Jasmine groeide op tot een knappe tiener, en Roel stierf.

Dat zijn twee dingen die zoal in de vorige update gebeurden.

Het is midden in de nacht, Ariël kan niet slapen.

Ze besluit om naar de kamer van Roel te gaan. Roel, die gisteravond gestorven is, Ariëls vader.

1

dag

geen

controle

Ze gaat op de koude zetel zitten en zet de televisie aan.

Dat Jasmine toch zo verliefd is op deze televisie, vindt Ariël maar gek – zij vindt er maar niks aan.

Misschien zijn het die zwart-witbeelden die iets speciaals hebben, of dat de tv klein is, Ariël weet het niet.

Ze denkt aan Roel. Die goede man. Dat succesvol soepje voor de hoofdpijn, kinderen helpen met het huiswerk, iedereen het naar zijn zin maken, dat was fijn. Maar nu is Roel er niet meer, en daar moeten ze zich bij neerleggen.

Celeste komt de kamer binnen, en had niet verwacht dat Ariël er al was.

‘Jij ook hier?’ vraagt Celeste.

Ariël schrikt lichtjes en draait zich om. ‘Ja’, glimlacht ze.

‘Even herinneringen ophalen van Roel. Jammer dat hij er niet meer is’, zegt ze en staat op.

‘Opa was een fijne man’, zegt Celeste met een krop in haar keel. Ze heeft geen zin om weer te huilen dus houdt ze zich in.

Ariël gaat weer zitten.

‘Vroeger als vader hielp hij me altijd met huiswerk en wou altijd dat ik goede punten had op school’, legt Ariël uit, ‘en hij wou dat jullie ook goede cijfers haalden. Hij zou zeker trots op jullie zijn’

Celeste glimlacht, wat leuk om dat te horen.

Even later komt ook Jasmine de kamer binnen. Jasmine, degene die er het moeilijkst mee heeft. Maar het is nu eenmaal zo, niks aan te veranderen.

Ze ploft in de vertrouwde zetel en kijkt naar een serie, die al even bezig was.

Aldris heeft ook nood aan wat ‘Roel’ en komt de kamer binnen waar hij bijna iedereen ziet.

‘Jullie allemaal ook hier?’ vraagt hij stil.

Iedereen kijkt hem aan en glimlacht. Aldris is dus niet de enige.

Jasmine legt de afstandsbediening aan de kant en kijkt naar Aldris.

‘Ik vind het zo jammer’, zucht Jasmine.

‘Het is gewoon zo, ik vind het ook jammer, maar het leven gaat door, Jasmine, niet blijven treuren’, probeert hij zijn zusje op te peppen.

Dat brengt Jasmine op een andere gedachte. Aldris heeft gelijk; niet blijven treuren, er zijn veel leukere dingen te doen, en Roel zal het vast goed hebben daar boven.

Celeste en Jasmine babbelen met elkaar en Aldris, die denkt nog eventjes aan Roel.

Celeste besluit om er geen pyjamadag van te maken en gaat naar buiten. In de natuur, lekker fris.

Ze harkt wat bladeren bij elkaar en komt tot rust. In de natuur zijn is fijner dan ze dacht.

Cédric trekt ruw aan het dekbedovertrek en strijkt het glad.

Hij gaat niet naar de kamer van Roel. Dat vindt hij maar niks. Roel is er niet en niemand gaat dan in Roels kamer, dat is zijn domein. Dat is Cédric mening.

Hij hoort buiten het getoeter van de carpool. Cédric moet werken, en dat doet hij graag. De danswereld is fantastisch. Dat is ook zijn levenswens: de top van de carrière dansen.

Hij knikt beleefd naar de chauffeuse en gaat naast haar zitten.

Iedereen is ondertussen beneden, behalve Ariël, die wou nog even uitrusten.

‘Hoe zit het met die Daphne?’ vraagt Jasmine ineens.

‘Goed? Binnenkort zal ze vast weer komen, als ik jarig ben’, antwoordt Aldris.

‘Oh, leuk, heb ik haar al eens gezien?’

Aldris denkt even na. ‘Ik denk het niet… Maar als jij in je pyjama blijft rondslingeren dan denk ik ook niet dat ze jou wíl zien’, lacht Aldris.

‘Ha-ha’. Jasmine probeert niet te lachen. ‘Heb jij Daphne al eens gezien?’ vraagt ze aan Celeste, waarop zij knikt.

