10 stappen naar succes en geluk

HoutekietAntwerpen/Amsterdam

10 stappen naarSucces en Geluk!

Carl Van de Velde

Ontdek wat je werkelijk wilten neem zelf je toekomst in handen

© Carl Van de Velde / Houtekiet /Linkeroever Uitgevers nv 2010

Houtekiet, Katwilgweg 2, 2050 Antwerpenwww.houtekiet.cominfo@houtekiet.com

Omslag Karakters, GentZetwerk Intertext, Antwerpen

Redactie Tom Willems

isbn 978 90 8924 131 3d 2002 4765 29

nur 777

Eerste druk september 2002Tweede druk november 2005

Derde druk mei 2007Vierde druk augustus 2008

Vijfde druk maart 2010Zesde druk juni 2010

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigden/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie

of op welke andere wijze ook, zonder voorafgaandeschriftelijke toestemming van de uitgever

No part of this book may be reproduced in any form,by print, photoprint, microfilm or any other means,

without written permission of the publisher

Inhoud

Met dank aan 9De tafelspringer 11Aan de lezer 29

Stap 1Gebruik al je pk’s, je persoonlijke krachten 35

De landloper 35Waarom leven we niet op volle vermogen? 40Waarom gebruiken we niet al onze pk’s? 43De spiraal van vermogen 49Hoe ontwikkel ik mijn pk’s? 50Succes- en geluksstrategie 1:treed buiten je comfortzone 52

Stap 2Armoede of rijkdom, falen of succes 57Het logisch gevolg van je ‘kernovertuigingen’

De mirakelmijl 57Wat is een overtuiging? 59De structuur van een overtuiging 91Van belemmerende naarstimulerende overtuiging 62Het placebo-effect:de overtuiging als geneesmiddel 69Succes- en geluksstrategie 2:zoek je persoonlijke overtuigingen 72

Stap 3Zelfvertrouwen en stemmingcontrole 75Word baas over je eigen emoties

Het maandagochtendsyndroom 75De stemmingspiraal,draaikolk van pijn of plezier 80Van negatieve naar positieve stemming intwee seconden dankzij de krachtbeweging 83Het conditioneren van eenenthousiaste levenshouding 85Succes- en geluksstrategie 3:het tiendagenplan 89

Stap 4Bereik het ongewone 91Zet je dromen om in realiseerbare doelen

De rivier des levens 91Het verjaardagsfeestje 94De fundering van de droom:een onblusbaar, brandend verlangen 96Brandstof voor de droom 101De zeven G’s 105Succes- en geluksstrategie 4:op zoek naar de achtste G,de G van Geluk 109

Stap 5Modelleer succes en geluk 143De snelweg naar een fantastisch leven

Het recept van Germaine 143Recepten van het leven 145Criteria voor een rolmodel 146De zeven V’s van het rolmodel 150Analyse van het rolmodel 150Succes- en geluksstrategie 5:wie is jouw rolmodel? 151

Stap 6Lanceer een doelshuttle 157Maak een plan voor het leven van je dromen

Mark Shuttleworth,eerste Afrikaan in de ruimte 157Perween Warsi, recept voor succesligt op eigen keukentafel 159Structureer je leven,maak je doel tastbaar 160Succes- en geluksstrategie 6:lanceer een doelshuttle 163

Stap 7Van zombie tot sneltrein 173Strategieën naar een ongekende energie

Dokter Drenkeling 173Cellen, bouwstenen van ons lichaam 174Maak van je ademhalingeen filterinstallatie 175Besproei je innerlijk met water 178Eet jezelf gezond 179Conditie in relatie tot prestaties 180Metamorfose van de auteur 181Succes- en geluksstrategie 7:het veertiendagenplan 181

Stap 8Belemmerende of stimulerende atmosfeer 183Creëer een turbo-omgeving

Het I love you-virus 183Demotiverende en stimulerendeomgevingen 184Persoonlijke ecologie enlevensverwachting 185ZOEM-denken en DOEM-denken 189Geef het voorbeeld aan je omgeving 191Succes- en geluksstrategie 8:creëer je turbo-omgeving 194

Stap 9Succes zonder spijt 199Ecologisch omgaan metpersoonlijke waarden en regels

Rock Star 199Maureen 200Persoonlijke waarden en regelsin relatie tot succes en geluk 201Waarden en doelen 205Sleutelen aan waarden 206Regels 210Succes- en geluksstrategie 9:de levensmissie 216

