Aan de Sloterplas is een nieuwe beziens-waardigheid oftewel place to go bijgekomen. Op de vroeger nogal verloren erbij liggende betonnen plek vlak bij het zwembad is door een bewonersinitiatief een Labyrint aangebracht. Sinds mensengeheuge-nis worden labyrinten ge-maakt. Ze worden nogal eens verward met doolho-ven. In doolhoven word je voor keuzes gesteld, je kan verschillende kanten opgaan en verdwalen. In een labyrint word

je als het ware naar het midden geleid. De meeste kennis over de functies van Labyrin-ten is in de loop der geschiedenis verloren gegaan. Als huisversiering hadden ze waar-

schijnlijk een magische betekenis om kwaad te we-ren. Men neemt aan dat de op grond de aangebrachte labyrinten met bewegings-afl open te maken hebben. Of met speelse dansen of rituele handelingen. Voor ons kan dit labyrint

aan de Sloterplas met zijn prachtige uitzicht

een plaats voor be-zinning en inspiratie zijn of onthaasting en stilte. Wij kun-nen de labyrintweg alleen of in een groepje lopen en komen dan in alle rust in het mid-den uit. En niet zoals een mispunt die de node moed had er met de auto naartoe te gaan en in het midden te parkeren. Maar ook hier kan je even stil van worden net voordat diepe verontwaardiging heet vanuit de buik naar het hoofd stijgt.

Christiane Baethcke

schijnlijk een magische betekenis om kwaad te we-ren. Men neemt aan dat de op grond de aangebrachte labyrinten met bewegings-afl open te maken hebben. Of met speelse dansen of rituele handelingen. Voor ons kan dit labyrint

Buurtkrantnummer

47januari 2012

onder andere:

Licht aan het einde van de tunnelPagina 2

De BrettenzonePagina 3

Terre des HommesPagina 4

Licht aan het einde

Een blad voor en door bewoners

Er gaat hier heel veel goed

De bomen in het bosRaakt u in de war als u met vragen zit en niet weet waar u met uw vraag naar toe moet? Geen nood, er is genoeg aanbod, zelfs zoveel dat er meer bomen zijn dan het bos kan bergen. Even opletten en u vindt zo tientallen projecten, organisaties en instellingen bij u om de hoek. U vraagt zich wellicht af: wie en waar ze zijn, hoe ze heten maar vooral wat ze voor u kunnen doen.Hebt u een vraag over Aangepast lezen, Stichting de Brug, Cultuurcafé, Talentenschool, Tante Ali, de Buurtslager, Pink Nieuw West, Laat het van twee kanten komen, Geheugen van West, Zina, West Side Stories Club en vele, vele andere vragen, dan kunt u altijd proberen 14020 te bellen. Wanneer u geluk en een lange adem hebt, krijgt u iemand aan de telefoon die u wellicht gaat helpen. Wel grote kans dat uw vraag niet beantwoord kan worden daar dit nummer betrekking heeft op gemeentelijke aangelegenheden.Wat nu? Wat als mijn vraag betrekking heeft op jongeren of ouderen in mijn buurt, of waar ik terecht kan voor het invullen van moeilijke formulieren of wanneer ik me wil aansluiten bij een uitclub voor 65 plussers etc., etc.?Op een regenachtige middag ben ik zelf aan de slag gegaan en wil deze tip graag aan u doorgeven. Pluis alle folders, wijkkranten en alle informatie die u in de brievenbus krijgt en nog in huis hebt liggen na en gegarandeerd dat u een lange lijst voor u hebt liggen en weet waar u misschien terecht kunt. Mist u daarbij ook de overkoepeling om het voor ons allemaal een stuk makkelijker te maken? Ik zoek hier naar en blijft u in die tussentijd zoeken en vragen, maar let op: veel is niet wat de naam doet vermoeden!Alle bomen zijn toch ook anders?

Rose van Dongen

Met een volle rugtas aan werkervaring uit de Lodewijk van Deijs-selstraat zijn Stephanie de Weyer en Ingrid Fiene vertrokken uit Geuzenveld / Slotermeer, waar zij als buurtregisseurs werkzaam waren. De redactie ging in gesprek met beide agenten.

Wat is het verschil tussen politie en buurtregisseur?‘Er is geen verschil, buurtregisseur is een functie binnen de politie. Wij als buurtregisseurs zorgen voor de verbindende factor, we zijn het aan-spreekpunt voor buurtbewoners, ook voor winkels, stichtingen, scholen en het stadsdeel. We staan midden in de wijk. Signalen komen op ons af en we regisseren alle partijen die nodig zijn om een probleem op te lossen, maar bij een overtreding zijn we politie en schrijven ook wij gewoon bekeuringen uit of grijpen in. We zijn agenten met een extra oplei-ding van twee jaar tot buurtregisseur. Vanaf 2000 is deze functie in werking.’

