1

3

4 5

Inhoud

Inleiding 7

Bert Duerink 10

Alie Stobbelaar 18

Alie Voortman 24

Andrea Broekhuis-Hallink 30

Angela Sneekes-Schipper 36

Ard Pouw 42

Dicky Veenstra 48

Dora Pouw en Nel Verhoef 54

Evelien Stoeten 60

Gerald Krisman 66

Hein Tielbeke 72

Herman Baarslag 78

Inez van Bezouw 82

Jan Deuten 88

Jan Marsman 94

Rinus Heerink 100

Koen Veldhuizen en Ria Erupley 104

TCR Vervoer 110

Vechtdal College 114

Wolter Smidt 120

Aty van den Berg 129

Ad van Dijk 134

Centrale Diaconie Apeldoorn 140

Ronald Slamp en Vincent Koomen 144

Ron Koopmeiners 148

7

Dat de Invalidenbond terecht kwam in Lemele is te danken

aan de toenmalige wethouder en boer Immink. Toen bleek

dat zijn dochters weinig trek hadden in de overname van zijn

boerderij, besloot boer Immink zijn have en land van de hand

te doen. De Invalidenbond uit Den Haag meldde zich als ko-

per, met het doel de voormalige boerderij te gaan gebrui-

ken als vakantieoord voor mensen met een beperking. Dat

idee sprak Immink aan. Toen er speciaal voor dat doel een

stichting werd opgericht, nam Immink samen met één van

zijn dochters zitting in het bestuur van de stichting Vakantie-

centrum de Imminkhoeve. Samen met zijn bestuurscollega’s

zorgde hij voor een kloppende begroting en een verantwoord

beleid, terwijl de dagelijkse leiding in handen lag van de eer-

ste beheerder; de heer Boerendans.

Vakantievieren op de Imminkhoeve was in die tijd niet veel

meer dan kamperen bij de boer. Van luxe een- of tweeper-

soonskamers was geen sprake. Op de voormalige deel ston-

den rijen ziekenhuisbedden, geërfd van het Apeldoornse

zorgcentrum Randerode, waarin de mannen en vrouwen

zij aan zij naast elkaar sliepen. De beheerder werd bijge-

staan door een leger van vrijwilligers, die zorgden voor de

maaltijden, de schoonmaak en het vermaak van de gasten.

Waar nodig hielpen zij ook een handje mee met de ver-

zorging. Naast groepsvakanties waren er de zogenaamde

Open Weken, waarin particulieren een weekje vakantie kon-

den boeken op de kampeerboerderij. Een uniek concept in

een tijd waarin vakantie ook voor de gewone man nog iets

bijzonders was.

In de 19e eeuw was vakantievieren slechts weggelegd voor

de welgestelden. Pas na de Tweede Wereldoorlog kregen

meer mensen de kans om op vakantie te gaan. Maar dat gold

niet voor iedereen. Mensen met een lichamelijke beperking

bleven thuis omdat zij nergens anders terecht konden. Dat

veranderde in het begin van de jaren ’70 toen de Haagse

Invalidenbond de boerderij van de familie Immink uit

Lemele kocht. Dit was het begin van de Imminkhoeve, een

bijzonder vakantiecentrum voor mensen met een beperking.

Inleiding

8 9

De heer Boerendans nam na een aantal jaren afscheid en werd

Bert Duerink vanwege zijn enthousiasme en zakelijk inzicht ge-

promoveerd tot beheerder. Een uitstekende keuze, zo bleek al

snel. Want Bert had niet alleen de gave om het zijn gasten naar

de zin te maken, hij wist ook sponsoren en donateurs aan zich

te binden en hen enthousiast te maken voor uitbreidingsplannen.

Want uitbreiden en vernieuwen, daar hield hij van.

Luxe vakanties

Onder het motto ‘stilstand is achteruitgang’, zorgde de directeur

ervoor dat er ieder jaar wel iets werd aangepast, verbouwd of

nieuw gebouwd. Zo kwam er de Schaapskooi een groepsaccom-

modatie voor kleinere groepen. Het geld hiervoor sprokkelde hij

bij elkaar met giften van donateurs en fondsen. Al gauw bleek dat

er meer aanvragen waren en werd er beslo-

ten een grote accommodatie te realiseren. De

bouw van het Hallehuis was de eerste “grote”

klus. Een voor die tijd ongekend luxe vakan-

tieverblijf met voornamelijk tweepersoonska-

mers met een eigen badkamer en toilet. Het

pand trok landelijke aandacht en was in een

recordtempo volgeboekt. Vele vernieuwingen

en uitbreidingen volgden. Niet alleen werd aandacht besteed aan

het onderkomen van de gasten, ook werd er alles aan gedaan

om hen te amuseren. Er kwam een verkeerstuin waar geoefend

kon worden met rolstoelen en rollators, een midgetgolfbaan en

een een souvenirswinkel. In 2006 is het Veurhuus gebouwd, een

accommodatie volledig ingericht en aangepast met de modernste

snufjes. Wat nog ontbrak was een snoezelruimte. Maar niet voor

lang, want inmiddels is de Imminkhoeve de trotse eigenaar van

het Droomhuus; een unieke snoezelruimte, waar de vakantie-

gangers helemaal tot zichzelf kunnen komen.

‘t Laarhuus

Eén van de grootste projecten was het omturnen

van de voormalige sociale werkplaats naast het

NS station in Ommen naar een luxe vakantieac-

commodatie. De uitbreiding naar Ommen bleek

een succes. Gelegen aan de rand van de bossen en op een steen-

worp afstand van het centrum van Ommen, is ‘t Laarhuus inmid-

dels een van de meest populaire locaties van de Imminkhoeve.

Afscheid

Nu, anno 2012, is de Imminkhoeve uitgegroeid tot één van de

meest bekende vakantielocaties voor mensen met een beper-

king in Europa. Mede dankzij honderden vrijwilligers, genieten

jaarlijks duizenden mensen van een onbezorgde vakantie in het

Vechtdal. Tijdens het jubileumfeest dat op 20 juni 2012 werd

gehouden, nam Bert Duerink afscheid en maakte plaats voor

Ron Koopmeiners. Ook hij is van plan de vaart erin te houden.

Opnieuw liggen er spectaculaire verbouwingsplannen te wach-

ten op geld en groen licht. Wanneer deze werkzaamheden zijn

afgerond, staat de Imminkhoeve opnieuw met stip op één in de

ranglijst van unieke vakantiecentra.

In dit jubileumboek blikken we echter terug in de tijd. Vrijwilligers,

medewerkers, gasten en leveranciers vertellen welke plek de Im-

minkhoeve inneemt in hun leven. Kijk, lees, geniet en leef mee!

11

Geboren en getogen aan de Lemelerweg in Lemele, was Bert

Duerink voorbestemd om de manufacturenzaak van zijn vader

over te nemen. Op zich een mooi bedrijf, maar zijn passie lag

heel ergens anders. “Ik wilde graag boer worden”, vertelt hij.

“Wij woonden tegenover mijn oom en tante die een boerde-

rij hadden. Daar was ik vaak te vinden, want het boerenwerk

vond ik fantastisch. Ik heb

zelfs de landbouwschool

doorlopen, maar door het

vroegtijdig overlijden van

mijn vader kwam er een

streep door mijn plannen.

Ik moest de winkel over-

nemen en heb me toen

dus om laten scholen tot

manufacturier. Zo ging

dat in die tijd.”

Manusje van alles

Na het overlijden van die bewuste oom die naast boer ook wet-

houder was, voelden zijn dochters er niets voor om de boerderij

voort te zetten en verkochten het pand met de bijbehorende

grond aan de Invalidenbond in Den Haag. Zij wilden de voor-

malige boerderij gebruiken als vakantieoord voor mensen met

een handicap en richtten daarvoor een stichting op. “Het va-

kantiecentrum werd vernoemd naar mijn oom. Hij en mijn nicht

kwamen in het bestuur. Ik hielp als vrijwilliger mee met de ver-

bouwing en ben er een beetje blijven hangen als onbezoldigd

klusjesman.” De eerste beheerder was de heer Boerendans.

Zeg je Imminkhoeve, dan zeg je Bert Duerink en zeg

je Bert Duerink, dan zeg je Imminkhoeve. Veertig

jaar lang zette de Lemelaar zich met hart en ziel in

voor het vakantiecentrum voor gehandicapten. Aan

dat tijdperk komt nu een eind. Met het bereiken

van de pensioengerechtigde leeftijd, geeft hij het

stokje door aan zijn opvolger Ron Koopmeiners.

Met pijn in zijn hart, dat wel. Want het Lemeler

vakantiecentrum is zijn lust en zijn leven.

‘ Stilstand is achteruitgang’

Bert Duerink

Voormalig directeur

12 13

ten naar de zin te maken. “Ik volgde de markt en probeerde in te

springen op trends”, verklaart hij. “Daarnaast sprak ik veel met

onze gasten en wist daardoor wat men mooi vond of juist niet.

En, ook niet onbelangrijk, ik heb zelf een gehandicapte broer.

Daarom denk ik bij alles: het is pas goed als Henk er gemakke-

lijk in kan.” Onder het motto ‘stilstand is achteruitgang’, zorgde

de directeur ervoor dat er ieder jaar wel iets werd aangepast,

verbouwd of nieuw gebouwd. De bouw van het Hallehuis in 1986

was de eerste grote klus. “In het Hallehuis kwamen alleen maar

één- en tweepersoonskamers met allemaal aangepaste bedden

en een eigen badkamer met aangepaste douche en toilet. Ook

maakten we gebruik van wat later ‘domotica’ zou gaan heten:

brede zelfsluitende deuren en een belsysteem. Dat was toen heel

nieuw en kostte al met al 1 miljoen gulden. Een fortuin in die tijd

en dat hele bedrag hebben we via sponsorwerving en vrijwilligers

bij elkaar gekregen.”

Heftige periode

Het pand trok de aandacht van de landelijke pers en het was

binnen een mum van tijd volgeboekt. Na het Hallehuis volgden

meer uitbreidingen. Er werd een verkeerstuin aangelegd waar

mensen die in een rolstoel terecht kwamen, konden oefenen

met het rolstoelrijden. Daarnaast werd de Schaapskooi ver-

bouwd en er kwamen snoezelruimtes. Daarna volgde één van

de grootste projecten: de voormalige sociale werkplaats naast

het NS station in Ommen werd aangekocht en omgebouwd tot

een tweede vakantielocatie met alles erop en eraan. Tijdens al

die processen was het steeds Bert die met ideeën kwam, de

contacten onderhield en de inrichting uitzocht. “Dat was wel

Duerink herinnert zich hem nog goed, want hij was degene die

hem een baan aanbood als manusje van alles. En dat hij toevallig

de benodigde horecapapieren en het middenstandsdiploma bezat

die nog ontbraken in het bedrijf was natuurlijk mooi meegeno-

men. “Ik begon als loopjongen. Het was hier toen nog heel klein-

schalig, er waren vier slaapzalen verdeeld over de deel, de pot-

stal en de hooizolders. De

bedden stonden in lange

rijen naast elkaar. Het wa-

ren echte verpleeghuis-

bedden, die hadden we

gekregen van verpleeg-

huis Randerode uit Apel-

doorn. We hebben ze zelf

allemaal overgespoten,

in de schuur waar tegen-

woordig de Schaapskooi

is gevestigd.”

Trendvolger

In die beginperiode werkten er vooral vrijwilligers in het vakantie-

centrum. Die kwamen ’s zaterdags helpen met schoonmaken en

fungeerden als gastheren en –vrouwen tijdens de zogenaamde

Open Weken wanneer er geen groepen logeerden, maar er indi-

viduele gasten kwamen. Duerink viel op door zijn enthousiasme

en daadkracht. Dus toen de heer Boerendans het toneel vanwege

gezondheidsredenen moest verlaten, maakte Bert promotie en

werd hij de nieuwe beheerder. Hij bleek het vak in de vingers te

hebben en haarfijn aan te voelen wat er nodig is om het zijn gas-

14

tijdens de Open Weken altijd een weekje vakantie en zat hier

dan de hele week in de zon te breien. Dat leverde gemiddeld

zo’n acht paar Noorse sokken op voor onze gasten. Aange-

stoken door het enthousiasme van de Vriezenveense Vrienden

werden er later ook Vrienden opgericht in Dalfsen en Lemele.”

één van de meest heftige periodes”, vindt hij achteraf. “Hier in

Lemele had ik het al druk en dat hele project in Ommen moest

ik er gewoon maar even bij doen. Na de oplevering was ik echt

helemaal kapot.” Maar het vakantiehuis in Ommen bleek een

succes. Nu konden de vaste groepen vakantiegangers het ene

jaar vertoeven in een landelijke omgeving en het volgende jaar

genieten van de geneugten van de stad.

Vrienden van De Imminkhoeve

Om gasten te blijven trekken, is bijblijven en vernieuwen een

bittere noodzaak. Dat dit niet gedaan kon worden van giften

en de inkomsten van de vakantiegasten was al snel duidelijk.

Vindingrijk als hij was, nodigde Duerink daarom allerlei firma’s

uit om hun artikelen pro deo in gebruik te geven, zodat de

Imminkhoeve als het ware een levende etalage werd voor me-

dische hulpmiddelen. “De verpleegkundigen die hier als reis-

leider kwamen zagen dan bijvoorbeeld de nieuwste bedden of

til liften. Ze konden die ook proberen en vertelden er later en-

thousiast over in de instellingen waar ze werkten. Dit leverde

die firma’s dan weer mooie orders op”, lacht de directeur. Ook

de stichting Vrienden Van de Imminkhoeve sleepte een flinke

duit in de wacht voor het vakantiecentrum. “De grondlegster

van alle Vrienden is Fiene Mollink uit Vriezenveen. Zij kwam hier

op bezoek bij een gehandicapte kennis en zag dat er nog veel

gedaan moest worden. Ze beloofde mij dat zij daar persoonlijk

voor zou zorgen. Vanaf dat moment organiseerde ze jaarlijks

een grote bazar en collecteerde op allerlei bruiloften. Ook hield

ze regelmatig bingo-avonden en nodigde onze voorzitter en

mij dan uit om na afloop het geld te komen tellen. Ze boekte

16 17

Vrijwilligers

Zonder de inzet van alle vrijwilligers was de Imminkhoeve nooit

geworden zoals het nu is, dat weet Duerink zeker. “In de be-

ginperiode hielpen ze met bedden opmaken, koken en schoon-

maken, later vooral met het inzamelen van geld. Om iets terug

te doen voor de gemeenschap, kunnen veel Lemeler clubs hier

terecht als ze een vergaderruimte nodig hebben. Zo gebruikt

de stichting Lemels Arfgoed om de twee jaar onze keuken om

vierhonderd potten jam te maken voor het oogstfeest en ver-

gaderen ze hier. Wanneer de ‘Dikke Steen’ op de Lemelerberg

wordt schoongemaakt, vertrekken ze vanaf de Imminkhoeve

en eten ze hier na afloop snert. Dan hebben we nog de Barg-

kiekers, de buurtvereniging van de Lemelerweg. Ook zij zien de

Imminkhoeve als een clubhuis. Dat vind ik heel mooi, we staan

daarmee letterlijk midden in de samenleving.”

Aktievoeren

Eén van de meest spectaculaire acties was volgens Duerink

de Boeldag die in 1974 werd gehouden. “Er kwamen zo ont-

zettend veel spullen binnen dat we door de bomen het bos

niet meer zagen. Echt alles stond hier vol met oude meubels

en andere rommel. De grote zaal, de schaapskooi, de boeren-

schuur en het buitenterrein, het was gigantisch. Maar het was

de moeite dubbel en dwars waard, want het bracht maar liefst

20.000 gulden op,

dat was in die tijd

een enorm be-

drag. Toch hebben

we het nooit weer

gedaan, want het

was ongelofelijk

veel werk en na

afloop moesten

we zelf alle over-

gebleven spul-

len afvoeren. Wel

hebben we jaren-

lang oud papier-

acties gehouden. Mensen van heinde en verre en brachten

ons duizenden euro’s aan oud papier”, vertelt hij. “Samen met

de toenmalige voorzitter Henk de Boer, ging ik overal naartoe

om voorlichting te geven over de Imminkhoeve en cheques

in ontvangst te nemen. Naar voetbalwedstrijden, motorclubs,

toneeluitvoeringen, bruiloften en zelfs naar Avro’s Toppop.

Dat was een hectische, maar hele leuke tijd.”

19

Hoewel Alie praktisch naast de Imminkhoeve woont, wist ze

aanvankelijk niet precies wat er daar precies gebeurde. “Het was

een vakantiecentrum voor gehandicapten. Dat was het enige

dat ik wist totdat ik als correspondent voor de Zwolse Courant

een avond bijwoonde waarop de Vrienden van Imminkhoeve

de stichting een flink bedrag overhandigden. Ik was stomver-

baasd. Die mensen kwamen helemaal uit Vriezenveen en deden

ontzettend veel voor de Imminkhoeve, terwijl wij in Lemele niet

eens wisten wat de Imminkhoeve nu precies was. Ik schaamde

me er diep voor en nam me voor om zelf ook iets voor de stich-

ting te gaan doen”, bekent ze. “Dus toen ik hoorde dat ene Jil

Stam uit Ommen erover dacht om een stichting Vrienden van

de Imminkhoeve afdeling Lemele/Ommen op te richten, heb ik

hem meteen gebeld en me aangemeld.”

Geen Vrienden in Ommen

De kersverse Vriendenclub besloot te starten met maandelijkse

bingoavonden. De eerste editie werd gehouden in een zaaltje

op de Imminkhoeve, maar al snel werd het evenement zo goed

bezocht, dat ze moesten uitwijken naar een andere locatie. “Zaal

Dijk in Lemele bood ons haar grote zaal aan, gratis en voor niets.

Wel onder voorwaarde dat we de bingo dan telkens zouden hou-

den in een week waarin zij toch al een bruiloft hebben, zodat ze

niet alleen voor ons de zaal hoeven in te richten. Dat betekent

dus dat we wel maandelijks een bingo houden, maar niet op een

vaste dag of datum. Omdat we de afdeling Lemele/Ommen wa-

ren, vonden we dat we ook actief moesten worden in Ommen.

Maar helaas kwam dat op de een of andere manier niet goed

van de grond. We begonnen met het organiseren van een bazar

‘ De Imminkhoeve is een onmisbaar deel van mijn leven’Dertig keer twaalf maal een tafel vol prijzen bij elkaar

sprokkelen. Dertig keer twaalf maal elf ronden lang

nummertjes oplezen. Voor Alie Stobbelaar zijn de

Imminkhoeve en vooral de Bingo niet meer weg te

denken uit haar leven. Samen met een klein groepje

vaste vrijwilligers verzorgt ze al drie decennia een

maandelijkse bingo, waarvan de opbrengst voor de

Imminkhoeve is. Dat leverde tot nu toe bijna twee ton

op en daar zijn inmiddels leuke dingen van gedaan.

