de auto aan de overkant

ted sluymer

de auto aan de overkant

Augustus 2010

Tekst en illustraties:Ted Sluymer

de auto aan de overkant

Op de Boulevard de Port Royal droogde de zon zorgvuldig de laatste regendruppels. Op de Boulevard du Montparnasse leek overigens geen druppel gevallen. Het was een dag waarvan je aan zou kunnen voelen dat hij niet zonder bijzondere momenten ging verlopen. Ik pakte mijn polstasje van de achterbank en moest glimlachen. Het leer was gebarsten na acht jaar trouwe dienst. Dat moet een kwaliteitskoe zijn geweest. Ik ritste het vakje in het midden open en zag dat ik voldoende geld had om rustig te gaan genieten op het terras van La Closerie de Lilas. Precies op het hoekje van de Avenue de l’Observatoire, richting Boulevard Saint-Michèl, had ik de auto kunnen parkeren, prachtig in het gezicht van het tafeltje, schuin tegenover het etablissement waar ik altijd mijn café au lait dronk.

Ik stak oplettend het kruispunt over, groette de ober en ging zitten. Het leek alsof de auto onder een boog van bladeren was geschilderd. De car-rosserie reflecteerde trillend in de nog klamme ochtendwarmte. De lijnen hadden hun scherpte verloren en kronkelden als de krabbels van Picasso in zijn Moleskine.‘Mag ik?’ vroeg een stem naast mij, terwijl hij zijn hoed al op het tafeltje had gelegd.‘Natuurlijk,’antwoordde ik nog steeds gedachtenloos starend naar het boeiende samenspel van auto en natuur.

‘Mag ik?’ vroeg een stem naast mij.

De man maakte mijn zin af met de woorden die ik uit wilde spreken.

‘Een bijzonder gezicht,’ zei de man aan mijn tafel, die in de gaten had dat ik naar de auto aan de overkant staarde. ‘Mooie korte lijnen trouwens. Dat maakt de auto krachtig, terwijl hij toch niet al te groot is. Een kordaat ontwerp.’ Ik knikte instemmend. ‘Wat vindt u van het ontwerp?’ De man leek op zijn praatstoel te zitten. Hij keek afwisselend naar de ober die met iemand stond te praten, naar de auto en naar mij. Achter zijn brillenglazen keken zijn ogen enigszins olijk de wereld in. Verder leek de man tamelijk aristocratisch en ik begreep nauwelijks waarom hij de auto zo mooi vond. Maar een vraag heeft recht op een antwoord.‘Citroën heeft heel slim gebruik gemaakt van een type-aanduiding die tot de verbeelding spreekt. Daardoor leek de auto meteen al een vaste plek te krijgen in een segment dat bol staat van concurrenten. De naam van de auto veroorzaakt een bijna mystiek onderscheid, zoals...’ ‘Zoals eigenlijk elke Citroën zich onderscheidt.’ De man maakte mijn zin af met de woorden die ik uit wilde spreken. ‘Dat is het,’ antwoordde ik. ‘De magie van Citroën. Het anders dan ande-ren zijn. Overigens soms uitsluitend om het anders zijn.’‘L’art pour l’art,’ klonk het wat benepen. Ik moest lachen om zijn reactie, terwijl de man eindelijk zijn koffie kon bestellen bij de onattente ober die veel te lang was weggebleven. De koffie liet minder dan vijf minuten op zich wachten.

Terwijl ik mijn colbert over de stoel aan de kop van het tafeltje hing, zag ik de man vanuit mijn ooghoeken aan zijn nog te hete koffie nippen.‘U lijkt nogal onder de indruk te zijn,’ merkte hij tussen twee slokjes op.‘Het is ook prettig rijden in de auto. Het is niet alleen maar het uiterlijk van de auto.’Hij draaide zich naar mij toe en ik zag hem fronzend kijken. ‘Maar dat is toch vanzelfsprekend?’‘Dat zou je denken, maar soms lijkt het alsof auto’s alleen worden ge-bouwd om met hun uiterlijk indruk te maken, terwijl het comfort uit het ook wordt verloren, ‘antwoordde ik.‘Bijna macaber. Het comfort van een auto verdient een eerste plaats. Een mooie carrosserie is natuurlijk niet onbelangrijk, maar ik geloof dat puur rij- en zitcomfort een grotere rol moet spelen.’ Er klonk iets van veront-

