10 G. Anthony

Waar liefde alles overwint.

Mijn voetstappen klonken hol op het trottoir. Een aangenaam briesje ging doormijn haar en de zon scheen en maakte de wereld warm op een aangename manier.Daar was het. Het stipje in de verte werd veel te snel groter en ik zuchtte verbijsterdtoen ik zag dat dit mijn onderkomen was. Een saai, vierkant huisje. Enkel een deur,niet eens behang. Ja, tuurlijk. Ze hadden me verteld dat het armoedig was. Maar niet dat het zó armoedig was.

Vol moed die ik eigenlijk niet had, liep ik naar de deur toe en bereidde me voor ophet ergste… Alhoewel, hier had ik zelf voor gekozen. Zo erg zou het toch nietkunnen zijn? “Hallo, ik ben thuis!” riep ik sarcastisch en deed de deur open.

“Dit kan je niet menen…” Geschrokken keek ik rond en inventariseerde snel hoe alles er voor stond.“Een wc naast het bed, douche achter het bed, koelkastje en een nutteloosfornuis.” Ongelovig schudde ik mijn hoofd.“Nou ja, gelukkig heb ik hier wel een telefoon en een brandmelder.” Wat zielig, ikpraatte tegen mezelf…

Ik sloot mijn ogen in de hoop dat dit allemaal een slechte droom was. Dit kon niet waar zijn. Ik moest in dit zielige huisje mijn familie onderhouden. Ik moest gaan werken, moest sociaal gaan doen tegen mensen die…Ik wist het niet, voelde een golf van paniek me overmeesteren. Ik was nooit de sociaalste geweest. Nu moest ik een partner vinden en me daar mee voortplantenen de start zijn van 10 generatie’s…

Goed, wat moet, dat moet! Ik opende mijn ogen en voelde mijn blaas. Als dit dan geen vervelende droom was,dan moest ik hier maar gewoon het beste van maken. Ik had hier alles wat ik nodighad. Enkel een lampje ontbrak, maar dat kon verholpen worden als ik een baanging zoeken. “Yes, dit kan ik!” zei ik en ik geloofde het zelf wel een beetje…

Oké, eerlijk toegegeven, het was best wel apart om een wc naast je bed te hebben.Ik ritste mijn broek open en ging plassen. Wat als de wc verstopt is? dacht ik en ik moest lachen. Het voelde goed om evente lachen. De reis was behoorlijk stressvol geweest en nu was ik verlost. Weg vanalles waar ik voor wou vluchten. Ik was vrij!

Ik besloot dat ik nogal bleek was en wel eens in de zon moest gaan zitten. Ook washet veel te benauwd in het huisje. Ik zonk neer op het gras en zag een geel stipjeaan komen. Naarmate het stipje dichterbij kwam en meer vorm aannam, zag ik ereen krantenjongen in. “Hallo!” groette ik hem, nieuwsgierig naar de krant kijkend.

Ik had nog geen zin om contact met hem te leggen. Ik had meer zin om een baante zoeken maar ik ging niet direct op de krant af. Die jongen mocht niet zien datik op hem gewacht had.“Dag,” zei hij en hij liep weg. Ik keek hem na.“Gadver, kranten lopen… Dan moet je ook best wanhopig zijn,” lachte ik.

Toen hij uit het zicht verdwenen was, stond ik op.“Ha! Wedden dat ik een veel betere baan kan krijgen dan hem?” zei ik. Ik had eigenlijk geen zin om op te staan, maar wie weet stond er wel een leukekruiswoordpuzzel in de krant. Dat zou wel fijn zijn. Dan had ik iets te doen. Ietsanders dan de hele tijd voor me uit staren. Ofzo…

Opgetogen pakte ik de krant op. Ik had me echt nog nooit zo verheugd op eenkrant. Op de voorpagina stond gelijk al een grootse titel.‘Man doodgeschoten na ruzie ex.’ Daaronder stond mijn oude woonplaats.Natuurlijk, dacht ik, het zal toch eens niet zo zijn…

Wat dat betreft dacht ik niet dat ik thuis zou missen. Thuis was overbevolkt,ontzettend agressief, rijk en arrogant. Droeg je niet de nieuwste designkleding, danlag je eruit. Of droeg je te snel de allernieuwste designkleding, dan werd jedoodgeschoten omdat je ‘contacten’ had. Ik kreunde en schudde mijn hoofd.Kap, Greg. Je woont nu hier, dit is nu jouw thuis, dacht ik naar mezelf.

