Gulden Huwelijksfeest

19 october tot 27 october 1950

Frederik George Verhoef Sr.

met

Helena Hendrika Mol

Castricum, 9 Nov. 1950

Beste Frits en Mary,

In mijn brief van gisteren beloofde ik jullie

nog te zullen schrijven over de blijde dagen

van ons gouden huwelijksfeest en vandaag

reeds wil ik daarmede een begin maken. Een

begin, zeg ik want ik heb heel veel te vertel-

len. Maar wist ik gisteren precies wat ik te

schrijven had; vandaag en momenteel nu,

weet ik waarachtig niet meer hoe ik zal be-

ginnen en kan ik geen woorden vinden om te

vertolken wat er alzo in ons omgaat. En we hebben nu eenmaal

en dat sinds onze terugkeer hier in Castricum de behoefte jullie

te zeggen hoeveel innerlijk geluk jullie ons hebben gegeven in

die dagen van herinnering aan zoveel dat wij in die halve eeuw

van ons huwelijksleven hebben meegemaakt en aan het grote

voorrecht dat wij hebben gehad boven

duizenden andere van onze medemensen

om nu alweer meer dan 50 jaar bij elkaar

te hebben mogen blijven en elkaar te

hebben mogen steunen in zoveel leed;

maar ook samen te smullen aan het vele

mooie en goede en blijde dat wij hebben

beleefd. Innige dankbaarheid moge ons

vervullen dat wij voor elkaar mochten

gepaard blijven. Vooral na Moeders

ziekte en herstel, en na getuigen te zijn

geweest

van smartelijke verliezen in onze naaste omgeving ...... waarbij

zoveel kortere en gelukkige huwelijksverbintenissen door de

dood werden verscheurd of door ontrouw werden verbroken,

soms door onwil van één of beide verbondenen, soms door ge-

brek aan vergevingsgezindheid jegens elkaar, of door gebrek

aan liefde, ook en voornamelijk soms door gebrek aan verant-

woordelijkheidsbesef jegens de uit het huwelijksleven geboren

kinderen. Dit laatste vernamen we toevallig uit de mond van een

oude dame, die berouwvol ons te kennen gaf: jullie hebben het

verstandiger aangelegd dan ik ..... daarmede doelende op haar

reeds jaren geleden uitgesproken scheiding.

We weten dat het huwelijksleven soms vol zit met voetangels en

klemmen.

Maar we willen het daarover nu niet hebben, we willen herden-

ken het vele mooie dat we hebben ondervonden en de bekroning

daarvan in de afgelopen dagen

door onze twee overgebleven

zoons met hun respectieve le-

vensgezellen, ons gegeven vóór

en tijdens ons gouden feest. En

dan denk ik ook aan jouw be-

noeming tot hoofdambtenaar,

hoofd van de Staats Uitgeverij

met ingang van 1 dec. a.s. Veel

van het initiatief dat in je leeft

als met mij, maar waarvan je

misschien wel wat zult moeten

laten vallen in de staatsdienst. Er

is echter dit grote verschil met

mij, dat waar jij aan het hoofd

van een tak van De Staatsdrukkerij/Uitgeverij aan de

Fluwelenburgwal

dienst staat, ik, op stuk van

zaken toch maar een onder-

geschikt ambtenaar was, één

van de 140 (tegenwoordig),

met een opeenvolgende

reeks van chefs van diverse

pluimage. Maar als je dan

getrouwd bent met een lieve

en verstandige vrouw, die je

moeilijkheden begrijpt en

met wie je kan praten en

overleggen dan ben je een

bevoorrecht mens en ik heb

met Moeder de overtuiging

dat je zulk een vrouw aan je

zijde hebt. Heb ik te veel

gezegd, lieve Mary?

Het einde bekroont het werk. Finis Coronat Opus.

En dat kunnen wij nu zeggen, terug-

ziende op de dagen van ons gouden

feest. Om te beginnen de ontvangst ten

huize van Kees en Martien. Jammer dat

Mary er om verschillende redenen niet

bij kon zijn. ‘t Was zo verrassend die

ontvangst. We hadden er ons eigenlijk

geen enkele voorstelling van gemaakt

en hoewel ik wel degelijk iets had kun-

nen vermoeden, op grond van de mede-

delingen door Martien om eerst om 8

uur te komen en dan te bellen in plaats

van met mijn sleutel binnen te komen,

had ik er niet verder aan gedacht en ook

bij Moeder geen gedachten opgewekt.

