Een paar dagen na Elines verjaardag is Alex aan de beurt om op te groeien. Hij zal de peuterfase betreden. Yasmine vindt het aan de ene kant jammer dat haar zoontje nu al opgroeit. De tijd is naar haar mening veel te snel gegaan. Aan de andere kant is ze ook nieuwsgierig naar wat de komende tijd allemaal zal brengen. Aan een peutertje zal ze haar handen vol hebben.

Yasmine is die ochtend al vroeg op, het is zelfs nog donker als ze klaar is met douchen en aankleden. Straks komt Ramses, om de verjaardag van zijn zoontje bij te wonen. Yasmine voelt zich nog steeds onprettig als hij in de buurt is. Ze weet dat ze ergens nog van hem houdt, maar ze heeft hem nog lang niet vergeven, dus ze voelt ook woede in haar binnenste.

Om zich niet te druk te maken over hoe de verjaardag zal verlopen, gaat Yasmine maar wat schoonmaken in het appartement, wat ze al een poosje aan het uitstellen was.

Langzaamaan begint het licht te worden, en na een tijdje veegt Yasmine opgelucht het zweet van haar voorhoofd als ze klaar is met schoonmaken. Ze kijkt op de klok en ziet dat het al tien uur is. Het zal niet lang meer duren voordat Ramses er is, en ze haalt de taart die ze gister heeft gekocht alvast uit de koelkast.

Ze begint steeds zenuwachtiger te worden. Ze heeft iets belangrijks met Ramses te bespreken. Yasmine heeft namelijk een besluit gemaakt, ook al weet ze nog steeds niet zeker of ze er wel helemaal achter staat…

Op dat moment loopt Ramses de trappen op richting het appartement van Yasmine en Alex. Hij heeft zin in de verjaardag van zijn zoontje, het zal vast gezellig worden. Ramses heeft steeds meer het idee dat het wel goed zal komen tussen Yasmine en hem, ook al doet ze af en toe nog erg afstandelijk. Hij vindt dat ze gewoon bij elkaar horen en dat niks of niemand hen uit elkaar kan drijven. Ze zijn immers al sinds hun tienertijd samen!

Ze begroeten elkaar zo luchtig mogelijk.

“Hee, fijn dat je er bent. Alex kan zijn vader niet missen op zo’n belangrijke dag,” zegt Yasmine.

Ramses glimlacht “Nou, ik zou het ook voor geen goud willen missen. Fijn je weer te zien, Yasmine.”

Yasmine knikt even kort, niet wetend wat ze daarop moet zeggen, en gaat Ramses voor het appartement in.

Yasmine haalt meteen Alex uit zijn bedje, en brengt hem naar de taart, waar Ramses al klaar staat met een ratel, om Alex aan te moedigen.

Yasmine zet een vrolijk en onbezorgd gezicht op - ze wil niet dat Alex lijdt onder haar zorgen - en wiegt hem zachtjes heen en weer.

Ze werpt nog een laatste blik op het kleine baby’tje in haar armen, en blaast dan de kaarsjes op de taart uit. Het moment is daar voor Alex om op te groeien.

Ramses kijkt toe met een grote glimlach. Zo lijken ze net een echt gezinnetje. Misschien worden ze dat ook nog wel weer, ooit…

Yasmine gooit Alex de lucht in, en hij komt weer neer als een schattige peuter. Z’n moeder zet hem op de grond neer, en meteen gaat hij de boel verkennen, nu hij zichzelf kan verplaatsen.

Alex is een mooie mengeling geworden van zijn vader en moeder, en trots kijken de beide ouders toe hoe hun zoon de kamer doorkruipt.

Alex gaat op de grond met zijn nieuwe speelgoed spelen, en Yasmine en Ramses gaan op de bank zitten na een stuk taart gegeten te hebben. Ze kijken even in stilte toe, allebei trots op Alex.

Dan begint Yasmine te praten. “Ramses, ik moet met je praten.”

Ramses kijkt haar nieuwsgierig aan. “Nou, vertel. Wat is er aan de hand?”

Yasmine zucht even. Nu zal ze het echt moeten gaan vertellen. “Ik heb een besluit genomen over hoe het verder moet. Voor nu, tenminste. Ik wil dat Alex in een goede omgeving opgroeit, met zijn beide ouders in de buurt. Dat besefte ik tijdens het verjaardagsfeestje van Eline. Zij heeft haar ouders in de buurt, op elk moment van de dag kan ze bij hen terecht. Dat wil ik ook voor Alex. Daarom ben ik met de volgende oplossing gekomen…” Yasmine haalt even diep adem.