De voorpagina sloeg ik over en ik bladerde gelijk door naar de advertentie’s. Ikhad geen zin in schoonmaakwerk en ook in de journalistiek gaan zag ik niet zitten.Het enige wat me wel interessant leek was de baan in de ordehaving. Daarvoor moest ik aan mijn lichaam gaan werken en vrouwen vinden een strak lichaampjealtijd wel aantrekkelijk.

Ik scheurde het telefoonnummer eruit en bladerde door naar de kruiswoordpuzzels.‘Een ander woord voor mens, plant of dier.’ stond er. Ik dacht na. Dat had ik ooit ineen grijs, ver verleden gehad. Volgens mij bij biologie.‘Organismen’ schreef ik op en ik was verbaasd dat het paste. ‘Film over een aboriginal jongentje waar Nicole Kidman in meespeelt.’ Ik lachte, deze was makkelijk! ‘Australia.’ schreef ik op. Natuurlijk paste hij.

Nadat ik mijn kruiswoordpuzzel voltooid had en de krant had weggegooid, beslootik dat ik maar zo snel mogelijk moest bellen voor die baan. Het stukje krant waarhet telefoonnummer op stond, had ik nog in mijn hand. Trillend tikte ik het nummerin en wachtte gespannen tot hij overging.“Goedemiddag, politiecentrum Todalo, hoe kan ik u helpen?” “Ja, hallo. Ik bel voor de baan…” zei ik.

Ze had gezegd dat ik gelijk nog aan de slag kon en dinsdag om 19.00 zou wordenopgehaald. Ook had ze verteld dat het slim was om aan mijn lichaam te werken,mocht ik een promotie willen. Toen ik had opgehangen besloot ik om inderdaad gelijk maar aan mijn conditie tegaan werken. Geld verdienen om een beter huis te kopen of laten bouwen was eenmust.

Na een halfuur trainen hoorde ik gestommel en opgewonden stemmen. Buren? Dus stopte ik mijn springtouw weg en bekeek ze allemaal. Twee vrouwen en een man. Cool.“Hi,” zei de man en ik knikte. Hij zag er chagerijnig uit, bijna alsof de vrouw in de groene jurk hem gedwongen had om te komen.“Hallo,” zei de vrouw in de groene jurk en ook haar knikte ik toe.

Mijn blik gleed naar de blondine en ik glimlachte verlegen naar haar. Ze zag er goeduit. Ik wist dat het niet sociaal was om alleen aandacht aan haar te besteden, maarsoms wil je voor jezelf wel eens iets meer dan beleefd zijn. Ze bleef naar me kijken, nam me van top tot teen op en bleef glimlachen. Ik bloosde, voelde me niet op mijn gemak. Ik moest gauw wat zeggen, straks ging zeweg!

“Hoi, ik ben Greg, Greg Anthony,” zei ik tegen haar en ik stak mijn hand uit. Ze pakte hem aan en zei; “Oh, hoi. Ik ben Alicia Trombol. Welkom in Todalo!” Ik glimlachte naar haar en ze glimlachte terug.“Waarom ben je hier heen gekomen?” vroeg ze, zich waarschijnlijk niet bewust vande persoonlijke vraag.Ik grimaste. “Omdat ik niet anders kon.”

“M’n ouders zeiden me dat ik maar eens zelf iets moest gaan opzetten. Ik was constant aan het klagen over mijn ouders, hun rijkdom stond me gewoon niet aan.En nu ben ik hier, in een huis wat enkel de dingen heeft die nodig zijn. Mijn vaderheeft me dit gegeven… Maar ik dacht dat het groter zou zijn. Veel groter… Of in ieder geval met een aparte badkamer,” vertelde ik haar.