Expres had ik met ons dinertje in de

stad zo lang mogelijk getraineerd,

1899-1900 Wieringen - Den Oever

Bij het maken der wiepen o/d zinkstukken v/h steenen hoofd

met loswal a/d Haven of te wel aanlegplaats.

want ik wist dat we klaar waren, Moeder direkt naar huis, i.c.

naar Kees en Martien, wilde gaan. Een paar keer had ze al de op-

merking gemaakt: Nu, we behoeven er ons zeker niet om klok-

slag acht uur te komen ..... half acht of zoiets is toch zeker ook

goed.

Maar ik dacht aan jullie, dat je er dan wel eens nog niet konden

wezen. En Moeder stond zo vreemd te kijken toen ik quasi ver-

gat de voordeur zelf te openen en ging bellen, en toen we boven

gekomen Martien typisch druk doende zo ging staan dat Moeder

niet direkt de kamer kon binnengaan, en eerst hoed en mantel

moest afdoen en hielp ophangen.

En toen onze entréé in de kamer: Volle licht, prachtige, kostbare

bloemen en dáár staan de onze twee overgebleven zo innig ge-

liefde zoons, Kees en Frits, en gelijk een bliksemflits zie je de 2

andere volwassen, ontbrekende zoons, en gedurende de prachti-

ge bruidsmars (grammofoon Kees) zien we onszelf onder de to-

nen van diezelfde mars (op het orgel) de Nieuwe Kerk op het

Spui te Den Haag, nu een halve eeuw gelden, binnen stappen.

Duizenden herinneringen woelen dan door je heen, er komt een

klein ondeugend propje in je keel, een snik, maar ook een blijde

lach door de her-

innering aan het

vele mooie dat

we samen met

onze jongens

hebben mogen

mede maken: ons

12 1/2 jarig feest,

toen Piet en Kees

met hun 1900 - Turfmarkt, gezien naar het Spui; op de achtergrond de

Nieuwe Kerk

Zondagse kleertjes aan naar

school mochten, omdat het

een feestdag was, en in af-

spraak met het schoolhoofd,

de heer Labrijn, om 10 uur

de school werden uitge-

stuurd, waar we met een

landauer, met Frits en Wil-

lem naast ons of op onze

schoot, stonden te wachten. Nog zien we die 2 knapen naar

ons toe hollen, verbaasd en nieuwsgierig omdat het een vol-

komen verrassing was. Piet zat natuurlijk zó 1,2,3 naast de

koetsier op de bok. Wat een heerlijke dag was dat.

Toen ons 15 jarig feest in Leiden, ons 20 jarig feest aldaar

met een uitstapje naar Den Haag, eten in het Gouden Hoofd,

boven en Scala. En dan de vele en mooie wandelingen in de

vacanties en op de Zondagen

naar Katwijk, Noordwijk,

Noordwijk aan Zee, Noordwij-

kerhout, Voorhout, enz. De va-

cantie te Wassenaar (waar Frits

in de duinen op de paden fiet-

sen heeft geleerd) met Moeder

en Jo en Nel de la Court; de

vacantie te Leersum met de

meisjes van Bulthuis, enz. enz.

Enfin, allemaal te veel om op

te noemen.

‘t Was een lieve, innige ont-

vangst, met een eenvoudig

hartelijk woord en toen kwam

Mary en waren we compleet. En toen kwam er een prachtige

roomtaart met gouden letters en cijfers, alsmede de nodige

lafenis. Met in de stad, door ons vrij laat gebruikte warme

maal en ..... de emoties waren oorzaak dat ik met enige angst

naar Moeder keek, bang dat ze last van haar zenuwen zou

krijgen of van haar gal. Maar Moeder was verstandig en ge-

bruikte maar 1 stuk van die overheerlijke taart, hoezeer het

haar ook ter harte ging om voor het 2e stuk te moeten bedan-

ken.

En zo eindigde heerlijk intiem en gezellig en in een rustige,

aangename stemming die Donderdag 19 october van het jaar

onzes Heren 1950.

De volgende dagen werden om beurten bij Frits en Mary, en

bij Kees en Martien doorgebracht.

En toen kwam de grote dag van Dinsdag 24 October.

Om nooit te vergeten.

Om 10 uur kwamen Frits en

Mary vóór bij K. en M. met een

grote zes persoonsauto en daar

gingen we door de oude stad,

via Paviljoensgracht, Oranje-

plein, v. Hogendorpstr., Stati-

onsweg, Groeneweg, Spui, Flu-

welen burgwal langs de Lands-

drukkerij, Herengracht, Bezui-

denhout, Viaduct Rijksweg,

Deyl, Haagse Schouw, Leiden,

Haarlemmerstraat, Haven en

Lage Zijde naar Leiderdorp. In

de Haarlemmerstraat hadden

we volop gelegenheid de rij-

kunst van onze

Kees Piet

Frits te bewonderen. Hoe hij ons daar door heen heeft geholpen

is ons een raadsel. Moeder zat te sidderen van angst en zag zich

al door een spiegelruit geslingerd geloof ik, maar alles liep

schitterend van stapel.

