Het duurde niet lang voordat ook Daniël en Noëlle doorhadden dat de ruzie tussen Chloé en Liam meer is dan het gebruikelijke gekibbel. De twee praten amper met elkaar en weigeren in dezelfde kamer te zijn als dat niet uiterst noodzakelijk is. En als dat wel het geval is, bast er gegarandeerd ruzie los.

‘Jongens, wat is er toch gaande?’ vraagt Noëlle op de avond dat Chloé en Liam elkaar amper aankijken. Chloé lacht schamper. ‘Vraag dat maar aan meneertje ik-ontmoet-meisjes-op-het-internet-en-denk-niet-aan-gevaren.’ ‘Dat zeg ik toch helemaal niet.’ snauwt Liam. Noëlle werpt hem een bestraffende blik toe. ‘Chloé praat, jij mag zo Liam.’ ‘Ja joh, Liam.’ spuugt Chloé hem toe.

‘Het is niet mijn schuld dat ik toevallig op een andere manier Jess hebt ontmoet dan jij goedvind. Dan scheld ik jouw vriendje toch ook niet meteen voor hoer uit,’ moppert Liam. ‘Ik probeer je toch alleen maar te beschermen,’ snauwt Chloé. Ze rolt met haar ogen. ‘Maar als dat ook niet meer goed is.’

‘Dat had je anders ook wel wat subtieler kunnen doen. En bovendien, je hebt haar ontmoet, dus er is geen gevaar meer, je kunt het bitchen nu wel opgeven.’ Chloé snuift beledigd. ‘Je geeft nog steeds niet toe dat je fout zit, eerder stop ik niet.’ ‘Idem.’ De twee draaien zich weer van elkaar af, en blijven stil.

‘Daan, zeg er iets van.’ Daniël laat zijn vork zakken en klapt zijn mond dicht. ‘Jongens, het is toch al voorbij, jullie moeten er geen ruzie meer over maken.’

Plots staat Chloé op. ‘Ik wou het op een wat andere manier brengen, maar ik ga met Mike naar de uni. Volgende week. En ik ga toch wel.’ Noëlle en Daniël kijken op. ‘Maar Klo, waarom?’ ‘Ik wilde het al lang, en hier heb ik toch niets meer te zoeken.’ Ze werpt Liam een vernietigende blik toe.

Noëlle en Daniël lopen op haar af. ‘Maar Klo, je kunt zo niet weggaan, je moet naar je beurzen checken en-’ Daniëls stem sterft langzaam weg. ‘Mijn besluit staat vast. Ik heb alles al gecheckt want ik wil het al een tijd.’ laat Chloé kort weten.

‘Liam, zeg er iets van!’ roept Daniël uit. Het is duidelijk dat hij geen idee had wat te doen. Ze konden altijd zo goed met elkaar omgaan, wat was er dan mis… ‘Ze zegt toch dat ze het eerder al wilde, dit heeft er dus niets mee te maken. Laat haar gaan.’

‘Mag ik dan nu mijn spullen gaan pakken?’ snauwt Chloé. Liam vecht om zijn tranen binnen te houden. Hij kent zijn zus, en dit is haar niet. Dit is een of andere vrijheidsvechtende puber. Hij weet dat ze niet zo is.

Daniël schud zijn hoofd, legt zijn handen op de schouders van zijn kinderen en duwt ze zachtjes naar buiten. ‘Jongens, het doet me pijn om jullie zo te zien, en als jullie het nooit goed maken, dan zullen jullie daar zelf ook spijt van krijgen, geloof me, je vergeeft het jezelf nooit,’ fluistert hij dringend. ‘Ik wil dat jullie dit uitpraten.’ Hij stapt terug naar binnen en doet de deur dicht.

Liam ploft met een zucht tegen de muur aan. ‘Nou, dit is niet de meest fijne plek voor zoiets. Het is ijskoud,’ moppert Chloé na een lange stilte. ‘Dan moeten we het maar snel uitpraten, des te eerder kunnen we naar binnen,’ merkt Liam op.