Hoe lang hebben jullie in Geuzenveld / Slotermeer gewerkt?Ingrid: ‘Ik heb hier zes jaar gewerkt en ben inmid-dels begonnen op het Allebéplein. Als buurtregis-seur mag je maximaal zes jaar in een buurt zitten, dan word je overgeplaatst. Het is goed om naar een andere buurt te gaan, zo voorkom je dat je teveel ingeworteld raakt. Voor mij is het niet zo’n grote verandering, ik blijf in Nieuw-West, hetzelf-de stadsdeel en hetzelfde netwerk.’Sephanie: ‘Ik maak de zes jaar net niet helemaal vol en ik ga naar een heel andere buurt, de Kadijken, wat hoort bij het district centrum. Mijn netwerk en contactpersonen gaan veranderen. Er is een goede overdracht geweest van mijn collega. Het voordeel om in een andere wijk te gaan werken is dat je weer met een frisse blik begint, mijn werkervaring neem ik mee.’

Was Geuzenveld / Slotermeer een moeilijke buurt voor jullie?Ingrid: ‘Er is in Geuzenveld/ Slotermeer een ingewikkelde problema-tiek, uiteenlopend van rommel op straat tot huiselijk geweld. Voor mij een mooie uitdaging. In de krant lees je vaak negatieve dingen over Nieuw-West, maar er gaat hier ook veel goed. We doen hier veel en goed werk.’Stephanie: ‘Soms was het erg intensief en bij momenten moeilijk. Ons

motto is: ’Zacht als het kan, hard als het moet.’ Beledigingen tolereren we niet. Normaal groeten en met elkaar in gesprek gaan, dat is de manier hoe we werken.’

Toen jullie hier kwamen, wat waren de eerste indrukken van de wijk?Ingrid: ‘Ondanks dat er veel mensen dicht op elkaar wonen viel mij de ruimte en het vele groen op. Ik zag veel jeugd op straat en werd geconfronteerd met heel veel armoede. Het veranderde mijn kijk op de

samenleving.’Stephanie: ‘In 1995 heb ik hier stage gelopen en kwam in 2006 terug. In die tijd is er niet zoveel veranderd. Wat mij in negatieve zin opviel was de bebouwing van de troosteloze fl ats in mijn buurt. Het positieve vond ik, dat ik hier op een mooie manier met andere culturen in contact werd ge-bracht.’

Welke ervaring die je hier hebt opgedaan neem je mee?Stephanie: ‘Ik heb er onder andere geleerd hoe je je netwerk onderhoudt en hoe je zelf geen onder-deel wordt van een confl ict van buurtbewoners. Ik heb ook veel ervaring opgedaan hoe jeugdgroepen aan te pakken. Al deze ervaringen neem ik mee.’Ingrid: ‘Als buurtregisseur wilde ik overal de ver-antwoording in nemen. Ik heb geleerd dat ik niet

overal zelf een oplossing voor hoef te zoeken, samen bereik je meer. De ervaring dat je met organisaties en politie moet samenwerken is een van de dingen die ik meeneem.’

Is er tot slot nog iets wat jullie kwijt willen?Stephanie en Ingrid vinden beiden dat er in Amsterdam Nieuw-West heel veel positieve dingen gebeuren en dat alle partijen, ondanks de bezuinigingen, hun best doen om de problematiek die hier is aan te pakken.

Wij wensen beide politievrouwen veel werkplezier in hun nieuwe buurt en hopen stilletjes dat ze nog eens met weemoed terugdenken aan hun werkperiode in Geuzenveld / Slotermeer.

Rose van Dongen

Buurtregisseurs

Het Labyrint aan de Sloterplas

Foto: Christian Baethcke

Foto: Rose van Dongen

Na een periode van grote onzekerheid en frustratie over de toe-komst van Bakema Zuid is er eindelijk voor de bewoners reden tot vreugde. Nu duidelijk is dat door de crisis de geplande sloop van de panden in Bakema Zuid uitgesteld is, is het stadsdeel accoord met de plaatsing van ondergrondse vuilniscontainers. Dit zal een grote verbetering voor de leefbaarheid van deze buurt betekenen. Tot nu toe was de situatie stuitend. De instal-latie van ondergrondse vuilniscontainers had hier niet plaatsgevonden met het oog op de ge-plande sloop van de panden. Bewoners konden hun vuilnis, mede veroorzaakt door veelvoudige verhuizingen, niet altijd makkelijk kwijt. Zo-doende werden vuilniszakken niet enkel op de hiervoor geplande dagen, maar op alle dagen van de week op de stoep gezet.De vuilniszakken werden gauw opengereten door de meeuwen en kraaien. Door hun sterke sna-vels zijn deze bijzonder geschikt voor dit zware werk en zijn thans zeer vaardig hierin. Hak, pik, trek, en yes, gelukt, er zit een groot gat in de vuilniszak. Aansluitend het afval eruit trekken en sjorren en krachtig in de rondte slingeren. Algauw komen de duiven erbij en pikken een graantje mee. Het oneetbare deel van het afval blijft liggen en de wind verdeelt de rest over de groenstroken. Een bedroevend gezicht enkel opgeluisterd door vuilniszakken en plastic tassen die in de takken van de bomen zijn blijven hangen. Tot de sloop van de panden wonen tijdelijk voornamelijk studen-

ten in de woningen die op de nominatie voor de sloop stonden. Deels wonen ze er met een zogenoemd campuscontract en ande-ren door hun deelname aan Project VoorUit. Een groot deel van de oorspronkelijke bewoners, dat met verhuiskostenvergoeding met zicht op de sloop van de panden al hadden ingetekend op een andere woning, verhuizen binnenkort naar de Zilverling. Na deze

