ƒ⁄†⁄…‡‹› (–ƒ⁄†⁄…›‹› ƒ•†‡…) fileqH et beperken tot een m...

Romanzo Criminale

(Criminele roman)

D e C ataldo - R om anzo C rim inale.indd 1 8/25/2011 5:09:55 PM

G iancarlo D e C ataldo

R om anzo C rim inale

(C rim inele rom an)

O pkom st en ondergang van een m isdaadsyndicaat

Vertaald door K aroline Sabbatino-H eybroek en Patrizia Z anin

Lebow ski Publishers, A m sterdam 2011


Eerste druk, augustus 2005

Tw eede druk, april 2010

D erde druk, septem ber 2011

O orspronkelijke titel: Romanzo Criminale

O orspronkelijk uitgegeven door: Einaudi, 2002

© G iancarlo D e C ataldo, 2002

© Vertaald uit het Italiaans: K aroline Sabbatino-H eybroek en Patrizia Z anin, 2002

© N ederlandse uitgave: Lebow ski Publishers, A m sterdam 2011

O m slagontw erp: D og and Pony, A m sterdam

O m slagbeeld © C attleya

Foto auteur: U lf A ndersen / G etty

Typogra&e: M ichiel N iesen, ZetProducties, H aarlem

isbn 978 90 488 1127 4

nur 302

w w w.lebow skipublishers.nl

w w w.rom anzocrim inale.it

Lebow ski Publishers is een im print van D utch M edia U itgevers bv

978 90 488 0482 5


D e personages

d e straat

D e Libanees – de oprichter

D e K ille, D endy – de bosses

BuJel – een bijzonder opgefokt type

N em bo K id – iem and m et de juiste contacten

D e D unne – iem and die goed m et geld kan schuiven

D ertig Zilverlingen – een N apolitaan in R om e

D e R at – de voorproever

Luik, Bonenstaak, R icotta, A rendsoog, de BuJoni-tw eeling,

N ercio – de overige jongens

M ario de Sardijn – een boss zonder charism a

G oudlokje – zijn adjudant

D e Poem a – een schurk van de oude stem pel

D e Zw arte – een nazi

’t Joch, Bolle – nog m eer nazi’s

Zio C arlo – de m aX abaas

D e M eester – een m an van eer

Turi Funciazza – nog een m aX oos

R aJaele C utolo – de Professor

F. Santini – een corrupte politiem an

Sandra Belli – een journaliste m et een revolutionair verleden

K uif, Ziccone, Brugli, de Sultan, Bonalana – het voetvolk

G raaf U golino – een Toscaanse killer

D ottor M ainardi – een hebzuchtige arts

W aslucifer – een zw ijgzam e vriend

K ikker – een gevoelige hom o

A lonzo – een poem aw elpje

D e Verschrikkelijke, de K oekenpan, baron R osellini, A nsjovis,

het G eluk kige Zw ijn, Engeltje, de W itte, de gebroeders Bordini,

de Bloedzuiger, Saverio Solfatara, de gebroeders G em ito, de Luis,

de Larinees, Z araJa, Satan, G igio – de slachtoJers


d e v rou w en

C inzia Vallesi, pseudoniem Patrizia – de vrouw van D endy

(en niet alleen van hem )

R oberta – de vrouw van de K ille

D onatella – de vrouw van N em bo K id

Vanessa – het verpleegstertje

R ossana – een losgeslagen rijkeluism eisje

Ines – een gevangene

Palm a – een terroriste

h et apparaat

N icola Scialoja – politiecom m issaris

D ottor Borgia – oX cier van justitie

D e O uw e – een m an die niet bestaat

Zet, Pee, de H arige – de m ollen

Vasta, M iglianico – de advocaten

h et k o or

Psychiaters, criminologen, w apendeskundigen en toxicologen, o! cieren

van justitie, rechters, neofascisten, gokkers, acteurs, zangers, gri! ers,

koeriers, dealers, carabinieri, politieagenten, lijfw achten, drugshandelaars,

ma! osi, journalisten, leden van de Rode Brigades, Turken, "lmproducen-

ten, meisjes uit het leven, pastoors, echtgenotes


Voor Tiziana


‘H et beperken tot een m inim um , het rationaliseren van het bloed-

vergieten is een com m ercieel principe’

Bertolt Brech t, opm erkingen bij de D reigroschenoper

‘Ik vraag je om altijd kalm en eerlijk, correct en consequent te zijn.