Terwijl Celeste en Jasmine wat praten over de liefde en meisjesding, duikt Aldris de keuken in.

Over een paar dagen is hij volwassen, en voor je het weet kan je al vader zijn. Dan moet je toch een beetje kunnen koken, denkt Aldris.

Maar dat lukt nog niet echt, er zit een klein sneetje in zijn vinger.

‘Het smaakt zo naar bloed’, grapt Jasmine die Aldris’ maaltijd proeft.

Aldris draait de kraan open en kijkt Jasmine vragend aan.

‘Grapje, hoor’, grinnikt ze.

‘Toen ik in mijn vinger sneed, plakte ik er meteen een pleister op’

‘Dus je bloedde echt?’ vraagt Jasmine verbaasd.

‘Wie bloedde? Bloedde er iemand?’ roept Celeste bang.

Jasmine en Aldris lachen en zien dat het nep is. ‘Ik heb die salade gemaakt, maar ik sneed in mijn vinger en toen bloedde ik’, verklaart Aldris waarna Jasmine en Celeste begrijpend knikken.

Boven grijpt Ariël, die nog eventjes boven wou uitrusten, naar haar buik. Ze heeft vreselijke honger en vraagt zich af waarom ze daarnet niet gewoon wat heeft gegeten.

De avond valt en Jasmine wordt moe. Ze besluit om nog maar eens naar de kamer van Roel te gaan. Ze weet het: ze moet niet blijven treuren, maar ze mag toch nog wel van Roel houden?

Langzaam valt ze in slaap, in het bed van Roel.

‘En nu ga ik weer naar bed’, zucht Ariël nadat ze een flinke maaltijd naar binnen heeft gewerkt.

‘Rare moeder ben je toch,’ lacht Celeste, ‘je blijft de hele dag boven, je eet super veel salades en dan ga je terug slapen.’

Ariël haalt haar schouders op en gaat naar boven.

Celeste wilt ook naar boven gaan, maar ziet dan Aldris de telefoon ophangen.

‘Was dat je meisje?’ vraagt Celeste mysterieus.

‘Het was-’ begint Aldris, maar wordt meteen gekieteld door Celeste. ‘Zeg het maar, ja, ja!’ giechelt ze. ‘Oke, oke’, lacht Aldris.

Celeste en Aldris gaan al gauw naar boven en even later zijn Jasmine en Ariël beneden, het is erg vroeg in de ochtend.‘Hoe laat zou het eigenlijk zijn?’ vraagt Jasmine nadat ze een slok neemt.

‘Geen idee, ik ga maar wachten tot de rest wakker is’, antwoordt Ariël.

2

dagen

controle

De zon komt op en Aldris en Celeste komen naar beneden, waar ze Jasmine en Ariël aantreffen.

‘Wij gaan wat eten’, meldt Celeste en verdwijnt in de keuken.

‘Vandaag mijn laatste dag als tiener’, zegt Aldris.

‘Oh, da’s waar ook! Komt Daphne dan vandaag?’ vraagt Celeste.

‘Ik zal het vragen, maar normaal zal ze wel komen’, glimlacht Aldris.

De schoolbus toetert buiten. ‘En we moeten alweer naar school’, zucht Celeste.

‘Voor mij de laatste keer naar school’, zegt Aldris en gaat naar buiten.

Dan is Aldris al een volwassen man. En moet zich aanpassen aan al die volwassen dingen, maar dat komt vanzelf, denkt Aldris.

De schooldag vliegt voorbij en voor dat ze het weten zijn de drie tieners al terug thuis.

Celeste heeft iemand meegenomen die ze wel ziet zitten. Of dat hij haar ook zie zitten, zal ze straks zien.

‘Dus,’ zucht Celeste wat verlegen, ‘je hebt best een leuke bodywarmer aan? Van waar heb je die?’

‘Deze?’ vraagt de jongen en duwt op de bodywarmer. ‘Weet ik niet, lang geleden dat ik die heb gehaald’, antwoordt hij ongeïnteresseerd.

‘Mag ik hem eens voelen?’ vraagt Celeste en reikt haar armen uit.

‘Nee! Raak me niet aan! Vies mens!’ roept de jongen luid en deinst achteruit, tegen de tafel.

‘Sorry hoor, ik vind alleen maar je bodywarmer leuk’, zegt Celeste en zet een stap achteruit.