laatste grote verhuisbeweging zal hopelijk enige rust in deze buurt terugkeren. Er zal natuurlijk enige overlast door verhuizingen blijven omdat de studenten altijd maar tijdelijk in hun huizen mogen blijven wonen.De komst van de studenten ging in onze buurt gepaard met de toename van het aantal fi etsen. Een goede zaak, ware het niet dat deze bij gebrek aan beter aan hemelwaterpijpen, lantaarnpalen, hekken van belendende fl ats en noem maar op vastgezet moesten worden. Ook hier is het stads-deel uiteindelijk gezwicht en heeft geld vrijge-maakt voor de plaatsing van fi etsenrekken. Keu-rig. Er zijn wel 80 nietjes geplaatst.Al met al is er reden tot enige tevredenheid. Ook kleine ingrepen kunnen grote impact op de leefbaarheid teweeg brengen. Rest nog de hoop dat door de inspanning van het stadsdeel ook een mentaliteitsverandering bij de bewoners tot

stand komt en het inzicht groeit dat het eigen gedrag nog de grootste gevolgen voor de leefbaarheid van de wijk heeft.

Christiane Baethcke

Vuilniscontainers en fi etsenrekken

Licht aan het einde van de tunnel voor de Bakema Zuid

2

Allereerst wens ik iedereen een fantastisch 2012 met veel liefde en ge-zondheid.In het vorige stukje heb ik een foutje gemaakt: het eten bij Sylvia van Eer op het Pluspunt is niet de eerste en derde dinsdag van de maand, maar de tweede en vierde dinsdag. Denkt u er wel aan, dat u zich moet aanmelden. Dit kan meestal wel bij de receptie.Dan was er natuurlijk weer onze kerstbrunch. Dit jaar op 17 december 2011. Het was, net als de vorige brunches, heel gezellig. Ik bedank de vrijwilligers, want zonder deze mensen zou ik helemaal niets kunnen. Het is wel jammer dat er bewoners weggebleven zijn zonder zich af te melden. Nu stonden er mensen op een reservelijst die er achteraf makkelijk bij hadden kunnen zijn. Volgens mij is het een kleine moeite om even af te bellen. We zijn heel blij dat wethouder Jesse Bos zich gezellig bij ons ge-voegd heeft. Ik denk dat ze haast met iedereen wel een praatje gemaakt heeft. Er is ook nog een dansje gemaakt door de liefhebbers.

De afsluiting van Henk Wolleswinkel met You Never Walk Alone was een prima idee voor deze tijd. Ik hoop dat we in het voorjaar weer zoiets mogen organiseren. Natuurlijk ga ik dan weer een poging wagen, eigen-lijk ben ik er al mee bezig. Tegen die tijd hoort u dat natuurlijk weer via de Westerpost en de GaSet. Ik weet niet of er dan folders rondgestuurd gaan worden. De foto’s komen weer te staan op www.bcgeuzenveld.nl. Op dezelfde zaterdag was er nog een gezellige middag op het Lambertus Zijlplein. Er was een kleine rommelmarkt die goed bezocht werd, wat kinderactiviteiten, de winkeliers hadden een kraam buiten staan, er was een koek en zopie tent, met koffi e, thee, chocolademelk en poffertjes. Er werden kerststukjes gemaakt en broodjes gebakken. Het weer heeft gelukkig ook meegewerkt.Zo dit is het wel weer ik hoop dat ik niets vergeten ben, anders hoor ik dat graag.

Tot de volgende keer, Thea Schaafsma

Hallo allemaal,

Sancta Nicolaas manLopend door de supermarkt moet ik even tot mezelf komen bij het zien van de Sint Nicolaas lekkernijen, broederlijk naast cho-colade klokken en Kerstmannen. Tegelijkertijd ontkom ik niet aan de gedachte of de Kerstman po-pulairder aan het worden is dan onze Goedheiligman. Als dit het geval zou zijn is het toch echt te dol, zeker daar de Kerstman is voortgekomen uit onze Sint Nicolaas, waarvan de herkomst bijna zeventien eeuwen teruggaat. Vanuit de sfeer van het Rooms Katholieke geloof, zou de Goedheiligman het moeten winnen van de heidense Kerstman. Vanuit de commercie zijn beide feesten verworden tot een puur verslindend gebeuren.Op weg naar huis spreek ik met mezelf af om de Goedheiligman en Sancta Claus vooral goed gescheiden te houden.Vijf december, het heerlijke avondje is gekomen. Binnen is het behaaglijk, buiten windkracht zeven. Het carillon speelt: ’Hoor de wind waait door de bomen.’Zes december. Terwijl wij onze Sinterklaas kadootjes nog aan het koesteren zijn hoor ik buiten, boven de storm uit, dat het caril-lon ‘Stille nacht, heilige nacht’ ten gehore brengt.De tijd vordert en Sint Nicolaas glijdt verder weg uit het geheu-gen om plaats te maken voor Sancta Claus. En zie wat er met de mensheid gebeurt.Weer dezelfde supermarkt. De eerst zo rustige, vredelievende me-demens verandert in een gestresste agressieveling. Hij moppert en zijn volle boodschappenkar wordt met moeite door de