Alie Stobbelaar

Vrijwilligster

20

Bingo, een echt avondje uit

In al die jaren heeft de bingo nog steeds niet ingeboet aan

populariteit. Gemiddeld trekt het evenement zo’n honderd

tot honderddertig mensen per avond. Een handjevol van hen

komt uit Lemele, de rest uit de wijde regio. Volgens Alie is het

gehouden in het Hervormd Centrum We gingen alle winkels langs

en alle ondernemers reageerden positief. We kregen heel veel

leuke prijzen, maar op de dag van de bazar kwam er geen kip.

Dat vond ik toen heel erg. We hebben daarna ook nog een keer

een bingo in Ommen geprobeerd, maar dat werd ook niets.”

Trouwe ondernemers

De Vrienden trokken hun

conclusie. “In Ommen

woont gewoon ander

volk dan hier. Zij had-

den niet echt iets met

de Imminkhoeve. We

besloten daarom niet

langer energie te steken

in het enthousiast krij-

gen van Ommenaren,

maar ons te richten op

de maandelijkse bingo in Lemele”, verklaart Alie. “We hebben

onze buren de heer en mevrouw Roelofs erbij gevraagd en ook

mijn man werkte mee. Iedere maand maakten we een rondje

langs ondernemers in Ommen, Lemele, Lemelerveld en Hellen-

doorn om prijzen op te halen. Het is ongelofelijk hoe trouw zij

hierin zijn. Al die ondernemers geven al bijna dertig jaar iedere

maand een prijs, variërend van een taart of krentenwegge tot

een stofzuiger of tuinset. Iedereen doet mee naar eigen kun-

nen en dat vinden wij echt geweldig. Want mede dankzij hen

hebben wij in al die jaren toch maar mooi 167.500 euro opge-

haald voor de Imminkhoeve.”

22 23

iedere keer opnieuw één groot feest. “Mensen komen vaak al

jaren. Er zijn hele vriendengroepen ontstaan. Koffie en thee

kopen ze bij Dijk, iets lekkers nemen ze zelf mee. De tafels lig-

gen vaak vol koeken, zakken snoep en chips. Tijdens de bingo-

avonden verandert Dijk als het ware in één grote huiskamer.

Heel gezellig.” Om de prijs hoeven de deelnemers het ook niet

te laten, want die is volgens Alie al sinds jaar en dag hetzelfde.

“We hebben het er weleens over gehad om de kaarten duurder

te maken, maar we besluiten steeds weer om het zo maar te

laten. Ik denk dat wij het moeten hebben van de massa. Aan

het begin van de avond kopen mensen een plankje van 5 euro,

waarmee ze 11 rondes kunnen spelen. Na 3 rondes kunnen ze

er nog een plankje bijkopen voor 3 euro. In de pauze hebben

we ook nog een verloting. Omdat het niet duur is, blijft het

leuk voor de mensen. En we halen toch best veel op: vorig jaar

maar liefst 5500 euro.”

Voldoening

Hoewel ze er iedere maand weer een hele kluif aan heeft, wil

Alie er nog lang niet mee stoppen. “Het is voor mij echt een

onmisbaar deel van mijn leven. Het geeft me veel voldoening.

Het is ook gezellig. Naast mijn man zijn ook Hennie Ekkel-

kamp, Gerry en mijn nichtje Petra altijd van de partij. Alles

doen we samen, het inzamelen van de prijzen, geld tellen, de

boekhouding, noem maar op. En als ik dan zo af en toe wat

gasten van de Imminkhoeve spreek en hoor hoe fijn ze het

vinden om eindelijk op vakantie te kunnen, dan vind ik dat

helemaal geweldig. Want daar doen we het uiteindelijk voor.”

25

Toen Alie dertig jaar geleden de Inas afrondde, wilde ze graag in

de verpleging. Maar dat betekende dat ze naar het westen van

het land moest en dat zag ze niet zitten. “Het was moeilijk om in

deze regio werk te vinden. Via een bepaalde regeling kon ik bij

de Imminkhoeve aan het werk komen. Eerst zou dat voor een

half jaar zijn, maar het klikte van beide kanten, dus kreeg ik een

vast contract.” Toen Alie begon waren er alleen de Boerderij en

de Schaapskooi. “Daar kwam later het Hallehuis bij. Dat werd

geopend door Ed Nijpels. Het was destijds nog maar een jong

ventje, maar hij was een bekende Nederlander, dus vond ik dat

heel spannend. In het

begin deed iedereen al-

les. We hadden zelfs een

groentetuin. Die moest

regelmatig geschoffeld

worden. Dan deed ik

de korte broek aan en

kon ik tijdens het werk

bruin worden, dat vond

ik wel mooi. De groente

moesten we zelf uit de

grond halen en schoon-

maken en iedere dag

moesten er aardappe-

len geschrapt worden.

De lakens gingen toen

nog niet naar de wasserij, die wasten en streken we zelf. Ook

heel gezellig werk, dan zaten we in het hokje dat wij de wasserij

noemden, de radio aan, de kachel hoog en strijken maar.”

In de dertig jaar dat Alie Voortman op de Imminkhoeve

werkt, heeft ze heel wat zien veranderen. Van slaapzalen

naar tweepersoonskamers, van zelf sla wassen tot een

chefkok in de keuken en het uitgroeien van het team van

vijf medewerkers tot een club van bijna vijftig. Hoewel ze de

professionalisering toejuicht, verlangt ze diep in haar hart

toch nog weleens naar de tijden van toen. Haar overplaatsing

vanuit Lemele naar ‘t Laarhuus in Ommen kwam dus als

geroepen. Want volgens haar is het in Ommen vandaag de

dag nog steeds een beetje zoals vroeger op de Imminkhoeve.

Alie Voortman

en Rita Buter

Medewerksters

Heimwee naar de tijden van toen

26 27

krentenbrood. Geweldig.” In de loop der jaren kwam er meer

personeel en meer structuur in de organisatie. De taken wer-

den verdeeld en de medewerkers ingeschaald in functies. “Dat

vond ik wel jammer. Ik vond het wel leuk om overal alles vanaf

te weten en allerlei verschillende dingen te doen. Maar ik re-

aliseer me ook wel dat dat niet meer kan als een organisatie

groter wordt. En het staat ook wel raar als mensen je de ene

keer in de keuken zien staan, terwijl je een uurtje daarna hun

band staat te plakken.”

Overstap

Na de bevalling van haar kinderen besloot Alie parttime te

gaan werken. Dat beviel haar maar matig. “Ik moest echt

wennen. Toen ik fulltime werkte, wist ik overal van, dat was

nu opeens heel anders omdat ik er maar een paar dagen

per week meer was. Ik had ook geen verantwoording meer

en dat vond ik maar niks. Ik voel me graag verantwoorde-

lijk voor iets. Wat ik doe, dat wil ik heel goed doen. Wan-

neer anderen naar mijn idee iets niet helemaal doen zoals

het hoort, dan heb ik daar nog weleens commentaar op. Dat

is niet voor iedereen fijn. Ook niet voor mezelf”, bekent Alie.

“Ik zat niet zo lekker in mijn vel. In die tijd werd ook net

‘t Laarhuus opgeleverd. Bert vroeg toen of ik naar Ommen

wilde gaan. Dat was een gouden greep. Ik had veel ervaring

en kreeg daar meer verantwoording. We werkten er met een

klein team en alles liep vanaf het begin op rolletjes. Qua sfeer

en manier van werken lijkt Ommen een beetje op het Lemele

van jaren terug. Dat vind ik heel erg leuk. We verrichten alle

voorkomende werkzaamheden, variërend van afwassen tot

Structuur

“We draaiden A- of B-diensten. De A-dienst was van half 8 tot

half 5. Je verzorgde dan het ontbijt en de lunch. De B-dienst

begon om 9 uur. Dan moest je helpen met afwassen en het op-

scheppen van het middageten in de keuken. Je bleef dan tot 18

uur. Heel in begin hadden we ook nog C-diensten. Die duurden

van 13.30 tot 22.30 uur. Je draaide dan bardiensten en moest

steeds alles afwassen. Die C-diensten zijn er later afgegaan

omdat de groepen tegenwoordig zelf hun avondprogramma

verzorgen.” De vrijdagmiddagen vond ze het gezelligst. Dan

werd er snel gegeten en als de groepen dan vertrokken waren,

werd de hele Imminkhoeve van onder tot boven geboend en

geschrobd. “Als we tegen kwart over drie klaar waren, gingen

we samen aan de borrel. Het was toen nog echt oude jongens

28 29

souvenirs verkopen en van fietsen verhuren tot bedden ver-

schonen en lakens wassen. We heten de gasten welkom en

we zien ze heel veel als ze er zijn. Daardoor beleef je van al-

les. Het meest bijzondere vond ik de Siamese tweeling die we

ooit te gast hadden. De achterhoofden van de meisjes waren

aan elkaar gegroeid. De meisjes waren heel spraakzaam. Zo

vertelde het ene meisje dat ze ervan baalde dat ze altijd met

haar zusje mee moest als die naar de WC moest. Zo nuchter

als ze dat vertelde, dat heeft echt heel veel indruk op mij

gemaakt.”

Afwisselend

Het team bestaat uit zes enthousiaste dames. Rita Buter is één

van hen. Zij werkte jaren geleden af en toe op de Imminkhoeve

via een schoonmaakbedrijf. Het klikte van weerskanten zo, dat

Bert haar een vaste baan aanbood op ‘t Laarhuus. “Ik moest

daar wel even over nadenken want onze kinderen waren toen

nog klein en ik wilde het liefst onder schooltijd werken. Toen dat

bleek te kunnen, heb ik de overstap gemaakt.” Ook Rita gaat ie-

dere dag met plezier naar haar werk. “Het is lekker afwisselend.

Ik maak schoon, doe de was en help in de keuken. Het leuke

aan ‘t Laarhuus is de sfeer. Ik heb geweldige collega’s. We heb-

ben alles voor elkaar over. Wanneer er iets is waardoor je een

keer niet kan, wordt daar niet moeilijk over gedaan, dan neemt

een ander het gewoon van je over. In de zomer draaien we ex-

tra uren, die we in de winter opmaken. Die “verplichte” lange

“vakanties” vind ik echt vreselijk. Ik mis dan de gezelligheid en

de collegialiteit. Gelukkig is het meestal voor ik het weet weer

februari en kunnen we weer aan de slag.”

31

“Bert Duerink was iemand op kantoor nodig en hoorde dat ik net

examen had gedaan, dus belde hij mij of ik op de Imminkhoeve

wilde komen werken. Ik hoefde niet eens te solliciteren. Zo ging

dat vroeger”, vertelt Andrea, die nog altijd werkzaam is op de

Imminkhoeve. “Het ging allemaal supersnel. Ik had mijn sol-

licitatiegesprek op woensdag en begon al meteen de maandag

erop.” Andrea startte haar carrière bij de Imminkhoeve tijdens

de zogenaamde Open Weken en werd meteen in het diepe ge-

gooid. “Tijdens de Open Weken kwamen er geen groepen, maar

konden mensen individueel een weekje vakantie boeken. De

Imminkhoeve huurde verpleegkundig personeel in en de vaste

medewerkers hielpen met de rest. Dat betekende dat we 24 uur

per dag in touw waren en allemaal bleven slapen. Ik kwam die

eerste dag dus met mijn koffer en bleef meteen de hele week. Ik

sliep samen met mijn nieuwe collega’s op een kamer. En dat ter-

wijl ik maar een kilometer verderop woonde. Ik werd direct voor

de leeuwen gegooid, maar dat vond ik juist wel heel erg leuk.”

Digitale tijdperk

Andrea had in principe een kantoorfunctie, maar als het zo uit-

kwam, moest ze ook weleens in de keuken helpen. “Ik was breed

inzetbaar. Ik deed een stukje verhuur en verwerkte de facturen,

maar ik ontving ook de gasten. Dan legde ik hen uit hoe alles

werkte in het gebouw en sprak de menu’s en het programma

met hen door. En als het een keer zo uitkwam fungeerde ik als

vrijwilliger en ging ik bijvoorbeeld met een groepje mensen mee

naar de markt in Ommen.” In de eerste jaren was het kantoor

gevestigd in een klein gebouwtje naast de parkeerplaats. “Wan-

neer mensen iets wilden weten klopten ze netjes aan de deur en

Ze had haar Meao-diploma nog maar nauwelijks op zak

toen ze een baan kreeg aangeboden bij de Imminkhoeve.

Eigenlijk was Andrea Broekhuis-Hallink van plan om na haar

examen eerst eens even lekker vakantie te vieren. Maar

de baan sprak haar aan en het was mooi dichtbij, dus ze

hapte toe. En daar heeft ze nog geen dag spijt van gehad.

Van typemachine tot digitaal boekingssysteem

Andrea Broekhuis-Hallink

Gastvrouw

32

later als zijn vrouw. “Toen ik net was bevallen van mijn eerste

dochter werd Bert door veel mensen gefeliciteerd als opa, dat

was wel heel grappig”, lacht Andrea. “Het is ook geen wonder

dat men zoiets dacht, want voordat de andere collega’s kwa-

men, was ik altijd alleen met Bert. We waren echt twee handen

op één buik en gingen vaak samen op werkbezoek. We gingen

ooit eens kijken bij een aangepast hotel in Lunteren. Na onze

afspraak hadden we nog tijd over en ik vertelde Bert dat mijn

ouders daar ergens in de buurt op de camping stonden. Bert die

nog al nieuwsgierig is aangelegd, wilde wel even bij hen langs-

rijden, dus wij op weg ernaartoe. Het was nog in de tijd voor

de TomTom, maar Bert wist wel een mooie route tussendoor.

vroegen beleefd of ze even binnen mochten komen. Een compu-

ter hadden we nog niet, we deden alles op de typemachine met

behulp van Tipp-Ex en driedubbeldoorslagpapier. We hadden een

telefoon met een draaischijf, een telefoonnummer dat bestond

uit zeven cijfers en een enorme stapel telefoonboeken”, vertelt

ze. “Bert hield van vernieuwing. Dus op een gegeven moment

kregen we een computer met een tekstverwerkingsprogramma

WP 5.1. Na een cursus maakte ik zelf een soort programma voor

de verhuur en reserveringsformulieren. Nog wat later kregen we

het boekhoudprogramma Exact erbij. Dat was een enorme voor-

uitgang. Een jaar of tien geleden kregen we internet en onze ei-

gen website. Dat was destijds echt vernieuwend; van de twintig

bedrijven in Lemele hadden er maar drie een eigen website. We

waren dus echt modern. In het begin maakten we nog niet heel

veel gebruik van internet, je moest toen nog inbellen per tele-

foon en de lijn was vaak bezet. Naarmate meer mensen internet

kregen, werd het een stuk rustiger op kantoor. We kregen min-

der telefoontjes en steeds meer mailtjes. Tegenwoordig wordt

bijna alles via internet gedaan.” Aan internet kleven volgens An-

drea naast voordelen ook nadelen. “Het medium is laagdrem-

peliger en onpersoonlijker. Vroeger belden alleen mensen die

echt geïnteresseerd waren, tegenwoordig worden vaak folders

aangevraagd door mensen die gewoon nieuwsgierig zijn, maar

verder niets meer van zich laten horen.”

Rechterhand

Andrea deed bijna alles behalve het maken van begrotingen.

Ze was de rechterhand van Bert Duerink en werd tot beider

groot vermaak aanvankelijk vaak aangezien als zijn dochter en

34 35

gen. Ik zag ook dat het raam was opengebroken en ben direct

de straat overgestoken naar Bert’s huis. Ik stond te trillen op

mijn benen, maar moest wel lachen om Bert zijn reactie. ‘Nu

hebben we dat samen ook nog een keer meegemaakt’, zei hij

doodnuchter. Dat was wel weer heel grappig.”

Familie

Na de geboorte van haar kinderen ging Andrea minder werken

en kreeg ze er collega’s bij. Over stoppen of ergens anders

solliciteren heeft ze nooit gedacht, want ze kan zich niet voor-

stellen dat het ergens anders beter zou zijn dan op de Immink-

hoeve. “Inmiddels werken we met een heel team en delen we

samen lief en leed. We zijn als het ware één grote familie, we

doen het echt allemaal samen.”

Dacht hij. We reden

kriskras over aller-

lei zandweggetjes

en waren op een

gegeven moment

totaal verdwaald.

‘Als we hier Lemel-

sen tegenkomen,

zouden ze er wat

van gaan denken’,

zei Bert steeds.

Uiteindelijk zijn we er wel gekomen en hebben we ontzettend

gelachen. Die gebeurtenis vind ik echt typerend voor Bert en

voor de sfeer op de Imminkhoeve: we hebben het gezellig en

we kunnen echt met elkaar lachen.”

Prins van Oranje

In de afgelopen jaren heeft Andrea heel wat meegemaakt op

de Imminkhoeve, maar het meest opzienbarende vindt ze

toch het bliksembezoek van Prins Willem Alexander. “Hij is be-

schermheer van de Johanniter Orde, een organisatie die hier

regelmatig met een groep mensen op vakantie komt. Hij ar-

riveerde per helikopter op het grasveld naast De Imminkhoeve

en groette ons heel vriendelijk. Wij hebben zelf niet met hem

gepraat, maar het feit dat hij hier zomaar binnenwandelde was

wel heel bijzonder”, vindt ze. Minder leuk vond ze het bezoek

van de inbrekers die er in juni 2010 met het kasgeld vandoor

gingen. “Ik stapte die ochtend om half 8 het kantoor binnen

en zag de kasten openstaan en de geldkistjes op de grond lig-

37

Als coördinator is Angela verantwoordelijk voor de praktische

gang van zaken tijdens de vakanties. Dus bereidt ze zich van

tevoren goed voor. Op basis van de aanmeldingsformulieren

koppelt ze gasten aan vrijwilligers, verdeelt ze de kamers en

huishoudelijke taken en zorgt ze ervoor dat het van tevoren

opgestelde programma vlekkeloos verloopt. “Onze doelgroep

bestaat uit ouderen die vanwege hun gezondheid niet zelf-

standig meer op vakantie kunnen. Wanneer ik hun intakefor-

mulieren krijg, kijk ik wat de hulpvraag is en wie er bij elkaar

op de kamer willen. Vervolgens zorg ik dat alle belangrijke

gegevens van alle gasten op een A-viertje staan met daarop

belangrijke telefoonnummers, de naam van hun huisarts,

Voor de afdeling Haarlem van

het Rode Kruis is het sinds

1988 vaste prik: in mei en

in september organiseren

zij voor hun doelgroep een

weekje vakantie in Lemele.

