Hallo allemaal, en welkom bij A Wandering Round Robin Legacy! Jullie hebben waarschijnlijk geen flauw idee wat een Round Robin Legacy is, dus ik zal het jullie even uitleggen.

Een Round Robin Legacy is bijna hetzelfde als een gewone legacy (10.G challenge), alleen wordt elke generatie door iemand anders gespeeld. Ik speel totdat de kinderen van de stamhouder tiener zijn, en dan kiest de volgende een stamhouder uit, die ik dan zal exporteren zodat die Sim gedownload kan worden door de volgende, en deze met die Sim verder kan spelen.

Wij zullen dit met zijn vieren gaan doen, en elk komen we twee keer aan de beurt. Jullie vragen je nu vast af wie die ‘wij’ zijn. ‘Wij’ zijn Marieke (mariekjepower), Sandra (sanneke94), Ilse (ISims2SNFKGGH) en ik, Anne (anne.k).

De regels van de Round Robin Legacy zijn niet anders dan die van een gewone legacy, alleen hebben wij één extra regel. Elke Sim die de nieuwe generatie start, moet verhuizen naar een nieuwe buurt, waar zij hun echtgenoot moeten vinden. Het maakt niet uit of dit een NPC, een townie of een speelbare Sim is, als de Sim maar uit die buurt komt.

Zoals jullie vast al doorhadden heb ik de eer om deze legacy te beginnen, en wel op de Sim Universiteit. Ik heb er erg veel zin in, ik hoop dat ons project een succes wordt en dat jullie het leuk zullen vinden.

Genoeg gepraat nu, laten we doorgaan naar het verhaal!

~*~

Het was een gewone zaterdagavond. Ik zat met mijn vader en moeder op de bank tv te kijken, net als elke andere zaterdag. Geen van ons wist toen al wat er binnen een paar minuten zou gebeuren. Geen van ons wist dat we werden bekeken vanaf de veranda van ons eeuwenoude huis. We leefden een gelukkig leven, waren een gelukkig gezin, maar daar zou plotsklaps ruw een einde aan worden gemaakt.

Ineens klonk er luid gerinkel van glas – de deur werd open getrapt door twee guur uitziende figuren. Ik weet nog dat de één een grote grijns op zijn gezicht had. Kennelijk zag hij uit naar hetgeen hij zo te doen zou krijgen.

“Aan de kant, ik doe het woord!” snauwde hij naar zijn compagnon, die voor hem stond.

Alledrie sprongen we verschrikt en verbijsterd op. Mijn moeder en ik deinsden naar achteren, maar mijn vader ging kalm voor ons staan.

“Wat moeten jullie?” vroeg hij, uiterlijk rustig, maar net als wij doodsbang.

De blonde man stapte nu naar voren. “Wander?” gromde hij.

Mijn vader knikte behoedzaam. “Ja. Wat dan nog?”

Bliksemsnel haalde de man een pistool tevoorschijn, en richtte dat op mijn vader. Mijn moeder slaakte een gil van angst en schrik, maar mijn vader bleef voor ons staan.

“Je bent hier in opdracht van hem, hè,” vroeg mijn vader, en ik had geen flauw idee waar hij het over had.

Toen klonk er een luide knal.

Mijn vader greep naar zijn middenrif, waar hij geraakt was door de kogel. Ineens leek alles in slow motion te gaan. Mijn vader schreeuwde, mijn moeder gilde, de schutter lachte vreugdeloos. En ik? Ik bleef bewegingloos staan waar ik stond, niet in staat te kunnen bevatten wat er zojuist gebeurd was.

“Ed!” gilde mijn moeder. Haar gezicht was verwrongen van angst, woede en verdriet. Mijn vaders witte overhemd werd steeds roder en roder van het bloed dat vanuit zijn buik naar buiten stroomde. En nog altijd stond ik daar roerloos, terwijl de twee mannen lachend toekeken hoe ons gezin verscheurd werd.

“Geef – het – aan – haar,” kreunde mijn vader.

Mijn moeder hield gelijk op met gillen. Ik begreep niet waar mijn vader het over had, maar zij overduidelijk wel.

“Doe – het,” fluisterde mijn vader en toen viel hij met een doffe dreun levenloos neer op de houten vloer.

Mijn moeder draaide zich naar mij om, en griste een opgevouwen stuk papier onder de zitting van de bank vandaan, die ze vervolgens in mijn handen drukte.

“Ik hou van je,” fluisterde ze. “Lees het, en wees verstandig.”

Ik keek haar met grote ogen aan, ik kon mijn benen niet bewegen.

“Vlucht nu,” zei mijn moeder, en vlak daarna klonk er een tweede schot. Mijn schouders schokte toen ik ook mijn moeder in elkaar zag zakken.

