Daisy Elings

5 Ja

ar o

p pa

d Je

ben

t jon

g en

je w

ilt w

at

Dai

sy E

lings

5Jaar op padJe bent jong en je wilt wat

Daisy Elings

Zwemmen met dol� jnen, bungy-jumpen en parachutespringen in tropische oor-den, de Samariakloof bewandelen op Kreta, stappen in het Heinekencafé op Gran Canaria,in de voetsporen treden van de farao’s in Egypte, de Maya-cultuur achterhalen in Mexico, surfen op de golven van de grote oceaan... Het is een kleine greep uit de reisavonturen die ik heb beleefd.

Tegenwoordig reis ik nog steeds de wereld rond maar nu als stewardess voor KLM. In de eerste helft van mijn twintiger jaren heb ik gewerkt als reisleidster voor Thomas Cook. In het boek ‘5 Jaar op pad,’ neem ik je mee naar die reiswereld.

In mijn autobiogra� sche boek vertel ik over het harde werken, de mooie belevenis-sen in het buitenland en over de liefde. Het is een oprecht verhaal waar mijn stoere en spontane karaktereigenschappen naar voren komen, maar ook mijn kwetsbaarheden en onzekerheden. Ik wens je veel leesplezier!

Spontaan, oprecht en met humor.

1

Met

dan

k aa

n m

ijn li

eve o

uders

1

Daisy Elings

Drukwerk mijnbestseller.nl

1e druk augustus 2013

2

Spanje, Torremolinos

20 mei 1999 - 14 oktober 1999

5 maanden

Animatrice

Canarische eilanden,

Gran Canaria

19 november 2000 - 21 maart 2001

4 maanden, Reisleidster

Cuba,

Varadero & Cayo Coco

13 april 2001 - 26 november 2001

7,5 maand, Reisleidster

Canarische eilanden,

Tenerife

3 april 2002 - 13 november 2002

7,5 maand, Reisleidster

Canarische eilanden,

Gran Canaria

15 december 2001 - 23 maart 2002

3 maanden, Reisleidster

Canarische eilanden,

Gran Canaria

23 november 2003 - 7 maart 2004

3,5 maand, Reisleidster

Mexico,

Puerto Vallarta

1 april 2004 - 31 oktober 2004

7 maanden, Reisleidster

Mexico, rondreis

31 oktober 2004 -

28 november 2004

1 maand, Vakantie

33

Kreta,

stali

s & Ma

lya

10 apr

il 200

0 - 27

oktob

er 200

0

6,5 ma

and

Reisle

idster

Thailand, rondreis

2 december 2002 -

19 december 2002, 3 weken

Vakantie

Canarische eilanden,

Gran Canaria

15 december 2001 - 23 maart 2002

3 maanden, Reisleidster

Egypte, Hurg

hada

9 januari 20

03 - 6 novem

ber 2003

10 maanden

Reisleidster

Canarische eilanden,

Gran Canaria

23 november 2003 - 7 maart 2004

3,5 maand, Reisleidster

4

Inhoud

Spanje, Torremolinos 20 mei 1999 - 14 oktober 1999 / 5 maandenFunctie: Animatrice pag. 6

Kreta, stalis & Malya 10 april 2000 - 27 oktober 2000 / 6,5 maandFunctie: Reisleidster pag. 26

Canarische eilanden, Gran Canaria seizoen 1 19 november 2000 - 21 maart 2001 / 4 maandenFunctie: Reisleidster pag. 50

Cuba, Varadero & Cayo Coco13 april 2001 - 26 november 2001 / 7,5 maandFunctie: Reisleidster pag. 68

Canarische eilanden, Gran Canaria seizoen 2 15 december 2001 - 23 maart 2002 / 3 maandenFunctie: Reisleidster pag. 112

Canarische eilanden, Tenerife 3 april 2002 - 13 november 2002 / 7,5 maandFunctie: Reisleidster pag. 130

Thailand, rondreis 2 december 2002 - 19 december 2002 / 3 wekenVakantie pag. 152

Egypte, Hurghada 9 januari 2003 - 6 november 2003 / 10 maanden)Functie: Reisleidster pag. 170

5

Inhoud

Canarische eilanden, Gran Canaria seizoen 3 23 november 2003- 7 maart 2004 / 3,5 maandFunctie: Reisleidster pag. 202

Mexico, Puerto Vallarta 1 april 2004- 31 oktober 2004 / 7 maandenFunctie: Reisleidster pag. 222

Mexico, rondreis 31 oktober 2004- 28 november 2004 / 1 maandVakantie pag. 258

Weetjes anno 2012 pag. 280

Nawoord pag. 282

Index pag. 286

Spanje, Torremolinos

20 mei 1999 - 14 oktober 1999 / 5 maanden / Animatrice01

6

7

Torremolinos

‘Yes! Joehoe!!!’ schreeuw ik als ik de hoorn weer op

de telefoon heb gelegd. Mama heeft het op de

achtergrond ook al begrepen. Met een dol

enthousiast hoofd zeg ik dat ik ben aangenomen

als stagiaire in Torremolinos als animatrice op een

vakantiepark.