‘Kijk, Klo, ik vind het niet leuk om ruzie te hebben, en ik wil dat dit verdomme eindelijk eens afgelopen is. Ik weet niet hoe gezinnen het redden die dit elke dag doormaken.’ Hij zucht. ‘Maar ik weet wel dat wij niet zo’n gezin zijn, dat ik dat niet wil, en jij al helemaal niet, want ik ken jou.’

‘Voel je alsjeblieft niet beledigd, maar ik wil ik wil dat je naar de universiteit gaat. Want dat wil je,’ voegt hij eraan toe als Chloé diep fronst. ‘Dat weet ik, want dat heb je me vertelt.’ ‘Het ging bij jou zo gemakkelijk,’ fluistert Chloé. ‘Wat?’ vraagt Liam zachtjes, wetende dat hij wat aan het bereiken is.

‘Jou en Jess. Je hebt geen idee hoe lang ik niets durfde bij Mike… jij durft gewoon zoveel meer,’ mompelt Chloé. ‘Ik wou dat ik dat kon.’ Zachtjes begint ze te huilen. ‘Maar ik wilde niemand pijn doen! Zeker niet jou, en dat ik Jess niet vertrouw had ik best wat subtieler kunnen zeggen.’

Terwijl Chloé wanhopig haar tranen weg probeert te vegen, slaat Liam zijn armen om haar heen. ‘E-en op school vond iedereen j-jou meteen aardig, maar n-niemand praatte t-egen mij. Dus toen veranderde ik me-ezelf. Werd ik zoals ieder ander, en toen maakte ik vrienden.’ ‘Maar Klo toch, daar lag dat toch helemaal niet aan?’ ‘Niet?’

‘Nee! Het feit dat je dat jaar Elora ontmoette, is niets meer dan toeval. Ik zweer je, ze zou je ook gewoon net zo aardig vinden als je eerste speciale zelf. Net als Mike. En als je ze dan niet aardig vinden, dan is dat hun schuld en zijn ze je niet waard.’ Chloé glimlacht. ‘Je bent een goede broer, Liam.’ Liam maakt grijnzend een buiging. ‘My pleasure, m’am.’

Chloé grinnikt en geeft hem een stevige knuffel. ‘Fijn dat we het zo snel op kunnen lossen Klo,’ zegt Liam zachtjes. Chloé heft een vinger op. ‘Maar weet wel dat ik Jess nog steeds niet helemaal vertrouw.’ ‘En dat is jouw recht, maar ik vertrouw haar honderd procent.’

De dagen die erop volgen is er niets meer te merken van de eerdere ruzie. Ja, er zijn natuurlijk nog de standaard ruzies, (zoals dat Liam vind dat Chloé te lang in de badkamer zit, maar Chloé heel zeker weet dat ze het op haar snelst doet) maar geen enkele is meer zo heftig.

Chloé trekt nog één keer een ander soort outfit aan. En Liam krijgt gelijk, Mike en Elora vragen er wel even naar, maar als Chloé eerlijk de situatie uitlegt, vinden ze het natuurlijk helemaal niet erg. (Noëlle en Daniël proberen maar niet meer bij te houden wat voor look hun dochter dit keer weer heeft, maar zijn heel blij dat ze zichzelf weer is)

De dag waarop Chloé naar de universiteit zal gaan is aangebroken. In het midden van allerlei rotzooi en koffers zit Chloé. Ze was haar koffers aan het pakken toen ze een boek tegen kwam dat bij de leerstof hoorde die ze zou gaan krijgen. Geïnteresseerd was ze erin gaan lezen. Er klinken voetstappen op de trap. Snel gooit ze het boek in de koffer die open ligt. ‘Ja?’

Liam steekt zijn hoofd grijnzend boven het trapgat uit. ‘Hulp nodig?’ Chloé glimlacht en pakt het boek weer op. ‘Oh, jij bent het.’ Liam komt naar boven en leunt tegen het halve muurtje aan. ‘Dat klonk enthousiast,’ lacht hij. ‘Altijd.’