Trek lering uit opgedane ervaringen, laat je niet kleinerend uit over

alles w at ze je zeggen, probeer altijd de w aarheid te achterhalen

voordat je spreekt, en bedenk dat het nooit voldoende is om één

bew ijs te hebben als je een betoog gaat houden. O m zeker te zijn in

een betoog zijn er drie bew ijzen nodig, evenals correctheid en

consequentie. G od zegene en behoede jullie’

Bernardo Provenzano, juli 1994


Inhoud

Proloog, R om e, nu 11

D eel een

1977 – ’78. G enesis 17

1978, februari. D eals 37

1978, m aart – april. Z aken, politiek 57

1978, april – juli. In de bak, uit de bak 87

1978, augustus – septem ber. A frekenen 113

1979, januari – juni. D e Idee 143

1979, juli – decem ber. Bij de tijd 169

1980. D e straat in handen hebben 195

1980. D e dood van een boss 219

D eel tw ee

1980 – ’81. H ybris, dikè, oikos 237

1981, w inter – lente. Strom en bloed 269

1981. R ien ne va plus 291

1982, januari – april. D e geur van bloed 317

1981 – ’83. Si vis pacem para bellum 345

1983. Verklikkers 365

1983. M eer verklikkers 381

D eel drie

1984. A llem aal in de bak 403

1984. Eenzaam heid. V ijandschap 423

1984 – ’85. H et verleden en de toekom st 441

1985 – 86. Epidem ieën 461

1986. O ndergang, vluchten 483

1987. Individuen en m aatschappij 507

1988. R echtszekerheid 529

1989. D e vrijheid 551

1990. D endy’s blues 577

Epiloog. R om e, 1992 599

A �iteling 605


11

Proloog

R om e, nu

H ij zat gehurkt tussen tw ee geparkeerde auto’s en probeerde zijn ge-

zicht te bedekken terw ijl hij op de volgende klap w achtte. Z e w aren

m et zijn vieren. D e kleine, m et het litteken van een m essteek op zijn

w ang, w as het gem eenst. Tussen de aanvallen door w isselde hij via

zijn m obiel lollige opm erkingen uit m et zijn lie�e: een verslag van de

afranseling. G elukkig sloegen ze m aar w at in het w ilde w eg. V oor hen

w as het voornam elijk vreselijk lol trappen. H ij bedacht dat het zijn

zoons konden zijn. B ehalve die neger dan, dat spreekt. R otjochies. H ij

bedacht dat die jongens een paar jaar geleden alleen al bij het horen

van zijn naam liever zichzelf m eteen een kogel door het hoofd had-

den gejaagd dan zijn w raak te m oeten ondergaan. Een paar jaar ge-

leden. Toen de tijden nog niet veranderd w aren. Eén fataal m om ent

van onoplettendheid. D e spijkerschoen trof zijn slaap. H ij gleed het

duister in.

‘W egw ezen,’ beval de kleine, ‘die staat niet m eer op!’

M aar hij stond w el op. H ij stond op toen het al donker w as. Zijn borst

stond in brand en zijn hoofd duizelde. Een eindje verderop stond een

fon teintje. H ij w aste het opgedroogde bloed af en dronk m et gulzige slok-

ken van het ijzerhoudende w ater. H ij stond overeind. H ij kon lopen. O p

straat auto’s m et de stereo voluit en groepjes jongeren die m et hun m o-

bieltjes speelden en zijn scheve gang bespotten. U it de ram en het blauw e

licht van ontelbare tv’s. N og een eindje verderop een verlichte etalage. H ij

bekeek zichzelf in de ruit: een gebogen m an, zijn jas gescheurd en on-

der de bloed vlekken, een paar vettige haarslierten, verrotte tanden. Een

oude m an. D at w as hij gew orden. Een voorbijkom ende sirene. Instinctief

drukte hij zich plat tegen de m uur. M aar ze m oesten hem niet hebben.

N iem and m oest hem nog.