Ik wierp nog één blik op mijn stervende moeder, die het uitkermde van de pijn. Ik zag hoe het bloed uit haar borst stroomde en zich over het vloerkleed verspreidde. De moordenaars hadden hun aandacht op haar gevestigd, met hatelijke blikken in hun ogen.

Toen het geschreeuw van mijn moeder wegstierf, leek de betovering die over mijn benen heerste opgeheven te zijn. Met bonkend hard begon ik te rennen, ik rende met trillende benen richting de achterdeur. Achter mij hoorde ik een kreet van frustratie, er klonk nog een schot, ik dook ineen, en de kogel miste mij op een haar na.

De schutter vloekte, en begon nu achter mij aan te rennen, met zijn vriend vlak achter hem. Maar inhalen konden ze me al niet meer – ik had een te grote voorsprong. Ik was al tussen de bomen achter het huis verdwenen. De mannen losten een paar schoten in het wildeweg, maar ze konden mij niet meer raken.

Ik rende nog een poosje door, totdat het gevloek achter mij weggestorven was. Het bos was hier nu zo dicht; ze zouden me nooit vinden en waarschijnlijk zouden ze ook niet op zoek gaan. Hijgend bleef ik stil staan. Pas nu alle afleiding – het rennen, het vluchten – weg was besefte ik wat er zojuist gebeurd was. Mijn vader en moeder waren vlak voor mijn ogen vermoord, ik was zelf ook bijna vermoord. En waarom? Ik had geen flauw idee.

Ik trilde ondertussen zo hevig dat ik bijna niet meer op mijn benen kon staan. Ik begon onbedaarlijk te huilen. Mijn ouders waren dood – vermoord. Ik kon nergens heen gaan, ik was niet veilig. Het was duidelijk dat die twee mannen ons opgezocht hadden, het op ons gemunt hadden. Waarschijnlijk stond alles in de brief die mijn moeder me had toegestopt beschreven, maar het lukte niet om hem te lezen. Mijn zicht werd vertroebeld door tranen, tranen van immens verdriet…

~*~

Nora Wander schudt haar hoofd. Ze wil even niet denken aan die vreselijke avond. Dit moment zou een gelukkig moment in haar leven moeten zijn. Ze gaat eindelijk datgene doen waar ze al tijden van heeft gedroomd – studeren.

Met zenuwen in haar buik kijkt Nora naar het grauwe gebouw voor haar. Hier zal ze de komende vier jaar wonen. Ze heeft een kamer gehuurd in een van de studentenhuizen op de campus van het weinige geld dat ze bezit.

Sinds die avond die haar hele leven verwoest heeft, heeft ze overal en nergens gewoond. Ze moest telkens over haar schouder kijken, want ze wist dat ze gezocht werd. Dat wordt ze nog steeds. Ze heeft de brief van haar ouders gelezen, en ze is er erg van geschrokken. Het is duidelijk dat ze in groot gevaar verkeerd, ze zal nooit echt veilig zijn. Ze is honderden kilometers van haar woonplaats vandaan gevlucht, en nu is ze hier, op de Sim Universiteit.

Ze is pas een paar jaar ouder dan toen, maar zo voelt het niet. Ze voelt zich niet als een jonge, zorgeloze studente die de tijd van haar leven gaat beleven op de universiteit. Ze voelt zich als een oude vrouw, met vele verantwoordelijkheden. Echt ontspannen kan ze niet meer.

Nora beseft dat ze al een paar minuten naar het gebouw staat te staren, en besluit om naar binnen te gaan. Ze steekt de sleutel die ze heeft ontvangen in het slot, en opent de deur.

“Hallo?” roept ze als ze naar binnen loopt, maar er antwoordt niemand. Kennelijk is ze de eerste.

Ze kijkt even in de keuken, maar zelfs de cafetariabeheerster is er nog niet. Nora vindt het absoluut niet erg om de eerste te zijn. Nu kan ze tenminste op haar gemakje even rondkijken, zonder gestoord te worden door luidruchtige studenten.

Ze verkent het gebouw, dat behalve een begane grond ook nog een eerste verdieping heeft. Beneden is de keuken, vier van de acht studentenkamers en ook de gemeenschappelijke computer staat er. Boven vindt Nora de gezamenlijke woonkamer, en de badkamers. Als ze naar de hal met de andere vier studentenkamers loopt, vindt ze de hare aan het einde van het gangetje.