menigte voortgeduwd, richting kassa, onderweg steeds verder bouwend aan een immens modern torenstelsel. Daar aangekomen in de rij met eveneens hoge bouwwerken, zucht onze medemens vanuit het diepste van zijn ziel. Hij mop-pert door ‘dat de rij veel te lang is, dat het niet opschiet’ en probeert door zijn voorganger fl ink met zijn karretje tegen de benen te duwen het wachten te bespoedigen. Zo ontstaat er een kettingreactie en voor je het weet ben je weer dertig centimeter opgeschoten richting kassa.Met het minimum aan boodschappen in mijn karretje is geen bouwwerk te maken en zo kan ik het vermakelijke schouwspel rustig in me opnemen. Achter in de rij moppert het opnieuw, zo van: ‘ik heb het al zo druk, ik moet zoveel doen, ik moet straks de voorbereidingen maken voor het kerstdiner, ik ben al zo moe en het feest moet nog beginnen, ik zal blij zijn als alles voorbij is dan kunnen we er weer een jaar tegen en kan ik uitrusten.’Ik ben aan de beurt, reken af en kom in het vredige buiten.Waar gaat dit allemaal over?Tijdens de weg naar huis schiet de essentie terug in mijn brein en weet ik dat Sinterklaas het kinderfeest is, dat op eenen-twintig december, de kortste dag van het jaar, de zonnewende gevierd wordt en Kerst de geboorte van Jezus is, het feest van Licht en Vrede. Fijne feestdagen.

Rose van Dongen

Jan WijmaOp 26 november is Jan Wijma 92 jaar geworden. Het was een lastig jaar voor hem. De winter heeft hem een tijd binnen-gehouden. Hij is opgenomen geweest in het Lucas Andreas Ziekenhuis om vervolgens te revalideren in het Gerhardhuis. Een prima verzorging, maar hij is blij dat hij weer thuis is. Zijn naaste familie zorgt goed voor hem.

Ik heb Jan Wijma leren kennen bij de 4 mei Dodenherdenking op Plein ’40 – ’45. Ik zit in de organisatie van het 4 mei co-mité in Geuzenveld-Slotermeer. Twee jaar geleden belde hij mij op om te vragen of het nog doorging. Natuurlijk ging het door …. of hij ook iets mocht zeggen tijdens de herdenking. Het draaiboek was al klaar, van minuut tot minuut …. ik heb meteen ja gezegd. Als een buurtbewoner iets wil zeggen moet dat kunnen, zo dacht ik.

Ik heb daarna regelmatig contact met hem gehad. Hij is be-zig om zijn herinneringen op papier te zetten. Zijn jeugd in het dorp. Het helpen van onderduikers en het opblazen van een spoorbaan tijdens de oorlog. Zijn komst naar Amster-dam. Hij was een van de eerste bewoners van Slotermeer en is lang actief geweest in het stadsdeel.

Zijn drijfveer is bezorgdheid: laten de donkere jaren uit de vorige eeuw nooit weer terugkeren!Hij beziet de ontwikkelingen in de maatschappij met zorg. Onverdraagzaamheid, racisme en terreur steken steeds meer de kop op. Zijn verhaal laat zien waar dat toe kan leiden. Daarom wil hij het opschrijven en doorgeven. Ik heb daar enorme bewondering voor. Vandaar dit stuk in de krant. Hij heeft een lang gedicht geschreven, waarvan hier een klein deel.

Een overwinning bereik je niet door wraakDaar is een beter middel voor, denk aan het rechtNog beter: goed zijn voor anderen is een dankbare taakDat gaat vanzelf en leidt niet tot een gevecht

Je merkt dat pas als je je daarin begeeftEn samen onder het genot van een glaasje wijnTot de ontdekking komt: “Ik heb geleefd”Dan kunnen het leuke Kerstdagen zijn

Peter Spruijt

Foto: Peter Spruijt

Foto: Thea Schaafsma

Foto’s: Christiane Baethcke

3

Was ik met een kluitje in het riet gestuurd? Vastberaden mij niet te laten kennen stapte ik door op wat je nauwelijks een pad kon noe-men, meer een paar voetstappen in moerassige grond en wat links en rechts neergebogen riet. Ik keek uit dat ik niet per ongeluk in een plas terecht kwam. Zonovergoten droog riet en wilgenopslag. Geen mens te zien. Ik had met Lothar Valentijn van Landschap Noord-Holland afgesproken voor een interview. Hier ergens moest hij toch zijn. Ik belde nog een keer naar zijn mobiel. Ja, ik zat op de goede weg, gewoon doorstappen en dan op de kade links af-slaan. Kade? Het is maar wat je kade noemt… Gelukkig werd ik de laatste 200 meter door een collega van Lothar begeleid. Nu kon ik tussen de wilgentenen en rietstengels vrij-willigers waarne-men. Deze waren druk in de weer met zagen en tak-kenscharen. Blij dat ik de groep en de beheerder ge-vonden had, ging ik op een afge-zaagde stronk zit-ten.