Stap 10Investeer in jezelf 219Verhoog je persoonlijke marktwaarde

Intrest op intrest 219Universiteit van het leven 220Inzichten in persoonlijke ontwikkeling 222Succes- en geluksstrategie 10:word wie je wilt zijn 226Slotwoord 231De meest gestelde vragen aan Carl 233Meer over deze inspirerendelevenstechnieken 237

Alle grote realisaties komen tot stand door de gebundeldeenergie van toegewijde mensen. Ik heb het voorrecht ommet unieke en toegewijde mensen samen te werken. Zel-den sta ik er nog bij stil dat deze unieke en toegewijdemensen zich iedere dag opnieuw volledig inzetten om onzemissie te voeden en te volbrengen. Dit is een moment omdeze unieke en toegewijde mensen extra te bedanken.

Bedankt, familie en vrienden, ik dank jullie voor de liefdeen kameraadschap.

Bedankt, Maureen, Boy en Luna. Jullie zijn de bron vanmijn motivatie.

Bedankt, beste lezer, voor het vertrouwen, het kapitaal ende tijd die jij vrijmaakt om dit boek te lezen.

Met dank aan

11

De tafelspringer

Dit boek wordt voor ons een intieme, diepe belevenis. Voorwe van start gaan wil ik eerst van het voorrecht gebruik-maken om mezelf kenbaar te maken zodat jij ook eenduidelijk beeld krijgt van wie jouw coach werkelijk is.

Augustus 2002. Ik rijd met mijn echtgenote Maureennaar een zaal in hartje Antwerpen waar ik mijn seminar‘Op Volle Vermogen’ zal geven. Iets meer dan driehonderddeelnemers maken zich er op voor een avond die bol zalstaan van inspiratie en inzichten die de kwaliteit van hunwerk en leven kunnen stimuleren.

In Berchem stel ik Maureen voor een klein ommetje temaken – er rest ons nog wat tijd. Ik sla af in de Kaasstraat.Hier betrok ik zestien jaar geleden met Maureen een kleinebemeubelde studio.

‘Het is eigenlijk onvoorstelbaar hoe een mensenlevenkan veranderen’, oppert Maureen. ‘Zo is dat’, mijmer ik enik neem een duik in het verleden…

Als kind was ik niet echt een briljant student. Mijnfocus ging veeleer uit naar het zwieren in de takken vande bomen, spelen met vriendjes en het imiteren vanUrbanus Van Anus. ‘School’ interpreteerde ik als een be-lemmering en tijdverlies. Door deze instelling ontwikkeldeik een achterstand ten opzichte van mijn klasgenoten. Voorik het derde jaar van de lagere cyclus haalde, had ik altweemaal een jaar over moeten doen, tot grote frustratievan mijn ouders en leerkrachten. In december 1977 advi-seerde mijn klastitularis tijdens een oudercontactavond dat

12

het beter was dat ik voor een beroepsrichting opteerde. Naieder rapport was het steevast storm onder het dak vanfamilie Van de Velde. Er ontstond een redelijk spannings-veld in de huiselijke atmosfeer.

Maar op zekere dag veranderde mijn leven.Op school, tijdens de les aardrijkskunde, was ik er niet

echt bij. De gespannen situatie thuis en mijn onzekerheidbezorgden me concentratieproblemen. De leerkracht, me-vrouw V., riep me toe: ‘Van de Velde, wil je de klas verla-ten, je zit hier toch maar te niksen.’

Ik wenste niet over mijn toenmalige thuissituatie tepraten en reageerde boos. ‘Met alle plezier’, antwoordde ik.‘Want door uw ongemotiveerde manier van lesgeven val iktoch maar in slaap.’

Waarop zij dan weer: ‘Van de Velde, buiten.’ En ze weesme de deur.

Toen ik de klas bijna had verlaten, vond ze het nodiger nog een schepje bovenop te doen. ‘Van de Velde, je benteen product om aan de dop te gaan staan.’ Mijn impulsievereactie was er een die kon tellen, vond ik. ‘Wel mevrouwV., we zullen over tien jaar eens zien, mochten we elkaaraan het stoplicht tegenkomen, wie dan de dikste auto be-stuurt, u of ik.’

