10gcbruijn 4

27
10gc. Bruijn Deel 4

description

10gc. bruijn deel 4

Transcript of 10gcbruijn 4

Page 1: 10gcbruijn 4

10gc. BruijnDeel 4

Page 2: 10gcbruijn 4

Eline verveelt zich best wel in het ziekenhuis. Er zijn wat andere vrouwen waarmee ze wel overweg kan en Peter komt elke dag langs, soms met een tijdschrift, maar het is toch anders. Vandaag is de dag waar ze dan naar uitkeek. Peter komt binnen. “Ga je mee?” vraagt hij en hij gooit haar haar jas toe.

Page 3: 10gcbruijn 4

Blij kijkt Eline op. “Ja, zeker wel.” antwoord ze. Ze legt het tijdschrift neer en trekt haar jas aan. Nee, ze mag nog niet naar huis maar ze mag een nachtje thuis slapen. Bovendien is de tweeling vandaag jarig, en dat mag ze echt niet missen.

Page 4: 10gcbruijn 4

Even later staat ze met Peter voor de taart. Dit is de laatste keer dat ze de tweeling moet helpen met opgroeien gaat het door haar heen. Daarna besluit ze er maar aan te denken dat ze toch nog een kind verwacht en stapt ze op de taart af.

Page 5: 10gcbruijn 4

Monique is de eerste om op te groeien. “Yes! Eindelijk!” Nieuwsgierig kijkt ze naar haar grotere handen.

Page 6: 10gcbruijn 4

Daarna is Mirthe aan de beurt. “Cool.” zegt ze simpeltjes, maar ze kijkt toch afkeurend naar haar pyama.

Page 7: 10gcbruijn 4

Na een paar kleine veranderingen van haar en kleren, beginnen beide met hun cadeaus in hun slaapkamer. Mirthe is blij dat ze eindelijk groot genoeg is om muziek te maken. Als peutertje speelde ze liever op haar konijn, maar dit is toch leuker. Moeilijk kijkt ze naar de snaren. 'Op tv lijkt het altijd zo makkelijk....' moppert ze.

Page 8: 10gcbruijn 4

Monique vind het vioolspel van haar zusje tot nog toe kattengejank, maar dat veranderd vast nog wel, denkt ze optimistisch. Zij zet haar peuter hobby wel door, maar een stapje hoger. Vrolijk beweegt ze haar kwast op de maat van de muziek en denkt aan niets anders meer.

Page 9: 10gcbruijn 4

Het is acht uur. Voor de tweeling echt tijd om te gaan slapen. Geen van beide heeft daar echter zin in. Monique klopt op de muur. “Ben jij nog wakker?” fluistert ze tegen de muur. “Nee, jij wel?” word er zacht gegiecheld vanuit de andere kant .Ze maken er een soort klop-spel van tot ze echt moe zijn. Het is toch nog weekend.

Page 10: 10gcbruijn 4

JuliaIk trippel naar Monique toe. “Kom!” miauw ik in paniek. Mijn maag steekt. Misschien moet ik naar de bak? “Kom mee!” miauw ik achterom. “Wat is er meissie?” vraagt Monique, maar daarna volgt ze toch.

Page 11: 10gcbruijn 4

Al snel blijkt toch wat er aan de hand is. Al had ik al wel een vermoeden. Al die tijd was ik stiekem in verwachting.... Het is nu zo ver. Monique kijkt nieuwsgierig toe. Dit is iets dat je maar een keer in je leven meemaakt weet ze.

Page 12: 10gcbruijn 4

Het is een meisje. Monique doopt haar om tot Bounty. Speels rent Bounty achter haar staartje aan. Monique rent de kamer uit. “Mam! Pap! Mirthe! Kom eens kijken!” roept ze.

Page 13: 10gcbruijn 4

BountyNa het huis bekeken te hebben, klim ik het trapje naar het hok op. Het kost wat moeite maar even later zit ik toch boven. Mijn moeder komt aanlopen. “Bounty?” miauwt ze. “Kom eens mee naar binnen? Je vader en ik moeten even met je praten.” “Waarom?” miauw ik. Julia draait zich om en loopt naar binnen. Snel spring ik achter haar aan.