Lothar, hoe is de Brettenzone ontstaan?De Lange Bretten zijn een spontaan ontstaan natuurgebied. In de jaren zeventig werd hier op grote schaal zand opgespoten voor de aanleg van het westelijke havengebied. Door tegenvallende economische groei werd niet alle grond bebouwd en bleef er ter-rein aan de rand van het industriegebied over en lag braak. Hier ontwikkelde zich de natuur vanzelf. In 2002 werd de Brettenzone aangewezen als beschermd natuurgebied.

Wat is bijzonder aan de Bretten en wat houdt het beheer in?Landschap Noord-Holland verzorgt het beheer in opdracht van het stadsdeel Nieuw-West, vroeger voor Geuzenveld-Slotermeer. Met het stadsdeel is een 25 jarig contract afgesloten, de bezuini-

gingen van Bleker hebben hier geen gevolgen. Het beheer is op de verschillende landschappen gericht. In de Bretten heb je drie typen landschap: rietmoeras, bos en bloemrijk grasland. De grote natuurwaarde van dit gebied ligt juist in de variatie van deze land-schapstypen. Het beheer is op het behoud van deze afwisseling gericht. Onze hoofdwerkzaamheden bestaan uit zagen, maaien en snoeien en worden uitgevoerd door de eigen werkploeg van Land-schap Noord-Holland. Zonder beheer zou alles verbossen en onbe-gaanbaar worden. Alle gebieden zijn nu toegankelijk voor publiek,

je mag ook de pa-den verlaten. Een uitzondering is het terrein van de Hooglanders.

Welke bijdrage leveren vrijwil-ligers aan het beheer? De groep vrijwil-ligers die je hier ziet is ervoor het eerst. Ze zijn me-dewerkers van een grote woningcor-poratie en doen een keer per jaar in groepsverband vrijwilligerswerk. De combinatie van gezelligheid, beweging in de frisse lucht, aan-

poten en natuurbeleving ervaren de deelnemers als prettig. Het goede weer en een picknickmand doen de rest. Er is ook een vaste groep vrijwilligers die 4 à 5 dagen per jaar in de Bretten bezig is. Verderop zie je een groep IVN´ers aan het werk. In tegenstel-ling tot onze eigen werkploeg, die uiteraard met machines de werkzaamheden verricht, wat met de nodige herrie gepaard gaat, werken de vrijwilligers met handgereedschap. Anders zou het voor vele minder leuk zijn, want met oorbeschermers hoor je natuurlijk geen vogeltjes meer en van enige natuurbeleving is er dan ook geen sprake.

Christiane Baethcke

Ik heb sinds korte tijd een vriendin. Zij heet Sara en woont precies naast ons. Ze is dus mijn buurvrouw, zal ik maar zeggen. Haar bazin is de buurvrouw en vriendin van mijn koekjesgeefster. Wij wandelen en ondernemen heel veel samen.Met onze bazinnen samen zijn we de bende van vier. Wij durven alles en zijn nergens bang voor. Wij gaan in het donker gewoon de laatste ronde nog uitgebreid door het park. ’s Nachts is er ook bar weinig om bang voor te zijn - er is gewoon geen mens en geen hond op straat. Behalve van die opgeschoten jongens die in groepjes her en der in de portieken rondhangen. Die vormen geen bedreiging voor ons; ze lijken met hun kragen hoog en capuchons diep over het gezicht getrokken blij te zijn als we verder gaan. Het kan niet anders of die bangeriken vrezen ons.Enfin, een dag of wat geleden kwam het idee in ons op, om zo

maar door de open deur van een hoog pas gebouwd gebouw aan de Dokter Hendrik Colijnstraat binnen te lopen. Onze koekjes-geefsters lijken soms net meisjes, giechelend neusden ze door de benedenverdieping en de garage.Het was schijnbaar goed bevallen want de volgende dag togen we er al weer met zijn vieren naar toe. We gingen met de lift helemaal naar boven. Er was veel volk maar geen andere honden. Sommige mensen hadden blijkbaar nog nooit een hond gezien en deinsden verschrikt achteruit toen ze ons in het vizier kregen. Een jonge mevrouw liet een doordringende kreet horen toen wij om de hoek kwamen. Geschrokken zette Sara het op een blaffen en de mevrouw gilde nog harder. Ik blafte ook even mee uit solidariteit. Uiteindelijk kwam iedereen weer tot bedaren en keerde de rust terug. ‘Nou’, zei mijn bazin onaangedaan, ‘die gaat hier dus niet huren’. ‘Daar heb je gelijk in’, zei haar vriendin.Wij kwamen hier niet voor de woningen maar voor het uitzicht. En wat voor een. Ik werd er wel een beetje stil van toen ik onze buurt zo ver van boven mocht bekijken. Veel ervan had ik al wan-delend geïnspecteerd, maar vanaf de 14e verdieping was herfstlijk Geuzenveld overweldigend weergaloos allerprachtigst! ‘Wij gaan hier dus nooit meer weg’, was onze gezamenlijke conclusie. Geu-zenveld is gewoon de plek om te wonen. Laat de anderen maar weg gaan; wij blijven.Nog even over het schrijven van de stukjes, volgens mij blijft het gewoon bij ‘Mededeling van het hondje’ en wordt het niet ‘Mede-delingen van de hondjes’. Want Sara heeft helemaal geen vlotte pen en ze zit ook niet in de redactie. Ook al is ze mijn vriendin, verschil moet er zijn!