Vrijwilligster Angela Sneekes-

Schipper is daarbij sinds een

aantal jaren van de partij

en kan er geen genoeg van krijgen. “De Imminkhoeve is een

geweldige accommodatie. De omgeving is prachtig, de mensen

zijn aardig en het eten smaakt er heerlijk. Als vrijwilliger ben

je aan het einde van zo’n week redelijk gesloopt, maar de

enthousiaste reacties van onze gasten en de goede zorgen

van de Imminkhoeve maken dat meer dan goed”, vindt ze.

Vakantie op De Imminkhoeve is écht vakantie

Angela Sneekes-Schipper

Vrijwilligster Rode Kruis

38 39

contactpersoon, ziektekostenverzekering enzovoorts. Een

paar uur voordat we op reis gaan, komen de vrijwilligers

bij elkaar. Dan nemen we de lijst met de gasten door en

bespreken de taken voor de vrijwilligers. Dat zijn er nogal

wat. We moeten de kamers en badkamers schoonhouden,

tafeldekken, eten ophalen uit de keuken, afwassen en zor-

gen dat de voorraad op peil blijft. Mijn taak is daarbij om

de werkschema’s zo in te delen dat degene die bijvoorbeeld

helpt met douchen, op datzelfde moment niet hoeft te hel-

pen met tafels dekken. Daarnaast zorg ik ervoor dat het

programma ook daadwerkelijk goed verloopt. Als er optre-

dens zijn van zang- of dansgroepen neem ik van tevoren

contact met ze op en spreek met ze af hoe laat ze komen,

hoeveel consumpties ze verwachten en hoe de zaal voor

het optreden moet worden ingericht. Op de dag dat ze

komen is het mijn taak om ervoor te zorgen dat de zaal

daadwerkelijk wordt uitgeruimd,maar met behulp van de

vrijwilligers is dat snel gedaan. Hetzelfde geldt voor be-

zoekjes aan de markt in Ommen of in de omgeving. Ook

is het mijn taak om te kijken of er genoeg busjes, chauf-

feurs, rolstoelen en begeleiders zijn.”

Kippenvel

Aan het eind van de vakantie zijn de vrijwilligers nogal

moe, maar volgens Angela vindt niemand dat erg. “Het

is de moeite meer dan waard. Ik heb mijn hele leven

in de zorg gewerkt en wilde na mijn pensionering ei-

genlijk iets heel anders gaan doen. Maar toen ik via

mijn schoonzus gevraagd werd door het Rode Kruis in

40 41

tochtjes met de bus, geen moeite is hen teveel. “We hebben

echt lol met de gasten en met elkaar. Er gaan ook best wel-

eens dingen fout. Zoals die keer dat we naar de Orchideeën-

hoeve gingen en het er zo druk was dat we elkaar binnen vijf

minuten allemaal kwijt waren. Of die keer dat iemand bijna

met rolstoelfiets en al in de sloot belandde. Dat zijn grappige

dingen. Op de laatste avond organiseren we vaak een dans-

avond en dat is ook altijd een succes. Mensen die nooit uit

hun rolstoel komen en dan met stoel en al dansen. Of die stille

man met wie je door zijn hersenbloeding nauwelijks contact

kan maken, maar die gaandeweg de week steeds vrolijker

wordt en de laatste avond het hele feest loopt te filmen. Of die

vrouw die totaal wordt ‘opgegeten’ door haar chronisch zieke

man en die voor het eerst sinds tijden de kans krijgt om lek-

ker op haar gemak naar de markt te gaan. Die dingen zijn zo

waardevol, daar doe je het voor.”

Afwisselend

De deelnemers mogen zich om de twee jaar inschrijven voor

een vakantie en dat doen ze dan ook steevast. Ondanks het

feit dat de bestemming al jarenlang hetzelfde is. “Ze kunnen

geen genoeg krijgen van de Imminkhoeve. De locatie is schit-

terend, op het terrein kunnen ze midgetgolfen, jeux de bou-

les spelen of een rondje wandelen over het rolstoelpad en de

medewerkers zijn heel aardig. De afwisseling zit hem in het

steeds weer een ander uitje organiseren of een andere groep

vragen om te komen optreden. Maar al was dat ieder jaar het-

zelfde, dan weet ik zeker dat nog niemand dat erg zou vinden.

Want vakantie op de Imminkhoeve is écht vakantie.”

Haarlem kon ik geen ‘nee’ zeggen, want wat is er nu mooier

dan mensen de tijd van hun leven te bezorgen. Maar ik wilde

niet de hele week mensen douchen of steunkousen aantrek-

ken. Als coördinator hoeft dat ook niet. Natuurlijk spring ik

op piekmomenten wel bij, maar ik ben over het algemeen

meer bezig met het aansturen en regelen. Dat vind ik heel

erg leuk. Vooral omdat onze gasten zo genieten. Die teren

er echt een jaar of anderhalf op, daar krijg je echt kippenvel

van. Zonder de hulp van de enthousiaste groep vrijwilligers

is zo’n week niet te realiseren.”

Het Hallehuis

De groep kiest bewust voor locatie Het Hallehuis vanwege de

gezellige en intieme sfeer. “We hebben één keer in de Boerde-

rij gezeten, maar dat vonden wij te groot. In het Hallehuis heb

je meer contact met

de gasten omdat de

kamers dicht bij el-

kaar liggen. De alge-

mene ruimte is knus

en je hebt een mooi

afzonderlijk terras.

Je kunt hier echt on-

der elkaar zijn”, vindt

Angela. De Haar-

lemse ploeg onder-

neemt veel met haar

gasten. Rolstoelfiet-

sen, wandelen, toer-

43

Geboren en getogen in Lemele op een steenworp afstand van de

Imminkhoeve, zag hij al jong wat daar allemaal gebeurde en wie

er op vakantie kwamen. Het leek hem als kind al leuk om op het

vakantiecentrum te werken. “Mijn vader vond dat wel grappig

en vertelde dat ooit aan directeur Bert Duerink. Die knoopte dat

goed in zijn oren. Toen er jaren later een vacature kwam voor

een medewerker technische dienst, dacht hij direct aan mij en

vroeg me of ik wilde komen solliciteren. Ik werkte toen bij een

kachelboer, een leuke baan waarbij ik veel bij de mensen thuis

kwam, maar toen ik het aanbod kreeg om op de Imminkhoeve

te komen werken, hoefde ik er geen seconde over na te denken.

Ik heb direct ja gezegd”, vertelt hij. “Waarom het me zo leuk

leek? Mijn ouders hadden een vakantieboerderij, dus ik ben een

beetje in die sfeer opgegroeid. Bovendien had ik veel contact met

de vorige technische man van de Immink-

hoeve. De verhalen die hij over zijn werk

vertelde vond ik altijd erg leuk. Vooral het

sociale aspect, het omgaan met de gas-

ten en de vrijwilligers, sprak mij aan. Het

leek me gewoon een mooie organisatie

om bij te werken. Bijkomend voordeel

was dat de Imminkhoeve praktisch naast

ons huis ligt. Dat is voor mij ideaal omdat

ik samen met mijn vrouw de kampeer-

boerderij van mijn ouders heb overge-

nomen. Omdat ik geen reistijd kwijt ben, kan ik naast mijn baan

veel thuis doen. Het is ook handig wanneer ik storingsdienst heb.

Bij een melding spring ik snel op de fiets, verhelp het probleem

en ben binnen de kortste keren weer thuis.”

Met een bus vol bejaarden naar de scootmobielrace op het

circuit in Zandvoort, brandmeldingen, mensen die vast zitten

in de lift, grasmaaien, lampen vervangen, legionellacontrole,

het begeleiden van vrijwilligers, op beursbezoek of broodjes

smeren. Als medewerker technische dienst is Ard Pouw van

alle markten thuis en overal inzetbaar. En dat is precies wat

zijn baan op de Imminkhoeve voor hem zo leuk maakt.

Ard Pouw is van alle markten thuis

Ard Pouw

Medewerker

technische

dienst

44 45

Wetten en regels

Toen Ard tien jaar geleden begon op de Im-

minkhoeve, kon hij veel naar eigen inzicht

doen. Maar gaandeweg zijn er steeds meer

regels en wetten bijgekomen waaraan een

vakantielocatie moet voldoen. “Na de legio-

nella tijdens de Westfriese Flora in Bovenkar-

spel en de brand in Volendam, is de overheid

wel heel erg aan de veilige kant gaan zitten.

Je wordt tegenwoordig door gemeente, over-

heid en brandweer streng gecontroleerd en

alles moet volgens de NEN-normen. Natuur-

lijk is veiligheid belangrijk, maar de manier

waarop het nu gaat, maakt het soms bijna

onmogelijk om te werken”, vindt hij. “Na de

Westfriese Flora moesten we bijvoorbeeld

alle boilers en waterleidingen nakijken. Hele

stukken waterleiding moesten uit voorzorg

worden vernieuwd. Dat was in mijn ogen

wel wat overdreven. Voor de brandveiligheid

geldt hetzelfde. We werden verplicht om een

BHV-er aan te stellen, EHBO-diploma’s te

halen en we kregen pieperdiensten waarbij

het verplicht was dat je bij een brand bin-

nen vijf minuten op het terrein was. Wat tot

gevolg had dat je ’s avonds of in het week-

end nergens heen kon, dat was gewoon niet

normaal. Gelukkig wordt dat nu allemaal iets

minder extreem.”

46 47

Snoeien en maaien

De strenge wet- en regelgeving rond het thema veiligheid is wat

Ard betreft het enige minpuntje in zijn beroep. Voor de rest doet

hij zijn werk met veel plezier. Eén van zijn taken is het aan kant

houden van de tuinen rond de Imminkhoeve en ‘t Laarhuus, de

vestiging in Ommen. Een enorme klus, waarbij hij wordt gehol-

pen door vrijwilligers en scholieren. “Ik werk samen met een

team van enthousiaste vrijwilligers. Het grasmaaien doe ik zelf,

maar zodra er gesnoeid moet worden of de tuin vol blad ligt, kan

ik hen oproepen. De gemiddelde leeftijd van de vrijwilligers ligt

op een jaar of zeventig, maar als ik zie hoeveel werk ze verzet-

ten, dan neem ik mijn petje voor hen af. Ze zijn heel fanatiek,

netjes en precies. Daarbij is het nog heel gezellig ook. Vooral

tijdens de koffie, dan komen de verhalen wel los. We hebben ook

twee stagiaires van het Vechtdal College, van de afdeling Groen.

Die halen me ook echt werk uit handen. Het klikt van weerskan-

ten en wel zo, dat we in 2010 een vaste samenwerking zijn aan-

gegaan. Een deel van de lessen groentechniek van het Vechtdal

College worden nu gegeven in de tuin van ‘t Laarhuus. Dat houdt

in dat er wekelijks een groep scho-

lieren komt die alle facetten van

het hoveniersschap in de praktijk

moeten brengen. “Hun leerkracht

is een voormalig hovenier met veel

kennis van zaken. Hij maakt zijn

leerlingen enthousiast en dat is te

zien aan het terrein rond ‘t Laar-

huus: dat heeft er nog nooit zo

netjes bijgelegen.”

49

Het Hoofd Vakantie is eindverantwoordelijk voor de gang van

zaken binnen de groepen die via de Zonnebloem op vakan-

tie gaan. Samen met het Hoofd Huishouding en Hoofd Ver-

pleging, zorgt het hoofd ervoor dat alles op rolletjes loopt en

dat het hun gasten aan niets ontbreekt. Een taak die Dicky

gemakkelijk afgaat. “Het zorgen voor- en leiding geven aan

is bijna mijn tweede natuur”, vertelt ze opgewekt.

“In het dagelijkse leven werk ik als leidinggevende in de

psychiatrie. Ik vind het leuk om er op de achtergrond voor

te zorgen dat alles soepel draait. Dat is in mijn ‘gewone’

werk belangrijk, maar dat geldt bij de Zonnebloem dub-

belop. Want veel van onze gasten komen nauwelijks het

huis uit. Voor hen is de vakantie een hoogtepunt waar ze

zich maanden op verheugen en waar ze na afloop met heel

veel plezier op terugkijken.”

Alleen maar de Imminkhoeve

Hoewel de nationale vakantiereizen van de Zonnebloem

tientallen bestemmingen hebben en je zelfs meekunt met

een cruise, wil Dicky alleen naar Lemele. “Wat dat betreft

ben ik echt een truttebol”, lacht ze. “Ik wil niet naar andere

locaties, alleen maar naar de Imminkhoeve. Ik vind het een

fijne plek en ik ken het. Ik hoef dus geen huiswerk van te

voren te doen, want ik weet wat er kan en dat is heel veel.

Daardoor kan ik me helemaal richten op de gasten, want ik

vind het belangrijk dat ik iedereen op de eerste dag meteen

bij naam ken en die ook onthoudt. Dat persoonlijke tintje

vind ik heel belangrijk.”

‘ Tijdens zo’n vakantie komen de verhalen los’Toen Dicky Veenstra op de televisie een reportage zag over

het werk van de De Zonnebloem, werd ze zo enthousiast

dat ze zich direct aanmeldde als vrijwilliger. Ze startte

als vrijwilliger tijdens een Zonnebloemvakantie en viel op

dankzij haar daadkrachtige optreden. Dat leverde haar als

snel de functie Hoofd Vakantie op. En in die hoedanigheid

komt ze alweer vijftien jaar op de Imminkhoeve.

Dicky Veenstra

Vrijwilligster

De Zonnebloem

50 51

manier. Je maakt een opmerking of geeft een tip en dat valt

altijd in goede aarde. Dat meelevende, dat luisteren naar de

praktijk, dat waardeer ik enorm.”

Verhalen

Van collega-vrijwilligers die naar andere locaties gaan, hoort

ze weleens heel andere verhalen. “Het is lang niet overal zo

als op de Imminkhoeve. De vrijheid die je hier hebt, maakt

van je vakantie echt vakantie. Of we nu om acht, negen of

tien uur willen ontbijten, dat maakt allemaal niets uit. En wil

iemand een keertje uitslapen of de hele ochtend in het ligbad

liggen, dan is dat prima, dan krijgt hij zijn ontbijt gewoon

Uitstapjes

De functieinhoud van een Hoofd Vakantie is in de loop der jaren

wel wat veranderd. Waar Dicky voorheen de hele week naar

eigen inzicht kon vullen met allerlei activiteiten en optredens,

wordt dat nu gedaan vanaf het hoofdkantoor van de Zonne-

bloem. “Het budget is beperkter geworden. Zij zorgen voor

entertainment op de dinsdagavond en een bustocht op de don-

derdag. De rest mogen we zelf invullen, maar de middelen zijn

zo beperkt, dat er eigenlijk weinig meer kan. Toch probeer ik

voor er de gasten zo’n leuk mogelijke week van te maken, met

een gevarieerd programma dat niet te vermoeiend is, want de

meeste gasten zijn wel 70plus”, vertelt ze. “Bij het samenstel-

len van een programma kan ik met iedere vraag terecht bij de

Imminkhoeve. Zowel Bert als de meiden komen telkens met

leuke tips en ideeën en dan blijkt het dat er in en om Lemele

genoeg te doen is voor weinig geld.” Als voorbeelden noemt ze

het rollerpad of een romantische picknick in de buurt. “Voor

de picknick krijg je twee megagrote boerenzakdoeken mee en

een leuke mand voor brood en andere lekkere spullen en dan

ga je gewoon op stap. Geweldig”, vindt Dicky. “Ik zeg weleens:

de service op Imminkhoeve is oneindig groot. Voor elke scheet

die je dwars zit, kan je hier terecht. Ze denken altijd met je

mee en als er iets moet worden gerepareerd, dan doen ze dat

direct. Ze staan altijd open voor ideeën. Vorig jaar zeiden wij

dat het prettig zou zijn als er op de vrijwilligerskamers een

passpiegel zou hangen. En wat denk je, kom ik hier een jaar

later opnieuw en dan hangen ze er gewoon. Maar dat niet al-

leen: er staan ook nieuwe bedden en alle kamers hebben een

opknapbeurt gehad. Met de badkamers ging dat op dezelfde

52 53

wat later. Als vrijwilliger meegaan met de Zonnebloem is

best pittig. Je bent van de vroege ochtend tot de late avond

in touw. Maar omdat de sfeer hier zo prettig is, voelt het ook

voor ons als vakantie.” Mensen de vakantie van hun dromen

geven, daaruit haalt Dicky haar voldoening. “Het is een doel-

groep die het niet gemakkelijk heeft in het leven. Vorig jaar

hadden we bijvoorbeeld een jonge vrouw die al jaren gro-

tendeels op bed ligt. Voor haar is het heerlijk dat ze er eens

uit kan. En wat denk je van het echtpaar, waarvan de vrouw

vanwege gezondheidsredenen al jaren in een verzorgings-

huis zit, terwijl haar man nog zelfstandig woont. Dat ze tij-

dens de vakantie eens

weer bij elkaar kon-

den slapen, vonden

ze geweldig, dat is

gewoon ontroerend”,

vindt Dicky. “In zo’n

vakantie komen de

verhalen echt los en

dat mag ook. Wij

worden niet moe om

naar ze te luisteren.

Maar ze kunnen hun

verhaal ook kwijt

in het winkeltje. Ze

kunnen hier gewoon

even helemaal tot

zichzelf komen en

dat is heerlijk.”

55

De Imminkhoeve voelt voor Dora Pouw een beetje als haar ei-

gen huis. Al vanaf 2001 maakt ze deel uit van de huishoudelijke

dienst en werkt ze er gemiddeld twaalf uur per maand. “Ik ben

hier via mijn dochter terecht gekomen. Zij deed hier vakantie-

werk en was erg enthousiast. Ik wilde er graag iets bijdoen, dus

heb ik gesolliciteerd en ben aangenomen”, vertelt Dora.

De huishoudelijke dienst bestaat uit een groepje van twaalf

medewerksters, die op flexibele tijden komen werken. Ook

Nel Verhoef is één van hen. “Wij zijn destijds begonnen met

een nuluren-contract. Dat is op een gegeven moment omgezet

naar veertig uur per maand”, vertelt ze. “We hebben geen vas-

te tijden waarop we werken. Meestal maken we de gebouwen

schoon wanneer de groepen wisselen, maar af en toe worden

we ook opgeroepen voor een tussenschoonmaak wanneer de

groep dat niet zelf doet. Dan maken we de badkamers schoon

en legen de prullenbakjes en zorgen ervoor dat het er allemaal

weer netjes uitziet.”

De flexmedewerkers overleggen onderling wie wanneer werkt.