Page 14: 10gcbruijn 4

Binnen zitten mijn ouders in de slaapkamer bij het bed. “Kijk Bounty...” begint Romeo, “Je moeder en ik zijn aan een soort challenge begonnen.” Ik kijk hem vragend aan. Een wat? Romeo ziet mijn blik en gaat verder “Het is de bedoeling dat er tien generaties katten van jouw leeftijd rond lopen over een paar jaar. Bounty we....”

Page 15: 10gcbruijn 4

Julia komt overeind. “Bounty, we zouden graag hebben dat jij ook minimaal 1 kitten krijgt, en die aanspoort om daar mee door te gaan. Je hoeft het niet te doen, maar het zou toch zonde zijn als al ons werk voor niets was.” Maakt ze af.

Page 16: 10gcbruijn 4

Ik haal mijn schouders op. “Mij best hoor.” antwoord ik op het verhaal.

Page 17: 10gcbruijn 4

Ze horen een hard gegil en rennen de kamer uit. In de badkamer (net zoals Julia ^^) staat Eline te bevallen. Monique en Mirthe weten niet wat ze meemaken. “Ik weet niet of ik dat later wel wil hoor...” zegt Mirthe tactvol. Peter, die dit al eens heeft meegemaakt weet dat hij alleen maar kan duimen. Maar hij bijt ondertussen wel bloed uit zijn lip.

Page 18: 10gcbruijn 4

Maar de pijn duurt niet zo lang. Al snel houdt Eline een jongetje in haar armen. Trots houd ze hem omhoog. (“net als in de lionking!” giechelt Monique.) Hij heeft de haren van zijn vader en de ogen van zijn moeder. Een betere combinatie dan de tweeling die alleen maar op hun moeder lijkt dus XD.

Page 19: 10gcbruijn 4

Mirthe kan een lach niet onderdrukken. “Hij heeft een paars pakkie aan!” giechelt ze. Ook Monique barst na die opmerking in lachen uit. “Paars!!!” grinniken ze melig. Eline lijkt haar schouders op te halen en geeft het jongetje een knuffel.

Page 20: 10gcbruijn 4

Peter is alleen maar blij. “Nu nog een kamer en een naam.” merkt hij wijs op. “Op naar de ikea!” roept Mirthe uit, terwijl ze haar vinger opsteekt als superman. Pardon, superwoman.... Even later hoort Eline de taxi wegrijden, en de bouwvakkers aankomen.

Page 21: 10gcbruijn 4

De kamer word langzaam rond Eline opgebouwd. (Ze moet wel even aan de kant voor het kleed).

Page 22: 10gcbruijn 4

Daarna legt ze het jongetje in bed. Ja, nu nog een naam... denkt ze. Door de drukte met het ziekenhuis heeft eigenlijk niemand daar over na gedacht. Ze aait hem over zijn bolletje, trekt de gordijnen dicht, en loopt naar de keuken.

Page 23: 10gcbruijn 4

De tafel is al gedekt, en Peter heeft een paar boterhammen gesmeerd. Ze trekt de stoel naar achter en gaat zitten. “Ideeën? ” Peter kijkt de tafel vragend rond.

Page 24: 10gcbruijn 4

De meisjes komen op met de gekste suggesties. 'Pastronoom, pastalientje, joost-mag-het-weten-tje, bord, beker, bestek, tafelkleed, poezzie, poezziealbum, jip, janneke, teletubbie, pingguin, snoepie' en ga zo nog maar even door.

Page 25: 10gcbruijn 4

Hun ouders hebben wat normalere namen in gedachten. 'Daan, Daan-Thomas, Jimmy, Jason,' ect, ect....

Page 26: 10gcbruijn 4

Plotseling weet Eline het. Ze slaat met haar vuist op tafel. “Justin!” roept ze. Met die naam kan iedereen het wel vinden, en zo draait kleine Justin zich om in zijn bedje.

Page 27: 10gcbruijn 4

Tot de volgende keer! De stambomen weer even op een rijtje :)