Helaas kwam ik mevrouw V. nooit meer tegen. Exactnegen jaar na dat voorval kocht ik mijn eerste Jaguar. Ennog enkele jaren later mocht ik een seminarie geven aanmeer dan duizend leerkrachten uit het gemeenschaps-onderwijs.

Afijn, nadat ik de deur van de klas achter me had dicht-getrokken, veranderde mijn leven ingrijpend. Voor de al-lereerste keer werd ik willens nillens geconfronteerd metmijn toekomst. Wat moest ik doen? Ik was zeventien enbezat geen diploma. Mijn studies voltooien? Daarin had ikevenmin zin. Ik volgde een richting waarin ik geen barstinteresse toonde.

Er speelde zich een sciencefictionfilm voor mijn ogenaf: de film van mijn toekomst. Daarin zag ik mezelf zon-

13

der geld naar het stempellokaal tuigen, precies zoals me-vrouw V. het voor mij had uitgestippeld. Maar dat zag ikhelemaal niet zitten. De pijn en de afkeer die ik voelde bijhet idee alleen al, zetten me aan het dromen. Ik zou eensbewijzen wat ik waard was. Ik zou de buitenwereld eenstonen wat Carl Van de Velde in zijn mars had.

Die namiddag keerde ik naar huis terug. Ik verteldeopgewekt aan mijn ouders dat ik zonet had besloten eeneinde te maken aan mijn schoolopleiding en dat ik beslisthad uit werken te gaan. De reactie van mijn ouders liet zichraden. Onmiddellijk werd een crisisvergadering belegd.‘Carl, wees toch verstandig.’ ‘Wat ga je doen, je bent ze-ventien?’ Maar mijn argumenten hadden impact. ‘Vanaf nuga ik geld verdienen’, zei ik. ‘Ik heb de kans om een finan-ciële voorsprong op te bouwen ten opzichte van mijn klas-genoten en praktijkervaring op te doen. Ik ga aan de slagen we steken al het geld dat ik verdien in een spaarpot. Ikleef verder op een zuinige manier.’

In de ogen van mijn vader zag ik enige affiniteit voormijn idee groeien. Al was zijn scepticisme niet van delucht.

‘Wát denk je dan te doen voor werk?’‘Euhm… misschien kan ik wel ergens aan de slag in de

horeca, als ober.’Vader stelde me op de proef en belde meteen een oude

vriend. Die had net een discotheek geopend. Vader vroegof er een plekje vrij was voor zijn zoon die net de schoolhad verlaten.

Twee dagen later ging ik aan de slag als glazenophalerin de discotheek van mijn vaders vriend. Ik verdiende datweekend mijn eerste centen. Het totaalbedrag van 4.500frank verdween zoals afgesproken meteen in de pot.

De job van glazenophaler nam ik zeer serieus. Ik keekop naar P., hij was de ober die de grootste omzet haalde.P. was een echte professional: hij kon wel zeven volle gla-zen op één hand dragen. Dat is een man van wie ik kanleren, dacht ik. Daarom begon ik P. te imiteren in zijn ge-

14

dragingen, zijn manier van lopen, zijn vriendelijke glim-lach naar de klanten. Als er niet te veel volk was, oefendeik met het plaatsen van lege glazen in mijn hand. Er is heelwat glas gesneuveld dat weekend, maar op zondagavondknelde ik al vlot zes volle glazen bier in één hand. Het daar-opvolgende weekend ging ik nog een stapje verder. Ik be-gon spontaan bestellingen van klanten op te nemen in dedrukste periode van de avond. Ik gaf ze door aan mijn rol-model P. De baas had dit meteen in de gaten. Hij vroeg mewat mijn motieven waren. Waarop ik antwoordde: ‘Ooitword ik je beste ober.’

Hij zei: ‘Volgende week kom je werken met wit hemd,zwarte broek en dito das en mag je opdienen.’

Nadat ik slechts drie weken als glazenophaler had ge-werkt, was ik al gepromoveerd tot ober. Ik was zo fier alseen gieter!

Ik werkte hard en werd almaar beter in het vak. Al navier maanden kwam de baas op me af om me te felicite-ren. Ik haalde de grootste omzet van zijn personeel, dat uitzeven kelners bestond.