Een amusante man. Te warm gekleed op een dag die steeds warmer werd.

waardiging in zijn stem. Ik vroeg mij af waarom je je daar überhaupt druk over zou moeten maken, maar hij leek niet meer te stuiten.‘Creativiteit mag zich niet beperken tot uiterlijk vertoon. Je moet als au-tofabrikant vernieuwend durven zijn qua vormgeving, maar je mag nooit vergeten dat de mensen die in de auto rijden centraal staan.’ Hij tikte met zijn koffielepeltje op het terrastafeltje. ‘Je moet een ambiance creëren als je auto’s bouwt.’‘Dat ben ik met u eens. Ik denk dat Citroën daar met deze DS3 helemaal in is geslaagd. De auto heeft...’ ‘... Karakter,’ vulde hij mij weer aan. ‘Onmiskenbaar karakter. Niet al-leen vormen van vroeger zijn prachtig omgetoverd tot moderne lijnen, het vertrouwde gevoel dat elke Citroën kenmerkt, is onmiskenbaar aan-wezig. Elk detail bewijst het.’‘Maar kent u de auto dan helemaal?’ vroeg ik hem. Ik zag een lichte blos op zijn wangen verschijnen. Als het jongetje dat door de groentenman was betrapt bij het stelen van een appel.’Loop even mee naar de auto,’ bood ik aan. ‘Dan kunt u alles zien en beleven.’ ‘Nee, nee, dat hoeft niet. Vertel wat u voelt bij deze Citroën. Is het de Citroën zoals je een auto van Citroën mag verwachten? Een glas wijn?’ Hij sloeg zijn ene been over het andere, wenkte de ober die deze keer heel snel op ons tafeltje afstevende en bestelde twee glazen rode wijn.Een amusante man. Te warm gekleed op een dag die steeds warmer werd. Het leek hem niet te deren. Met een vergenoegd gezicht keek hij om zich heen en vooral naar de auto aan de overkant die hem zo beviel. De ober zette de glazen wijn op tafel en ik bedankte de man aan mijn tafel die niet eens had gewacht op mijn antwoord op zijn vraag. Een goed glas wijn op een mooie dag op het terras van La Closerie, aangeboden door iemand met kennelijk Citroën-bloed in de aderen, mag niet worden afgeslagen.

De zon was hoger gaan staan en veroorzaakte een betoverende ster op de buitenspiegel van de Citroën DS3. Het felle licht omarmde de auto en duizenden lichtstralen schoten links, rechts en overal op de kruising van straten waar de auto stond. In de stralen van de zon leek de DS3 alle kleuren te willen laten zien die voorhanden waren. Een spektakel zoals dat alleen in Frankrijk kan bestaan. Een onwerkelijke realiteit van een bewuste droom.

‘Ja,’ zei ik, ‘Het is een auto zoals je van Citroën, of van een Citroën, mag verwachten. Misschien zelfs wel meer dan dat. Ik krijg steeds meer de indruk dat Citroën er werkelijk alles aan heeft gedaan om de auto tot in de kleinste details doordacht op de markt te brengen.’Ik zag mijn tafelgenoot opveren. Hij zwaaide met zijn armen en riep, ter-wijl omstanders hun hoofden omdraaiden om te zien wat er aan de hand was: ‘Kijk, dat bedoel ik. Wat Citroën aan de mensen wil bieden, wordt aangevoeld!

Ik zag mijn tafelgenoot opveren

‘Kijk, dat bedoel ik. Wat Citroën aan de mensen wil bieden, wordt aangevoeld.’

Hij liep om de auto heen en verdween in de warmtenevels van de Boulevard du Montparnasse

Met iets van een triomf keek hij om zich heen. Ik zag geen verlegenheid. Grenzen waren verdwenen. Er was alle ruimte voor zijn tomeloos en-thousiasme. Mensen bleven stilstaan en keken naar de man die intussen zijn hoed weer had opgezet aangestalte maakte om weg te gaan. Hij keek mij aan en gaf mij een hand. ‘Citroën,’ zei hij. ‘André Citroën.’

Terwijl ik de ober riep om af te rekenen, liep de man langs de DS3 en raakte hem even aan. Hij liep om de auto heen en verdween in de warm-tenevels van de Boulevard du Montparnasse. Tegen de tijd dat ik bij de auto was, waren de straten leeg. Ik stapte in en reed weg in het onderwerp van een gesprek dat ik nooit meer zou vergeten.