“Ah, rijke ouders, hm? En je tien generatie’s?” vroeg ze brutaal.“Sorry, maar wat weet jij daar van?” Verbaasd staarde ik haar aan. Hoe kon zij ervanweten? Een opdracht die ik zelf nauwelijks kon volgen.“Ik hoor nog wel eens wat. Geen zorgen,” lachte ze toen ze mijn bezorgde gezicht zag, “ik vind het een leuk idee. Ik ben niet meer in leven als hij voltooid is, maar ikwens je succes.”

“Daarbij, het zou wel eens goed zijn om hier tien generatie’s te laten leven. Het ishier uitgestorven, op een paar lullige winkeltjes na dan. Maar, hoe kan je in zo’n huis leven?” Haar ongelovige ogen maakte dat ik begon te lachen.“Dat weet ik ook nog niet. Ik heb een baan en moet met dat geld mijn huisje zien uit te breiden.” “Durf je dat een huis te noemen dan?”

Ik boog naar haar toe.“Hé, niets over mijn zwervershuisje. Want als je niet oppast, wordt het binnenkortook jouw huisje.”“Mijn huisje?” vroeg ze ongelovig.“Je denkt toch niet dat ik daar in mijn eentje blijf wonen, hè?”

Ze begon te lachen. “Oh, dat kan je me niet aan doen! Niet zo’n kloterig ding! Daar wil ik niet in wonen!Want dan mag ik zeker op de grond slapen!” “Nee, geen zorgen. Je mag pas bij me komen wonen als het groot genoeg is voorons tweeën,” stelde ik haar gerust. We lachten, waren er allebei over na aan het denken.

“Ik wil graag in je huisje komen wonen, als het wat groter is,” zei ze zachtjes en zebloosde. Ook mijn wangen kleurde rood.“Oh, dat zou leuk zijn!” Verlegen keek ik haar aan.“Ja, echt wel,” fluisterde ze en in haar ogen zag ik een mooie glans. Vonken spattentussen ons in en ik keek naar de grond. Was zij zich ook bewust van de energie dietussen ons in dwaalde?

“Ik moet gaan,” zei ze, nadat we uitgebloosd waren.“Ja… Is goed,” antwoordde ik. Een ongemakkelijke stilte hing tussen ons in en maakte dat Alicia weer rood werd.“Dus, ehm, doei!” Ze gaf me gauw een kus op mijn wang en draaide zich om.“Alicia, wacht. Mag ik je telefoonnummer?” vroeg ik, voor ze weg kon lopen.“Natuurlijk, wacht even.” Ze schreef haar nummer op en gaf hem aan me.

“Doei Greg,” zei ze en ze glimlachte.“Doei Alice,” glimlachte ik terug. Ik keek haar na tot ze uit mijn zicht was verdwenen. Ik miste haar gezelschap nu al,en dat terwijl ze pas net weg was. Het was lang geleden dat ik echt verliefd was geweest. Bij haar kwamen de vlinders weer terug en ik kon niet stoppen met aanhaar te denken. Mijn maag maakte dat ik weer terug kwam op aarde.

Het laatste wat ik gegeten had was havermoutpap en dat was ook al zo’n zeven uurgeleden. Ik liep het huisje in en bekeek de koelkast. Blij zag ik dat er drinken en brood in stond. Ik pakte het brood uit de koelkast en duwde hem dicht. Ik was niet zo dol op ham maar gelukkig was er ook mosterd en mosterd met hamsmaakte al beter dan alleen ham.

Mijn kookkunsten waren niet geweldig maar een boterham smeren moest wel lukken. Ik pakte een broodje en een plakje ham, legde de ham op het broodje en zocht naar een mes. Daar deed ik mosterd op en smeerde dat op mijn ham. Eendikke laag mosterd, nog een broodje erop en klaar.“Wauw, je wordt een echte chefkok,” zei ik sarcastisch tegen mezelf en ik pakte het broodje op en ging aan de tafel zitten.