Christiane Baethcke

De BrettenzoneInterview met Lothar Valentijn, beheerder Landschap Noord-Holland

MisverstandDE VROUW VOELT ZICH ALLEEN ZIJ IS OP ZOEK NAAR LIEFDEMAAR ZIJ IS NIET ALLEEN,ZIJ IS REIZIGER MET DE LIEFDE EN DROOMTDE LIEFDE IS HAAR SCHADUWZIJ ZIET HAAR SCHADUW NIETHIER STAAT EEN VROUW ZIJ DEELT HAAR EENZAAMHEID MET EEN GLAS WIJNDE LIEFDE IS EEN ONBEPERKTE COMBINATIE VAN:

TWEE PAAR OGENTWEE GEVOELENSTWEE GEDACHTEN TWEE LICHAMEN

………………….

OPEN JOUW DEURENOPEN JOUW RAMEN OPEN JOUW HARTBELUISTER HAAR STEMKIJK OPNIEUWKIJK OPNIEUWKIJK OPNIEUW MET EEN NIEUWE VISIEZEKER KEN JIJ HETDE LIEFDE, DE LIEFDE…

Massoud Memar

Mededeling van het hondjeDe bende van vier

Boze geesten op straat voor nachtmerriefeestAan het begin van vorig jaar heb ik dit geschreven en publiceer het nu na Oud en Nieuw.Overal is het mistig en ben eindeloos aan het hoesten. Mijn ogen zijn rood, tranen biggelen over mijn wangen. De geur van vuur-werk laat mij niet tot rust komen. Ik hoor het geluid van explo-sieven met een hoge frequentie, eindeloos achter elkaar, zonder te stoppen. De mensen kunnen op straat niet normaal met elkaar praten. Zij willen elkaar kunnen horen, maar de frequentie van de explosieven zijn sterker dan hun stem.Je kunt de hemel en de sterren niet zien. Er hangt een dikke wolk tussen. Laag, heel zwaar en zwart, ook af en toe grijs. De lichten op straat zijn niet goed zichtbaar. De katten durven niet achter het raam te komen kijken, ook de honden niet. Zij begrijpen niet wat er gebeurt. Ze kennen het woord Oud en Nieuw ook niet. De oudere mensen hebben last van de stank en zijn bang. Baby’s begrijpen dit niet, zij gaan hard huilen van angst. De ouders moe-ten de kinderen tot rust brengen, zij houden de kinderen in hun armen.Ik hoest eindeloos, mijn ogen hebben geen traanvocht meer. Mijn tranen worden zwart op mijn gezicht door de vieze stof. Overal op straat liggen de resten van het vuurwerk. Rood papier, lege kartonnen dozen en lege hulzen. Er is geen wind, het is bewolkt, de giftige stoffen blijven hangen.Ik zie op het tv scherm in een snackbar een presentator zeggen; ‘Gelukkig Nieuwjaar’. Hij laat de beelden zien van de hoofdsteden van de wereld, hoe daar het siervuurwerk wordt afgestoken.Laat in de nacht ben ik helemaal alleen op straat en heb geen goed gevoel. Ik vraag me af wat Oud en Nieuw betekent. Wat is de betekenis van dit feest? Een kennis legde uit dat daarmee de boze geesten werden verdreven. Ik heb haar uitleg misschien niet heel goed begrepen, want meteen dacht ik aan bijgeloof en aan dualisme in zwart/wit in relatie tot monisme. Wie zijn de boze geesten en waar zijn ze? In de 16 jaar dat ik Nederland woon heb ik ze nog nooit gezien.Wat is de identiteit van boze geesten? Hebben zij staarten zoals katten, klauwen zoals honden of horens zoals stieren? Hebben zij allemaal een wapenstok in hun handen of klepperen ze met deksels?De mensen hebben geen boze geest in hun lichaam. Waarom zijn ze dan zo agressief op straat? Ik kan hier niets positiefs in ont-dekken. Als ik terugkijk naar deze ervaring ga ik voor het milieu kiezen en zeg; ‘Vuurwerk met Oud en Nieuw moet verboden wor-den of alleen siervuurwerk’. Er wordt veel geld verspild en er is veel CO² uitstoot. Onze gezondheid heeft hier veel onder te lijden.Over dit feest kan veel gefilosofeerd worden, onze planeet zou iets heel anders zeggen; ‘Ik heb elk jaar met deze dagen een nacht-merrie in mijn hoofd.’

Massoud Memar

Foto: Christiane Baethcke

Foto: Christiane Baethcke

4

BoekbesprekingDe prins op het witte paardDe Prins heeft een mooi wit paard, het is zijn lieve-lingspaard. Ook heeft hij nog 8 renpaarden, een fi ets met 64 versnellingen, 12 motoren, 7 racewagens en 5 sportauto’s. Hij leidt een gelukkig leven met zijn lieve ou-ders. Broers en zusjes heeft hij niet. Op een dag zegt zijn vader: ‘Jongen, ik ben oud, jij moet de kroon overnemen. Maar voor het zover is, moet je eerst trouwen. Een echte Prins op een echt wit paard.

