9 ‘Gebeden, bemoedigingen, kaarten, bloemen; …...Zo gezegd, zo gedaan. ,,Ze gaven aan dat Robert...

1
9 de Bunschoter - vrijdag 23 september 2016 bloemen; overweldigend’ Gitaarspel Robert is binnen christelijk Bunschoten vooral bekend door zijn gitaarspel tijdens kerkdiensten en die muziek heeft ook het Meander bereikt. ,,Robert had ooit muziek van zichzelf opgenomen en toen de artsen aangaven dat we bij hem muziek mochten draaien, heb ik zijn eigen mu- ziek op cd laten zetten. Dat vond hij overigens niet altijd even prettig.’’ ,,Nee, ik ging mijn eigen fouten weer horen’’, legt hij lachend uit. Gielke: ,,Maar de verpleging was he- lemaal weg van Roberts muziek. Zo rustgevend als ze dat vonden. Ze kwamen steeds weer binnen om bij Robert muziek te luisteren.’’ Gielke vindt ondertussen steun in de muziek van Kees Kraayenoord. ,,Ik draaide al tijdenlang op de weg naar het ziekenhuis een cd van Kees Kraayenoord, met daarop het lied ‘Houd vol’. Dat zat ik met de kinderen op de Amers- foortseweg heel hard mee te zingen. Toen hebben we op een gegeven moment die cd voor Robert gekocht en de verpleging opdracht gegeven die cd maar vaak op te zet- ten.’’ Zo gezegd, zo gedaan. ,,Ze gaven aan dat Robert die cd heel mooi vond, maar bij één liedje steeds heel emotio- neel werd. Dat was ‘Houd vol’.’’ Robert: ,,Dat gaf me rust. Je kunt er namelijk niets tegen doen. Je hebt zelf geen grip op je leven. Maar op momenten van frustratie heb ik gebeden om rust. En die kreeg ik door dat lied met onder meer de zin: ‘Laat maar komen wat hierna komt, want Hij laat ons nooit alleen.’ ‘Alles moest opnieuw getraind worden’ Maandag 8 augustus gaat Robert naar het Militair Reva- lidatie Centrum in Doorn, waar de revalidatie echt gaat beginnen. ,,Ik kan een boek schrijven over de situatie daarvoor, over wat ik in het ziekenhuis heb meegemaakt en ik kan een boek schrijven over Doorn’’, zegt Robert. ,,Ik kwam daar binnen als een soort grote baby. Ik was heel prikkelbaar en kon amper op mijn benen staan. Alles moest opnieuw getraind worden: van het lopen, aanvanke- lijk nog achter een walker, tot het geheugen.’’ Robert noemt een aantal oefeningen. ,,Noem zoveel mo- gelijk landen in een minuut. Ik had net op het nieuws over Rusland en Oekraïne gehoord, maar kon er meer niet zo snel bedenken. Toen kreeg ik de tip om eerst dicht bij huis te beginnen. België, Frankrijk, Duitsland, Spanje. Hetzelf- de met dieren. Ik had net ‘Freek in het wild’ gezien en be- gon de meest exotische dieren op te noemen. Nee, ik kon beter eerst beginnen met huisdieren en boerderijdieren.’’ ,,Ik hoorde op een gegeven moment dat ik er maanden zou blijven, maar dat was ik helemaal niet van plan. Ondanks het feit dat de begeleiding daar super is en uiteraard met alle respect, maar op het moment dat je kunt lopen en zelfstandig kunt functioneren, wil je naar huis.’’ Dat mag in eerste instantie alleen in de weekenden. Gielke: ,,Thuis knapte hij nog meer op.’’ ,,Vooral de nachtrusten thuis deden me heel goed’’, zegt Robert. ,,In Doorn hadden we bijvoorbeeld twee kamers naast elkaar met één badkamer, zodat ik de badkamer moest delen met een ander. Maar omdat het daar heel ge- horig was, hoorde je het al als die ander naar de wc ging. Dus we hielden elkaar continu wakker. Dat brak gewoon. En daarbij werd je ook nog eens wakker gemaakt door het personeel, omdat dat vanwege het protocol zo hoorde.’’ Robert verblijft uiteindelijk een maand in Doorn, voor hij op 6 september definitief naar huis mag. Geweldig dorp Thuis aan de Stadsgracht wacht hem een heel warm wel- kom. Want niet alleen zijn vrouw, kinderen en verdere familieleden, maar ook duizenden dorpsbewoners hebben intens meegeleefd. Naast de gebeden in diverse kerken is er tijdens zijn ziekteperiode zelfs een aparte gebeds- dienst gehouden, waar familie, vrienden, collega’s en vele anderen bij waren. ,,Men klaagt misschien wel eens over ons dorp, maar we hebben echt een geweldig dorp’’, zegt Gielke. ,,Gebeden, bemoedigingen, kaarten, bloemen; het was echt overweldigend. Dan merk je pas hoe krachtig het dorp is en wat de kracht van het gebed is. Dat heb ik ook echt gevoeld al die tijd. Het was als een warme deken. Daar kreeg ik dan weer de kracht en de energie van om weer positief aan Roberts bed te staan.’’ ‘We hopen binnenkort als gezin weer rustig in de kerk te kunnen zitten’ Gielke heeft haar man nooit in de steek gelaten. ,,’s Och- tends bracht ik meestal de kinderen naar school en daarna ging ik naar het ziekenhuis. Omdat familieleden en vrien- den onze kinderen opvingen, kon ik ‘s middags bij Robert blijven en hoefde ik pas aan het eind van de middag thuis te zijn om te eten. En dan kon ik ’s avonds weer terugkeren naar het ziekenhuis, mét de kinderen.’’ Want ook de kinde- ren zijn hun papa blijven bezoeken. ,,Toen Robert in coma gebracht werd, lazen mijn broer en schoonzus aan Ma- rinthe een van Meander IC geleend boekje voor ‘Als papa slaapt, hoe kan hij dan eten?’. En Jort en Zeger hebben diverse gesprekken gehad met een pedagoog. Daarbij kre- gen ze alle drie een kristal, dat ze boven hun bed konden hangen. Samen hebben we ook een kristal boven papa’s bed gehangen, waardoor wij aan papa en papa aan ons kon blijven denken. De begeleiding van het IC-team van Me- ander was in deze onzekere periode echt super.” Stapje voor stapje gaat Robert vooruit. ,,Het gaat nu voor- al om de duur en de coördinatie. Hoe lang kun je lezen, schrijven, lopen, fietsen? En dat allemaal afwisselen met (bed)rust. Maar ik merk wel dat dat elke dag beter gaat, zelfs het gitaarspelen! Hoewel ik een aantal maanden heb gemist, ben ik verder niets kwijt. Ik heb gelukkig geen schade aan het geheugen opgelopen. Echt wonderbaarlijk hoe het herstel is. Per 1 oktober ben ik zelfs helemaal vrij van medicatie, zoals het er nu naar uitziet.’’ Robert, die binnenkort drie dagdelen naar het Meander gaat voor kracht- en conditietraining, komt ook weer onder de men- sen. ,,Mensen weten wel dat ik thuis ben, maar verwachten misschien nog dat ik de hele dag plat moet liggen of in een rolstoel zit. Nee, zeker niet. Zo ga ik bijvoorbeeld elke dag naar de sportschool om de hoek, waar ik onder be- geleiding van Ted en Herold van Diermen een door MRC Doorn op maat gemaakt programma volg.” Maandag is ds. Noort nog bij hem op bezoek geweest en is er onder meer gesproken over een nieuwe tekst in de Kerkwijzer. ,,Ik wil dat mensen voorbereid worden op het feit ze me zomaar weer kunnen treffen. Ik heb geen zin om me weg te stoppen en ergens anders boodschappen te moeten doen. Aan de andere kant kost het ons best veel energie om telkens het verhaal te vertellen, hoe vol wij er ook van zijn…’’ Gielke merkt het ook aan de kinderen. ,,Marinthe kreeg vorige week een bon van de Intertoys en zei: ‘Mam, ik wil best naar de Intertoys, maar dan moeten er niet elke keer mensen vragen naar papa.’ Dat is echt een kind.’’ Robert: ,,Vaak hoor ik ‘doe jij eens even rustig aan!’ of an- dere goedbedoelde adviezen. Die overdreven bezorgdheid is verklaarbaar, maar mag er nu wel een beetje af. We ho- pen binnenkort als gezin weer rustig in de kerk te kunnen zitten.’’ Want Robert weet wie hem de kracht gegeven heeft. ,,Wij ervaren dit echt als een Godswonder. Je kunt iedereen op aarde dankbaar zijn (Gielke, kinderen, ouders, familie/ vrienden, dominees, artsen en verplegers), maar er is er Eén die je de kracht geeft.’’ De familie Van Twillert heeft een speciale kaart laten maken met daarop de tekst van Houd vol en een persoonlijk woord: ‘Dit lied heeft mij en mijn gezin veel steun gegeven in onze moeilijke periode en heeft ons veel kracht gegeven om door te gaan. We ho- pen dat jullie uit deze tekst ook veel kracht kunnen halen. Dit is ons lied geworden! Dus houd vol! Veel liefs, Robert en Gielke van Twillert, Zeger, Jort en Marinthe. Stadsgracht 13’ Het prikbord met de foto’s zoals mensen Robert kennen (gitaarspelend) en ook de communicatie (Tong uitste- ken = Ja).