Liam hurkt neer bij de koffer. ‘Je schiet nog niet erg op, of wel?’ Chloé haalt haar schouders op. ‘Het grootste gedeelte van de spullen staan al in het huisje dat ik met Mike huur. In deze koffers zitten kleding, persoonlijke dingen, boeken, dat soort dingen.’

Met een glimlach strijkt Liam over het fotolijstje met een foto van hem en Chloé erin. ‘We moeten eigenlijk een nieuwe maken. We zijn gegroeid, veranderd, ouder geworden.’ Chloé knikt. ‘Daar dacht ik ook aan. Dan kunnen pap en mam deze houden ofzo. Dat willen ze vast, zo zijn ze wel.’

‘Je gaat haar ongelofelijk missen hè?’ vraagt Jess die middag zachtjes. Ze is overgekomen om afscheid te nemen van Chloé (omdat Liam dat graag wilde en omdat ze graag wil dat Chloé haar aardiger vind). Liam knikt. ‘Heel erg. Ik kan altijd nog op bezoek komen, en andersom, maar het zal nooit meer hetzelfde zijn.’

Jess gaat op zijn schoot zitten. ‘Als het een troost is, je hebt mij nog.’ Liam glimlacht. ‘En als we oud genoeg zijn, dan kunnen wij ook naar de uni, en dan zijn jullie weer dichterbij,’ vervolgt Jess. ‘Ook al mag je haar niet zo?’ ‘Ook al mag ik haar niet zo.’

En wie weet hoe veel vriendschappen er nog voor ons in het verschiet liggen.’ Liam drukt een kus op haar lippen. ‘Jij bent echt de beste vriendin ooit, weet je dat?’ Jess glimlacht en kust hem terug. ‘Ja natuurlijk weet ik dat. Fuck the miles.’ Liam grijnst.

Dan, veel sneller dan iedereen wil, is het tijd. Chloé sleept –met wat hulp van Mike- haar koffers naar beneden. Stilletjes kijkt de familie toe. ‘Nou,’ Chloé schraapt haar keel. ‘Dat is het wel dan, denk ik.’

Noëlle en Daniël lopen op hun dochter af en nemen haar in hun armen. ‘Laat zo vaak mogelijk iets van je horen, goed?’ vraagt Noëlle gesmoord. ‘Veel succes, meisje, je gaat het daar wel redden, dat weet ik,’ glimlacht Daniël. Chloé glimlacht terug. ‘Zal ik doen, en bedankt pap.’

‘Ik ga je echt missen, Klo.’ aarzelt Liam. ‘Je kunt altijd op bezoek komen, je bent altijd welkom.’ Chloé glimlacht. ‘En jij kunt ook altijd bij ons komen. Behalve als we college hebben, want dan is er niemand, maar dan is het een leuke verassing als we thuiskomen,’ ratelt ze.

Liam knuffelt haar stevig. ‘Veel succes zus.’ ‘Ik zal bellen, en foto’s mailen, en je mag meteen maar zo snel mogelijk langskomen.’ Liam glimlacht waterig. ‘Bedankt.’

Er valt een stilte, en Liam knikt aanmoedigend naar Jess. Ze stapt naar voren en geeft Chloé na een aarzeling voorzichtig een klopje op haar schouder, met een hoofd van iemand die denkt dat er misschien een bom ontploft als ze het verkeerde draadje aanraakt. ‘Ehm, veel succes enzo.’ Chloé glimlacht. ‘Jij ook, Jess.’

Jess snelt terug naar Liam en zijn ouders. Liam grijnst en slaat zijn arm om haar heen. ‘Was dat dan toch eindelijk je zege, Klo?’ Chloé lacht. ‘Leuk geprobeerd broertje, ga vooral zo door.’

Mike slaat zijn arm om Chloé heen. Een taxi rijd de straat in en toetert luid. ‘Nou, dan zullen we maar eens gaan.’ Chloé knikt. ‘Ik zal morgen meteen bellen over het huisje.’ Daniël glimlacht. ‘Veel succes samen.’ Chloé en Mike lopen de deur uit, op weg naar een nieuw leven…