Toen ik nog thuis woonde, moest ik bidden voor het eten. Zelf was ik niet gelovig,maar mijn ouders wel. Ik miste de minuut stilte niet echt en begon gelijk aan mijnboterham. Blegh, ham.Hm, die mosterd maakte het wel goed. Misschien was dit iets waar ik aan zou moeten wennen. Hopelijk zou ik snel genoeg geld hebben om spullen te kopen waarmee ik fatsoenlijk kon koken, want niemand houdt het uit op brood.

Nadat ik mijn bord had schoongemaakt, voor zover dat mogelijk was, besloot ik dathet tijd was voor een douche. Ik had het koud, het regende en ik had niets beters tedoen vandaag. Morgen kon ik pas werken. Gelukkig, dacht ik, ik heb tenminste wel warm water. Ik genoot van de stralen opmijn huid en was blij dat ik een warme douche had.

Toen ik uit de douche kwam, trok ik schoon ondergoed aan en ging in mijn bed zitten. “Nou, Greg, je hebt in ieder geval de eerste dag al een bijzonder meisje ontmoet. Dat is lekker positief. En je hebt een baan. Dus je gaat al goed,” zei ik om mezelf wat moed in te praten.

Ik kroop onder mijn dekens en sloot mijn ogen, mijn gedachten bij Alicia. Zou zijook aan mij denken? Wilde ze echt met mij in een huis wonen? Zou ik genoeg geldkunnen verdienen om het huis uit te breiden en haar hier welkom te heten? En hetplan van de tien generatie’s, zou ik die kunnen volbrengen? Zou ik dat met haardoen? Met haar een gezin stichten? Met mijn hoofd vol allerlei fantasieën en ideeën, viel ik in slaap.

Na een goede nacht te hebben gemaakt, werd ik wakker in het donker. Ik had eventijd nodig om te beseffen waar ik ookalweer was en waarom het zo donker was.“Dat is het eerste wat ik ga kopen,” zei ik hardop, “een lamp.” Ik verliet mijn warme bed en keek er nog een keer verlangend naar.“Nee Greg, aan de bak. Je moet werken, hard werken. Ga voor een promotie!” Gadver. Ik praatte echt teveel in mezelf. Ik kon niet wachten op een huisgenoot.

Ik haalde diep adem, telde tot tien en sprong mijn bed uit. Ik was het niet gewenddat de wc zo dichtbij was… Maar wat moet, dat moet dus ook nu ging ik hier zondermokken naar de wc. Ik was opgetogen, het was vandaag dinsdag, dat hield in datik vandaag voor het eerst ging werken. Ik was nieuwsgierig en wist niet wat ik konverwachten. “Kom Greg, even je huis opruimen. Een opgeruimd huis is een opgeruimd mens, ofzo.”

Ik maakte fluitend mijn bed op en dacht aan wat mijn moeder altijd tegen mij zei;“Greg, jij sloddervos! Ooit als jij op jezelf woont, verdrink jij nog eens in die troep!”Om daarna een dienstmeisje op te dragen om mijn spullen op te ruimen. “Nou ma, nu heb je toch je zin. Je enige zoon heeft zijn eigen huisje en ruimt zijneigen spullen op. En hij gaat ook nog eens zijn eigen geld verdienen!” Ik grijnsde.Mijn ouders zouden waarschijnlijk hun kleinkinderen nooit te zien krijgen.

Ik ging door naar het aanrecht en begon ook die schoon te maken. Het was niet echtnodig, maar ik wou wel dat het schoon was. Dan had je zo’n kleine ruimte, dan washet maar verstandig om dat schoon te houden ook. Ik moest er niet aan denken datik anders naast een stinkend toilet zou moeten slapen. “Nou, dit zit er weer op. Nu de douche dan maar,” zei ik, tevreden over het resultaat.