Een hele prettige regeling, vindt Dora. “We werken niet echt

volgens een vast schema. Er ligt een roosterboek voor de

huishoudelijke medewerkers, waarin achter onze namen de

tijden zetten wanneer je werken moet. Als je gezien hebt

wanneer je aan de beurt bent, moet je een paraaf zetten,

zodat ze weten dat je het gelezen hebt en ze erop kunnen re-

kenen dat je komt. Maar je bent verder zo vrij als een vogel:

kun je een keertje niet, dan ruil je met iemand of zorg je voor

een vervanger.”

Wie er een beetje oog voor heeft, ziet volgens Dora Pouw

in één oogopslag het verschil tussen het resultaat van een

‘professionele’ schoonmaakdienst en de flexmedewerkers

van de Imminkhoeve. “Medewerkers van een schoonmaak-

bedrijf dweilen om de kasten heen, wij trekken ze van de

kant. En zit er aanslag op de theeglazen wanneer ze uit

de vaatwasmachine komen? Dan wassen wij ze na met de

hand. Een schoonmaakdienst moet haar werk binnen een

vastgestelde tijd doen, wij doen het grondig en met liefde.”

Liefde voor de schoonmaak en voor de collega’s

Dora Pouw en

Nel Verhoef

Medewerksters

huishoudelijke

dienst

57

Of ze nu wc’s moet schoonmaken, bedden verschonen of ra-

men moet lappen, Dora doet het allemaal met evenveel ple-

zier. “Ik hou echt van schoonmaken. We verdelen het werk

zodat je niet altijd hetzelfde hoeft te doen. En heeft iemand

een keer een blessure waardoor ze bepaalde dingen niet kan

doen, dan ruilen we gewoon met elkaar. Het maakt niet uit

wie wat doet, als het werk maar gedaan wordt.” Wat Nel be-

treft maakt vooral het onderlinge contact met de collega’s

haar werk leuk. “Als je in je eentje ergens in de huishouding

werkt, is het snel saai, maar hier werken we in een team.

Dat is altijd gezellig. Als er een gebouw schoongemaakt moet

worden, doen we dat vaak met ons vijven of zessen. Maar in

de weken dat er meerdere gebouwen tegelijk verhuurd zijn,

wordt ons complete team van twaalf personen opgeroepen.

Dat vind ik altijd het leukst.”

De doorstroming binnen het team is minimaal. Wie eenmaal op

de Imminkhoeve werkt, blijft dat jaren doen. “Je kent elkaar

door en door omdat je tijdens het werk veel tijd hebt om te

praten”, vertelt Dora. “Al poetsend heb je vaak veel persoon-

lijkere gesprekken dan wanneer je tegenover elkaar aan tafel

zit. We zijn na al die jaren bijna een vriendengroep geworden.

We leven echt met elkaar mee. Als je ziek bent of er is iets an-

ders aan de hand dan kun je erop rekenen dat er altijd wel een

paar collega’s langskomen. Dat is heel prettig. Voor mij is de

Imminkhoeve daarom veel meer dan alleen werk.” Nel knikt

instemmend. “Sinds een paar jaar organiseren we samen een

jaarlijkse barbecue om onze verjaardagen te vieren. Eerder

trakteerden we dan vaak op gebak, maar er doet altijd wel

58 59

iemand aan de lijn en er

zijn soms wel drie collega’s

per maand jarig, dus heb-

ben we twee jaar geleden

besloten om niet meer te

trakteren, maar eenmaal

per jaar samen een bar-

becue te organiseren. Dit

jaar wordt die bij mij thuis

gehouden, daar heb ik nu

al zin in”, zegt ze.

Het leukst vindt Nel de tussendoorschoonmaak, omdat je dan

echt contact hebt met de gasten. “Je maakt dan soms hele

grappige dingen mee”, lacht ze. “Zo keken we een keer een

kamer in en dachten dat er nog iemand op bed lag, dus be-

sloten we die kamer eerst even over te slaan. Een uur later

lag hij er nog, dachten we. Maar toen we beter keken lag

er alleen een kunstbeen in bed. Wat ons soms opvalt is dat

verstandelijk gehandicapte mensen een beetje wantrouwend

naar je kijken. Je bent een wildvreemde en gaat voor hun

gevoel zomaar in hun kamer rommelen. Dan zie je weleens

dat ze in de deuropening blijven staan om je in de gaten te

houden. Maar wanneer je dan een praatje met ze aanknoopt,

is het ijs snel gebroken. Wat vaker voorkomt, is dat we com-

plimenten krijgen over ons werk. We horen regelmatig dat

het op de Imminkhoeve veel schoner is dan op andere loca-

ties. Dat is natuurlijk heel erg leuk om te horen, want daar

doen we het uiteindelijk voor.”

61

Voor de Bargkiekers, de bewoners van de Lemelerweg, hoort

de Imminkhoeve er helemaal bij. Dagelijks zien ze de va-

kantiegasten langswandelen in rolstoelen, achter rollators,

op rolstoelfietsen en zelfs op bedden.

Hoewel de buurtvereniging de Imminkhoeve gebruikt als

clubhuis, moet Bargkieker Evelien Stoeten bekennen dat de

buurtvereniging op haar beurt niet echt meerwaarde heeft

voor het vakantiecentrum. “We hebben eerlijk gezegd nog

nooit een actie gehouden om geld in te zamelen voor de

Imminkhoeve en we doen er ook geen vrijwilligerswerk. Wij

komen op de Imminkhoeve om te vergaderen of om een

optochtswagen te bouwen in één van de schuren. Voor ons

is de Imminkhoeve vooral ons clubhuis”, vertelt ze.

Verkleden

Toch doet de vereniging indirect weleens wat. “We hebben

ooit eens een Romeinse wagen gebouwd en die wagen heeft

daarna nog heel lang in de eetzaal gestaan als decor voor

het buffet. Ook de Romeinse kleren die we toen genaaid

hebben, zijn hier naartoe gegaan. Af en toe zijn er vakantie-

groepen die een themadag organiseren en dan zien we die

mensen overal rondlopen in van die Nero-pakken en sjer-

pen. Dat is erg leuk. En een paar jaar geleden zijn we trou-

wens ook nog eens met ons allen aan de slag geweest om

boerenkieltjes en schorten te naaien voor de themadagen

op Imminkhoeve. Dat was ontzettend gezellig, zo met alle

buurvrouwen achter de naaimachine. Maar zoiets gebeurt

maar heel incidenteel.”

Bijna iedere straat in Lemele heeft een eigen buurtvereniging

die zich bezig houdt met het wel en wee in de straat. Tijdens

het tweejaarlijkse Lemels Feest bouwt iedere vereniging een

eigen wagen voor de grote folkloristische optocht en strijden

ze onderling tegen elkaar tijdens de zeskamp. Vergaderd

wordt er in huiskamers of schuren, maar De Bargkiekers

hebben het beter voor elkaar. Want als buurtvereniging van

de Lemelerweg heeft de club de Imminkhoeve als thuisbasis.

Een goede buur is beter dan een verre vriend

Evelien Stoeten

Lid Bargkiekers

63

Trots

Voor de buurt is de Imminkhoeve gewoon één van de leden

van de buurtvereniging. Waar de Bargkiekers op kraambe-

zoek gaan wanneer er in hun buurt een baby wordt geboren,

zijn ze met hun allen ook steevast van de partij wanneer er

iets wordt verbouwd of geopend op de Imminkhoeve. “We

hebben een goede onderlinge verstandhouding. Wanneer

er plannen zijn voor uitbreiding of verbouwing worden wij

daar als buurt altijd van tevoren bij betrokken. Dat ervaren

wij als heel prettig. We hebben heel veel bewondering voor

Bert Duerink. In de loop der jaren heeft hij de Immink-

hoeve opgebouwd van een simpele kampeerboerderij tot

een vakantieaccom-

modatie die bekend

is in heel Nederland.

Hij staat echt op de

bres voor zijn doel-

groep. Net zoals

wijzelf tijdens onze

vakanties niet met

tien wildvreemden

op een zaal willen

liggen, willen men-

sen met een han-

dicap dat ook niet. Dus heeft hij ervoor gezorgd dat

de Imminkhoeve een plek is geworden waar deze

mensen kunnen genieten van een goedverzorgde en

luxueuze vakantie. Als buurt zijn wij trots op deze

prachtige locatie.”

64 65

67

Volgens projectleider Gerald Krisman staat de Imminkhoeve

voor kwaliteit voor cliënten, medewerkers en gebouwen.

“Zodra je hier het terrein opkomt, voel je je thuis. De sfeer

is gemoedelijk. Of je nu de directeur wilt spreken of een

van de medewerkers, dat maakt geen verschil, iedereen is

even vlot benaderbaar. Bovendien zijn ze op de Imminkhoe-

ve altijd vernieuwend bezig. Er gaat geen seizoen voorbij

of er wordt wel iets gerenoveerd of verbouwd. Dat maakt

het werken op de Imminkhoeve altijd erg prettig”, vindt hij.

Zijn eerste klus op de Imminkhoeve was de bouw van de

Schaapskooi. Nadat aannemer Ten Kiefte de bouw had af-

gerond, werd het pand geschilderd door Lenferink. “Ikzelf

werk nu 25 jaar bij Lenferink, maar ons bedrijf is al ruim

30 jaar de huisschilder van de Imminkhoeve. We zijn echt

met de instelling meegegroeid. In de beginjaren kwamen

we hier vooral in de wintermaanden, want dan werd hier het

grootonderhoud gedaan. De personeelsbezetting was toen

nog klein en in de winter kwamen er geen gasten. De me-

dewerkers inclusief Bert, hielpen dan regelmatig mee met

het schilderwerk.”

Creativiteit

Terugkijkend op al die jaren dat hij inmiddels rondloopt op de

Imminkhoeve, springen er aantal klussen uit die echt indruk

op hem hebben gemaakt. “We hebben twee jaar geleden

een badkamer omgetoverd tot grot compleet met gewelven.

Ook hebben we verschillende snoezelruimtes aangekleed.

Dat zijn dingen die je op geen enkele schildersschool leert

en waar je je eigen creativiteit moet aanspreken. Dat maakt

Dat de Imminkhoeve altijd strak in de verf staat, is te danken

aan Lenferink Schilders-Afbouw en Vastgoedonderhoud

uit Lemelerveld. Met behulp van een uitgebreid

onderhoudsschema zorgen ze ervoor dat de Imminkhoeve

altijd een verzorgde indruk maakt, zowel aan de binnen-

als de buitenkant. Maar dat niet alleen. Ook wanneer

er verbouwd wordt en er soms creatieve oplossingen

gezocht moeten worden, denkt het bedrijf actief mee.

Kwaliteit voor medewerkers, gasten en gebouwen

Gerald Krisman

Projectleider Lenferink

Schilders-Afbouw en

Vastgoedonderhoud

68 69

het werken op de Imminkhoeve heel leuk”, vindt hij. “Een

ander, veel groter project was ‘t Laarhuus in Ommen. De

eerste keer dat wij daar kwamen, was het een vervallen

zaak, bestaande uit twee grote ruimtes. Bert had al hele-

maal in zijn hoofd hoe het moest worden. Het resultaat is

supermooi. Het gebouw is volkomen opnieuw ingedeeld, op

een hele praktische manier. Het bouwproces was heel bij-

zonder. Het moest allemaal in een enorm snel tempo en we

waren met een hele grote ploeg aan het werk, maar het

verliep vlekkeloos.”

Meedenken

Lenferink heeft meerdere zorginstellingen in haar klanten-

bestand waarvoor vaste medewerkers verantwoordelijk zijn.

“Werken in de zorg, is heel anders dan werken bij particulie-

ren en bedrijven. Onze bedrijfsfilosofie is dat het onderhoud

binnen een zorginstelling functioneel en optimaal moet zijn,

voor een zo laag mogelijke prijs. We proberen op beide ter-

reinen mee te denken met de organisaties: we streven er-

naar om snel en doeltreffend te werken zodat de cliënten en

bewoners zo min mogelijk last van ons hebben. Daarnaast

realiseren we ons dat er in de zorg weinig geld is voor onder-

houd, terwijl het de fysieke staat van een gebouw wel heel

bepalend is voor de sfeer in een instelling”, verduidelijkt hij.

“Toch zijn wij wel heel blij met dit soort opdrachtgevers.

Wij hebben tenslotte net als ieder ander onze maatschap-

pelijke verantwoordelijkheden.” Dankzij goede afspraken en

langdurige contracten heeft de opdrachtgever letterlijk geen

omkijken naar het onderhoud. “We werken planmatig, via

70 71

de methode Resultaatgericht Vastgoed Onderhoud. Wij zor-

gen ervoor dat een pand er binnen de contractperiode altijd

netjes bij staat. In het geval van de Imminkhoeve weten

we bijvoorbeeld nu al wat we hier in 2018 aan onderhoud

zullen gaan doen. Door een zorgvuldige planning te maken,

blijft de boel strak. We maken daarbij geen onnodige kos-

ten: wanneer de deuren op het programma staan, maar ze

zien er nog heel goed uit, dan wachten we daarmee rustig

nog een jaartje.”

73

Wanneer Hein terugdenkt aan zijn periode als Vriend, schiet

hem als eerste de Damito te binnen. De organisatie van

de Damito, de ondernemersbeurs van Dalfsen, heeft hem

ongelofelijk veel tijd gekost, maar nog veel meer plezier

opgeleverd. “Ik ben vrijwilliger geworden omdat ik een deel

van mijn vrije tijd op een goede en nuttige manier wilde

besteden”, vertelt hij. “Ik wilde ook graag iets sociaals doen

voor mensen die het minder hebben dan wij. Maar ik deed

het ook een beetje voor mezelf. Ik was één van de geluk-

kigen die op zijn 57e met de pre-VUT kon gaan. Dan ben je

nog jong, dus ik wilde nog wel graag in de maatschappij blij-

ven staan. Door het doen van vrijwilligerswerk leer je men-

sen kennen en heb je de gezelligheid van het samenwerken

met anderen.”

Damito

De Vrienden van de Imminkhoeve draaiden toen al een

aantal jaren in Dalfsen. De stichting is opgebouwd uit een

bestuur en een dertigtal vrijwilligers

op wie altijd een beroep gedaan

kan worden bij de uitvoering

van acties en activiteiten.

“We timmerden goed

aan de weg met aller-

lei acties. Een van de

grootste acties was

de Damito, die nog

steeds om de drie

jaar door de Vrien-

Als kersverse vutter meldde Hein Tielbeke zich twintig

jaar geleden als vrijwilliger bij de Vrienden van de

Imminkhoeve. Na twee jaar werd hij bestuurssecretaris

en bleef dat achttien jaar lang. Als bestuurslid heeft hij

inmiddels afscheid genomen, maar hij is nog altijd actief

op Imminkhoeve. Want eens een vriend, altijd een vriend.

Eens een vriend, altijd een vriend

Hein Tielbeke

Vrijwilliger Vrienden

van de Imminkhoeve

en voormalig

bestuurssecretaris

74 75

LET OP!

den georganiseerd wordt. Dat vond ik altijd weer bijzonder

om mee te maken. We waren bijna een jaar met de voor-

bereidingen bezig en hadden heel veel contact met aller-

lei ondernemers. We wilden een beurs te organiseren waar

iedere ondernemer met plezier staat en iedere bezoeker

met plezier komt. In die opzet zijn we volgens mij altijd

goed geslaagd.”

Arbeid

Naast de Damitobeurs organiseerden de Vrienden tal van

andere activiteiten zoals bingo, het befaamde 21-spel en

allerlei donateursacties. “We hebben ook jarenlang allerlei

hand en spandiensten verleend bij de line dance-kampioen-

schappen in de Trefkoele. Dit deden we in opdracht van de

organisatie die deze kampioenschappen jaarlijks organi-

seerde. Wij leverden de arbeid en het geld dat dit opbracht

was dan bestemd voor de Imminkhoeve. We deden dan echt

alles, variërend van het opbouwen van de tribunes en het

leggen van de dansvloer tot en met de catering.”

Opvolgers

In de loop der jaren werden de Vrienden ouder en werd het

moeilijker om jongeren enthousiast te krijgen. Dat wil zeg-

gen, vrijwilligers waren er genoeg, maar het vinden van be-

stuursleden was een heel ander verhaal. “Op een gegeven

moment merkten we dat de schwung er een beetje uitging

en concludeerden we dat het verstandig zou zijn om te stop-

pen. We hebben veel moeite gedaan om nieuwe bestuurs-

leden te vinden en dat is gelukkig gelukt. Onze opvolgers

76 77

zijn jong en zitten in

een heel ander net-

werk dan wij. Daar-

door trekken zij er

weer allerlei nieuwe

mensen bij. Ze doen

alles op een hele an-

dere manier en dat is

ook logisch. Wij wa-

ren achteraf gezien

bijvoorbeeld wat te

voorzichtig met onze

vierkante meterprijzen voor de beursstands op de Damito,

maar zij gaan daar op een heel andere manier mee om. Ze

hebben inmiddels hun eerste beurs erop zitten en het resul-

taat was echt fantastisch.”

Tuinman

Hein nam wel afscheid als bestuurslid van de Vrienden, maar

niet van de Imminkhoeve. “Dat wilde ik niet, ik ben er teveel

mee verweven. Ik ben nu vrijwilliger en coördineer de tuin-

werkzaamheden. Vanaf het moment dat de bladeren van

de bomen beginnen te vallen, komen we wekelijks met een

ploegje bladharken. Ook helpen we met snoeiwerkzaamhe-

den en andere voorkomende tuinklussen. Het is ander en

rustiger werk dan destijds met de Vrienden, maar ik ben

zelf inmiddels ook een dagje ouder. Het is even wat anders,

maar ik vind dit ook mooi en ga ermee door tot ik lichamelijk

niet meer kan. Ik hoop dat dat nog heel lang zal duren.”

79

Herman Baarslag is de opvolger van voormalig Vrienden-be-

stuurslid Hein Tielbeke. Onmiddellijk nadat de fitte vutter twee

jaar geleden thuis kwam te zitten, werd hij gestrikt door de

Vrienden van de Imminkhoeve die op zoek waren naar jong

bloed. “Ik werd gevraagd om mee te werken aan de Damito en

dat leek me wel wat, vooral omdat die beurs maar eenmaal per

drie jaar wordt gehouden. Het leek me een echte uitdaging.

Als ambtenaar op de afdeling financiën van de gemeente Dalf-

sen had ik, eerlijk gezegd geen ervaring met het bedrijfsleven,

maar de Damito vond ik altijd een leuk evenement en de Im-

minkhoeve een goed doel. De combinatie van die twee dingen

sprak mij wel aan.”