‘Ik w as m et de Libanees!’ m om pelde hij, ongelovig bijna, alsof hij zich

net het geheugen van iem and anders had toegeëigend.

H et geld w as w eg, m aar de jochies hadden zijn paspoort en ticket niet

opgem erkt. En ook zijn R olex niet, die in een binnenzak w as genaaid.

Ze hadden het veel te druk gehad m et lol trappen om hem behoorlijk te


12

fouil leren! H ij kon een glim lach niet onderdrukken. Ze zouden nog aar-

dig w at voor hun kiezen krijgen!

O ver drie uur vertrok hij. H ij had alle tijd. H et w oonw agenkam p lag op

nog geen kilom eter afstand.

D e eerste die hem in de gaten kreeg, w as de neger. H ij ging naar de klei-

ne toe, die m et zijn m eisje lag te rotzooien, om hem te vertellen dat opa

w eer terug w as.

‘W as die niet koud?’

‘W eet ik veel! H ij loopt hier rond!’

Zonder haast stak hij het plein over en keek idioot glim lachend om

zich heen, bijna alsof hij zich w ilde verontschuldigen voor zijn opdringe-

righeid. D e andere jongens gingen, na hem een afw ezige blik te hebben

toegew or pen, w eer verder m et hun eigen bezigheden.

D e kleine zei tegen zijn m eisje dat ze een om m etje m oest m aken en

w achtte hem m et zijn arm en over elkaar geslagen op. D e neger en de

tw ee anderen, een lange slungel m et een pokdalig gezicht en een dikke

vent m et tatoeages, kw am en naast hem staan.

‘G oedenavond,’ zei hij, ‘jullie hebben iets w at van m ij is en dat w il ik

terug!’

D e kleine w endde zich tot de anderen. ‘H ij hee� zeker nog niet genoeg

gehad!’

Ze lachten. H ij schudde zijn hoofd en haalde zijn blaJer tevoorschijn.

‘Iedereen op de grond!’ zei hij kortaf.

D e neger w erd onrustig. D e kleine spuw de op de grond, totaal niet on-

der de indruk.

‘Ja zeg, geloof je het zelf? W ie w il je nou eigenlijk bang m aken m et dat

speeltje?’

Spijtig bekeek hij het kleine halfautom atische pistool, kaliber .22, dat

hij van de zigeuner had gekregen in ruil voor zijn R olex.

‘Je hebt gelijk, het is een kleintje, m aar als je hem w eet te gebruiken...’

H ij schoot zonder te m ikken en zonder zijn blik van de kleine af te

w en den. D e neger greep naar zijn knie en viel krijsend op de grond. Plot-

seling viel er een diepe stilte.

‘W egw ezen allem aal!’ beval hij, zonder zich om te draaien. ‘A llem aal,

behalve deze vier!’

D e kleine bew oog zijn handen op en neer, alsof hij hem w ilde kalm e-

ren. ‘O ké, oké, alles kom t goed, m aar hou je w el eJe gedeisd, ja?’

‘A llem aal op de grond, zei ik,’ herhaalde hij rustig.


13

D e kleine en de anderen knielden. D e neger rolde onafgebroken kreu-

nend over de grond.

‘Ik heb het geld aan m ijn vriendin gegeven,’ zei de kleine hal�ankend,

‘ik bel haar w el eJe m obiel en vraag of ze ’t hierheen brengt, oké?’

‘Stil. Ik ben aan ’t denken...’

H oeveel tijd had hij nog, voordat hij vertrok? Een uur? Iets m eer m is-

schien? H et m eisje kon over een paar m inuten hier zijn. D an zou hij zijn

geld terughebben. Venezuela w achtte op hem . H ij zou w el w at m oeite

heb ben om te integreren, m aar daar kon dat toch niet zo m oeilijk zijn...

H et zou verstandiger zijn om eieren voor zijn geld te kiezen. M aar w an-

neer w as hij ooit verstandig gew eest? W anneer w aren zij ooit verstandig

gew eest? En verder: de angst van de kleine, de geur van de straat... Voor

dat soort m om enten deden ze het toch?

H ij boog zich naar de kleine en �uisterde zijn naam in zijn oor. D e klei-

ne begon te trillen.

‘H ad je al ’s van m e gehoord?’ vroeg hij zachtjes.