Helaas was de ontsteking niet helemaal in orde en even voorbij

het oude Leiderdorp vertikte de wagen het nog 1 stap verder te

gaan. Goede raad was duur en ‘t was voor onze Frits wel zeer

zeker de grootste teleurstelling, maar er hielp geen lieve Moe-

dertje aan, Frits moest een motorreparateur gaan opzoeken.

Van die gelegenheid maakten Kees, Martien en ik gebruik om

vooruit te gaan wandelen.

Deze prettige wandeling deed me

denken aan een wandeling op diezelf-

de weg in een storm- en regenachtige

nacht in de winter van ‘14 op ‘15,

dus 35 jaren geleden. Ik was voor

dienst naar Haarlem en Amsterdam

geweest en kwam met noodweer in

Leiden aan. In Zomerzorg, het oude

houten stations café restaurant, waar ik morgens mijn fiets te be-

waren had gegeven was de gérant om 23:30 uur al naar bed. Al

mijn bellen hielp

niets en ten einde

raad besloot ik met

een rijtuig naar huis

te gaan, Maar geen

enkele snorder of

stalhouder wilde mij

naar Oudshoorn

wegbrengen.

omdat ze geen kans zagen om tegen de zeer krachtige west.

storm naar Leiden terug te keren. Toen besloot ik eindelijk om

00:30 uur in de nacht te gaan lopen, want ik begreep maar al te

wel hoe Moeder in doodsangst zou zitten, daar ik bij eventuele

verhindering nooit ongewaarschuwd zou weg blijven en dus of

een boodschap of een telegram zou zenden. En ik had goed ge-

raden, want toen ik na een gevaarvolle tocht met donderende

stenen en pannen en tot op mijn blote lichaam door en door nat

en doodvermoeid om plm. 03:00 in de nacht thuiskwam vond

ik Moeder de wanhoop ten prooi in de benedenvoorkamer, met

losgeraakte haren aan de tafel zitten. Ze had me al dood ge-

waand, verbrijzeld tussen perron en trein. In plaats van nu alle-

bei een cognacje te nemen ter opkikkering, dronk ik een koude

kop koffie. En na me geheel afgedroogd en verschoond te heb-

ben en de 4 kinderen stilletjes een zoentje te hebben gegeven,

die als rozen sliepen, gingen we naar bed, waar de reactie me

netjes van mijn stokje deed gaan.

Dit alles gebeurde in het huis, waarvan door Mary en Frits een

kiekje is geno-

men, naast de

kalkovens en bij

‘sMolenaarsbrug.

En dit alles herin-

nerde ik mij tij-

dens de wande-

ling met Kees en

Martien van Lei-

derdorp naar Kou-

dekerk en ‘s Moolenaarsbrug aan de Oude Rijn met de Kalkoovens

waarbij ik zo genoten heb en me zeldzaam jong, fris en krachtig

voelde of ik 40 jaar was en niet 75 en me verbeeldde dat ik zó

wel door kon wandelen tot Alphen en Woerden. Wat heb ik geno-

ten, ‘t was in één woord een heerlijke wandeling, zoveel anders

dan 35 jaar geleden; dank zij het gebrek aan het ontstekingsappa-

raat van onze auto. Zo zie je dus weer eens dat wat onaangenaam

lijkt, ook z’n aangename zijde hebben kan.

Even voor het dorp Koudekerk haalde de bus van Leiden ons in,

of liever we hadden

bij een halte op hem

gewacht en lieten ons

naar het Café restau-

rant ‘s-Molenaarsbrug

brengen. Moeder en

May zaten er niet in,

zoals we afgesproken

en gedacht hadden en

daaruit leidden we af

dat de auto dan wel

spoedig zou volgen en

dat kwam uit, want

we hadden net voor ons 3 koffie besteld toen door Kees en Mar-

tien de auto reeds werd gesignaleerd en we er onmiddellijk nog 3

koffie bij konden bestellen.

Dáár, in dat ons zo bekende café-rest. hebben we toen een paar

uur zeer en zeer gezellig door gebracht. Het eten was er best en

naar ik meen niet zo afgrijselijk duur. Maar ook daar vonden we

het oude geslacht verdwenen en geen bekenden meer. Dat is het

onaangename van het oud zijn, dat wáár je ook komt, je vrienden

en kennissen van vroeger er niet meer zijn.