Draaiboek

De Damito wordt al sinds 1953 iedere drie

jaar gehouden en sinds een jaar of dertig

georganiseerd door de Vrienden. Er lag dus

al een vuistdik draaiboek klaar, wat door het

vorige bestuur was samengesteld. Maar zo-

als dat meestal gaat, vegen nieuwe bezems

schoon en hadden Herman en de rest van

het kersverse bestuur allerlei eigentijdse

ideeën. “De Damito is zo populair, dat de

beursvloer in de Trefkoele bij iedere editie

tot op de laatste meter werd verkocht. Om-

dat wij meer ondernemers de kans wilden

geven om mee te doen, besloten we strikt

op de vierkante meter te gaan zitten. Wie tegenwoordig 20

vierkante meter huurt, krijgt er ook exact 20 en geen 22 of 24.

Damito. Dat staat voor Dalfser Middenstands Tentoonstelling.

Wat die te maken heeft met de Imminkhoeve? Alles.

Al bijna drie decennia lang wordt de Damito iedere drie

jaar georganiseerd door de Vrienden van de Imminkhoeve.

Een enorme klus, maar het is de moeite meer dan waard.

Want de opbrengst is bestemd voor de Imminkhoeve

en die loopt als snel in de tienduizenden euro’s.

De Damito is populair bij bezoekers, ondernemers en vrijwilligers

Herman Baarslag

Vrijwilliger Vrienden

van de Imminkhoeve

80

alistes, juweliers en reisbureaus tot de begrafenisvereniging.

Wat ook meespeelt is dat de beurs maar eenmaal per drie jaar

gehouden wordt. Door het niet te vaak te organiseren, blijft

het bijzonder. De sfeer is ook altijd goed. Misschien juist wel

omdat wij geen professionele beursorganisatie zijn, maar het

doen vanuit onze passie. De laatste keer trokken we ruim vijf-

duizend bezoekers in vijf dagen en konden we de Imminkhoeve

een cheque van 42.500 euro overhandigen. Dat is waar je het

uiteindelijk voor doet.”

Dat de kavels kleiner werden en de regels wat strenger, was

voor niemand een probleem en al helemaal niet voor de sfeer.

Want nu de tenten dicht op elkaar staan, is het veel knusser

dan wanneer er veel ruimte tussen zit.”

Standhuur

Hoe meer standhouders, des te meer de Damito oplevert voor

de Imminkhoeve. “Natuurlijk krijg je weleens discussie dat de

standhuur te hoog is, maar ja, dat is nou juist ons inkomen.

Van iedere vierkante meter gaat er een percentage naar de

Imminkhoeve. En maakt de ondernemer naast de standhuur

nog een extra bedrag over, dan levert

hem dat meer reclame op. Hij mag

zijn vlag op het buitenterrein hangen

en hij komt wat vaker voorbij op de

lichtkrant. We geven ook een eigen

beurskrant uit waarin ieder bedrijf

een podium krijgt, uiteraard in com-

binatie met een advertentie. Toege-

geven, het is veel werk, maar ook

weer zo’n ding waar je veel geld aan

over kunt houden.”

De beurs is populair bij de onder-

nemers, bezoekers en de vrijwil-

ligers. Dat heeft volgens Herman

meerdere redenen. “De aanbod van

de standhouders is enorm divers

en varieert van schoonheidsspeci-

83

Inez van Bezouw is één van de beroepskrachten van de stich-

ting. Als vakantiecoördinator zorgt zij ervoor dat jaarlijks 8000

mensen kunnen genieten van een welverdiende vakantie. Een

deel van de reisjes wordt doorgebracht op de boot van de

Zonnebloem, de rest wordt verdeeld over diverse locaties in

Nederland. Van alle vakantiecentra is de Imminkhoeve vol-

gens Inez het meest geliefd. “We zijn er destijds kleinschalig

begonnen met een paar kleine groepjes, maar we organise-

ren nu jaarlijks 43 vakantieweken in Lemele en Ommen. We

maken gebruik van het Hallehuis, de Boerderij en ‘t Laar-

huus. Van deze drie locaties is vooral ‘t Laarhuus in Ommen

ongekend populair. Het ligt op loopafstand van bos en stad,

alles is er gelijkvloers en er zijn éénpersoonskamers voor de

vrijwilligers. En we hebben eigen ruimtes waar we geen an-

dere mensen tegen het lijf lopen. Wat de Imminkhoeve ook

populair maakt, is de hotel-achtige uitstraling. Je loopt hier

niet rond in een instelling, maar in een vakantieresort en dat

is precies wat wij zoeken.”

Goeroe

De uitstraling van de Imminkhoeve is volgens Inez grotendeels

te danken aan Bert Duerink. “Hij is de goeroe van het NBAV-ver-

band (Nederlandse Branchevereniging Aangepaste Vakanties)

en de Imminkhoeve is toonaangevend op het gebied van vakan-

tiebestemmingen voor mensen met een beperking in Nederland.

Daarbij is hij ook nog eens heel bescheiden. Hij werkt keihard

aan allerlei projecten en vertelt er pas iets over wanneer alles in

kannen en kruiken is. Hij bindt zijn personeel en zet een trend.

Hij heeft de Imminkhoeve gemaakt tot wat het is.”

Met een omzet van 22 miljoen en 43000 vrijwilligers

verdeeld over 1300 plaatselijke afdelingen, kan

de Zonnebloem met recht één van de grootste

welzijnsorganisaties van ons land genoemd

worden. Naast het bezoeken van ouderen en

zieken, organiseert de Zonnebloem jaarlijks dagjes

uit en complete vakantiereizen voor mensen met

een fysieke beperking. De Imminkhoeve is al

jarenlang een van hun meest favoriete locaties.

De Zonnebloem: ‘Vooral ‘t Laarhuus is ongekend populair’

Inez van Bezouw

Vakantiecoördinator

De Zonnebloem

84 85

vervoer, hulp- en verpleegmiddelen, de verblijfskosten voor

vrijwilligers en de aangepaste accommodatie. En wanneer

mensen het echt niet kunnen betalen, hanteren we kortings-

regelingen en ontheffingen.”

Verpleegkundigen

De Zonnebloem bezorgt jaarlijks 8000 men-

sen een mooie vakantie. De vraag is ech-

ter veel groter. “Er melden zich zo’n

120.000 mensen per jaar aan. We pro-

beren de vakanties daarom zo eerlijk

mogelijk te verdelen. Dat we ‘maar’

8000 mensen kunnen bedienen ligt

niet aan de financiën, maar aan het

aantal vrijwillige verpleegkundigen.

Omdat de meeste gasten veel hulp

nodig hebben, is de verhouding gasten/

vrijwilligers één op één. Algemene vrijwil-

ligers hebben we genoeg, maar we hebben al

jarenlang een nijpend tekort aan vrijwillige verpleeg-

kundigen. We doen hiervoor jaarlijks allerlei campagnes en

publiceren veel in vakbladen, maar het aanbod is maar mond-

jesmaat.”

Super

Inez reist jaarlijks alle accommodaties af en probeert waar mo-

gelijk er te overnachten. “Zo weet ik wat we de mensen aan-

bieden. Dus kan ik uit eigen ervaring zeggen: alle locaties zijn

goed, maar de Imminkhoeve is super.”

Toelatingseisen

Mensen die via de Zonnebloem op vakantie gaan hoeven geen

lid te zijn van de Zonnebloem, maar moeten wel in het bezit

zijn van een medische verklaring omtrent hun beperking. De

‘toelatingseis’ is een mobiliteitsbeperking en een hulpvraag.

“Ons uitgangspunt is dat onze gasten een marktconforme

prijs betalen die gelijk is aan wat gezonde mensen betalen

voor een vakantie. De Zonnebloem betaalt de extra kosten

die gepaard gaan met een fysieke beperking, zoals speciaal

86 87

89

De Hardenberger raakte in contact met de Imminkhoeve via

de Rotary, waarvan hij overigens zelf geen lid was. “Ik deed

weleens zaken met aannemer Dijkhuis. Die zat bij de Rotary.

Tijdens een bijeenkomst werd hem door Van der Ploeg van

de Pacton in Ommen gevraagd of hij iemand kende die maat-

schappelijk betrokken was en ook bouwkundig onderlegd. Dijk-

huis wist dat ik naast mijn werk ook in diverse besturen van

scholen en een bejaardenhuis zat, dus dacht hij aan mij.”

Het Hallehuis

Niet veel later werd Jan Deuten door het bestuur uitgenodigd

voor een uitgebreid gesprek. “Ik werd gewogen en goed be-

vonden. We sloten een mooie deal. Ik werd lid van het be-

stuur en zou, wanneer er bouwwerkzaamheden gedaan moes-

ten worden, op basis van uurloon en kilometervergoeding mijn

diensten verlenen. Ons eerste project was het Hallehuis. Het

was een uitdaging om iets te ontwerpen dat aansloot bij de

bestaande boerderij en paste bij de doelgroep. Tot dan was ik

nooit in aanraking geweest met gehandicapten. Samen met

Bert ging ik een aantal keren op pad om inspiratie op te doen

en bij andere bedrijven te kijken hoe het niet moest. Daarna

nam ik de omgeving heel goed in me op en maakte een schets

waarover iedereen meteen enthousiast was.”

Vaste club

Ieder jaar werd er wel iets ge- of verbouwd op de Immink-

hoeve. In de loop der jaren veranderden de slaapzalen in

slaapkamers, kreeg het Hallehuis een extra eetzaal en werden

de Boerderij en de Schaapkooi verbouwd. “We werkten met

Voor Jan Deuten voelt de Imminkhoeve bijna even

vertrouwd als zijn eigen huis. Niet alleen omdat hij

er 25 jaar bestuurslid was, maar vooral omdat hij

zijn handtekening heeft gezet op zo’n beetje iedere

locatie. Het eerste project van de Hardenbergse

architect was het Hallehuis. Daarna zat hij er helemaal

in en ontwierp nieuwbouw en verbouwprojecten die

naadloos aansloten bij de sfeer van de Imminkhoeve.

‘ Er was ieder jaar wel wat te bouwen of te verbouwen’

Jan Deuten

Architect en

voormalig

bestuurslid

90 91

‘t Laarhuus

Het grootste project was het omturnen van de voormalige werk-

plaats van Larcom in Ommen in een luxe aangepaste vakantie-

accommodatie. “Toen ik er de eerste keer met Bert kwam, ver-

dwaalde ik er gewoon. Het was niet meer dan een fabriek met

wat kantoren. Om het bewoonbaar te maken, moest er heel wat

gebeuren, maar Bert wist precies wat hij wilde: er moesten een-

en tweepersoonskamers komen, bij elkaar 68 bedden, allemaal

met eigen badkamers. Het geheel moest ook nog eens worden

opgedeeld in een kleine afdeling en een grote afdeling zodat twee

groepen er afzonderlijk van elkaar konden verblijven. Ik had in

een vaste club ondernemers uit de naaste omgeving. Er werd

nooit aanbesteed, zij deden het gewoon. De vaste aannemer

was Ekkelkamp uit Lemele, het schilderwerk werd gedaan door

Lenferink en het installatiewerk door Geissler uit Lemelerveld.

Als bestuur hebben we er weleens over gepraat of het niet ver-

standiger zou zijn om toch aan te besteden, maar daar zagen

we eigenlijk geen voordelen in. De bedrijven waren goed op

elkaar en op de Imminkhoeve ingespeeld en juist omdat het

voor een goed doel was, liep iedereen graag een stapje harder.

Voor ieder project maakten we een begroting en daar zijn we

altijd binnen gebleven.”

92 93

materialen en hulpmiddelen en werd het Veurhuus verbouwd.

“Toen we het ‘t Laarhuus in Ommen verbouwden, hebben we in

de eerste instantie niets aan de buitenkant gedaan. Na verloop

van tijd vroeg de toenmalige voorzitter Wolter Smidt of er niet

iets gedaan kon worden aan de fabriekachtige uitstraling van ‘t

Laarhuus. Dat was weer een nieuwe uitdaging. We kozen voor

een complete make-over van de voorgevel. Ik heb eerst een

halfsteensmuur weggeslagen en vervolgens de buitenmuur op-

nieuw opgetrokken in geel en rood metselwerk en de entree

omhoog getrokken van glas. Het gebouw was echt onherken-

baar. Dat gaf me veel voldoening.”

Herinneringen

Toen Jan Deuten na 25 jaar afscheid nam van het bestuur,

kreeg hij een fotocollage van alle gebouwen die hij in de loop

der tijd onder handen heeft gehad. “Die hangt bij ons in de hal

en ik kijk er nog iedere dag naar. Ik bewaar hele goede herin-

neringen aan mijn tijd op de Imminkhoeve, zowel wat betreft

mijn bestuursfunctie, als aan de bouwperioden. Ik heb altijd

met plezier samengewerkt met de aannemers en met Bert in

het bijzonder. We hebben heel wat uren met elkaar opgetrok-

ken. Samen zochten we het sanitair uit, de meubels, de deu-

ren, alles. Het mooie aan Bert is, dat hij er iedereen bij betrok.

Wij zochten wat uit, maar de beslissing werd pas genomen

als de medewerkers er hun zegje over hadden gedaan. Daarin

kwam ook vaak het verschil tussen mannen en vrouwen naar

voren, want vrouwen kijken toch anders aan tegen bepaalde

zaken, zeker wat betreft de gordijnen en de verlichting. Maar

uiteindelijk kwamen we samen altijd tot een goede keuze.”

die tijd heel veel overleg met Bert. Hij weet hoe het er in de

praktijk op de werkvloer toegaat en had zoals altijd veel vooron-

derzoek gedaan.” Dankzij de niet aflatende steun van donateurs,

de inspanningen van de Vrienden van de Imminkhoeve en de vin-

dingrijkheid van Bert in het verkrijgen van fondsen en subsidies,

kwam er voldoende budget voor de plannen. “Kwaliteit stond voor

Bert altijd voorop. Als dat niet uit kon, dan deed hij liever niets.

Het viel me ook tijdens dit project weer op dat Bert echt oog heeft

voor detail en sfeer. Ik heb vaak tegen hem gezegd dat hij eigen-

lijk binnenhuisarchitect had moeten worden.”

Uitstraling

De bouw van Ommen was op alle fronten topsport, maar kort

nadat het gebouw werd geopend, ging Bert weer gewoon ver-

der in Lemele. Het eerste was de Schaapskooi aan de beurt,

daarna moest er een schuur komen als opslagruimte voor alle

95

“Nadat we het geld hadden overhandigd, kwam ik met Bert

Duerink en de toenmalige voorzitter aan de praat. Zij vertelden

over de Vrienden van de Imminkhoeve uit Vriezenveen die al-

lerlei acties hielden om geld in te zamelen en vroegen of het

niet wat voor mij was om zoiets op te zetten in Dalfsen”, vertelt

Jan. “Ik had eigenlijk niets met gehandicapten, maar door de

sfeer op de Imminkhoeve en de enthousiaste verhalen van Bert,

wilde ik er eigenlijk wel iets mee doen. Het kwam qua timing

ook goed uit, want ik was net gestopt met mijn supermarkt

in Dalfsen vanwege een versleten heup. Ik had volop tijd en

vanwege de zaak een goed netwerk, dus ik zag dat wel zitten.

Ik maakte ook mijn kameraad Bart van Oenen enthousiast en

samen gingen we in gesprek met de Vrienden uit Vriezenveen.

Toen mijn buurman Fred Kelder over onze plannen hoorde, was

hij direct enthousiast en wilde ook meehelpen.”

Familiegebeuren

Het drietal begon met het inzamelen van oude spullen en

gingen daarmee op rommelmarkten staan. Ook de ’21-wa-

gen’ die ook nu nog altijd gebruikt wordt, kwam in beeld.

“Dat was in de eerste instantie een samenwerkingsproject

met Mansier in Oudleusen. Zij hadden die wagen, maar wij

mochten hem gebruiken en 30 procent van de opbrengst

houden. Dat was een mooi begin, want zo hoefden we zelf

geen kosten te maken. Later hebben we de wagen van Man-

sier overgenomen. Dat was een goed besluit, want het 21-en

levert jaarlijks nog altijd heel wat op. Dat 21-en was voor

ons trouwens echt een familiegebeuren. Ons hele gezin ging

mee om kaarten te verkopen en wanneer dat nodig was,

Sinterklazen, Paashazen, kansspelen en beurzen

Jan Marsman maakte voor het eerst kennis met de

Imminkhoeve toen hij er als kersvers lid van MC de

Vechtspeurders samen met zijn motorvrienden een

cheque van 1500 gulden aan kwam bieden. Hij was

onder de indruk van de bevlogenheid van directeur

Bert Duerink, die kosten noch moeite spaarde om het

zijn gasten zo aangenaam mogelijk te maken. Dat deed

in Marsman’s hart een vuur ontbranden, waarmee hij

inmiddels heel veel anderen aan heeft gestoken.

Jan Marsman

Vrijwilliger

Vrienden

van de

Imminkhoeve

96 97

eten. Met Pasen deden we hetzelfde, maar dan met een stuk

of vijf Paashazen. Ook dat was een succes. We hebben het

ook geprobeerd met de Kerstman, maar op een of andere

manier sloeg dat niet aan.”

Bingo

De Dalfser Vrienden waren vindingrijk en schroomden niet om

anderen bij hun acties te betrekken. Een grote loterij, met als

prijzen allerlei waardebonnen van winkels en bedrijven in Dalf-

sen. “We zijn toen ook begonnen met bingo-avonden bij Mansier

in Oudleusen en bij café Horsman in Witharen. Die bingo’s wa-

ren mateloos populair. Dus zaten we iedere maandagavond in

Nieuwleusen en iedere woensdagavond in Witharen. We zijn be-

dan gingen we huis-aan-huis bij de mensen langs om ook de

laatste loten nog te verkopen. Zelfs de vriendjes van onze

dochters hielpen mee.”

Sint en Piet

Rond 5 december verhuurden ze zichzelf als Sinterklaas en

rekenden ze zo’n 30 gulden voor een huisbezoek van een

kwartiertje. “We hadden drie Sinterklazen en een stuk of tien

Zwarte Pieten. Op de zaterdag voor Sinterklaas liepen we ook

de hele dag door het centrum van Dalfsen en kregen daar-

voor 1000 gulden van de ondernemersvereniging. Dat was

altijd hartstikke gezellig. Mijn vrouw kookte dan een grote

pan snert en na afloop kwamen alle Sinten en Pieten bij ons

98 99

Vijf ton

Jan Marsman mag vijf beurzen op zijn conto schrijven. Na de

editie van 2000 is hij gestopt als voorzitter van de Vrienden.