‘Gefeliciteerd!!’ zegt mama en ze geeft me een

grote knuffel en zegt dat ze zo trots is op mij.

Zelf ben ik er ook trots op dat ik ben aange-

nomen. Een aantal maanden terug kwam

Marco -degene die alles regelt in Torremolinos

en tevens hoofd animatie is- speciaal naar

het MTRO te Utrecht om over het werk in de

animatie te vertellen. We waren met een man

of vijfentwintig en toch waren er uiteindelijk

maar drie stagiaires nodig. Marco vertelde

wat er van ons verwacht wordt. Hoofdzakelijk

moet je alle activiteiten organiseren op

Carihuela park voor zowel kinderen als

volwassenen. Wat ik helemaal leuk vond om

te horen is dat je ook twee keer in de week

als hostess voor Marysol mee mag naar de

luchthaven om daar de vakantiegangers op te

halen en een algemeen praatje te houden in

de bus. Echt een geweldige combinatie leek

me. Het afgelopen jaar had ik in de zomer

ook al animatie gedaan op een camping in

Nederland. Met mensen omgaan, een beetje

sporten, lekker buiten bezig zijn en een

vakantiegevoel hebben, helemaal iets voor

mij! En nu hoor ik dat het me gelukt is.

‘Sabrien, ik ga vijf maanden naar Spanje! ...Ja,

gaaf hè?...Ja ik weet dat die andere twee mei-

den Wendy en Astrid heten....Nee ik weet niet

zeker of ik de juiste gezichten voor me heb....

Oké, ik ga snel de volgende bellen, Dag!’

‘Giet, met mij, je raadt het nooit, het is gelukt!

Ik ga vijf maanden naar Torremolinos!...Ja ik

heb er heel veel zin in....Ja ik denk dat ik jullie

af en toe ook wel zal missen....Ik heb gehoord

dat het klimaat daar hartje zomer zo tegen de

veertig graden kan oplopen en het regent er

zelden....Oké ik ga de volgende weer bellen’.

‘Hallo opa, waar denk je dat ik mijn stagetijd

ga doorbrengen?’

Een gesnik klinkt op de achtergrond. Ik ben zo

hyper en zo blij dat ik in eerste instantie even

Spanje, Torremolinos

20 mei 1999 - 14 oktober 1999 / 5 maanden / Animatrice01

8

helemaal verbaasd ben. ’Mam, waarom huil

je?’

‘Ik b-b-ben echt hee-heel blij voor je maar ik

g-ga je echt ontzettend missen, ik moet er

gew- woon even aan wennen’.

‘Allejezus! Hoe krijg ik dit alles ooit in m’n

koffer?’ mompel ik tegen mezelf. Ik mag dan

wel veertig kilo meenemen maar dan nog...

keuzes keuzes keuzes. En die kan ik niet

goed maken, dus besluit ik dat alles mee

moet. Een paar schoenen met hakken, sport-

schoenen, twee paar gympen en drie paar

slippers. Bijna alles wat ik in m’n kledingkast

heb hangen, gaat ook mee. Zonder muziek

kan ik zeker niet overleven en aangezien ik

een brede muzieksmaak heb gaan er heel

wat cd’s mee plus de hele doos met casset-

tebandjes. De grote muziekinstallatie neem

ik wel mee als handbagage, samen met m’n

rugtas en de grote beautycase waar alle

toiletspullen inzitten,

denk ik.

20 mei 1999

Het vliegtuig is nog maar net opgestegen en

ik ben al nieuwsgierig naar de kaart die papa

en mama hebben geschreven. Openmaken

in het vliegtuig, zeiden ze. Het afscheid was

wel raar, ik was ontzettend blij dat ik ging

maar toch ook een beetje verdrietig om te

weten dat je elkaar langere tijd niet zult zien.

Ik zag Wendy en Astrid met hun ouders op

de luchthaven. Wendy, Astrid en ik zwaaiden

nog een laatste keer naar onze ouders voor-

dat we door de douane gingen.

La Carihuela, Torremolinos

‘Dais, vind je het goed dat Wendy en ik

samen op een kamer slapen?’

