Hoofdstuk 13: De nacht

Lucia loopt zenuwachtig de uren af te tellen tot ze in de nacht kan ontsnappen, in de woonkamer viert Arianna haar verjaardag, maar Lucia is even weggelopen.. Ze heeft Barbara verteld over haar plan en die zou haar dekken als het moest. Rusteloos loopt ze door de hal heen en weer en bijt op haar lip. 'Lucia!' de deur gaat open en Barbara komt de hal in wandelen. 'Ik heb Luciano gezien, en hij heeft me een briefje voor je meegegeven.'

Lucia lacht. 'Echt waar?' Barbara knikt en haalt een rolletje perkament uit de zak in haar schort. 'Alsjeblieft!' Lucia lacht en kijkt Barbara dankbaar aan. 'Ik ga naar de keukens, we moeten het avondmaal voor vandaag bereiden.' Lucia knikt en loopt de trap op naar haar kamer, het briefje stevig in haar handen geklemd.

Ze gaat op het bankje op haar kamer zitten en pakt het rolletje vast, voorzichtig schuift ze het roze lintje wat er omheen is geknoopt van af en maakt het rolletje open. Ze knijpt haar ogen dicht en maakt ze dan weer open, ze laat haar ogen meteen over de regels glijden.

Lieve Lucia,

Ik hou van je, met deze woorden begin ik deze brief... Ik hoop dat jij er ook zo over denkt?

Ik had je hiervoor ook al een briefje geschreven maar dat heb ik in de open haard gegooid, het briefje was naar mijn mening niet mooi en lief genoeg.

Nu ik met mijn hand over dit perkament glijd, zie ik al jou mooie karaktertrekken en eigenschappen voor me, en dat zijn er nogal wat.

Je bent de liefde van mijn leven en ik wil je nooit meer kwijt.

Tot vanavond,

Liefs,

Luciano

Als Lucia het briefje uit heeft, blinken er tranen in haar ooghoeken, de brief is het liefste en mooiste gebaar dat ze ooit van iemand heeft gekregen. Ze veegt de tranen uit haar ooghoeken en glimlacht. Ze rolt het rolletje weer op en doet het lintje er omheen. Voorzichtig legt ze het onder haar kussen.

De uren nadat ze het briefje heeft gelezen, gaan als een roes aan haar voorbij. Ze heeft geen idee tegen wie ze praat of wat ze zegt. Tegen elf uur als iedereen slaapt staat Lucia op het balkon, ze heeft een oude fluwelen jurk aan. Ze kijkt naar beneden en ziet een gedaante aan de donkere lucht verschijnen.

'Luciano?' fluistert ze. 'Lucia?' vraagt hij. Ze knikt, en hij lacht. Lucia moet ook lachen. 'Ik kom je halen, zegt hij.' Ze haalt diep adem en kijkt naar beneden, via de rozenstruik die langs het huis loopt moet ze wel naar beneden kunnen klimmen, ze zet haar voet over de rand van het balkon en pakt een van de struiken vast, zo snel als ze kan klimt ze naar beneden.

Als ze veilig op de grond staat, laat ze zich in de armen van Luciano vallen die haar liefdevol kust. Zoenen volgen elkaar in steeds sneller tempo op en samen lopen ze naar het rozenveldje. Daar laten ze zich in het gras vallen. Lucia grinnikt als ze naar het gezicht van haar grote liefde kijkt. 'Dankje voor je briefje.' zegt ze.

Luciano kijkt haar lachend aan. 'Ik heb het met liefde geschreven. Lucia lacht en vleit zich tegen zijn borst. Luciano laat zijn hand op haar borst liggen en Lucia kijkt hem vol passie aan. Luciano trekt haar dichter naar zich toe. 'Luciano, ik wil bij je blijven vannacht.' Luciano knikt en kijkt haar liefdevol aan.

Zou dit nou het moment zijn waarop ik mijn maagdelijkheid verlies, vraagt ze zich af. Het is wel een mooi moment, onder de sterrenhemel, tussen de rozen, met haar grote liefde. Ze vraagt zich af of Luciano het ook zou willen, maar durft het hem niet te vragen. Het lijkt of Luciano haar gedachte kan lezen. 'Ja.' zegt hij zachtjes.