Een prenten- en voorleesboek door Dolf Verroen.ISBN 10-9059651324€ 16,95

ColofonGaSet is een uitgave voor en door bewoners van de buurten in Geuzenveld en Slotermeer (Stadsdeel Nieuw-West).

De redactie: Christiane Baethcke, Rose van Dongen, Thea Schaafsma en Massoud Memar met ondersteuning van Mehmet Arslan en Diana Muller (Stichting Eigenwijks).

Columniste: Rose van Dongen

Met bijdragen van: Peter Spruijt en Ciska Ligteringen

Voor informatie en kopij:Stichting EigenwijksJan Tooropstraat 6, 1062 BM AmsterdamTelefoon 020 – 346 0670E-mail mehmet@eigenwijks.nl

Drukker: PrimaveraQuintVerspreiding: AmstelpostOplage: 18.000 exemplaren

Alle rechten voorbehouden. Aan de op deze pagina’s gepresenteerde informatie kunnen geen rechten worden ontleend. Niets van deze pagina’s mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfi lm of op welke wijze dan ook, zonder voorafgaande toestemming van de rechthebbende(n) op het auteursrecht, c.q. de uitgever van deze uitgave, door de rechthebbende(n) gemachtigd namens hem/hen op te treden.

Kracht van Zilver Zoals eerder geschreven moet Nieuw-West een goede plek worden/zijn voor ouderen om te wonen, vinden de bestuurders van ons stads-deel. Ouderen? 50+ en ouder wordt bedoeld.Vrijdag 16 december was de dag van de ac-tieve ouderen in Nieuw-West. Het begon om 10.00 uur in De Raak in Geuzenveld met een ontbijt. Daar heette een bestuurder van Am-sta de aanwezigen hartelijk welkom. Ook Jes-se Bos, wethouder Welzijn, was aanwezig om het belang aan te geven van het actief zijn en blijven in de eigen omgeving. Er werd door haar de kalender 2012 gepresenteerd. Een mooie kalender met iedere maand een foto met korte levensbeschrijving van een actieve oudere bewoner uit Nieuw West, van alle na-tionaliteiten. Na de lekkere broodjes werd aan iedere tafel druk gepraat over de wensen en problemen van ouderen in de wijk. Deze zijn genoteerd

en in 2012 gaan we daarmee aan de slag. Rond het middaguur kon er in de raadzaal op Plein ’40 – ’45 geluncht worden. Ook daar gingen bewoners in gesprek met elkaar. Heel anders dan in Geuzenveld, geen discussie aan tafel, maar met alle aanwezigen. Die waren niet zo optimistisch. Kracht van Zilver, praten over wensen en klachten….hoe vaak hebben we dat al gehoord en gezien!In Osdorp waren de ouderen welkom voor de thee in de buurtentree van Stadgenoot. Daar werden de aanwezigen aangesproken op hun talenten: waar ben je goed in en waar kan en wil je dat inzetten.’s Avonds was Slotervaart aan de beurt. In de Van Eesterenzaal bij Eigenwijks stond een heerlijk buffet klaar. Een aantal ouderen op de kalender was ook aanwezig om een exem-plaar in ontvangst te nemen. Als afsluiting trad een energieke dansgroep op.

Het manifestDe wensen en kritiekpunten, die geuit zijn, worden op het manifest aangevuld. Want on-geveer 50 actieve ouderen uit Nieuw-West hebben deze dag mede georganiseerd en het manifest gemaakt. Wat verwachten we van het stadsdeel, de woningbouwverenigingen, de politie, Eigenwijks, e.a. om goed te kun-nen leven in Nieuw-West. Dat staat in het ma-nifest. Daar gaan we mee aan de slag. U zult zeker nog iets van ons horen en lezen.

Peter Spruijt

PUZZEL

☞Waar ligt het labyrint?

Het juiste antwoord sturen naar mehmet@eigenwijks.nl of naar

Eigenwijks, Jan Tooropstraat 6, 1062 BM Amsterdam

Oplossing van de vorige puzzel: ‘Verfdoos’

Zo noemt Annie Hagens, de winkelcoördinator van de eerste Terre des Hommes-winkel in Amsterdam, het werken in de winkel op het Lambertus Zijlplein in Geuzenveld. Sinds 1 november verko-pen vrijwilligers er allerhande tweedehands spullen en kleding van goede kwaliteit, waarvan de opbrengst geheel ten goede komt aan de hulpprojecten voor kinderen wereldwijd. Dit jaar is dat het Mathagondapalli Education Centre (MEC) in India. Op dit instituut van Terre des Hommes krijgen kansarme kinderen goed onderwijs. De kinderen gaan niet alleen naar school, ze wonen ook op het MEC, zodat ze verzekerd zijn van een veilige omgeving, goede voeding en zorg. Ook is er veel aandacht voor sport en creativi-teit. Voor volgend jaar kiezen de vrijwilligers een nieuw project uit waar het geld dat met de winkel verdiend wordt, naartoe gaat.Dat een bezoek aan de Terre des hommes-winkel de moeite waard is, hebben al veel mensen ontdekt. Vanaf de eerste dag is de win-kel een groot succes, de klanten lopen af en aan. Ook brengen veel mensen uit de buurt spullen om te verkopen. Op die manier

komt er veel geld ten goede aan de kinderen van een Terre des Hommes-project.Er is in de eerste twee maanden al zoveel verkocht, dat de vrijwil-ligers die in de winkel werken, al uw overtollige kleding, speel-goed, boeken en huishoudelijke artikelen kunnen gebruiken om de voorraad in de winkel aan te vullen. Vandaar de volgende oproep:

‘Uw spullen, hun toekomst!’