‘Iedereen vindt mijn bodywarmer mooi, en niemand raakt ze aan, alleen ik. Ik, ik, ik’, zegt de jongen geïrriteerd.

‘Weet je, ik vond je een leuke jongen, maar na een minuut vind ik je gewoon een zak’, zegt Celeste rechtuit en woedend.

‘Jij’, zegt de jongen en duwt zijn vinger tegen Celeste, ‘hebt toch geen kans bij mij. Ik val trouwens niet op roodharige trutjes!’

‘Jij… Argh! Weg! Nu! Ik wil je nooit meer zien! Rotak!’ roept Celeste kwaad.

Wanneer de jongen het huis heeft verlaten, neemt Celeste wat vuile borden en wast ze af.

Wat was dat voor een jongen. Hij scholde haar uit, maar Celeste laat haar niet doen. Roodharige trutjes. Het zal wel. Celeste heeft er toch iets van geleerd. Innerlijke is wat telt, dat is zeer duidelijk.

‘Gefeliciteerd, jarige Aldris van me’, giechelt Daphne.

Daphne is toch gekomen. De verjaardag vieren zonder je geliefde is toch altijd extra leuk, denkt Aldris.

‘Dankje’, glimlacht Aldris, ‘jij bent dadelijk een volwassen vrouw, waarschijnlijk even knap als dat je nu bent’.

Dat maakt Daphne aan het blozen.

‘Aldris toch, breng Daphne eens niet in verlegenheid’, zegt Ariël plots die uit haar werk komt. ‘Jij ook proficiat, meid. Of moet ik zeggen ‘vrouw’’, lacht Ariël.

‘Daphne is beter’, lacht Daphne.

Lang blijven ze niet buiten staan, het is tijd om op te groeien!

Iedereen haalt wat toestelletjes uit die kabaal maken en moedigen Aldris aan.

Aldris blaast de kaarsjes uit en springt dan in de lucht.

Een grote versie van Aldris staat in de keuken.

‘Wat zie jij er leuk uit’, grapt Celeste sarcastisch, ‘ik bedoel… Je kledingsmaak is toch geweldig?’

‘Lach jij maar, ik vind het allemaal oké. Alles, behalve mijn kleding’, lacht Aldris.

‘Tijd voor taart’, roept Celeste. Aldris snijdt grote stukken taart, en dient ze op.

‘Is Daphne weg?’ vraagt Aldris na een grote hap.

‘Ja, ze moest naar huis om daar op te groeien’, antwoordt Ariël.

De taart was nogal snel op. Aldris gaat wat leuke kleren aan doen, en Celeste ploft neer op de bank.

Cédric komt de keuken binnen. ‘Ben ik te laat?’ vraagt hij.

‘Ja, Aldris is een knappe zoon geworden. Ze worden toch zo snel groot’, zegt Ariël.

Even later staat Daphne weer voor de deur.

‘Knappe vrouw gesignaleerd’, lacht Aldris. ‘Jij mag er ook wel wezen’, antwoordt Daphne.

‘Kom binnen’, zegt Aldris ‘en ik moet je iets vragen. We kennen elkaar al lang genoeg, en volgens mij wordt het alleen maar fijner…

… als je bij mij, en de rest van de Voochels, intrekt. Wil je dat, Daphne?’ vraagt Aldris.

‘Graag, heel graag’, antwoordt Daphne en geeft hem een knuffel.

Dat is het dan. Zo ineens woont Daphne bij de rest van de familie. Hoe zeg je dat nu aan de rest? Ze besluit om eerst naar Celeste te gaan, die kent ze nog het beste.

‘Hé, Celeste’, begint Daphne, maar wordt onderbroken. ‘Je woont hier, bla bla, ik heb het allemaal gevolgd’, zegt Celeste en slaat een bladzijde om.

Dat was dat, op naar de rest.

‘Zullen we misschien een spel spelen?’ vraagt Aldris plots.

Dat is een perfecte manier om iedereen te leren kennen. Al gauw zit iedereen aan de tafel.

Er wordt gepraat, gelachen en soms vals gespeeld. Ariël en Cédric blijken er geen problemen mee te hebben dat Daphne hier ook woont.

Ariël begreep het volkomen, en stemde meteen mee. Cédric, daarentegen, moest nog even nadenken maar keurde het daarna toch goed.

En nu zit ze hier, aan een gezelschapsspel met haar ‘man’, want ze zijn nog niet getrouwd, en haar zogenaamde schoonouders. Dat is eventjes wennen, maar het zijn aangename mensen.