Inmiddels werkte hij bij de vervoersmaatschappij TCR en klom

daar al snel op van taxichauffeur tot vestigingsmanager. “Ik heb

de vestiging in Dalfsen opgebouwd en kreeg het daarna zo druk

met mijn werk dat ik keuzes moest maken. Ik heb toen afscheid

genomen als voorzitter van de Vrienden van. Ik denk dat ik al

met al zo’n vijf ton heb binnen gehaald voor de stichting. De

bingo doe ik nog steeds en die levert jaarlijks nog altijd zo rond

de achtduizend euro op. Dat vind ik mooi, want al ben ik geen

voorzitter meer, een vriend ben ik nog steeds!”

gonnen met geldprijzen, maar we merkten dat wanneer mensen

driemaal op een avond een pak koffie wonnen, de lol er snel voor

hen af was. Daarom zijn we later gaan werken met geldprijzen.”

De bingo’s worden inmiddels allang niet meer alleen gehouden

voor de Imminkhoeve. Dat had Jan wel gewild, maar het bleek

wettelijk verboden. “Je mag maar 26 maal per jaar een bingo

houden voor een bepaald goed doel. Omdat de bingo heel suc-

cesvol was, besloten we om er meerdere doelen aan te hangen.

Dus krijgen ook plaatselijke verenigingen zoals De Lofstem, de

Oranjevereniging, de biljartclub enzovoorts een bijdrage.”

Damito

De eerste echte grote klapper maakten de Vrienden in 1987. Ze

namen de organisatie van de Damito over, de grote tweejaarlijk-

se ondernemersbeurs in Dalfsen en kregen in ruil daarvoor een

deel van de opbrengst. “De organisatie bleek een enorme klus

te zijn, maar het was de moeite meer

dan waard, want die beurs leverde

duizenden euro’s op. Gelukkig ken-

den de meeste ondernemers waar ik

kwam de Imminkhoeve wel en deden

ze graag mee. Maar er waren ook wel

winkeliers waar ik zes of zeven keer

aan de deur ben geweest om ze over

te halen. Uiteindelijk kwamen we al-

tijd op zo’n zeventig standhouders, ze stonden zelfs boven op de

galerij. Een stelletje politieagenten deed ’s nachts de bewaking,

ook gewoon op vrijwillige basis. Het was echt een actie waar

heel Dalfsen bij betrokken was en is.”

101

Sinds 2008 is Morrenhof-Jansen, een regionaal installatie-

bedrijf met vestigingen in Vriezenveen, Gramsbergen en

Dalfsen, de vaste installateur van de Imminkhoeve. Sinds

die tijd is Rinus Heerink regelmatig te vinden op de Immink-

hoeve. Soms omdat er iets aan de hand is, maar vaker voor

het plegen van onderhoud. “Als je woont in Lemele weet

je natuurlijk wat er hier gaande is. Regelmatig spreken we

gasten die een eindje rondwandelen door het dorp en die

zijn altijd even enthousiast. De maatschappelijke en sociale

functie van de Imminkhoeve voor juist de meest kwets bare

groep uit onze maatschappij, is ook de reden dat wij de

Imminkhoeve sponsoren.”

Preventief

Morrenhof Jansen zorgt zorgen alles op het gebied van in-

stallatietechniek. “Goten, daken, elektra, gas, water en ver-

warming, daarvoor zijn wij verantwoordelijk. Dus lopen we

hier maandelijks.” Het werken binnen een instelling als de

Imminkhoeve is anders dan het doorsnee installatiewerk,

vindt Rinus. “We doen hier veel aan preventief onderhoud,

zodat er zo min mogelijk kans op storing is wanneer er gas-

ten zijn. Daarnaast moet de Imminkhoeve voldoen aan wet-

telijke bepalingen zoals het Legionellabeleid en de NEN3140;

de keuring voor elektra. Zeker het Legionellaprobleem is van

groot belang. Legionella heeft alles te maken met tempera-

tuur. Op de Imminkhoeve is het altijd overal lekker warm.

Daardoor koelen de koudwaterleidingen nooit af en blijven

ze op een dusdanige temperatuur dat ze een kweekvijver

worden voor legionella. Gezonde mensen die zelfstandig

“Wat hier gebeurt is niet standaard. De Imminkhoeve

is een innovatieve organisatie waar voortdurend

nieuwe dingen worden ontwikkeld. Er is iedere

keer weer wat anders. Dat maakt het werken op

de Imminkhoeve interessant”, vindt Rinus Heerink.

Als installateur bij Morrenhof-Jansen is hij de

vaste contactpersoon voor de Imminkhoeve.

Veel van het installatiewerk op de Imminkhoeve is maatwerk

Rinus Heerink

Installateur

Morrenhof-Jansen

102 103

Droomhuus

Naast het reguliere onderhoud, denkt Morrenhof-Jansen ook

mee met verbouwingen en nieuwbouwprojecten op de Im-

minkhoeve. “We doen hier dingen die we nog nooit eerder

gedaan hebben. Zo hebben we installatievoorzieningen in het

Droomhuus aangelegd. Dat was echt uniek, want een der-

gelijk project had Morrenhof-Jansen nog nooit eerder onder

handen gehad. Het Droomhuus is zelfs uniek in Europa en al

het installatiewerk is puur maatwerk. Ik vond het heel mooi

om op die manier samen iets tot stand te brengen.”

Gezellig

Als Rinus de Imminkhoeve in één zin moet beschrijven,

noemt hij de gezellige sfeer en de sociale functie. “Wanneer

je hier binnenkomt voel je direct de warmte en de gezellig-

heid. De Imminkhoeve heeft echt een sociale functie, zowel

wat haar gasten betreft, als voor de inwoners van Lemele.

Als opdrachtgever vond ik Bert altijd een prima kerel. Hij is

zakelijk heel correct en je kunt goede afspraken met hem

maken. Ik heb altijd bewondering voor hem gehad. Het is

niet gemakkelijk om directeur te zijn binnen een organisa-

tie die rond moet komen van giften, met een niet standaard

doelgroep aan gasten en een heleboel vrijwilligers. Ik neem

mijn petje voor hem af.”

wonen, douchen zich over het algemeen dagelijks en hebben

daar geen last van. Maar op een vakantiecentrum als dit zijn

er kranen die langdurig dicht blijven, zodat de bacterie volop

de tijd heeft om zich te vermenigvuldigen. Daarom hebben

we samen met de technische dienst op de Imminkhoeve een

controleschema opgesteld en worden de koudwaterleidingen

regelmatig gecontroleerd.”

105

De maaltijden die op de Imminkhoeve worden geserveerd zijn

eenvoudig en lekker. Geen liflafjes of scherpe sausjes, maar ge-

wone Hollandse pot. Het menu bestaat standaard uit een lekkere

soep, een stukje eerlijk vlees, twee soorten groente, twee soorten

aardappels en een toetje. Volgens Ria Erupley is er een groot ver-

schil met de maaltijden van twee decennia geleden. “In het begin

hielden we veel rekening met allerlei diëten; we serveerden des-

gewenst suikervrij, zoutarm, zoutloos of glutenvrij. Tegenwoordig

wordt daar veel minder op gelet. Onder het motto ‘het is maar een-

maal vakantie’, strepen de begeleidende verpleegkundigen steeds

meer dingen tegen elkaar weg. Neem bijvoorbeeld suikerpatiënten,

vroeger mochten ze geen korrel suiker, tegenwoordig kunnen ze

gewoon een gebakje eten want dat wordt later gewoon verrekend

met de broodmaaltijd of insulinespuit. Hoewel we met een beperkt

budget moeten werken, proberen we alles toch zo mooi mogelijk

op te maken, zelfs gemalen eten ziet er hier smakelijk uit.”

Chefkok

Na twintig jaar gewerkt te hebben als chefkok in een à la carte

restaurant, maakte Koen Veldhuizen zes jaar geleden de over-

stap naar de Imminkhoeve. Het voelde voor hem als een verade-

ming. Niet alleen omdat hij voorheen altijd in zijn eentje werkte

en soms voor honderd mensen tegelijk a la carte moest koken,

maar vooral vanwege de enthousiaste reacties van de gasten op

zijn maaltijden. “We krijgen ontzettend veel waardering voor ons

werk. De gasten geven ons complimenten en komen op de dag

van vertrek soms gewoon even langs in de keuken om ons te be-

danken.” Het werktempo op de Imminkhoeve was iets waaraan

Koen wel een beetje moest wennen. “Omdat je in een à la carte

Wat maakt een vakantie succesvol? Een mooie locatie én lekker

eten. Wanneer die twee zaken goed voor elkaar zijn, hoeft de

zon niet eens iedere dag te schijnen. Dus is het zaak dat je

als accommodatie de keuken goed voor elkaar hebt. En dat

heeft de Imminkhoeve. Koks Ria Erupley en Koen Veldhuizen

leggen de gasten in de culinaire watten en zorgen ervoor dat

het ze op gebied van eten en drinken aan niets ontbreekt.

Werken op de Imminkhoeve is een feest

Koen Veldhuizen Kok

Ria Erupley

Medewerkster Keuken

106 107

Veranderingen

Ria werkt al bijna dertig jaar op de Imminkhoeve. In die tijd

heeft ze veel zien veranderen. “Ik ben zelf geen kok, maar heb

hier jarenlang gekookt. In het begin werd ik daarbij geholpen

door vrijwilligers. Toen zes jaar geleden de hygiënecode werd

aangescherpt, werd ook wettelijk bepaald dat er een gediplo-

meerde kok in de keuken moest komen. Dus toen kwam Koen

en werd hoofd van de keuken. Daardoor is het werk nu anders,

maar het is niet zo dat ik alleen nog maar aardappelen hoef te

schillen. We overleggen veel met elkaar, ook wat betreft het

samenstellen van de menu’s.

Seizoenen

Op de Imminkhoeve wordt gewerkt met een standaardme-

nu, waarbij wordt ingespeeld op de seizoenen. “Op die ma-

nier kan je gemakkelijker inkopen en voorbereiden”, vindt

Ria. “Het is misschien wat minder creatief, maar de mees-

te gasten zijn hier maar een week en in die week krijgen

ze dagelijks een ander menu. Blijven ze langer, dan passen

we dat aan, zodat ze toch iedere dag iets anders krijgen

voorgeschoteld.”

Volgens Koen is het aanbod van de groothandels voor wat be-

treft de instellingskeuken in de laatste jaren een stuk diverser

geworden. “Vijf jaar geleden had je drie soorten toetjes, nu is

er een overvloed. Leveranciers gaan echt mee met de tijd. Ser-

veerden we vroeger boontjes gewoon als boontjes, tegenwoor-

dig kunnen we wortels of boontjes met een strikje van spek

serveren. Het lijkt wel à la carte.”

restaurant nooit weet wat gasten gaan bestellen, bereidde ik al-

tijd weinig voor en moest ik op het moment dat er besteld werd

als een gek in de weer gaan om het eten binnen een acceptabele

tijd op tafel te kunnen zetten. Hier was het precies andersom, er

wordt veel voorbereid en wanneer het eten klaar is, wordt het

in een etenskar gezet en rustig uitgeserveerd. In het begin wist

ik gewoon niet wat me overkwam. Twintig jaar had ik in mijn

eentje op de toppen van mijn kunnen gewerkt en was een echte

stresskip aan het worden. Op de Imminkhoeve leerde ik weer dat

koken vooral heel leuk is.”

108 109

Feest

Hoewel de keukenmedewerkers dag in dag uit hun uiterste

best doen om de gasten te verwennen, hebben ze maar wei-

nig contact met de doelgroep. “Je loopt wel door de zaal en

je helpt eventueel het eten uitserveren, maar verder dan een

groet gaat het contact niet. Wij hebben vooral te maken met

de vrijwilligers die het eten op komen halen voor hun groep”,

vertelt Koen. “Het is ontzettend gezellig in de keuken. We

werken met vier vaste krachten, in de zomer aangevuld met

vakantiekrachten die komen afwassen.” Wanneer er in de win-

ter minder of soms zelfs geen gasten zijn, steken we onze

handen op een heel andere manier uit de mouwen. “In de

zomer maken we de keuken dagelijks schoon en geven hem

iedere zaterdag een grote beurt. Maar in de winter gaan we

daarmee nog veel verder. Dan ontdooien we de diepvries en

halen alles van de kant. Ook maken we dan een nieuw menu

voor het komende jaar”, zegt Ria. “Als we daarmee klaar zijn,

helpen we de technische dienst met allerlei hand- en span-

diensten, zoals het controleren van de lampen of het schilde-

ren van de kozijnen. Er is altijd wel wat te doen. Het is dan

ook tijd voor vakantie. Omdat we in de zomer ontzettend veel

overuren maken, nemen we die in de winter op.” Koen knikt.

“Het werken op de Imminkhoeve is in geen enkel opzicht te

vergelijken met het werken in een à la carte restaurant. Vroe-

ger wist ik niet wat de dag zou brengen, hier weet je al een

jaar van tevoren wat je op welke dag gaat koken. Ik vind dat

prettig. Bert zegt altijd: ‘het is een feest om op de Immink-

hoeve te werken’ en daar ben ik het voor de volle honderd

procent mee eens.”

111

TCR is een echt familiebedrijf. Kleinzoon Bas Roesscher is de

derde generatie die aan het stuurwiel draait. Het bedrijf met

vestigingen in Dalfsen, Raalte, Deventer, Zutphen, Hardenberg

en Ommen, heeft zich volledig gespecialiseerd in het vervoer

van mensen met een beperking. Een volgens eigenaar Bas Roes-

scher logisch vervolg op het leerlingen- en ziekenhuisvervoer

dat het bedrijf al enige jaren voor haar rekening nam. Inmid-

dels rijden er zo’n 350 voertuigen van het bedrijf door ons land,

variërend van rolstoelbussen met een lift tot en met luxe auto’s

en limousines. “Om de rolstoelbus rendabel te krijgen zijn we

destijds zelf begonnen met het organiseren van dagjes uit voor

mindervaliden, waar-

bij onze bedrijfslei-

der Jan Marsman dan

optrad als reisleider”,

vertelt Bas. “Hij was

jarenlang vrijwilliger

bij de Imminkhoeve

en wist dat ze van

daaruit regelmatig

dagjes uit organi-

seerden. Daarbij

gaat het vooral om

dagtripjes naar de

markt in Ommen of

een museum hier in

de buurt, het Noor-

derdierenpark of

een kerstmarkt.”

Of het nu gaat om de reis van en naar Lemele of een dagje

dierentuin of een bezoekje aan de kerstmarkt in Münster,

dankzij TCR Vervoer worden de gasten van de Imminkhoeve

keurig op de afgesproken tijden gehaald en gebracht.

TCR Vervoer denkt mee met de klant

112 113

zijn dan alleen maar een vervoersbedrijf van A naar B. Dus zor-

gen we dat de bus ruim een half uur van tevoren aanwezig is,

zodat mensen rustig kunnen instappen. Bij het inplannen van

koffiepauzes in restaurants, zorgen we ervoor dat we locaties

kiezen die voorzien zijn van mindervalidentoiletten en die ook

voor de rest goed rolstoeltoegankelijk zijn.”

Samenwerking

TCR denkt ook mee over de in-

vulling van de dagtochten. De

ervaring van de afgelopen de-

cennia heeft een compleet boek-

werk opgeleverd met daarin 84

compleet verzorgde dagtochten.

“De productontwikkelaars op ons

kantoor bieden ieder jaar nieuwe

producten aan en evalueren deze

aan het eind van het seizoen

met de klanten. De groei in onze

dagtochten hebben wij voor een

groot deel te danken aan de Im-

minkhoeve. Dankzij hen hebben we hiermee heel veel er-

varing opgedaan. Wij hebben een hele speciale band met de

organisatie opgebouwd waarin het gaat om vertrouwen. We

hebben geen contracten afgesloten met elkaar. In principe

kunnen zij morgen gewoon stoppen, maar er is in de loop

der jaren zo’n prettige open samenwerking ontstaan, dat we

precies weten wat we aan elkaar hebben en dat is zeker in de

tegenwoordige tijd goud waard.”

Service

Alles kan bij TCR. Wanneer de klant een ritje bestelt en door-

geeft hoeveel personen en hoeveel rolstoelen er mee gaan,

staat TCR er op tijd met een goed ingerichte bus en vakkundige

chauffeurs. Het bedrijf doet ook alweer bijna tien jaar zaken

met de Zonnebloem. “Zij organiseren jaarlijks een flink aantal

vakantieweken op de Imminkhoeve. De gasten komen overal

uit heel Nederland naar Lemele. Voor dat vervoer zorgen wij.

Iedere maandag halen we een groep gasten ergens vandaan,

iedere donderdag gaan we een dagje met ze uit en iedere za-

terdag brengen wij ze weer naar huis. Wij proberen meer te

115

Groentechniek leren uit de boeken, dat is een onmogelijke

opgave, vindt de docent. Dus pleitte hij voor zoveel mogelijk

praktijkuren in de tuin van het Vechtdal College. “Leren uit een

boekje hoe je moet snoeien is veel te abstract voor de meeste

leerlingen. Maar doen ze het in de praktijk, dan zullen ze dat

veel beter onthouden”, is Klein van mening. “Helaas is de tuin

bij school veel te klein, zeker als je daar regelmatig met vijf

klassen in werkt dan valt er op den duur weinig meer te snoei-

en en te maaien. Naar aanleiding van de snuffelstages die onze

leerlingen onder andere hadden bij de Imminkhoeve, kwam ik

op het idee om de praktijklessen buiten school te geven.”

Extraatjes

Hij legde zijn idee voor aan Ard Pouw, de technische man van

de Imminkhoeve. Samen besloten ze een proef te starten op

de Ommer locatie ’t Laarhuus. Dat beviel van weerskanten zo

goed, dat werd besloten die situatie te continueren. Vorige week

donderdag werd hiervoor door beide partijen een convenant on-

dertekend. Pouw is minstens zo enthousiast als de school. “Het

scheelt ons enorm veel tijd en werk. Voorheen moest ik alles zelf

Dat het Vechtdal College kampt met ruimtegebrek is

geen geheim. Groen-docent Berend Klein maakte van de

nood een deugd en geeft nu een aantal van zijn lesuren

op ’t Laarhuus, de Ommer locatie van de Imminkhoeve.

“Een echte win-win-situatie”, vindt de leraar.

Leerlingen Vechtdal College onderhouden tuin ’t LaarhuusMaarten ten Brinke: ‘Als ik nu een proefwerk krijg over snoeien, weet ik precies wat ik moet antwoorden’

116 117

Door de vaardigheden die de leerlingen hier op doen, zullen

ze het straks gemakkelijker hebben op het MBO. En zelfs als

ze niet de groene kant op gaan, zullen ze er later, wanneer ze

ooit zelf een huis met een tuin gaan kopen of huren, heel veel

profijt van hebben.”