Nieuwsgierig loopt ze de kamer in. Hij blijkt klein te zijn, en schaars gemeubileerd. Er staat een bed, een bureau met stoel, en een kleine ladekast. Nora is allang blij dat ze een eigen kamer heeft. Bezittingen om hem mee te vullen heeft ze toch niet. Ze legt haar kleren netjes opgevouwen in de ladenkast, en gaat dan op het bed liggen.

Ze denkt aan haar ouders; zij zouden het geweldig hebben gevonden om haar zo te zien, zo volwassen op de universiteit. Ze mist ze nog elke dag verschrikkelijk, de schrijnende pijn lijkt maar niet weg te gaan. Vroeger voelde ze zich wel eens alleen, als enig kind, maar de eenzaamheid die ze nu al een paar jaar voelt valt daar niet mee te vergelijken. De last die op haar schouders rust, en die ze met niemand kan delen, maakt dat gevoel er niet beter op.

Nora ligt nog even te peinzen, maar bedenkt zich dan dat ze haar specialisatie nog niet heeft gekozen. Als ze beneden komt ziet ze dat er al een aantal andere studenten gearriveerd zijn. Ze knikt ze vriendelijk toe, en gaat dan achter de computer zitten.

Ze weet al heel lang welke specialisatie ze wil kiezen. Al als klein kind was ze geïnteresseerd in water, en alles wat daar mee te maken heeft. Ze was dan ook vaak in het zwembad te vinden, en toen ze wat ouder werd wist ze wat ze later wilde worden; oceanograaf. Daarom heeft ze besloten om biologie te gaan studeren, dan maakt na haar studie een goede start in de oceanografie.

Als ze haar specialisatie geregistreerd heeft, krijgt ze meteen een mailtje met daarin de nodige informatie over de colleges. Haar eerste college begint pas om vijf uur ‘s avonds, dus ze kan op haar gemak nog een beetje rondhangen in het studentenhuis.

Ze voelt haar maag rammelen en besluit een hapje te gaan eten in de kantine. De kok heeft heerlijke pannenkoeken gebakken, en Nora geniet van het eten. Ze kan zelf haast niet koken, en heeft dan ook al in geen eeuwen een goede maaltijd meer gehad.

Als ze haar kamer weer inloopt na haar pannenkoeken opgegeten te hebben blifjt ze verbaasd stilstaan. Er ligt een schrift op haar bureau, en het is er niet eentje van haar.

“Wat een lef, zeg,” mompelt ze als ze beseft dat er iemand in haar kamer geweest moet zijn.

Ze is erg op haar privacy gesteld, en zeker na de traumatische dood van haar ouders kan ze het absoluut niet waarderen als er iemand tussen haar spullen rond snuffelt of ongevraagd haar kamer in gaat. Daarom hangt ze het bordje dat ze van de huisbaas heeft gekregen op haar deur, ten teken dat er niemand binnen mag komen. Ook doet ze hem op slot, voor de zekerheid.

Nog een beetje verontwaardigd loopt ze de woonkamer weer in. Het meisje dat er zit te lezen kijkt op en glimlacht vriendelijk.

“Hallo,” zegt ze. “Zeg, heb je zin om samen met mij wat te studeren? In je eentje is het zo saai.”

Nora kijkt het meisje even onthutst aan. Dan haalt ze haar schouders op. “Waarom ook niet,” zegt ze en ze loopt naar de boekenkast.

“Ik ben trouwens Yvette,” zegt het meisje als Nora met haar boek is gaan zitten.

“Nora,” antwoordt Nora.

“Heb je al een specialisatie gekozen?” vraagt Yvette vriendelijk.

Nora knikt, maar beseft dat Yvette dat niet kan zien. “Ja, ik studeer biologie. En jij?”

“Ik heb nog niks gekozen,” zegt Yvette onverschillig. “Ik heb nog geen idee wat ik wil worden, dus volg ik voorlopig nog maar de algemene college. Misschien krijg ik binnenkort ineens wel een ingeving. Dan kan ik het altijd nog veranderen.”

Nora lacht. Ze mag Yvette wel. Ze was eerst een beetje overdonderd door de vraag om samen te studeren; ze is altijd erg voorzichtig in het contact met andere sims. Maar Yvette lijkt helemaal oké te zijn.

Al snel komen er nog meer studenten binnen wandelen, en is er nog iemand spontaan bij hen komen zitten om ook mee te studeren. Mensen lopen af en aan, en Nora heeft door dat het hier nooit stil zal zijn, en dat de mensen hier heel vriendelijk en sociaal zijn. Ze heeft het nu al haar zin.

Na een paar uur heeft ze het wel weer even gehad met studeren. Met een klap doet ze haar boek dicht, en zet ze hem terug in de boekenkast.

“Zo, ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ga tv kijken,” zegt ze. Ze gaat op de bank zitten, naast Joel, met wie ze ook kennis gemaakt heeft, en zapt de tv aan.