Transcript of 9 ‘Gebeden, bemoedigingen, kaarten, bloemen; …...Zo gezegd, zo gedaan. ,,Ze gaven aan dat Robert...

Page 1: 9 ‘Gebeden, bemoedigingen, kaarten, bloemen; …...Zo gezegd, zo gedaan. ,,Ze gaven aan dat Robert die cd heel mooi vond, maar bij één liedje steeds heel emotio-neel werd. Dat

9de Bunschoter - vrijdag 23 september 2016

‘Gebeden, bemoedigingen, kaarten, bloemen; overweldigend’

GitaarspelRobert is binnen christelijk Bunschoten vooral bekend door zijn gitaarspel tijdens kerkdiensten en die muziek heeft ook het Meander bereikt. ,,Robert had ooit muziek van zichzelf opgenomen en toen de artsen aangaven dat we bij hem muziek mochten draaien, heb ik zijn eigen mu-ziek op cd laten zetten. Dat vond hij overigens niet altijd even prettig.’’ ,,Nee, ik ging mijn eigen fouten weer horen’’, legt hij lachend uit. Gielke: ,,Maar de verpleging was he-lemaal weg van Roberts muziek. Zo rustgevend als ze dat vonden. Ze kwamen steeds weer binnen om bij Robert muziek te luisteren.’’

Gielke vindt ondertussen steun in de muziek van Kees Kraayenoord. ,,Ik draaide al tijdenlang op de weg naar het ziekenhuis een cd van Kees Kraayenoord, met daarop het lied ‘Houd vol’. Dat zat ik met de kinderen op de Amers-foortseweg heel hard mee te zingen. Toen hebben we op een gegeven moment die cd voor Robert gekocht en de verpleging opdracht gegeven die cd maar vaak op te zet-ten.’’ Zo gezegd, zo gedaan. ,,Ze gaven aan dat Robert die cd heel mooi vond, maar bij één liedje steeds heel emotio-neel werd. Dat was ‘Houd vol’.’’ Robert: ,,Dat gaf me rust. Je kunt er namelijk niets tegen doen. Je hebt zelf geen grip op je leven. Maar op momenten van frustratie heb ik gebeden om rust. En die kreeg ik door dat lied met onder meer de zin: ‘Laat maar komen wat hierna komt, want Hij laat ons nooit alleen.’