Ze leert iedereen kennen, goede kantjes, slechte kantjes, interesses, ja, hier voelt ze zich wel thuis.

De tijd vliegt, en iedereen wordt moe. Ze besluiten om te gaan slapen. Aldris wilt ook naar boven gaan, maar ziet dan nog Celeste.

‘Jij stiekemerd. Jij hebt vast alles meegeluisterd’, lacht Aldris. ‘Och, kom hier, ik heb nood aan een knuffel.’

‘Jij en Daphne zien er leuk uit samen’, zegt Celeste.

‘Vind je? Zou je het leuk vinden als je tante zou zijn? Daphne en ik, kindjes? Zou dat gaan?’ vraagt Aldris. Zoveel vragen en hij stelt ze allemaal aan Celeste.

Die heeft een simpel antwoord. ‘Ja, dat zou… raar zijn. Maar… het lijkt me leuk’, zegt ze en laat Aldris los. ‘Welterusten.’

Celeste gaat naar boven, naar haar kamer en Aldris gaat nog even naar de toilet.

Aldris’ oude kamer is wat veranderd. Een tweepersoonsbed voor Daphne erbij, en wat ander behang…

Daphne zit op de rand van het bed.

Ze is een romantieksim, en houdt vreselijk van Aldris. Maar ze is bang. Wie weet ziet ze een andere man, en die romantieksim, diep binnen haar, kan dan elk moment opkomen en dan kan ze zo flirten met die andere man. Dan is Aldris vast kwaad op Daphne.

‘Hé, schat’Aldris komt de kamer binnen, en Daphne ontwaakt uit haar foute gedachten.‘Ik kom er even bij liggen’, zegt Aldris en kruipt onhandig op het bed.

Daphne schuift dichter bij Aldris.

‘Bedankt dat ik hier mag wonen, je hebt een leuke familie’, zegt ze.

‘Dat is allemaal graag gedaan. En-’ begint Aldris, maar hij voelt dan Daphnes lippen op de zijne.

Ze zoenen aan een stuk door.

En van het een komt het ander en even later liggen ze onder de dekens. Helemaal uitgekleed, behalve het ondergoed. Een wilde nacht.

Aldris kruipt dicht bij Daphne. ‘Slaap lekker, schat’, zegt hij stil.

‘Wat vind jij eigenlijk van het nieuwe koppel?’ vraagt Jasmine de volgende ochtend.

Ze staan al eventjes te smoezen over Aldris en Daphne, maar zijn er nog niet helemaal uit.

‘Aldris vroeg aan me… Over, kinderen, je weet wel’, zegt Celeste.

‘Aldris? Hèt? Met Daphne, en dan… Kindjes?’ vraagt Jasmine vol ongeloof.

‘Ja, slimhoofd, doe eens niet zo dom. Gewoon, Aldris dacht aan kinderen, dus dan zijn wij tante’, zegt Celeste.

‘Tante! Weet je hoe grappig. Tante Jasmine, ik zie het al voor me.’

‘Lijkt me wel gek’, zegt Celeste spant haar pyjamabroek aan.

‘Daphne is een knap meisje, alleen moet ze wat minder blush op doen’, zegt Jasmine met veel verstand over makeup.

‘Dat is gewoon haar eigen kleur, Jasmine!’ lacht Celeste en geeft Jasmine een duw.

Als ze naar beneden gaan, zien ze de rest van de familie ook zitten.

‘Aha, jullie zijn ook wakker geworden’, zegt Ariël vrolijk.

‘We zijn al even wakker, hoor, maar we …’ begint Jasmine, maar ze kan moeilijk zeggen dat ze over Daphne aan het praten was.

‘We!’ roept Celeste ineens luid en trekt een raar gezicht.

‘Wat krijg jij opeens?’ vraagt Jasmine en kijkt weg van Celeste.

‘We waren ons al wat klaar aan het maken voor school, zoals het haar enzo…’ zegt Celeste dan normaal.Gelukkig redt het getoeter van de bus Jasmine uit deze rare situatie.

‘Je moet er maar aan wennen, Celeste is gewoon raar’, grinnikt Aldris en kijkt naar Daphne.

‘Celeste is niet raar, ze is een gewoon mens zoals jij en ik’, corrigeert Cédric hem.

‘Ja, pap. Ook goed’, zucht Aldris.