Heeft u spullen over, zoals kleding, bric à brac, curiosa, boeken, speelgoed etc., dan willen de vrijwilligers die graag van u in ont-vangst nemen. Op maandag, dinsdag, woensdag en vrijdag kunt u tussen 10.00 u en 17.00 u spullen afl everen bij de winkel op het Lambertus Zijlplein 27. Op zaterdag kunt u tussen 10.00 u en 16.00 u spullen inleveren. Let op! De winkel is altijd op donder-dag gesloten.

Vrijwilligers gezochtDe winkel wordt geheel door vrijwilligers gerund. Naast de twintig enthousiaste vrijwilligers die samen met winkelcoördinator Annie Hagens in de winkel op het Lambertus Zijlplein werken, is er in de Terre des Hommes-winkel nog plaats voor vrijwillige verkoopme-dewerkers. Belangstellenden voor vrijwilligerswerk kunnen con-tact opnemen met het secretariaat van Terre des Hommes Amster-dam, email winkel.amsterdam@tdh.nl, telefoon: 06- 27 027 459

Voor meer informatie of een interview kunt u contact opnemen met: Ciska LigteringenStichting Terre des Hommes Amsterdam06 – 27 027 459winkel.amsterdam@tdh.nl

‘Het is één groot feest !’

De redactie wenst alle lezers van de GaSet een

Gelukkig Nieuwjaar!

Terug in de tijd

De jaren ’50-’60 in Nieuw-WestEen ronkende dubbeldeksbus voor Eigenwijks in Sloter-vaart, wachtend op een vijftigtal gasten, die vandaag twee tentoonstellingen gaan bezoeken. Tentoonstellingen die gaan over Nieuw-West. Het Wijksteunpunt Wonen heeft dit mogelijk gemaakt.

Van Eesteren museumIn de bus vertelt Erik Swierstra in het kort de geschiedenis van de wijk en over het Van Eesterenmuseum in Slotermeer.Slotermeer is de eerste wijk in Nieuw-West die na de oorlog is gebouwd. Op 7 oktober 1952 opende Koningin Juliana samen met Burgemeester Arnlod Jan d’Ailly de eerste woning.Aangekomen in het Van Eesteren binnenmuseum in de Burgemees-ter de Vlugtlaan, zien we aan de ene kant de permanente tentoon-stelling, aan de andere kant de wisselende tentoonstelling.Er is op dit moment aandacht besteed aan de Speelse Stad van architect Aldo van Eyck, 1918-1999. Bij het ontstaan van Nieuw-West in de jaren ’50-’60 heeft hij ongeveer 400 speelplaatsen ont-worpen. Hij werkte vanaf 1920 veel samen met de stedenbouw-kundige Jakoba Mulder. Zij was de eerste vrouw in dit beroep.Aldo van Eyck raakte bekend met de ideeënwereld van de avant-garde, zoals de nieuwe kunstvormen het kubisme, de geometri-sche kunst, Dada en het surrealisme. De ronde geometrische vor-men moesten de verbeelding van het kind trekken.

Bij het verlaten van het museum werd ons een lunch aangeboden, die we bij hoge uitzondering in de bus mochten nuttigen. De bus brengt ons naar het Stadsarchief in het gebouw De Bazel. We gaan hier de architectonische en stedenbouwkundige kwaliteiten van Nieuw-West zien, over het dagelijkse leven tussen 1951 en 1970, dit aan de hand van foto’s, fi lm en documenten.

Stadsarchief De BazelDe bouwer van dit prominente gebouw is Karel de Bazel 1869-1923. Het Stadsarchief werd gebouwd als hoofdkantoor voor de Nederlandse Handelsmaatschappij. Het is zijn grootste en bekend-ste bouwwerk. Helaas heeft hij niet de voltooiing van zijn werk gezien. Drie jaar daarvoor overleed Karel de Bazel plotseling.Op dit moment is een tentoonstelling te zien over Nieuw-West in de jaren ’50-’60 over het wonen en werken in deze nieuwe wijk.Voor veel Amsterdammers was het vlak na de oorlog moeilijk om aan een woning te komen. Kwam je in Nieuw-West terecht, dan was de vreugde groot. Alles was nieuw, de huizen, de woonom-geving, de scholen, de kerken, de pleinen en niet te vergeten de nieuwe recreatieplek de Sloterplas. De tentoonstelling heeft ons mee teruggenomen in de tijd.

Het was een dag waarop we veel gezien en geleerd hebben over onze wijk, waar we met ons allen wonen, werken en bedrijvig zijn.

Rose van Dongen

Foto: Peter Spruijt

Foto: Thea Schaafsma