Ramses barst nu bijna uit elkaar van nieuwsgierigheid. Zal het dan eindelijk weer goed komen?

“Ik denk dat het een goed idee is dat wij weer bij jou komen wonen. Dat is veel ruimer, en een fijnere omgeving voor Alex, waar hij ons allebei in de buurt heeft.” Yasmine ziet het opgetogen gezicht van Ramses. “Maar haal je geen illusies in je hoofd, Ramses. We zijn niet weer bij elkaar. Ik slaap in de extra kamer, niet weer bij jou in bed. En ik zal er ook aan moeten wennen om weer bij jou te wonen. Dit betekent namelijk niet dat ik je al vergeven heb en dat wat je hebt gedaan niet meer vreselijk is. Dit is voor Alex’ bestwil, niet voor het jouwe of het mijne.”

Ramses kijkt iets minder opgetogen, maar hij is nog steeds blij. Het is niet wat hij gehoopt had, maar het is een stapje in de goede richting. “Oké,” zegt hij. “Dat lijkt me een goed plan. Het is inderdaad beter voor Alex als hij ons allebei in de buurt heeft. Hij moet in een warme omgeving opgroeien.”

Yasmine knikt.

“Ik wil alleen niet dat je in de extra kamer slaapt. Neem jij ons oude bed maar, dan slaap ik daar wel.”

Yasmine schudt nu verwoed haar hoofd.

“Nee. Geen sprake van. Ik slaap in die andere kamer. Ik wil niet in onze oude kamer slapen, Ramses. Dat wil ik gewoon niet. Dus probeer me nu niet over te halen, want dat lukt je toch niet. Je kan wel de gentleman uit willen hangen, maar dit sla ik af,” zegt Yasmine resoluut.

“Okee, okee, het is al goed. Dan doen we het zo, als je dat graag wilt.”

Yasmine knikt tevreden. “Okee. Wanneer kunnen we komen…?”

Als Ramses die middag vertrekt is alles geregeld. Nadat Yasmine de deur achter hem dicht doet, slaakt ze een diepe zucht. Nu staat alles vast, en kan ze niet meer terug. Ze tilt Alex op en houdt hem stevig vast. Ze heeft het nu gewoon even nodig om een warm lichaampje tegen zich aan te voelen.

“Mama houdt van jou, liefje,” fluistert ze in zijn oor.

Alex kijkt omhoog naar zijn moeder.

Dan slaat hij zijn armpjes om Yasmines nek en houdt haar stevig vast. Daaruit maakt Yasmine op dat het wederzijds is. Met een glimlach drukt ze hem stevig tegen zich aan.

Als Alex weer loslaat kijkt Yasmine hem aan. “Zo, en nu is het tijd voor een middagdutje, grote jongen!”

Alex protesteert. “Nee, mama! Ikke spelen!”

“Straks mag je weer spelen, Alex, maar nu moet je eerst even slapen, je bent hartstikke moe, dat zie ik aan je ogen.”

Als antwoord knijpt Alex zijn ogen stijf dicht, en Yasmine schiet in de lach.

Een weekje later staat Yasmine met Alex voor het appartementencomplex waar ze samen met Ramses na de universiteit een leven was begonnen en waar ze zo haastig en ongelukkig uit vertrokken is. Nu staat ze er weer, en het is weer haar thuis. Ze heeft het er best moeilijk mee, ze weet niet of ze het wel aan kan om weer met Ramses in een huis te leven.

“Kom, grote jongen, laten we naar binnen gaan,” zegt ze tegen Alex.

Ramses moest werken, en is er dus niet om hen te verwelkomen. Yasmine vindt dat absoluut niet erg, ze heeft liever dat ze even rustig kan wennen en de omgeving weer in zich op kan nemen voor Ramses thuis is. Ze heeft gewoon wat tijd in haar eentje nodig.

Met Alex op haar arm loopt Yasmine naar binnen en ze kijkt om zich heen. Er is helemaal niets veranderd sinds ze is vertrokken. Dat had ze eigenlijk ook niet anders verwacht, maar het valt haar toch even op.

Ramses zei dat hij voor alles gezorgd heeft, en dus ook voor een leuke kamer voor Alex.

“Laten we eens boven gaan kijken, knul.”

“Nou, ik moet hem nageven dat hij het leuk heeft gedaan,” mompelt Yasmine als ze de kamer van Alex binnenkomt. Alles is blauw, wel een echte jongenskleur, vindt Yasmine, dat had ook wel anders gekund, maar toch is het leuk.

“En? Wat vind jij er van?” vraagt Yasmine aan Alex.

Die kijkt met grote ogen om zich heen. Zo te zien vindt hij het hartstikke mooi. Hij kijkt om hoog en werpt zijn moeder een oogverblindende glimlach toe.