Maar Cédric moest ook gaan werken, nu zijn Daphne en Aldris alleen thuis.

‘En zo is papa dus ook. Een wijsneus’, lacht Aldris.

‘Ach, da’s niet erg. Het is voortaan ook een deel van mijn familie, toch?’ zegt Daphne tevreden.

Daphne en Aldris praten nog over van alles en nog wat. Totdat plots de deur opengaat, het is Cédric.

‘Moest jij niet werken?’ vraagt Aldris verbaasd.

‘Jawel, maar ik ben gepromoveerd en ik mocht al naar huis. Super, toch?’ zegt hij glimlachend.

Later komt Celeste ook thuis. Zonder een vriendje. Daar heeft ze nu toch even genoeg aan.Een paar dagen geleden was er die Kaj, die verliefd op me was. Moet ik maar voor die gaan?Nee, ik heb nog tijd genoeg om een perfecte man te zoeken, daar moet ik me nu niet druk over maken, denkt Celeste.

‘Waar blijft mijn baan toch’, zegt Aldris en bekijkt de volgende pagina. Zijn droombaan in het leger is hij nog niet tegengekomen, maar hij heeft nog alle tijd.

‘Gewoon even wachten, hij zal er heus wel komen’, antwoordt Daphne die op de andere bank ligt.

‘Heb jij een doel voor ogen? Een baan, bedoel ik?’ vraagt Aldris.

‘Een carrière in de sportwereld spreekt me wel aan, maar dan kom je elke dag zo vermoeid thuis en…’ Daphne zucht, ‘daar heb ik toch geen zin in.’

‘Ach, je moet toch ergens beginnen? Misschien valt het allemaal wel mee’, merkt Aldris op.

‘Tja, ik zal binnenkort eens op zoek gaan naar mijn baan’, zucht Daphne.‘En ik ben al moe, het is pas middag…’, zegt ze plots.

Dus daarom kruipt ze al vroeg in de avond in haar bed. Waar komt die vermoeidheid toch vandaan? En ze voelt zich zo misselijk. Ze is toch niet… Zwanger?Na die gedachte valt ze echt in slaap.

Ariël en Cédric hebben nog een moment voor hun tweetjes alleen en maken daar gebruik van.

‘Je zit nog steeds met Daphne in je hoofd, is het niet?’ merkt Ariël op.

Cédric verplaatst een loper en zwijgt even. ‘Ik weet het niet’

Ariël grinnikt. ‘En ik weet niet wat ik nu moet doen’, lacht ze.

‘Je kan bijvoorbeeld je paard… hier… en dan…’, legt Cédric uit.

‘Oh, zo’, zegt Ariël. Ze begrijpt het toch niet maar doet alsof. En om weer over Daphne te beginnen, vindt ze geen goed plan.

Buiten zijn Celeste, Jasmine en Aldris buiten. Even samen, broer en zussen in het zwembad.

‘Hebben jullie het niet koud in dit water?’ vraagt Jasmine die nogal stijfjes in het zwembad zweeft.

‘Nee’, antwoordt Celeste kort.

‘Je moet ook wat bewegen, anders krijg je het nog kouder’, zegt Aldris.Jasmine zwaait met haar armen en komt dichter bij Aldris.

‘Met wie zou ik ooit oud en gelukkig worden? Denken jullie?’ vraagt Celeste plots.

‘Ik weet het niet, als hij maar geen slordige vetzak is’, zegt Jasmine.

‘Het gaat toch niet over jou?’ antwoord Aldris.‘Ach, laat ook maar, ik zie wel wat er aan komt waaien’, zegt Celeste en verandert van onderwerp. ‘Wist je nog, de eerste dag toen we hier waren? Toen was jij ook aan het zwemmen en toen klom ik ook op deze glijbaan’, lacht Celeste.

Celeste glijdt van de glijbaan en landt met een harde plons.

‘Toen was ik nog…’ zegt Jasmine en telt even haar leeftijd uit.

‘Een kleine peuter, met dat strikje in je haar, dat weet ik nog’, zegt Aldris die helemaal wegdroomt.

‘Ja, dat herinner ik me ook nog. Wat gaat de tijd snel’, zegt ze.

‘Inderdaad, alles gaat snel, heel snel’, zegt Aldris.

‘Zo snel, dat ik bijna tante word’, flapt Celeste eruit.Iedereen wordt stil en ze besluiten naar bed te gaan.