‘Dus, gaan jullie beginnen?’ vraagt Beth opgewekt aan de bandleden. Lachend en vrolijk pratend zitten Beth, Samantha, Matthew, Gavin en Brad in de repetitieruimte van Host of Accident. Matthew rolt met zijn ogen. ‘Jij en Sam zitten hier nu al behoorlijk lang, en we hebben toch al de hele tijd niets gedaan, verwacht je dat we vanaf het ene op het andere moment iets zinvols gaan doen?’ Beth steekt met een verontwaardigd geluidje haar neus in de lucht. ‘Ja, eigenlijk wel ja.’

Ze lachen. Samantha staat op en kijkt over de rand van haar bril streng naar de bandleden. ‘En als jullie nu niet héél snel gaan repeteren, dan- dan-, dan ga ik naar jullie afdelingsleider!’ De band lacht nogmaals om de onmiskenbare impressie van hun Nederlands leraar, die Samantha zó goed kon nadoen, dat het soms een beetje eng werd, en mensen zich serieus een ongeluk schrokken als ze in de les praatten en ineens die stem achter zich hoorden.

Gavin zucht verlekkerd. ‘Het word echt serieus het beste optreden ooit!’ ‘Oh zeker wel, onze doorbraak.’ Host of Accident zou op de prom optreden, en alle leden waren er zeer sterk van overtuigd dat dit de perfecte gelegenheid zou zijn om door te breken. Matthew, drummer en beste vriend van Beth, Gavin, basgitarist en Brad, gitarist en zanger, probeerden al tíjden door te breken, maar op een of andere manier leek niemand ze te willen hebben.

‘Als Brad tenminste niet vals zingt ofzo,’ grinnikt Matthew. ‘Ik bedoel, aan ons kan het niet liggen.’ Brad kleurt dieprood achter zijn iets te lange lokken van altijd in de war zittend haar. ‘We zijn altijd slecht hoor,’ mompelt hij zachtjes. Beth lacht. ‘Ach, pest hem niet zo, zo slecht zijn jullie niet.’ Samantha lacht vrolijk. ‘Dan zijn ze nog steeds héél slecht hoor.’ Beth giechelt. ‘Nou, ik heb Brad anders nog nooit vals horen zingen.’

‘Je hébt me amper horen zingen,’ laat Brad haar weten, maar in zijn hoofd dankt hij haar uitbundig. Beth haalt haar schouders op. Brad kleurt zo mogelijk nog roder. Hij veegt zijn haar uit zijn ogen- dat meteen weer terug op zijn plaats springt. Ze meent het vast niet, hamert het door zijn hoofd, ze had altijd uit de hoogte gedaan tegen hem, en het zou onzin zijn als ze nu ineens wel aardig zou zijn. Zijn ogen schieten vlug over haar gezicht en hij ziet dat haar ogen vrolijk terug fonkelen. Gavin kucht ongemakkelijk. ‘Zouden we niet… iets… doen?’

Matthew grijnst. ‘Neuh, waarom zouden we, als we Beth en de tortelduifjesband mogen geloven hebben we dat optreden in onze zak.’ ‘Dát zei ik niet,’ lacht Beth. Ze geeft Matthew een klopje op zijn schouder. ‘Hup, hup, ik wil muziek horen hierzo.’ Matthew gaat lachend achter zijn drumstel zitten en even later klinkt er muziek door de ruimte. Ze repetitie gaat nog een half uur door, maar dan gaat langzaam iedereen naar huis.

Beth houd Brad tegen op de gang. Brad fronst zijn wenkbrauwen. ‘Wat?’ Beth had nooit echt aardig tegen hem gedaan, ondanks dat hij vrij zeker wist dat ze zich ervan bewust was dat hij altijd wel een beetje een oogje op haar gehad had. Aan de andere kant, wie niet? Beth giechelt. ‘Ik zeg het maar, want ik denk niet dat jij dat gaat doen, maar, ehm, zou je een keer met me uit eten willen gaan?’

Ietwat verbouwereerd door deze plotse omslag, blijft Brad stil. Probeerde ze hem uit te lokken? Zou ze, als hij ja zei, hem uitlachen en zeggen dat zij dat niet wilde? Was ze de zoveelste die misbruik maakte van zijn verlegenheid? Aan de andere kant, wat maakte het ook uit. Ze wist toch al hoe graag hij ja wil de zeggen, samen met de hele school, dus er zou in feite niets veranderen als hij ja zei.

Langzaam bouwt zich er zich een beetje een onnozele grijns op op zijn gezicht, als hij beseft dat ze het nog wel eens echt kan menen ook. ‘Nou eigenlijk, ja.’ Hij houd zijn adem even in en wacht haar antwoord af. ‘Nou, mooi dan.’ Ze meende het! Hij had een afspraakje met Beth Jones! Daar konden velen alleen maar van dromen. Zijn grijns word zelfverzekerder. ‘Kun je morgen?’ Beth knikt. ‘Morgen is prima.’

Een beetje ongemakkelijk staan ze tegenover elkaar. ‘Nou, dan, ehm,’ begint Brad opgelucht. ‘Tot morgen.’ Beth glimlacht innemend. ‘Tot morgen, Brad.’ Ze loopt weg, de gang uit. Brad kijkt haar nog lang na. Hij kan niet geloven hoeveel geluk hij heeft. Eindelijk, eindelijk zou het er dan toch van komen.