Praktijk

De leerlingen zelf lijken veel plezier te beleven aan het tuin-

werk. Ze zijn in kleine groepjes rustig bezig met wieden, maai-

en, snoeien en vegen, ondertussen gadegeslagen door de gas-

ten van ’t Laarhuus. Leerling Kevin Heerink weet door deze

lessen één ding zeker. “Ik wil dit niet mijn hele leven gaan

doen en heb eigenlijk verkeerd gekozen. Het is maar goed dat

ik dat nu al zie en niet pas als ik op het MBO zit”, vindt hij.

Maarten ten Brinke is fanatiek bezig de singel te fatsoeneren

en heeft nauwelijks tijd om even te praten. “Ik vind dit veel

doen en was ik al blij dat ik de boel een beetje kon onderhouden.

Doordat er nu wekelijks een groep leerlingen komt, kunnen we

naast onderhoud zelfs wat extra’s doen, zoals bepaalde delen

opnieuw aanleggen of het straatwerk vervangen.”

Samenwerken

Dat soort werkzaamheden zijn een buitenkans voor de leerlin-

gen, vindt leraar Klein. “Tuinaanleg is een van de onderdelen

van de lessen, het is geweldig als de leerlingen hun ontwerp in

de praktijk ook echt kunnen uitvoeren. Hetzelfde geldt voor be-

straten. Je kunt dat wel voordoen op een paar vierkante meter,

maar dat is voor de leerlingen toch een heel andere ervaring

dan het straten van een echt terras of een parkeerplaats. Sa-

menwerkend leren in de praktijk is een ideale opzet voor het

competentiegerichte leren dat ze op het MBO moeten doen.

118 119

leuker dan in een lokaal zitten. Lekker een beetje buiten wer-

ken op je eigen houtje vind ik wel mooi. Ik denk ook dat ik het

veel beter onthoud. Als ik dit allemaal zou moeten leren uit

een boekje zou ik het niet kunnen onthouden voor een proef-

werk. Maar ik weet zeker dat, als ik hier nu vragen over krijg,

ik precies weet wat ik moet antwoorden.” De bakkerszoon was

lange tijd van plan om de zaak van zijn vader over te nemen,

maar is door deze lessen gaan twijfelen. “Het bakkersvak is

leuk, maar ik vind Groen toch ook wel heel mooi. Ik weet nog

niet wat ik ga kiezen.” Jori Dommerholt roemt de variatie in de

lessen. “Op school doe je elke keer de vaste dingen, hier is het

steeds weer iets anders. De dingen die ik hier leer, breng ik in

de tuin van mijn oma in de praktijk. Ik ga later zeker iets met

bos en natuur doen.”

De Imminkhoeve is

heel blij met de komst

van de leerlingen. “De

Imminkhoeve is een

stichting en draait ge-

heel op giften. Tuin-

onderhoud is één van

de dingen die we niet

kunnen betalen”, zegt

Pouw. “We hebben er

nu in één klap een heel leger van vrijwilligers bij. Onze gasten

vinden het ook prachtig, al die jongeren die zo druk bezig zijn.

Ze komen graag even kijken en een praatje maken met de

leerlingen. Dat is toch mooi.”

121

Via Tweede Kamerlid en toenmalig penningmeester Berry Es-

selink kwam Wolter in aanraking met de Imminkhoeve. “Hij

wist dat ik in net in de VUT zat en vroeg me of ik niet wat

voelde voor een bestuursfunctie van de Imminkhoeve. Ik heb

altijd bestuurswerk gedaan en wilde daarmee ook na mijn pen-

sionering doorgaan omdat het een goede manier is om in de

maatschappij te blijven staan. De Imminkhoeve sprak mij aan

omdat ik het een mooi idee vond om iets te kunnen doen voor

mensen die het moeilijk hebben vanwege hun beperking”, ver-

telt hij. “Wat mij het allereerste opviel toen ik hier binnen-

stapte, was de gezellige sfeer. Die heeft ervoor gezorgd dat de

Imminkhoeve geliefd is bij de gasten en volledig is ingebed in

Lemele. Bijna iedereen die er woont heeft wel een bepaalde

band met de Imminkhoeve en wie dat niet heeft, ziet in elk ge-

val wel bijna dagelijks de gasten wandelen die in rolstoelen en

soms zelfs op bedden door Lemele worden verplaatst.”

Spannend

Ook de sfeer binnen het bestuur heeft hij altijd als goed erva-

ren, hoewel er in de beginperiode wel wat spanningen hingen.

“Men was bezig een nieuwe locatie te kopen. Na lang wikken en

wegen viel de keuze op het voormalige Larcompand naast het

station in Ommen. Een mooi pand op een praktische locatie,

waar echter heel veel aan moest gebeuren voor er gasten in ont-

vangen konden worden. Het zou een miljoenenproject worden.

Met name voorzitter Hans de Boer had er grote twijfels over of

het financieel wel haalbaar zou zijn. Het grootste deel van het

bestuur zag het wel zitten. Natuurlijk zou het spannend worden

of er genoeg animo zou zijn voor deze locatie, maar voor de rest

Toen hij in 1992 aantrad als bestuurslid, viel Wolter Smidt

met zijn neus in de boter. Om de groei te bevorderen, had

de stichting kort daarvoor besloten dat er uitgebreid moest

worden richting Ommen. Na het bestuderen van enkele

locaties, kwam het voormalige pand van de Larcom naast

het station van Ommen in aanmerking. Het plan zou in de

miljoenen lopen en dat zag niet iedereen in het bestuur

direct helemaal zitten. Het waren spannende tijden.

‘ De Imminkhoeve is geliefd bij gasten en inwoners van Lemele’

Wolter Smidt

Voormalig

voorzitter

122 123

Vooruitstrevend

Het kwam goed. Na een turbulente verbouwingsperiode en een

spetterende opening, liep ‘t Laarhuus al snel vol. Een prestatie

die volgens Wolter mede te danken is aan de niet aflatende

inzet van Bert Duerink. “Het sterke punt van Bert is dat hij

heel vooruitstrevend is. Hij gaat niet alleen mee met de tijd,

maar loopt het liefst voorop. De Imminkhoeve is ooit begon-

nen als kampeerboerderij, maar de maatschappij werd steeds

luxer en veeleisender en daar wilde Bert in meegaan. Want hij

zag men vooral de voordelen. De afstand tussen Lemele en Om-

men was aantrekkelijk voor het beheer en bestuur en doordat

de Imminkhoeve midden in de natuur ligt en ‘t Laarhuus veel

meer is gericht op een stad, zouden we twee totaal verschil-

lende bestemmingen hebben, met dezelfde sfeer en service. Dat

moest toch aantrekkelijk zijn voor onze vaste- en nieuwe klan-

ten. Toen er na lang wikken en wegen uiteindelijk over gestemd

werd en de meerderheid ervoor was, zijn we er helemaal voor

gegaan, dat geldt ook voor Hans de Boer.”

124 125

Draagvlak

Na het overlijden van Hans de Boer, werd Wolter voorzitter. Een

functie die hij vol verve bekleedde en waarvan hij oprecht ge-

noot. “Je geeft niet alleen leiding aan het bestuur, maar je bent

ook het aanspreekpunt naar buiten toe, de vertegenwoordiger

van de Imminkhoeve. Wat mij in die rol opviel, was dat er een

heleboel steun en medeleven is vanuit de maatschappij. Het ge-

beurde nogal eens dat de Imminkhoeve iets aangeboden kreeg.

Allerlei groepen hielden acties om geld in te zamelen en diaco-

nieën van kerken steunden ons. Wij hadden altijd wel een goede

bestemming voor het geld. We kochten daarvan steeds dingen

die extra waren en die iets toevoegden voor onze gasten.”

Prins Willem Alexander

De meest bijzondere herinnering heeft Wolter aan het bezoek van

Prins Willem Alexander. “Hij kwam vanwege het 100-jarig bestaan

van de Johanniter Orde, waarvan hij beschermheer is. De Johan-

niters logeerden regelmatig met een groep op de Imminkhoeve

en vierden er ook hun jubileum. De prins kwam per helikopter.

Dat was wat. Het grappigste van die dag vond ik de reactie van

een paar dames die druk aan het sjoelen waren. De Prins liep

rond en maakte met iedereen een praatje en iedereen wilde hem

maar wat graag te woord staan, behalve dat groepje dames. ‘Wat

moet die man toch, wij willen niet gestoord worden, want we zijn

aan het sjoelen’, mopperden ze. Dat vond ik het allermooiste. Dat

onze gasten zo genieten dat ze zelfs door een prins niet gestoord

willen worden”, lacht Wolter. “In 2005 heb ik afscheid genomen

van het bestuur, maar ik denk nog altijd met plezier terug aan

mijn bijzondere periode bij de Imminkhoeve.”

vond dat als de gezonde burger meer luxe kreeg, de minder-

validen dit zeker verdienden. En dat gold voor hem niet alleen

voor de gehandicapten maar ook voor de verzorgers die met

hen meekomen. Daarin meegaan betekende dat er elk jaar

wel iets verbouwd moest worden. Dat kon de ene keer groots

zijn, zoals ‘t Laarhuus, de andere keer meer in de richting van

brandwerende deuren, speciale voorzieningen en aangepaste

nooduitgangen. Hij was altijd bezig met het in de gaten hou-

den van de concurrent, met het investeren, plannen maken en

kijken wat het eerste nodig is.”

126 127

129

Aty van den Berg was negentien toen ze haar diploma van de

middelbare school haalde. De toekomst stond voor haar open,

maar ze had er geen idee van over hoe ze die zou invullen. Dus

besloot ze eerst maar eens een zomer vrijwilligerswerk te gaan

doen in Lemele. “Ik woonde in Groningen en ging regelmatig

met mijn ouders op vakantie naar Lemele. Zodoende kende ik

de Imminkhoeve en wist ik dat ze daar altijd vrijwilligers nodig

hadden. Het was er een gezellige boel. Als vrijwilligers sliepen

we met ons allen in het huis tegenover de Imminkhoeve, in

de woning waar Bert Duerink later is gaan wonen. Met elkaar

zorgden we ervoor dat alle op rolletjes liep. Of het nu ging

om schoonmaakwerk, tuinonderhoud, koken of afwassen, wij

draaiden onze hand er niet voor om.”

Dubbelleven

Na die eerste zomer kreeg Aty een baantje als boekhouder in

Groningen, maar ze bleef verbonden met de Imminkhoeve. “Ik

leidde echt een dubbelleven. Door de week werkte ik in Groningen

en in de weekends was ik in Lemele. Ik vond het in Lemele veel

leuker dan in Groningen, dus toen er hier een vacature kwam,

heb ik gesolliciteerd. Er werden hier toen nog zogenaamde Open

Weken georganiseerd. Dan kwamen er geen groepen, maar kon-

den mensen particulier een vakantie boeken. Zij brachten geen

begeleiders mee, dus moesten wij ook echt mensen verzorgen.

Het was hard werken, maar gelukkig kregen we veel hulp uit

allerlei onverwachte hoeken. Zo kwam er in die beginperiode ie-

dere zaterdagochtend een ploeg schoonmakers uit Woerden om

hier de boel schoon te maken. Dat hadden we te danken aan me-

neer Boerendans, de toenmalige beheerder. Hij was afkomstig uit

Als vrijwilligster van het eerste uur hield Aty van den Berg

niet alleen een baan, maar ook de liefde van haar leven

over aan de Imminkhoeve. Werken doet ze inmiddels

allang ergens anders, maar de liefde is gebleven en

daarom speelt de Imminkhoeve nog altijd een rol in haar

leven. “Ik borduur nu een merklap over mijn leven en

daarop komen ook de slaapzalen van de Imminkhoeve

te staan. Want daar is het allemaal begonnen.”

Op de Imminkhoeve vond Aty de liefde van haar leven

Aty van den Berg

Vrijwilligster

en voormalig

medewerkster

130 131

Woerden en had leden van zijn sportvereniging warm gemaakt

voor de Imminkhoeve. We maakten gemakkelijk zestien uur op

een dag. In de vroege dienst werkte je vanaf zeven uur ’s och-

tends tot na het avondeten en de afwas. De late dienst begon

om elf uur en werkte door tot de groep naar bed ging. Omdat we

zoveel uren maakten, voelden we ons helemaal thuis. ’s Avonds

als we late dienst hadden, zetten we achter de bar een grote teil

neer om onze voeten te weken en dan schonken we tussendoor

gewoon drankjes voor de bezoekers.”

De banden tussen de vrijwilligers en de medewerkers die ge-

smeed werden op de Imminkhoeve waren hecht. Er ontstonden

niet alleen vriendschappen, maar ook liefdes. “Mijn man en ik

zijn het eerste Imminkhoeve-setje, maar er zijn zeker nog een

stuk of drie andere stelletjes uit voortgekomen. Toen hij hier

kwam werken, vond ik hem direct leuk. Niet veel later kregen we

verkering en zijn we getrouwd. In de eerste jaren van ons huwe-

lijk bleven we op de Imminkhoeve werken. Dat was een gewel-

dige tijd. We deden alles met ons vieren, met Bert, Sientje, mijn

man en ik, met hulp van de vrijwilligers die erbij kwamen. In de

zomer werkten we soms wel veertien dagen onafgebroken achter

elkaar. In de winter hadden we het wat rustiger, dan waren we

druk met de boel opknappen. De Imminkhoeve was toen niet te

vergelijken met nu. Er waren twee grote slaapzalen met beton

op de vloer en er was nog geen verwarming. Het eerste grote

project was het aanpassen van de keuken, maar ik kan me ook

nog goed herinneren dat de Schaapskooi gesloopt en opnieuw

opgebouwd werd. Dat deden we allemaal zelf. De mannen deden

het sloopwerk en de vrouwen zorgden voor de catering.”

132 133

Na een kleine twee jaar namen Aty en haar man afscheid

van de Imminkhoeve. Al hadden ze het er naar hun zin, als

pasgetrouwd stel wilden ze graag een gezin stichten en wat

meer regelmaat in hun leven brengen. “We zijn toen verhuisd

naar Zwolle en daar wonen en werken we nog steeds. Maar de

vriendschap tussen Bert en Sientje bleef. De Imminkhoeve en

ook Lemele voelen nog altijd heel vertrouwd. We komen re-

gelmatig op bezoek en hebben alle verbouwingen van dichtbij

meegemaakt. We passen ook regelmatig op het huis van Bert

en Sientje als zij met vakantie gaan.”

De laatste tien jaar komt

Aty ook regelmatig als

gast op de Imminkhoeve.

“De Interkerkelijke Werk-

groep Recreatie voor ge-

handicapten uit Zwolle

boekten hier jaarlijks

een weekje vakantie.

Samen met mijn kinde-

ren ga ik dan mee als

vrijwilliger en dat vin-

den we alle drie gewel-

dig. De Imminkhoeve

betekent veel voor mij.

Als ik hier binnenkom

dan heb ik altijd zo-

iets van: hè, hè, we

zijn weer thuis.

135

Een geweldige tijd, vindt hij nog altijd. “Ik studeerde fysische

geografie en had lange vakanties. Ik vond dat ik daarvan best

een paar weken kon opofferen om op vrijwillige basis iets voor

anderen te doen”, vertelt hij. Ad gaf zich daarom op bij de Vrij-

willigerscentrale in Amsterdam en kwam op die manier terecht

in Lemele. “Het was een totaal nieuwe wereld voor mij. Ik had

nog nooit eerder iets met gehandicapten te maken gehad en

wat ik daar allemaal zag maakte enorm veel indruk. Ik vond het

heel interessant om met hen te praten over de manier waarop

zij hun leven leefden. Daarnaast hadden we het als vrijwilligers

onderling ook heel gezellig. We waren allemaal ongeveer even

oud en zaten allemaal in dezelfde levensfase. Tot een uur of elf

’s avonds waren we druk met de gasten en daarna waren we

nog tot twee uur ’s nachts bezig met elkaar. De ene keer race-

ten we met rolstoelen over de gangen, de andere keer hielden

we diepzinnige gesprekken. Geweldig.”

Rode oortjes

De vrijwilligers sliepen aan de overkant van de weg op matrassen

in de schuur bij de moeder van Bert Duerink. “Mannen en vrou-

wen lagen gewoon bij elkaar. Je kan je dus wel voorstellen dat zich

daar af en toe dingen afspeelden waar moeder Duerink als ze het

had geweten, rode oortjes van zou krijgen”, lacht hij. “Er zijn daar

liefdes voor het leven begonnen, maar er speelden zich uiteraard

ook veel kortstondige avontuurtjes af. Ik heb er zelf indirect ook

mijn vrouw aan overgehouden, al is zij persoonlijk nooit op de

Imminkhoeve geweest. Er waren namelijk nog meer studenten

uit Amsterdam, jongens met wie ik na de vakantie bevriend bleef

en dat zelfs nu nog altijd ben. Eén van hen, Hans Drieman, zat

Al deed hij er relatief gezien maar een korte periode

vrijwilligerswerk, de Imminkhoeve heeft toch een

belangrijke rol gespeeld in het leven van Ad van Dijk.

Hij deed er een stuk levenservaring op en smeedde er

vriendschappen voor het leven. Als 20-jarige student kwam

hij in 1978 en 1979 tijdens de zomermaanden en in de

kerstvakanties vanuit Amsterdam naar Lemele om er samen

met een grote groep leeftijdsgenoten voor te zorgen dat

het de gasten van de Imminkhoeve aan niets ontbrak.

Vrienden voor het leven dankzij de Imminkhoeve

Ad van Dijk

Voormalig vrijwilliger

136 137

hij heel anders was dan hij eruit zag, trokken we veel met hem op.

Hij vond het helemaal te gek om mee te doen met een stel van die

maffe studenten. Ook na de vakantie hielden we contact. Ik woon-

de toen nog bij mijn ouders in Zaandam en daar heeft hij vaak ge-

logeerd. Toen ik later naar Zwolle verhuisde kwam hij regelmatig

in zijn elektrische rolstoel vanuit Epe naar Zwolle gereden en dan

gingen we met een stel vrienden naar popcentrum Hedon. Gewel-

dig vond hij dat. Hij had ook een tijdlang verkering met Geesje,

een gehandicapt meisje. Toen haar zus ging trouwen, werden mijn

vrienden en ik uitgenodigd om als begeleiders van Kees en Geesje

mee te gaan naar het feest en hen tijdens die dag te verzorgen.

Dat was wel een bijzondere ervaring. Hoe het nu met Kees is, weet

ik niet, want helaas is het contact later verwaterd.”

op volksdansen en kon daar enthousiast over vertellen. Eenmaal

terug in Amsterdam gingen Johan, Ton en ik met hem mee naar

de volksdansclub en daar heb ik toen mijn vrouw ontmoet.”