D e kleine knikte. H ij glim lachte. Z achtjes plaatste hij de loop op zijn

voorhoofd en schoot recht tussen zijn ogen. O nverschillig voor het ge-

huil, voor het geluid van voetstappen, voor de naderende sirenes, keerde

hij hem de rug toe. En terw ijl hij het w apen op dat bleke kreng daarboven

richtte, schreeuw de hij zo hard hij kon: ‘Ik w as m et de Libanees!’


D eel een


1977 – ’78

G enesis


19

i

D endy w as geboren w aar R om e nog van de R om einen is: in een van de

hui zen van Tor di N ona.

Toen hij tw aalf w as brachten ze hem naar Infernetto. O p de verorde-

ning van de burgem eester stond: ‘R enovatie onroerend goed oude

binnen stad.’ D eze kw estie sleepte al eeuw en voort, m aar D endy bleef

erop ham e ren dat hij op een dag zou terugkeren naar het centrum . A ls

boss. En iedereen m oest op de knieën als hij langskw am .

N u had hij m et zijn vrouw een tw eekam erappartem ent dat uitkeek op

de oude gasfabriek.

D e Libanees ging er lopend naartoe vanaf Testaccio. H et w as vlakbij,

m aar door het augustuszw eet plakte zijn zw arte hem d aan zijn behaarde

borst. O nderw eg w erd hij steeds pissiger op dat joch.

D endy deed m et een slaperige kop open. H ij droeg een roodgestippel-

de ochtendjas. Een keer had hij, puur toevallig, een paar bladzijden ge-

lezen in een boek over lord Brum m el. Sindsdien hechtte hij veel w aarde

aan elegan tie. D aarom w erd hij D endy genoem d.

‘Ik heb de m otor nodig.’

‘Z achtjes. G ina slaapt. W at is er aan de hand?’

‘Ze hebben de M ini gejat.’

‘N ou en?’

‘D e tas lag erin.’

‘O ké, w e gaan.’

O p de K aw asaki voelde de scirocco-w ind bijna aangenaam . Ze scheur-

den over de w eg tot aan de V ia Idrovore della M agliana, parkeerden voor

een roestig rolluik en liepen het veld in. D e barak lag tussen een bouw val

en een ijzerloods. G ebarricadeerde deur, geen licht.

‘H ij is nog niet terug,’ concludeerde de Libanees.

‘W ie is hij?’

‘Een jochie. H et nee�e van Franco, de barm an.’

D endy knikte. Ze gingen bij een oude, kale boom stronk zitten. D endy

haalde een joint tevoorschijn. D e Libanees nam tw ee trekjes en gaf hem

w eer terug. H et w as niet het juiste m om ent om stoned te w orden. Ze za-

ten een poosje zonder iets te zeggen. M et zijn ogen dicht genoot D endy

van de aangenam e ontspanning die de hasj hem bezorgde.

‘W e zijn tijd aan het verspillen,’ zei de Libanees.


20

‘Vroeg of laat m oet die klootzak toch terugkom en.’

‘D at is niet het probleem . Ik bedoel in het algem een: w e zijn tijd aan

het verspillen.’

D endy deed zijn ogen w eer open. Zijn m aat w as onrustig.

D e Libanees w as klein, donker, vierkant. H ij w as geboren in San C osi-

m ato in het hart van Trastevere, m aar zijn ouders kw am en uit C alabrië.

Ze kenden elkaar al eindeloos lang. A ls jochies hadden ze sam en al een

bende gevorm d en nu w aren ze helem aal op elkaar ingespeeld.

‘Ik denk aan de baron, D endy.’

‘D aar hebben w e het al honderd keer over gehad, Libanon. D it is niet

het m om ent. W e zijn m et te w einig. Bovendien gaat de Verschrikkelijke

daarover. En die gee� ons nooit toestem m ing.’

‘D at is nou precies het punt, D en. Ik ben het spuugzat dat w e altijd

m aar toestem m ing m oeten vragen. W e doen het gew oon.’

‘M isschien. M aar w e zijn nog steeds m et te w einig.’

‘N u nog w el, nu nog w el,’ onderbrak de Libanees hem peinzend...’

Een volle gele m aan had bezit genom en van de horizon.

