Kristien In-’t-Ven met illustraties van Geert Vervaeke

Een wel heel bijzonderekerst

Een

wel h

eel bijzo

nd

ere kerst - Kristien

In-’t-V

en &

Geert V

ervaeke

9 7 8 9 0 2 0 9 8 5 5 4 2

Op een ijzige winterochtend wordt Amandine geboren.

Ze is zo gezond als een vis, maar heeft de huid van een boom.

Omdat ze zo anders is, hoort ze nergens bij.

Samen met haar schaduw gaat ze het bos in,

op zoek naar wie ze echt is.

Kerst_cover_recto.indd 1 24/8/09 5:52:16 PM

Kristien In-’t-Ven met illustraties van Geert Vervaeke

Een wel heel bijzonderekerstVoor Felix en Lucy

Op een ijzige ochtend, kort voor Kerstmis, werd een meisje geboren. Ze was zo gezond als een vis, maar had de huid van een boom. Haar ouders smeerden haar elke dag en elke nacht in met amandelolie, en noemden haar Amandine. Ze zeiden tegen elkaar: we zullen van haar houden zoveel we kunnen.

Amandine was anders. Ze hoorde bij niemand, alleen bij haar eigen schaduw. ‘Je prikt en schuurt’, zei haar moeder, die het moeilijk vond om te houden van een dochter met een huid van schors. Nacht na nacht droomde Amandine van lange, zachte, liefhebbende armen.

Op haar tiende verjaardag gaf Amandine een feest. Misschien, heel misschien, dacht ze, omhelst iemand me. Er was taart. Er was muziek. Maar er waren geen gasten. Niemand kwam naar het feest.

Die nacht besloot Amandine op zoek te gaan naar wie ze eigenlijk was.

‘Wakker worden’, fluisterde ze tegen haar schaduw. Samen liepen ze de donkere nacht in.

Het was bitterkoud.

Tegen de ochtend, toen de dingen weer kleur kregen, zag Amandine een grote eik. ‘Meneer Eik, neem me niet kwalijk,

maar ik weet niet of ik een mens ben of een boom. Hoe doe je dat, een boom zijn?’

‘Met je kruin reik je zo hoog je kan’, legde de eik uit. ‘Met je wortels zoek je onder de grond.

Het is een gevoel.’‘Ik weet niet of ik dat gevoel heb’,

dacht Amandine vol twijfel. ‘Misschien als ik bij de andere

bomen ben, in het bos?’

Ze zette er flink de pas in. Haar schaduw kon haar amper bijbenen. In de verte leek het bos te zingen: ‘alles komt goed!’ ‘Ik kan het mos onder mijn voeten bijna voelen’, zei Amandine zacht in het oor van haar schaduw.

Toen stak plotseling een sneeuwstorm op.Dikke, witte vlokken vielen met duizenden uit de hemel. De wind gierde en brulde.

Bomen dansten op en neer. De sneeuw gomde de hele wereld weg.Of zag Amandine in de verte toch een huisje?

‘Mijn schaduw en ik willen graag even schuilen’,zei Amandine tegen de jager die opendeed.

‘Een boom die praat’, grinnikte hij.’Kom binnen. Ik maak van jou een pratende tafel

met vier stoelen! Je bent een fortuin waard!’‘Als je me in stukken hakt, kan ik niet meer praten!’

riep Amandine. Ze werd op het nippertje gered door haar schaduw, die de jager een enorme dreun verkocht.

Samen vluchtten ze naar buiten.

De lucht was opgeklaard. Na uren lopen kwamen ze bij een meer, waar een zwaan op de oever zat. ‘Hatsjie!’ niesde de zwaan snipverkouden. Amandine wreef wat van haar naalden fijn en hield ze onder de neus van de zwaan, die opgelucht ademhaalde. Even later gleed de zwaan over het ijs. Amandine en haar schaduw hielden zich stevig vast aan haar veren. Hun adem liet wolkjes achter boven het bevroren meer. Het bos was niet ver meer.

‘Wie ben jij?’ vroeg een blauwe den verbaasd.‘Ik heet Amandine. Ik ben een pijnboom, net als jullie. Ik hoor hier thuis, denk ik.’

‘In welk bos ben je opgegroeid? Je praat heel anders dan wij’, zei de den.‘Ik ben opgegroeid bij mensen, maar dat was een vergissing’, zei Amandine.

‘Luister, wij zijn een eeuwenoud dennenbos. Ieder van ons heeft zijn eigen plekje.We kunnen niet toelaten dat een vreemde soort hier zomaar komt wonen.’

Amandine keek naar haar schaduw, die zijn hoofd liet hangen.Ze sleepte zich naar de rand van het bos.

Daar viel ze in slaap.

Toen ze wakker werd, wist Amandine niet wat haar overkwam. Ze keek naar de rode ballen en de fonkelende lichtjes in haar takken. Nog nooit had ze zich zo gelukkig gevoeld. Haar schaduw danste vrolijk om haar heen. ‘Het is de mooiste kerstboom van de hele wereld’, fluisterde een jongetje.

Kerstmis was voorbij. Amandine voelde hoe de kinderen de lichtjes uit haar takken haalden. De haard brandde brutaal, alsof hij wilde zeggen: straks blijft er niets meer van je over dan een hoopje as.

Maar de kinderen droegen haar naar buiten. Tussen de winterjasmijn en de lindeboom kreeg Amandine haar eigen plek. Elk jaar met Kerstmis werd ze naar binnen gehaald. Dan straalde en schitterde ze. Dan danste ze met haar schaduw.

www.lannoo.comRegistreer u op onze website en we sturen u regelmatig een nieuwsbrief met informatie over nieuwe boeken en met interessante, exclusieve aanbiedingen.

© Uitgeverij Lannoo nv, Tielt, 2009

Tekst: Kristien In-’t-Ven

Illustraties: Geert Vervaeke

Vormgeving: Hugo Puttaert

Lettertype: Lexia

Papier: MultiDesign Natural Smooth 150g/m2

D/2009/45/563 - NUR 273

ISBN 978 90 209 8554 2

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand en/of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch of op enige andere manier zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Kristien In-’t-Ven met illustraties van Geert Vervaeke

Een wel heel bijzonderekerst

Een

wel h

eel bijzo

nd

ere kerst - Kristien

In-’t-V

en &

Geert V

ervaeke

9 7 8 9 0 2 0 9 8 5 5 4 2

Op een ijzige winterochtend wordt Amandine geboren.

Ze is zo gezond als een vis, maar heeft de huid van een boom.

Omdat ze zo anders is, hoort ze nergens bij.

Samen met haar schaduw gaat ze het bos in,

op zoek naar wie ze echt is.

Kerst_cover_recto.indd 1 24/8/09 5:52:16 PM