Als Lucia de volgende morgen wakker word begint het aan de overkant van de rivier al ligt te worden. Ze heeft alleen haar onderjurk aan en loopt zoekend over het grasveldje op zoek naar haar jurk. Luciano ligt nog te slapen en ze wil hem nog niet wakker maken. Ze ziet hoe een man aankomt lopen en gaat snel achter een struik zitten. 'Dia!' hoort ze de man roepen als hij Luciano ziet.

'Alweer zo'n zwerver...' mompelt hij. Lucia kruipt voorzichtig achter de struik vandaan en ziet haar jurk onder een boom liggen, ze pakt hem en trek hem snel over haar hoofd. Ze haalt takjes en plukjes gras uit haar haar en gaat naast Luciano zitten, voorzichtig streelt ze zijn hoofd. 'Wat is er?' vraagt hij slaperig.

'Je moet wakker worden, lieve. Het word al ochtend.' Luciano staat op en trekt zijn kleren recht. 'Dankje dat je me hebt wakker gemaakt.' Lucia glimlacht. 'Kom, we moeten gaan. Anders komen we te laat thuis, allebei.' Hij knikt haalte ook wat viezigheid uit zijn haar en trekt Lucia omhoog. 'Ik zie je op de bruiloft.' zegt ze.

Luciano knikt. 'Ik moet je trouwens nog wat vertellen. Toen ik gister na zat te denken over ons heb ik bedacht. Dat al ik de keuze moet maken, tussen jou en mijn familie ik voor jou kies. Als ik voor mijn familie zou kiezen zou ik nooit meer gelukkig kunnen zijn.' Lucia haalt diep adem en valt Luciano in de armen.

'Dat ik het liefste wat iemand ooit voor me heeft gedaan. Ik maak dezelfde keuze voor jou natuurlijk.' Luciano lacht en geeft haar een zoen. 'Nu moeten we gaan.' De twee nemen met een zoen afscheid en lopen dan allebei naar een andere kant van de stad. Lucia voelt zich vrolijk. Ze heeft zin om te zingen, maar ze doet het niet.

Ze glipt door kleine steegjes naar huis en fluit een vrolijk wijsje. Als het palazzo voor haar opdoemt rent ze snel de oprijlaan op, het grint knerpt onder haar voeten en ze loopt vrolijk fluitend naar binnen. In de hal loopt ze voorzichtig de trap op en gaat naar haar kamer. Ze laat zich op het zachte bed zakken en kijkt glimlachend voor zich uit.

Ze is niet moe, iets wat ze wel verwacht zou hebben na vannacht. Ze hoort geluiden in de slaapkamer van haar zus en loopt naar haar kledingkast, snel trekt ze er een andere jurk uit en trekt hem aan. Als ze aan haar kaptafel gaat zitten haalt ze de takjes en rozenblaadjes uit haar haar en haalt de borstel er doorheen.

Als ze er weer fatsoenlijk uitziet loopt ze haar kamer uit. In de hal komt ze Arianna tegen. 'Waarom was je gisteren zo snel weg?' vraagt ze als ze Lucia ziet. 'Ik voelde me niet goed, sorry.' Arianna schud haar hoofd en omhelst haar zusje. 'Maakt niet uit. Mijn laatste nachten in dit huis. Volgende week woon ik hier niet meer.'

Lucia glimlacht. 'Nee, dan woon je in riante huis, aan de andere kant van de stad. Met Enrico.' Arianna glimlacht. 'Zusje, ik ga je missen. Je gevoel voor humor, je medeleven, je vriendschap.' 'Ik ook, ik weet niet of ik wel zonder je kan.' Arianna kijkt haar zusje niet begrijpend aan. 'Natuurlijk kun je wel zonder me, je bent een hele sterke persoonlijkheid.'

Lucia knikt. 'Ik ga nog even naar mijn kamer.' zegt ze. Arianna knikt. Lucia schudt de kussen op en gaat op het bankje zitten. Ze bijt net zolang op haar onderlip tot ze de smaak van bloed in haar mond proeft. Ze gaat wat verzitten en stopt een kussen in haar rug. Het afscheid zal nog moeilijker worden als ze had verwacht.