“Een schone douche zorgt waarschijnlijk er ook voor dat jij schoner wordt,” bedachtik me en weer begon ik te lachen. Het was net als vroeger. Geen vriendjes, alleenjezelf tegen wie je kon praten. Maar dit was niet wanhopig, opzich. Ik had nu Aliciawaarmee ik kon praten. En mijn aankomende collega’s.Oja, werk. Ik moest nog aan mijn conditie werken. Straks stond ik daar, tussen allemaal gespierde mensen en was ik als enige diegene die niets kon hebben.

“Maar eerst ontbijt,” droeg ik mezelf op.Ik had in mijn rugzak nog een pak cornflakes zitten en in de koelkast stond een pakmelk. Ik rook eraan. Het zou niet slim zijn om ziek te worden in dit huis.Ik pakte een kommetje en voelde een vreemde opwinding om het bakje cornflakes.“Doe niet zo gek, je hebt wel vaker cornflakes gegeten!” probeerde ik nog.Maar niet in dit huis, en niet nu ik niets anders lekkers heb, dacht ik.

Ik deed de cornflakes in een kommetje en goot er melk overheen. “Eigenlijk moet ik ook een tv hebben,” bedacht ik me en ik glimlachte. Ik had een vreemd brein. Waarschijnlijk omdat deze cornflakes me aan reclame deed denken,had ik de link gelegd tussen cornflakes en tv. Het zou wel prettig zijn, een beetjevermaak. “Maar eerst maar zorgen dat ik wat eet en wat doe voor mijn werk,” sprak ik mezelftoe.

“Oh, wat heerlijk!” zei ik bij de eerste hap cornflakes. Ik had nog nooit zo genotenvan een stom bakje cornflakes als nu. Het was de eerste keer dat ik zelf cornflakeshad klaargemaakt en ook de eerste keer dat ik het alleen at. Normaal gesproken zat er wel een dienstmeisje klaar om met me te praten over simpele dingen. Of ommet me te flirten, die had ik ook gehad. “Hmm,” zei ik, toen het op was, “dat was heerlijk.”

Ik stond op van mijn stoel en besloot het vuilnis maar buiten te deponeren.“Brr, het is best wel fris…” Ik liep weer naar binnen en pakte mijn springtouw. “Zo, Greg, tijd om aan je conditie te werken!”

“En hop, een, twee, drie, vier.” Toen ging het mis en struikelde ik.“Pff, springtouwen is nog best wel lastig,” zuchtte ik en ik ging weer verder.“Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, shit!” Weer gevallen.Na een poos ging het beter en had ik twee punten verdient voor lichaam. Dat moestgenoeg zijn. Ik borg mijn springtouw op en keek trots om me heen. Dat had ik maarmooi even geflikt!

“Oh, ik loop nog steeds in onderbroek!” riep ik verbaasd uit en ik sprong onder dedouche, ook om warm te worden en mijn spieren te ontspannen. Ik kleedde me aanen voelde me merkwaardig rustig. Ik was klaar om een promotie te krijgen, voeldeme goed, had een vriendin en was eindelijk van mijn ouders af.“Ja, Greg wordt volwassen!” zei ik, tegen niemand in het bijzonder.

Thuis had ik nooit toestemming gekregen om buiten in het gras te liggen. Maarnu ik lekker op mezelf woonde, kon niemand dit mij ontzeggen. Ik had altijd al eenobsessie gehad voor sterren en nu kon ik eraan toe geven. De kleine lichtbronnetjes die duizenden lichtjaren van ons af stonden, gaven me een nog kalmer gevoel en ik sloot mijn ogen en doezelde weg.

Magere Hein:Nou wil het noodlottige toeval dat Greg Anthony is geraakt door een satelliet. Noumoet ik met verdriet melden dat Greg is overleden en daarbij deze challenge heeftverloren. Maar nu ben ik vergevingsgezind en vind ik dat Greg een tweede kans verdient dus wek ik hem nu tot leven. Mocht dit nog een keer gebeuren, is het gewoon game-over voor Greg.