In de Molenaarsbrug - Frits heeft de foto genomen

Je voelt je dan niet bepaald als een overwinnaar, maar meer

als een verlatene. ‘t Klinkt misschien vreemd en ondank-

baar, maar heus, zo’n soort merkwaardig gevoel komt er

even over je bij het bezoek aan oude, bekende plaatsen.

Toen moesten we toch nog eens even naar ons oude huis

gaan kijken, waar we van 1910-1915 hadden gewoond en

waar we een paar kiekjes genomen werden. Dáár. staande

voor ons oude huis (waar Wil-

lem werd geboren en we zulk

een gelukkige tijd hebben ge-

leefd) met Kees en Frits naast

ons, herdachten we in stilte onze

geliefde zoons Piet en Willem

die niet meer van de partij zijn

en er toch zo gaarne ook aan

hadden deelgenomen.

Bang, dat de gehuurde auto-

loeder weer kuren zou kunnen

uit halen, zijn we maar wat door

het tegenwoordig zeer uitgebrei-

de Alphen a/d Rijn gereden, dan

weer rechts- en dan weer links-

om. Jammer dat we vergeten hebben ons mooiste huis van

ons leven, aan de Spoorlaan dicht bij het station. even voor

de gasfabriek, te bezoeken.

En zo kwamen we bij het wijd en zijd bekende vogelpark

AviFauna. Terwijl de anderen nog wat bleven babbelen bij

de thee, zijn Martien en ik het Vogelpark nog eens wat

nauwkeuriger gaan bekijken. Maar het was op dit vrij onbe-

schut terrein te koud en te winderig, de vogeltjes kropen

weg en wij vroegen ons af of dit

1906 Ons huis aan de Spoorlaan

Alphen a/d Rijn

Met onze Lieve jongens Piet en Kees

van de koude of van angst voor mensen was. In de zomer, vooral

op mooie zomerdagen zal het er wel aangenamer zijn, ook voor

de vogeltjes uit warmere streken dan hier.

Maar eindelijk moesten we toch weer naar huis, om ons even te

verkleden voor het diner, het glanspunt van deze dag. We zijn ge-

reden langs de Hoge Zijde of Rijksweg naar Leiden, langs het

Rijn- Schiekanaal, Lammebrug, door Voorschoten, Veur en Voor-

burg naar huis. Om 7 uur werden we weer gehaald en gingen we

naar het Jachthuis een restaurant met bar in de Kettingstraat nabij

het Achterom. Na een lekke-

re borrel genoten we van

een prima diner, met keurige

bediening in een zeer gezel-

lige omgeving.

Zoals ik reeds zeide, dit was

het hoogtepunt van ons 50-

jarig huwelijksfeest.

Hier komen mij woorden te

kort om onze gevoelens weer te geven: “Lieve kinderen, wij dan-

ken jullie met heel ons hart”. Geen hoogdravende redevoeringen,

geen overdadig drinken, geen sentimenteel gezang, uitgezonderd

een zangeres in de Bar, hetwelk ons niet aanging, of onnozele

liedjes, zoals we dat zo vaak op bruiloften en partijen mede ma-

ken, maar gezellig, prettig rus-

tig en oprecht, vol waarheid,

liefde en schoonheid, zoals dat

ons oude mensen juist aange-

naam is.

‘t Was een waardig herinne-

ringsfeest na een huwelijksle-

ven van 50 jaren, vol afwissend

levensgeluk en levenssmart.

Toen hebben we nog een uurtje

gezellig bij Kees en Martien zit-

ten babbelen en nog wat gedron-

ken en nadat Frits en Mary met

de auto naar eigen huis waren

gegaan, gingen ook wij dank-

baar en tevreden slapen.

De volgende dag, Woensdag,

brachten we weer gezellig bij

Frits en Mary door en Donder-

dag 26 Oct. zouden we weer

naar eigen huis in Castricum

gaan, toen Kees en Martien ons

verrasten met een uitgaansavond

naar Scala, waar Snip en Snap

ons volop hebben doen genieten

en lachen in een schitterende re-

vue. ‘t Was een reuze avond, zo

iets als we alweer in geen tijd

hadden gezien, nadat we de laat-

ste keer met Kees en Martien in Scala waren geweest.

En de volgende dag Vrijdag 27 Oct. gingen we linea recta naar

huis om na te genieten van alles wat we hadden genoten.

Ik weet niet wat ik méér moet zeggen dan dit eene:

Dank, hartelijk dank !

En nu gegroet met jullie beide kleine schatjes

en met onze beste wensen:

Je liefhebbende Vader en Moeder

Theater Scala in de wagenstraat