‘Alles moest opnieuw getraind worden’

Maandag 8 augustus gaat Robert naar het Militair Reva-lidatie Centrum in Doorn, waar de revalidatie echt gaat beginnen. ,,Ik kan een boek schrijven over de situatie daarvoor, over wat ik in het ziekenhuis heb meegemaakt en ik kan een boek schrijven over Doorn’’, zegt Robert. ,,Ik kwam daar binnen als een soort grote baby. Ik was heel prikkelbaar en kon amper op mijn benen staan. Alles moest opnieuw getraind worden: van het lopen, aanvanke-lijk nog achter een walker, tot het geheugen.’’

Robert noemt een aantal oefeningen. ,,Noem zoveel mo-gelijk landen in een minuut. Ik had net op het nieuws over Rusland en Oekraïne gehoord, maar kon er meer niet zo snel bedenken. Toen kreeg ik de tip om eerst dicht bij huis te beginnen. België, Frankrijk, Duitsland, Spanje. Hetzelf-de met dieren. Ik had net ‘Freek in het wild’ gezien en be-gon de meest exotische dieren op te noemen. Nee, ik kon beter eerst beginnen met huisdieren en boerderijdieren.’’

,,Ik hoorde op een gegeven moment dat ik er maanden zou blijven, maar dat was ik helemaal niet van plan. Ondanks het feit dat de begeleiding daar super is en uiteraard met alle respect, maar op het moment dat je kunt lopen en zelfstandig kunt functioneren, wil je naar huis.’’ Dat mag in eerste instantie alleen in de weekenden. Gielke: ,,Thuis knapte hij nog meer op.’’

,,Vooral de nachtrusten thuis deden me heel goed’’, zegt Robert. ,,In Doorn hadden we bijvoorbeeld twee kamers naast elkaar met één badkamer, zodat ik de badkamer moest delen met een ander. Maar omdat het daar heel ge-horig was, hoorde je het al als die ander naar de wc ging. Dus we hielden elkaar continu wakker. Dat brak gewoon. En daarbij werd je ook nog eens wakker gemaakt door het personeel, omdat dat vanwege het protocol zo hoorde.’’ Robert verblijft uiteindelijk een maand in Doorn, voor hij op 6 september definitief naar huis mag.

Geweldig dorpThuis aan de Stadsgracht wacht hem een heel warm wel-kom. Want niet alleen zijn vrouw, kinderen en verdere familieleden, maar ook duizenden dorpsbewoners hebben intens meegeleefd. Naast de gebeden in diverse kerken is er tijdens zijn ziekteperiode zelfs een aparte gebeds-dienst gehouden, waar familie, vrienden, collega’s en vele anderen bij waren. ,,Men klaagt misschien wel eens over ons dorp, maar we hebben echt een geweldig dorp’’, zegt Gielke. ,,Gebeden, bemoedigingen, kaarten, bloemen; het was echt overweldigend. Dan merk je pas hoe krachtig het dorp is en wat de kracht van het gebed is. Dat heb ik ook echt gevoeld al die tijd. Het was als een warme deken. Daar kreeg ik dan weer de kracht en de energie van om weer positief aan Roberts bed te staan.’’