Verser dan vers

Niet alleen de vriendschappen waren leuk, ook de werkzaamhe-

den bevielen Ad. De ene dag liep hij achter een rolstoel op de

markt in Ommen, terwijl hij de dag erop de groentetuin moest

schoffelen of eten koken voor tachtig man. “Ze hadden toen nog

een groentetuin. Wanneer we keukendienst hadden, moesten

we ’s ochtends bijvoorbeeld bonen plukken en schoonmaken en

’s middags tachtig slavinken bakken. Dat lag dan ’s avonds bij

de gasten op het bord. Verser kon bijna niet. Kom daar tegen-

woordig nog maar eens om met al die hygiënische normen. De

uitstapjes waren ook leuk. Rolstoelbusjes hadden ze toen nog

niet, dus wanneer de gasten naar de markt wilden, werden er

bestelbusjes gehuurd en tilden wij met twee man de mensen ge-

woon met rolstoel en al achter in de bus, zetten ze op de hand-

rem en hup, daar reden we naar de markt in Ommen of naar

de dierentuin in Emmen. En als er geen vervoer was, liepen we

gewoon met een aantal rolstoelen vanuit Lemele naar Ommen

om even met de gasten te gaan winkelen.”

Maffe studenten

De meest bijzondere herinnering bewaart Ad aan Kees van Leest,

een spastische leeftijdgenoot die met een groep op vakantie

kwam. “Ik had nog nooit zoiets gezien. Kees was heel spastisch

en praatte heel moeilijk, maar was heel intelligent. Hij zat als het

ware gevangen in zijn lichaam. Toen wij eenmaal doorhadden dat

138 139

Rode draad

In zijn latere leven bleef de Imminkhoeve altijd een beschei-

den rol op de achtergrond spelen. Zo kwam hij in zijn func-

tie als leraar op de opleiding Toerisme op een Zwolse MBO-

school, opnieuw in aanraking met de Imminkhoeve toen een

van zijn studenten daar stage ging lopen. “De bewuste stu-

dente was Andrea Hallink. De stage beviel haar zo goed, dat

ze er altijd is blijven hangen. Ze werkt er zelfs nog steeds. En

toen ik later naar Doetinchem verhuisde kwam ik daar de zus

van Gerdien, een van de Imminkhoeve-collega’s tegen. Ook

de vrienden die ik heb opgedaan in die tijd, zie ik nog steeds.

Zoals bijvoorbeeld Eddy en Aty van den Berg. Zij waren één

van de eerste ‘Imminkhoeve-stelletjes’. Onlangs zijn we nog

met hen uit eten geweest om hun drieendertigste trouwdag

te vieren. Op zo’n avond gaat het gesprek natuurlijk altijd wel

even over de Imminkhoeve.”

Succes

Desondanks is hij er maar eenmaal terug geweest en dat was

tijdens het vijfentwintig jarig bestaan van de Imminkhoeve.

“Ik vond het leuk om te zien hoe de Imminkhoeve is uitge-

groeid tot een vakantiecentrum van formaat. Het verbaast me

trouwens niet dat het een dergelijk succes is geworden. Bert

had het in de vingers om mensen enthousiast te krijgen en

sponsoren aan zich te binden. Er zijn altijd allerlei clubs en

verenigingen geweest die geld inzamelden voor de Immink-

hoeve en Bert toonde zich destijds al als een man met visie.

Wat dat betreft zat het er in die wilde begintijd al in dat het

ooit een succes zou worden.”

141

Zowel voor de deelnemers als voor de vrijwilligers is de jaar-

lijkse PKN-vakantie een groot feest. De groep telt een vaste kern

van vakantiegangers en vrijwilligers, maar er zijn ook ieder jaar

nieuwe gezichten bij. Ruim veertig jaar geleden werd de eerste

vakantieweek georganiseerd door een speciaal daarvoor opge-

richte Interkerkelijke Werkgroep uit Apeldoorn. Inmiddels is het

werk overgenomen door de Centrale Diaconie in Apeldoorn en

zijn het niet langer alleen maar gehandicapten meer die mee-

gaan, maar voornamelijk ouderen met een lichte handicap, die

niet zelfstandig op vakantie kunnen.

Bezuinigen

De organisatie en begeleiding van de vakanties is in handen van

een groep enthousiaste vrijwilligers. Bea Bouwman, Jan Reerds en

Jannie Roggeband vormen samen met een heel leger van vrijwil-

ligers de werkgroep Diaconale Vakantieweek Apeldoorn en heb-

ben inmiddels twintig jaar ervaring opgebouwd in het organiseren

van onvergetelijke vakanties. “In de beginperiode gingen we ieder

jaar met zeventig gasten plus de nodige vrijwilligers naar de Blije

Werelt in Lunteren”, vertelt Jannie. “De vakantieweken worden

grotendeels bekostigd door de diaconie. Er moest wel een eigen

bijdrage betaald worden, maar wanneer mensen dat niet konden

opbrengen, kregen ze korting van de diaconie. De vakanties waren

een groot succes, maar erg duur. Op een gegeven moment moest

er bezuinigd worden. Daarom hebben we gekozen voor een klei-

nere groep en een andere locatie. Zodoende komen we nu alweer

jarenlang iedere zomer een weekje met een groep van achten-

twintig gasten en negentien vrijwilligers op de Imminkhoeve. Het

eerste jaar was het even wennen, maar we merkten al snel dat

Met speurtochten, volksdansen, verkleedpartijen en een

bonte avond, ademen de vakantieweken van de PKN

Kerken in Apeldoorn de sfeer van de jeugdkampen van

weleer. Maar het recept smaakt nog steeds uitstekend,

want er is nog altijd een wachtlijst voor deze vakanties

die worden gehouden op de Imminkhoeve.

“De vakantiegroep voelt als één grote familie”

Het team van

Centrale Diaconie

Apeldoorn

142 143

per dag met elkaar op en vormt als het ware een grote familie”,

vertelt Jannie. “Mensen leven met elkaar mee en storten soms

echt hun hart bij ons of bij elkaar uit. Daar wordt echt tijd voor

gemaakt, want het persoonlijke contact is uiteindelijk ons be-

langrijkste doel.”

Echte vakantie

Iedere dag maken

de vakantiegangers

hun eigen journaal,

waarin ze opschrij-

ven wat er de dag

ervoor allemaal is

gebeurd. Na afloop

van de vakantie

worden alle jour-

naals gebundeld en opgenomen in de vakantiekrant die de deel-

nemers krijgen tijdens de reünie die ieder jaar in september ge-

houden wordt. In die krant worden volgens Jan ook de nodige

loftuigingen aan het adres van de medewerkers van de Immink-

hoeve opgenomen. “De Imminkhoeve is een heel professioneel

vakantiecentrum, waar service in een hoog vaandel staat”, vindt

hij. “De medewerkers doen alles wat er in hun vermogen ligt om

hun gasten de vakantie van hun leven te bezorgen. We worden

ieder jaar heel gastvrij ontvangen en het leuke is dat ze ons ook

echt kennen en herkennen. Zelfs directeur Bert Duerink laat re-

gelmatig zijn gezicht zien. Kortom, we werken enorm prettig sa-

men. We komen hier nu vanaf 2001 en wat ons betreft blijft dit

zo. Want vakantie op Imminkhoeve is echt vakantie.”

een kleinere groep eigenlijk veel persoonlijker en gezelliger is.”

De diaconale vakantieweek wordt steevast gehouden op locatie

’t Laarhuus. Een ideale plek dichtbij de bossen en op loopafstand

van het centrum van Ommen. “We komen op zaterdagmiddag

tegen een uur of half vier aan. Na een kopje thee beginnen we de

week met onze eerste avondmaaltijd en een kennismakingsspel.

Op de zondagochtend komen er een predikant en een muzikant

en houden we een echte kerkdienst, compleet met een collecte

waarvoor het doel wordt aangewezen door de vakantiegasten”,

vertelt Bea. “’s Middags wordt er gewandeld en ’s avonds is er

een optreden van een koor. De rest van de week wordt inge-

vuld met traditionele, maar nog altijd populaire aktiviteiten zoals

een bezoekje aan de markt of aan een museum, een speurtocht,

volksdansen, een hightea, bingo en een dia-avond. Iedere dag

worden twee van de drie dagdelen gevuld. De vrijdag houden we

een beautydag, dan kunnen mensen naar de kapsalon, beauty-

salon of nagelstudio en worden ze

piekfijn gemaakt voor het afslui-

tingsdiner en de Bonte Avond. Op

die avond worden de mensen die

10, 15, 20, 25, of 30 jaar meegaan

gehuldigd. Daarna treden de gas-

ten op. De één zingt een liedje, de

ander draagt een gedicht voor of

ze voeren kleine toneelstukjes uit.”

Persoonlijk contact

Hoewel het een dolle boel kan zijn, is er ook tijd voor een serieus

gesprek en aandacht voor elkaar. “Je trekt een week lang 24 uur

145

Vanaf het moment dat Vincent als verzekeringsadviseur kwam

werken bij Dommerholt en Ten Brinke in Hardenberg, heeft hij De

Imminkhoeve in portefeuille. Inmiddels kent hij alle ins en outs

van het bedrijf dat in de loop der jaren een warm plekje in zijn

hart heeft ingenomen. Het grote verschil met zijn andere klanten

zit hem volgens Vincent vooral in het feit dat de Imminkhoeve niet

commercieel is. “De Imminkhoeve is een stichting. Het gaat hen

niet om winst, maar om de mens. Ze bieden kwaliteit en dat straalt

door in alles, zowel in de locaties als in de medewerkers. Dat vind

ik positief”, zegt hij. “Ook inhoudelijk is het een interessante klant.

Het vakantiecentrum bestaat uit verschillende locaties en er wordt

gebruik gemaakt van veel hulpmiddelen. Een deel van de mede-

werkers is in dienst, daarnaast wordt er veel gewerkt met vrijwil-

ligers. Omdat hun doelgroep bestaat uit gehandicapten, verdient

bijvoorbeeld de aansprakelijkheid een belangrijke rol. Kortom, het

is qua verzekeren voor mij een hele mooie uitdaging om de zaken

goed voor hen te regelen.”

Ook op administratief gebied heeft de Imminkhoeve het volgens

Vincent goed voor elkaar. Wanneer hij bepaalde gegevens nodig

heeft, krijgt hij die meestal binnen een dag. Ook wordt hij steeds

betrokken bij allerlei nieuwbouwplannen. “Ze vragen ons altijd

al van tevoren waarmee ze rekening moeten houden op het ge-

bied brandveiligheid en inbraakpreventie. Toen bijvoorbeeld het

Droomhuus werd ingericht, hebben ze ons al in het beginstadium

van de plannen uitgenodigd om te komen kijken en mee te denken

over de mogelijke risico’s. Zo komen we later nooit voor verras-

singen te staan. Misschien is het wel dankzij de grote zorgvuldig-

heid van de Imminkhoeve dat er jaarlijks maar heel weinig claims

Natuurlijk zijn alle klanten hem even lief, maar

sommigen hebben wel een streepje voor. Wat

verzekeringsadviseur Vincent Koomen betreft is De

Imminkhoeve zo’n klant. De samenwerking met het

Lemeler vakantiecentrum verloopt uiterst soepel,

de complexiteit van de instelling en het persoonlijke

contact met de medewerkers is prettig.

Ronald Slamp

Eigenaar

Dommerholt

en Ten Brinke

Vincent Koomen

Verzekerings-

adviseur

Dommerholt

en Ten Brinke

“Persoonlijke aandacht en maatwerk hoog in het vaandel”

146 147

worden ingediend. Het gaat hooguit om een kleine schade of om

een zieke medewerker.”

De manier waarop de Imminkhoeve omgaat met klanten en mede-

werkers past bij die van Dommerholt en Ten Brinke, vinden Vincent

Koomen en eigenaar Ronald Slamp. Ook bij het Hardenbergse hy-

potheek- en assurantiekantoor zit de kracht in de korte lijnen en in

het verlenen van maatwerk. “Dommerholt en Ten Brinke bestaat al

sinds 1997. Zelf ben ik eigenaar vanaf 2009”, vertelt Ronald. “We

zijn begonnen als particulier georiënteerd kantoor, maar zijn in de

loop der jaren steeds meer gaan doen op de zakelijke markt. We

richten ons met name op het midden- en kleinbedrijf en regelen de

verzekeringszaken voor bedrijven met een personeelsbestand van

maximaal vijftig medewerkers. Wij nemen hen op dit gebied alle

zorg uit handen zodat zij hun aandacht kunnen richten op datgene

waar ze goed in zijn: ondernemen.”

Het personeelsbestand van Dommerholt en Ten Brinke bestaat

uit drieëntwintig personen. Samen bedienen ze zo’n negen-

duizend klanten verspreid over de driehoek Zwolle, Emmen,

Almelo. Klanten die ze in de meeste gevallen ook persoonlijk

kennen. “We doen in verzekeringen en hypotheken, maar ge-

ven ook pensioen- en zakelijk advies. Daarnaast hebben we

met onze Regiobank een echte bankfunctie. Ons klantenbe-

stand is groot. De menselijke maat vinden wij belangrijk en wij

streven ernaar zoveel mogelijk op de hoogte te blijven van wat

er speelt bij onze klanten. Op de schaal waarop we nu werken,

kunnen we op een uitstekende wijze persoonlijk contact, ser-

vice en kwaliteit bieden. En dat is precies waar het ons uitein-

delijk om gaat.”

149

Na jarenlang functies te hebben gehad bij grote organisaties,

waar alles om resultaat en targets draaide, zei Ron Koop-

meiners in 2008 zijn toenmalige baan op en werd eigenaar

van een restaurant in Oosterhesselen, waar hij voornamelijk

achter de schermen werkte. Begin 2012 heeft hij het res-

taurant vaarwel gezegd en is vol overgave begonnen op de

Imminkhoeve als directeur.” Binnen de Imminkhoeve kan ik

alle ervaring die ik heb opgedaan binnen het toerisme en het

werken met vrijwilligers en mensen met een handicap bun-

delen. Het is voor mij een verademing om eindelijk eens te

kunnen werken in een instelling zonder winstoogmerk. Na-

tuurlijk moet je ook hier zorgen dat het vol komt, maar het

legt toch een andere druk op je dan het alsmaar targets te

moeten halen. Targets die vaak ten koste gaan van kwaliteit

en gastvrijheid.”

Gehandicaptensport

Ervaring in de recreatiesector deed hij op binnen grote vakan-

tieparken, de wereld van mensen met een beperking leerde

hij kennen door stichting Eurochamp. Deze stichting hield

zich bezig met het organiseren van sportevenementen voor

gehandicapten in Noord-Nederland. Vanuit Centerparcs en in

2006 nog op Hof van Saksen was Koopmeiners verantwoor-

delijk voor de huisvesting van de deelnemers aan de Open

Kampioenschappen en het WK Atletiek voor gehandicapten.

Dat vond hij fantastisch om te doen. “Je leerde daar heel veel

van. Niet alleen rond de behoeften van minder validen op het

gebied van deurbreedtes en drempels, maar ook in het om-

gaan met vrijwilligers.”

Na veertig jaar Imminkhoeve neemt directeur Bert

Duerink afscheid, maar niet nadat hij zijn opvolger

Ron Koopmeiners zorgvuldig heeft ingewerkt. De

Dalenaar heeft er zin in. In managementfuncties bij

Centerparcs en Hoogeboom Vakantieparken en als

directeur van Hof van Saksen in Rolde deed hij een

schat aan ervaring op binnen de recreatiesector. Ook

de wereld van mensen met een beperking is hem niet

vreemd: hij werkte een tijdlang mee in de organisatie

van het NK en WK Atletiek voor gehandicapten.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen

Ron Koopmeiners

Directeur

150 151

Samenwerken

Wat hem aanspreekt aan de Imminkhoeve is de combinatie tus-

sen het omgaan met gasten en medewerkers, het samenwerken

met de recreatiesector en het voortdurende ontwikkelingen en

aanpassingen in de bouw en de organisatie van de Imminkhoeve.

“De stichting is enorm actief en probeert steeds voorop te lopen

op het gebied van huisvesting van haar gasten, met als hoofddoel

ervoor te zorgen dat je gasten de tijd van hun leven hebben hier

in Lemele of in Ommen en met een goed gevoel terug kunnen kij-

ken op een fantastische vakantie. Ik vind het heel fijn om daaraan

in de toekomst mijn steentje te kunnen bijdragen.”

152

Colofon

Uitgave De ImminkhoeveTekst & fotografie Erna Ekkelkamp TekstproduktiesVormgeving Marott Graphic Design(Marije en Josine Willemsen)Drukwerk DDMC Digitale Druk BV

Met dank aan • TCR Vervoersbedrijf • Lenferink Lemelerveld • Installatiebedrijf Morrenhof-Jansen • Dommerholt en Ten Brinke • Rabobank Vaart en Vechtstreek • Flynth

© 2012 De Imminkhoeve. Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door foto kopieën, opnamen of op welke manier dan ook, zon-der voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Laat ons langskomen

een afspraak is zo gemaakt!

Ambachtsweg 4 � 8152 BA LemelerveldT 0572-371 777 � F 0572-372 715E info@lenferink.com � www.lenferink.com

Op ons onderhoud, kunt u bouwen

Airconditioning voor thuis of kantoor

AircoHeaters kunnen met één druk op een knop verwarmen of koelen. Zogeniet u altijd van een aangename binnentemperatuur. Een AircoHeater tovertin een mum van tijd een aangename temperatuur. Kijk voor meer informatieof een vrijblijvende offerte op onze website . www.morrenhof-jansen.nl

Airconditioning:zuinig,

elegant en stil

www.salland.rabobank.nl

#sdsalland

De smaak van het ondernemen al te pakken?

Stel je eigen menu samen op de Startersdag op 1 juni.

Rabobank. Een bank met ideeën.

Start om 14:00 uur

in de Deventer

Schouwburg.

Aansluitend om

16:30 uur de

netwerkborrel.

Kom op vrijdag 1 juni om 14.00 uur naar

de Startersdag in de Deventer Schouw-

burg en stel je eigen startersmenu

samen.

Het menu van de dag stel je zelf samen.

Je kunt kiezen uit 12 interessante

partijen die jouw gerecht compleet ma-

ken. Deze bieden jou de ingrediënten

die je nodig hebt bij de eerste stappen

naar het ondernemerschap. En heb je

even geen gesprek? Op het

centrale terras drink je

gezellig een drankje

met andere starters.

Een eigen bedrijf starten, het begint met een goed idee én passie. Hoe zorg je er voor dat jouw ideeën en plannen ook werkelijkheid worden?

advertentie_130x194.indd 1 10-05-12 14:03