‘Ja dat is prima,’ zeg ik. ‘Ik heb liever juist

een kamertje voor mezelf dus dat is dan

opgelost’. De eerste dag moeten we meteen

al met een aantal dingen aan de slag. Met

Marco gaan we ‘s middags Carihuela in om

werkkleding te kopen. In een briefing wordt

ons verteld wat voor een activiteiten we

zoal gaan doen, het verloop van zo’n dag, de

taakverdeling, de verdeling van de vrije tijd,

het publiek dat op het park komt. Het klinkt

allemaal even spannend dus ik kan niet

wachten om te beginnen. Astrid, Wendy en

ik zijn het er alledrie over eens dat we een

geweldige tijd tegemoet willen gaan en zo

bruin mogelijk weer naar huis willen over vijf

maanden.

De eerste paar weken verlopen goed. Alles

is nog steeds een beetje nieuw en we zijn

vooral veel op onderzoek uit. We zoeken de

kortste weg uit naar het strand, hoe we nu

precies moeten lopen naar het centrum van

Torremolinos, waar we lekker kunnen zitten

en eten op de boulevard en waar we goed

kunnen stappen. Van de vele namen die ons

inmiddels te oren zijn gekomen blijven er

al heel wat hangen: Margreet werkt in de

keuken waar we ‘s avonds ons warme eten

krijgen, bij Paqui kunnen we

‘s middags tosti’s bestellen, Anna zorgt dat

ik regelmatig een schoon bed krijg, bij Lina

aan de receptie kan ik terecht voor al mijn

vragen over het park en de omgeving , één

keer in de week ga ik met Alice en Linda

9

mee naar het vliegveld om voor hostess te

spelen, bij Henk en Cier kan ik een drankje

krijgen in de Klikspaan als ik behoefte heb

aan Nederlandse foute muziek en ik schreeuw

om Paco als ik weer eens een kakkerlak in m’n

kamer heb gespot.

‘Watervolleybal! Wie doet er

mee met watervolleybal?!’

schreeuw ik. Het is nog

steeds geen hoogseizoen,

het is nog relatief rustig

en dat betekent dat het

animo voor de activitei-

ten ook niet altijd even

geweldig is. En daarom

moet ik erg leuren om

mensen bij elkaar te

krijgen. Maar meestal

heb ik na een kwartier-

tje rondvragen toch nog wat mensen bij

elkaar. Degenen die het geen dag af laten we-

ten zijn de kinderen. Die staan ‘s ochtends om

11.00 uur al paraat voor de miniclub, klaar om

weer een tekening te maken, iets in elkaar te

knutselen van karton of ze fantaseren erop los

met een bonk klei. Een van de leukere activitei-

ten is aquagym, vind ik. Al die cassettebandjes

die ik in Nederland heb gemaakt komen nu

goed van pas. Met een leuke mix aan liedjes

springen de mensen erop los in het water. Zelf

sta ik langs de kant te springen om het voor te

doen aan de mensen in bijna veertig graden

hitte. Na zo’n twintig minuten zweten in de zon

kan ik dan ook blij worden van het idee dat ik

nu zelf ook in het water mag springen voor nog

wat been- en buikoefeningen.

‘s Avonds is het tijd voor de minidisco. De al-

lerkleinsten vinden het leuk om mee te doen

maar snappen nog niet zoveel van de dans-

jes. Toen Wendy en Astrid de allereerste keer

minidisco moesten doen en Marco nog geen

tips had gegeven, voelden zij zich behoorlijk

opgelaten. Ze hadden zo hun best gedaan

om allerlei dansjes in te studeren.

Maar de motoriek en

het geheugen van

die kleine kindjes

kwam niet verder

dan rondjes draaien,

springen en klappen.

Dus moesten we maar

rap die dansjes aanpas-

sen. En zo staan we

nu op muziek van ‘I am

the musicman’ en ‘We’re

going to Ibiza’ te klap-

pen, rondjes te draaien

en te springen. Na een uurtje fl ink springen en

zweten met de kindjes wordt het uiteindelijk

tijd voor de grote mensen show. De ene keer

is er een Flamenco-show, de andere avond is

het cabaret.

Vanavond hebben we de Braziliaanse dans-

show. Als Marco vergeet de muziek op tijd

stop te zetten, komt dat omdat hij met open

mond naar de lange benen zit te kijken van

die mooie Braziliaanse meiden tijdens de

show. Op dit soort avonden is het voor mij

een makkie. Het enige wat ik moet doen is

alles op tijd klaar zetten en de muziek aanslui-

ten. Als het optreden dan daadwerkelijk be-

gint, moet ik de muziek regelen. Aan het eind