“Goed idee,” zegt Yvette, en ook zij klapt haar boek dicht. “Die lettertjes beginnen zo langzamerhand voor mijn ogen te dansen – oe, een voetbalwedstrijd! Laat ‘m op deze zender staan!”

Nora lacht en doet wat haar beveelt wordt. De wedstrijd blijkt erg spannend te zijn, en samen met Yvette juicht ze hun team vrolijk toe.

Dan ziet ze op de klok dat het al na vieren is.

“O, ik moet gaan! Ik heb om vijf uur college,” zegt ze, en ze springt op. Ze wil niet te laat komen op haar allereerste college.

“Succes. Of veel plezier, ‘t is maar hoe je het bekijkt,” zegt Yvette.

Nora lacht en kijkt nog even om. “Tot later.”

Opgewekt loopt ze de voordeur van haar nieuwe thuis uit. Ze heeft zich in tijden niet zo goed gevoeld, of zoveel lol gehad. Ze kan het echt goed vinden met Yvette en Joel is ook aardig, al heeft ze daar nog niet veel meer gesproken.

Nora stapt aardig door op weg naar het universiteitsgebouw. Ze heeft zin in haar eerste college, en is erg benieuwd naar hoe het er aan toe zal gaan.

Het is al donker als ze weer thuis komt om half acht. Als ze naar boven wil lopen ziet ze Yvette in de keuken zitten, en besluit ze om even naar haar toe te gaan.

“Hee!” zegt Yvette als ze Nora ziet. “Hoe was je college?”

“Super!” antwoordt Nora, en ze begint enthousiast te vertellen.

Yvette luistert geboeid; zij heeft haar eerste college nog niet gehad.

“Klinkt leuk,” zegt ze. “Misschien moet ik ook maar biologie als specialisatie kiezen.”

Nora knikt. “Dat zou in ieder geval gezellig zijn.”

“Vast en zeker,” antwoordt Yvette met een glimlach.

“Zeg, weet je wat ik me ineens besef?” zegt ze dan. “We weten nog helemaal niks van elkaar, behalve onze naam. Waar kom je eigenlijk vandaan?”

Nora verstijft. Wat moet ze hier nou weer op antwoorden? Ze kan het niet eerlijk zeggen, dat is duidelijk. Ze is altijd al vreselijk geweest in liegen, en ook nu wordt ze rood en begint ze te stamelen.

“Ik – eh – ik… ben nogal moe. Ik ga maar eens naar bed,” zegt ze, en ze draait zich abrupt om.

“Wat? Waarom? Het is nog maar acht uur! Nora? Waarom doe je nou zo raar?” Yvette weet niet wat haar overkomt. Heeft ze iets verkeerds gezegd?

“Nee, nee, er is niks,” stamelt Nora, en dan maakt ze zich zo snel mogelijk uit de voeten, terwijl ze de verbaasde ogen van Yvette in haar rug voelt prikken.

Boven vlucht Nora naar de badkamer, waar ze de douche aan zet. Ze laat de warme stralen over zich heen stromen, en dat kalmeert haar. Ze laat haar hoofd tegen de koude tegelmuur rusten. Net nu ze zo’n leuke dag heeft gehad moet dit gebeuren om het weer helemaal te verpesten… Waarom? Ze had echt het idee dat zij en Yvette vriendinnen zouden kunnen worden, maar ze vraagt zich af of Yvette nog wel wat met haar te maken wil hebben na het incident van net.

Na de douche sjokt Nora naar haar kamer. Ze is nog helemaal niet zo moe, maar ze kan nu natuurlijk niet meer in de woonkamer gaan zitten, nadat ze Yvette heeft verteld dat ze naar bed gaat. Ze trekt haar pyjama aan en gaat nog even liggen lezen op haar bed, maar kan zich niet concentreren. Na een half uurtje klapt ze het boek met een zucht dicht, en trekt ze de dekens over zich heen. Hopelijk wil Yvette morgen nog met haar praten…

~*~

Dat was het voor nu! De delen van deze generatie zullen in het vervolg wat langer zijn, maar dit is een mooie intro en leuk opwarmertje voor het verhaal, lijkt mij. Ik ben heel benieuwd wat jullie er van vinden, dus ik zou het leuk vinden als jullie een berichtje achter laten. Als iets je nog niet helemaal duidelijk is over de Round Robin Legacy; vraag het gerust!

En dan nu nog even de stats van Nora!

Nora WanderWens: KennisLevenswens: Hand van Poseidon worden (top Oceanografie)Karakter: 3/5/5/3/9

Nou, dat was het dan. Tot de volgende update!

~*~