Yasmine glimlacht. Het valt dus goed in de smaak, stelt ze vast.

Na hem een plasje te laten doen en hem zijn pyjamaatje aan te hebben getrokken zet Yasmine Alex in zijn spiksplinternieuwe bedje voor een middagdutje.

“Welterusten, grote man, ga maar lekker slapen in je nieuwe kamertje.”

Zachtjes loopt Yasmine naar beneden en nestelt zich daar op de bank, voor de tv. Een halfuurtje later komt Ramses binnenlopen in zijn werkkleding.

“Aah, je bent er,” zegt hij blij.

“Had je anders verwacht dan?” vraagt Yasmine terwijl ze naar hem op kijkt.

Ramses gaat naast Yasmine zitten. “Nee, natuurlijk niet,” zegt hij snel. “Waar is Alex?”

“Boven, voor zijn middagdutje.”

“Okee.”

Even is het stil, beiden weten niet wat ze moeten zeggen.

“En…” zegt Ramses dan. “Bevalt het je hier alweer?”

Yasmine knikt. “Ja hoor. Ik heb alleen mijn eigen kamer nog niet gezien. Maar dat komt vanavond wel.”

“Okee.”

Weer is het stil. Dan staat Ramses op.

“Nou, ik ga maar even douchen,” zegt hij. “Het was hard werken vandaag.”

“Ja. Is goed. Dan eh, zal ik maar even het eten klaar gaan maken. Maak jij Alex zo ook wakker voor het eten?”

“Doe ik.”

Ramses loopt naar boven, terwijl hij diep nadenkt. Dat ging niet zo soepel, dat gesprek beneden. Zou het nu voortaan altijd zo zijn tussen hen? Hij hoopt het niet. Hij kan zichzelf wel voor zijn kop slaan en het uitschreeuwen van frustratie dat hij ooit zo dom is geweest om het niet eens te zijn met een kindje. Alex is op dit moment zijn alles, hij begrijpt niet dat hij dat ooit niet gewild heeft, en nu is hij er Yasmine ook nog door kwijt…

Yasmine blijft nog even op de bank zitten met de geforceerde glimlach van daarnet nog op haar gezicht, in gedachten verzonken. Dan schudt ze haar hoofd, en staat op om het eten klaar te maken. Dit is nou eenmaal hoe het nu is. Ook al voelt ze zich er niet prettig onder, ze moet er mee door zetten. Voor Alex.

“Voor Alex.”

Na een verfrissende douche haalt Ramses Alex uit zijn bedje.

“Hee, manneke van me. Wat ben ik blij dat je nu hier woont. Nu kan ik altijd bij je zijn. En zo hoort het. Want ik ben je vader. En daar ben ik trots op. Echt.”

Met Alex op zijn arm loopt Ramses naar beneden.

Ondertussen dient Yasmine de spaghetti op. Als ze Alex op Ramses’ arm de keuken in ziet komen voelt ze iets warms van binnen. De trotse glimlach die Ramses op zijn gezicht heeft is niet nep, dat weet ze.

Maar dan komen ineens de woorden die hij schreeuwde, zo lang geleden alweer, weer in haar op…

“Kijk eens, kerel.”

Kunnen de gevoelens die Yasmine nog heeft opwegen tegen die vreselijke woorden? Ze weet het niet. Ze weet het echt niet.

“Wat is er? Je kijkt zo moeilijk.”

“Niks. Er is niks…”

Bijna in stilte eten Ramses en Yasmine hun maaltijd, allebei ver weg van de keuken, in hun eigen gedachten.

Alex kijkt stilletjes toe. Ookal is hij nog zo jong, zelfs hij heeft door dat er iets aan de hand is, en dat het niet goed zit tussen zijn ouders…

Die avond gaat Yasmine vroeg naar bed. Ze loopt haar nieuwe kamertje binnen en kijkt rond. Er staat een bed, een bureau en een kledingkast. Hier zal ze dus bivakkeren. Is het voor de rest van haar leven, of zal ze ooit nog terugkeren naar de kamer aan de andere kant van de overloop, om daar, samen met Ramses een bed te delen…?

Wat Ramses betreft wel. Hij kan niet wachten tot het zover is, maar hij begint nu toch steeds meer te twijfelen of het ooit nog wel zal gebeuren…

En Yasmine? Yasmine is alleen maar in de war. Ze wil zeker weten dat ze de goede beslissing maakt, dat ze zich niet zomaar overgeeft, en Ramses laat denken dat ze hem zomaar vergeeft.

Ze weet echt niet meer welke beslissing ze nou moet maken…