers Lennart Hofman, Ryan Schouten, Robin Smink, Jaap van de Steeg, Jordi van der Zande.

HIERDENKlasse 2G zaterdag.Opgericht 16 december 1954.Sportpark Achter het Dorpshuis, Dorpshuisweg 1 in Hierden.Telefoonnummer 0341-451639.Website www.vvhierden.nl.Trainer Remco Ahrens.Selectie Keepers Arjen van Ark, Gerard Kleermaker, Tristan Sio, Michel Versteeg.Verdedigers Robert Bonestroo, Laurens Labots, Eric Mulder, Roy Niebeek, Ben Opoku, Arie Reedijk, Reyer Roelofsen, Jacco Timmer, Tom van Wijk.Middenvelders Dennis Foppen, Jan Jurrien Hop, Rene Hop, Brian Klaassen, Ewout Mulder, Paul van Renselaar.Aanvallers Arjan Fikse, Maarten Griffioen, Stefan Hendriks, Okan Kilicarslan, Bernard Panhuis, Ralph Prophitius, Arnout Vrieling.

HULSHORSTKlasse 3B zaterdag.Opgericht 1 januari 1949.Sportpark De Eendracht,Brandsweg 3 in Hulshorst.Telefoonnummer 0341-452608.Website www.vvhulshorst.nl.Trainer Igor van Gelderen.SelectieKeepers Peter Brummel, Cas Hoegen Dijkgraaf.Verdedigers Casper Burger, Kevin van der Elsen, Twan Karssemeijer, Jan van Loo, Jacco van Olst, Elmer Oosten, Martijn van de Veen, Erwin de Zwaan.Middenvelders Jan van de Brink, Dinand Hofman, Kristian van Olst, Mark Pap, Gerjan Visser.Aanvallers Gerrit Bruinewoud, Jan van Olst, Emiel Ponsteen, Wilfred Vlijm, Bart de Zwaan.

NSCKlasse Hoofdklasse B zaterdag.Opgericht 1 januari 1933.Sportpark NSC-burcht,Luxoolseweg in Nijkerk.Telefoonnummer: 033-2453189.Website www.nsc-nijkerk.nl.Trainer Jerry Cooke.SelectieKeepers Robert van de Bunt, Koen Verhoeff.Verdedigers Patrick van de Berkt, Douwe Beukers, Pim Blok, Christian van Dusschoten, Klaas de Graaf, Robbert de Graaf, Mohammed Ikariden, Jeff Veenhof, Jacob van de Vuurst.Middenvelders Michel van Beek, Jan-Rudolf Beukers, Burak Dudukcu, Marco Lam, Ferdi van de Pol, Rinke Rozema.Aanvallers Mustafa Aydin, Sercan Ozturk, Jerald Reina, Richard van Schooten, Ridouan Tabaouni, Mark van de Weerd, Yucel Yagli.

ROOD WIT’58Klasse 4B zaterdag.Opgericht 8 september 1958.Sportpark De Eendracht,Bato’sweg 11B in Putten.Telefoonnummer 0341-491331.Website www.roodwit-putten.nl.Trainer Karel Ouwerkerk.SelectieKeepers Vincent van Beek, Ejan Morren.Verdedigers Koen Doppenberg, Bernald Evers, Paul van de Kamp, Gerwin Nieuwen-huizen, Tim Pluylaar, Niels Schreuder.Middenvelders Tim van de Berg, William Brink, Roland Glismeyer, Herbert Grevengoed, Gert Jan van de Haar, Aalt Jan van Hierden, Nico Meiling.Aanvallers Gert de Graaf, Kevin van Hierden, Michel van de Kamp, Jeffrey Kleyer.

NUNSPEETKlasse Hoofdklasse C zaterdag.Opgericht 1 september 1924.Sportpark De Wiltsangh,Sportlaan 1 in Nunspeet.Telefoonnummer 0341-252882.Website www.vvnunspeet.nl.Trainer Edwin van Nijen.SelectieKeepers Rob Ittmann, Barry Reys, Wilco de Vries.Verdedigers Pedro van de Bunte, Patrick van den Dragt, Michel Hup, Jerrol Poot, Sander Staal, Bram Zwaan.Middenvelders Marco Drost, Milos Durmic, Brian van Mossel, Patrick Pluim, Niels Reezigt, Erwin Schouten, Gerben Tissingh, Marnix Tissingh, Roy van Velzen.Aanvallers Sander Bouw, Peter Huijgen, Gerjan Mulder, Mitchell Poot.

FC HORSTKlasse 1D zaterdag.Opgericht 19 juli 1971.Sportpark De Adelaar,Buitenbrink 70 in Horst.Telefoonnummer 0341-556236.Website www.fchorst.nl.Trainer Jan van den Heuvel.SelectieKeepers Maurits Schraven, Valentijn Wellenberg.Verdedigers Bas Eijssens, Chiel de Graaf, Sander van der Kooij, Mark Pluim, Ricardo van de Pol, Marvin Tulner, Harry van Wilgenburg.Middenvelders Michel van Dam, Johan van de Hazel, Andrews Letroit, Danny Marcus, John Martens, Patrick van Meer.Aanvallers Martijn Burgemeester, Ruud Cuntz, Remco van de Kamp, Elroy Martens, Wilco Pul.