D e Libanees had geen ongelijk. H et w erd tijd dat ze groot gingen den-

ken. M aar een bende van vier jongens had geen grote toekom st. O rganisa-

tie. H oe vaak hadden ze het er niet over gehad? M aar hoe te w erk te gaan?

En m et w ie? Er begon een hond te blaJen.

‘H oorde je dat?’

Voetstappen op het grind. W ie het ook w as, hij deed niet erg zijn best

om zich te verbergen. O p hun buik schoven ze langzaam naar een sta-

pel vrachtw agenbanden toe. D e jongen w aggelde dichterbij, m ager en

scheef gezakt. Toen hij binnen schootsafstand w as, kw am en ze na een

blik van ver standhouding tevoorschijn.

D e Libanees greep hem bij zijn schouders zodat hij geen kant op kon.

D endy trapte hem in zijn onderbuik. K reunend zakte de jongen ineen.

D e Libanees w reef zijn gezicht door de droge aarde, pakte zijn revolver

en plaatste de loop op zijn nek. ‘W eet je w ie ik ben, beest?’

D e jongen knikte he�ig.

D e Libanees verzette zijn w apen. ‘Sta op.’

D e jongen ging op zijn knieën zitten.

‘H ij stinkt als een geile bok,’ zei D endy vol w alging.

‘D at kom t van de dope. H ij is totaal lam . Sta op, zei ik.’

M et veel m oeite probeerde de jongen op zijn benen te gaan staan. D e

Libanees glim lachte. ‘Ik heb je oom beloofd dat ik niet zou overdrijven,


21

m aar o w ee als ik m ’n geduld verlies. A ntw oord alleen ja of nee.’

D e jongen keek hem lodderig aan. Zijn gezicht zat vol kleine putjes.

D endy gaf hem een trap tegen zijn kaak.

‘Ja of nee?’

‘Ja.’

‘G oed,’ vervolgde de Libanees. ‘Je hebt de M ini in Testaccio gepikt.

Toch?’

‘Ja.’

‘H eb je in de koJerbak gekeken?’

‘N ee.’

‘Echt niet?’

‘N ee.’

‘D es te beter voor je. W aar is de w agen nu?’

‘Ik heb hem niet m eer.’

D endy beperkte zich tot een tikje in zijn nek. D e jongen begon te grie-

nen. D e Libanees zuchtte.

‘H eb je hem verkocht?’

‘Ja.’

‘A an w ie?’

D e jongen viel op zijn knieën. H ij kon het niet zeggen. H et w aren ge-

vaarlijke lui. Ze zouden hem verm oorden.

‘R otsituatie, hè jongen?’ zei de Libanees. ‘A ls je praat, schieten zij je

neer. En als je niet praat, schieten w ij je neer.’

‘Libanon, ik heb eens een cow boy&lm gezien...’

‘W at hee� dat erm ee te m aken?’

‘D ie &lm hee� er alles m ee te m aken, echt. H ij ging over een gew ond

paard... D e arm e stakker stond op het punt de pijp uit te gaan... en zijn

baas w ist niet w at hij m oest doen... A rm beessie, hij keek hem aan m et

van die vragende ogen... W aarom m oet ik zo lijden, zei die...’

‘A h! Ik snap ’t! En dan gee� hij hem het genadeschot... paf!’

‘Precies!’

‘M aar D endy, sorry hoor, ik m oet je w el w at zeggen.’

‘Zeg ’t m aar, Libanon!’

‘D at paard, dat w as gew ond terw ijl deze jongen m e zo gezond lijkt als

een vis.’

D endy schoot hem in z’n been. D e jongen greep zijn knie beet en be-

gon te krijsen.

‘K ijk nou nog ’s, Libanon!’


22

‘Je hebt helem aal gelijk, D endy. H ij is er verschrikkelijk aan toe! En w at

lijdt hij! W at zeg je ervan, geven w e hem dat genadeschot?’

D e jongen praatte.


ƒ⁄†⁄…‡‹› (–ƒ⁄†⁄…›‹› ƒ•†‡…) fileqH et beperken tot een m...

Documents

Transcript of ƒ⁄†⁄…‡‹› (–ƒ⁄†⁄…›‹› ƒ•†‡…) fileqH et beperken tot een m...