‘We hopen binnenkort als gezin weer rustig in de kerk te kunnen zitten’

Gielke heeft haar man nooit in de steek gelaten. ,,’s Och-tends bracht ik meestal de kinderen naar school en daarna ging ik naar het ziekenhuis. Omdat familieleden en vrien-den onze kinderen opvingen, kon ik ‘s middags bij Robert blijven en hoefde ik pas aan het eind van de middag thuis te zijn om te eten. En dan kon ik ’s avonds weer terugkeren naar het ziekenhuis, mét de kinderen.’’ Want ook de kinde-ren zijn hun papa blijven bezoeken. ,,Toen Robert in coma gebracht werd, lazen mijn broer en schoonzus aan Ma-rinthe een van Meander IC geleend boekje voor ‘Als papa slaapt, hoe kan hij dan eten?’. En Jort en Zeger hebben diverse gesprekken gehad met een pedagoog. Daarbij kre-gen ze alle drie een kristal, dat ze boven hun bed konden hangen. Samen hebben we ook een kristal boven papa’s bed gehangen, waardoor wij aan papa en papa aan ons kon blijven denken. De begeleiding van het IC-team van Me-ander was in deze onzekere periode echt super.”

Stapje voor stapje gaat Robert vooruit. ,,Het gaat nu voor-al om de duur en de coördinatie. Hoe lang kun je lezen, schrijven, lopen, fietsen? En dat allemaal afwisselen met (bed)rust. Maar ik merk wel dat dat elke dag beter gaat, zelfs het gitaarspelen! Hoewel ik een aantal maanden heb gemist, ben ik verder niets kwijt. Ik heb gelukkig geen schade aan het geheugen opgelopen. Echt wonderbaarlijk hoe het herstel is. Per 1 oktober ben ik zelfs helemaal vrij van medicatie, zoals het er nu naar uitziet.’’ Robert, die binnenkort drie dagdelen naar het Meander gaat voor kracht- en conditietraining, komt ook weer onder de men-sen. ,,Mensen weten wel dat ik thuis ben, maar verwachten

misschien nog dat ik de hele dag plat moet liggen of in een rolstoel zit. Nee, zeker niet. Zo ga ik bijvoorbeeld elke dag naar de sportschool om de hoek, waar ik onder be-geleiding van Ted en Herold van Diermen een door MRC Doorn op maat gemaakt programma volg.”

Maandag is ds. Noort nog bij hem op bezoek geweest en is er onder meer gesproken over een nieuwe tekst in de Kerkwijzer. ,,Ik wil dat mensen voorbereid worden op het feit ze me zomaar weer kunnen treffen. Ik heb geen zin om me weg te stoppen en ergens anders boodschappen te moeten doen. Aan de andere kant kost het ons best veel energie om telkens het verhaal te vertellen, hoe vol wij er ook van zijn…’’ Gielke merkt het ook aan de kinderen. ,,Marinthe kreeg vorige week een bon van de Intertoys en zei: ‘Mam, ik wil best naar de Intertoys, maar dan moeten er niet elke keer mensen vragen naar papa.’ Dat is echt een kind.’’

Robert: ,,Vaak hoor ik ‘doe jij eens even rustig aan!’ of an-dere goedbedoelde adviezen. Die overdreven bezorgdheid is verklaarbaar, maar mag er nu wel een beetje af. We ho-pen binnenkort als gezin weer rustig in de kerk te kunnen zitten.’’

Want Robert weet wie hem de kracht gegeven heeft. ,,Wij ervaren dit echt als een Godswonder. Je kunt iedereen op aarde dankbaar zijn (Gielke, kinderen, ouders, familie/vrienden, dominees, artsen en verplegers), maar er is er Eén die je de kracht geeft.’’ De familie Van Twillert heeft een speciale kaart laten maken met daarop de tekst van Houd vol en een persoonlijk woord: ‘Dit lied heeft mij en mijn gezin veel steun gegeven in onze moeilijke periode en heeft ons veel kracht gegeven om door te gaan. We ho-pen dat jullie uit deze tekst ook veel kracht kunnen halen. Dit is ons lied geworden! Dus houd vol!

Veel liefs, Robert en Gielke van Twillert, Zeger, Jort en Marinthe. Stadsgracht 13’

Het gezin kan weer stralen. (foto: Miriam’s fotografie)

Het prikbord met de foto’s zoals mensen Robert kennen (gitaarspelend) en ook de communicatie (Tong uitste-ken = Ja).