Het jaar nadien beleefde ik de tijd van mijn leven. Mijnklanten werden mijn vrienden, ik ontwikkelde spontani-teit, had succes bij de meisjes en verdiende heel wat geld.Ik vierde mijn achttiende verjaardag terwijl ik werkte, be-haalde kort daarna mijn rijbewijs en kocht mijn eerste auto,een elf jaar oude Opel Manta, die ik toen 35.000 frankbetaalde.

De grote uitdaging kon nu beginnen. Ik zou werk gaanzoeken als verkoper en tijdens de weekends mijn job alskelner blijven uitoefenen. Zo kon ik een voor mijn leef-tijd behoorlijk inkomen verdienen.

Mijn eerste sollicitatie was gelijk raak. Ik mocht aande slag bij een bedrijf dat deur aan deur koperen potten enpannen verkocht. Het leek mij de best mogelijke manierom ervaring op te doen. De verkoopleider van het bedrijf,meneer D.B., gaf me een korte maar degelijke opleiding envervolgens gooide hij me voor de leeuwen. ‘Want in depraktijk moet je leren’, zei meneer D.B.

15

Het was putje winter. Met een dikke jas, handschoenenen een presentatiekaft ging ik de straat op om onder hetvoorwendsel van een enquête in verband met energiebespa-ring bij de mensen voet tussen de deur te krijgen om daneen poging te wagen een koperen keukenstel van 54.000frank te slijten. Na twee dagen en ongeveer 320 deuren dievriendelijk maar doorgaans onvriendelijk tegen mijn neuswaren dichtgegooid, begon ik te twijfelen. Had ik wel voorhet juiste beroep gekozen?

Ik besloot mijn presentatiemateriaal binnen te leverenen een andere baan te zoeken. Maar op het einde van dietweede dag – ik had nog altijd niets verkocht – vond ik eenpost-it onder de ruitenwisser van mijn auto. Doorzettersworden altijd beloond, proficiat Carl! Ga zo verder! stonder op te lezen. De verkoopleider was me overdag ongemerktkomen inspecteren en had een briefje geschreven. Uit hetmemootje haalde ik de nodige motivatie om nog een uur-tje langer te werken en mezelf een laatste kans te gunnen.Twee huizen verder dan de laatste deur waar ik even voor-dien nog had aangebeld, werd ik vriendelijk ontvangen dooreen bejaard echtpaar. Na een demonstratie van één uurverkocht ik mijn eerste keukenpotten. De dag nadien legdeik niet zonder trots mijn eerste bestelbon voor de neus vande verkoopleider. ‘Meneer D.B., ik word nog uw beste ver-koper’, voegde ik eraan toe. Ik zag het weer helemaal zit-ten. Diezelfde week maakte ik nog twee nieuwe klanten.

Ik werkte zeven op zeven. Op vrijdag, zaterdag en zon-dag bracht ik bestellingen rond in de discotheek en zelfsop zaterdagmiddag leurde ik deur aan deur met keuken-potten. Op het einde van mijn tweede maand werd ik bin-nen het bedrijf geprezen als beste ‘junior verkoper’. Ik hadin dertig dagen zeventien sets verkocht; een record voor eenbeginneling.

Het ging me als achttienjarige al behoorlijk voor dewind: ik kon bogen op een dubbel inkomen en had in feiteweinig tijd om mijn geld uit te geven.

Op zekere morgen kreeg ik via de post mijn oproep voor

16

het leger. ‘U krijgt een maand opleiding in Ekeren en danverhuist u naar Soest, in Duitsland, waar u als stormfus-selier (infanterist) uw dienstplicht vervult.’

Mijn wereld stortte in elkaar. Ik zou niet alleen mijnwerk als verkoper verliezen maar ook het kelner-zijnmocht ik vergeten omdat ik de weekends in Duitsland zoudoorbrengen. Dit zou ik niet laten gebeuren, ik moest enzou een oplossing vinden.

Aan iedereen die het horen wilde, legde ik het probleemwaarmee ik te kampen had uit – iemand zou misschien welraad kunnen geven. Tot een persoon me de raad gaf om eenvolksvertegenwoordiger aan te klampen. Enkele dagen la-ter zat ik tegenover een volksvertegenwoordiger die aan-dachtig naar mijn verhaal luisterde. Hij beloofde me dat hijer zorg voor zou dragen dat ik in het Antwerpse zou wor-den gekazerneerd, zodat ik mijn job als kelner zou kunnenbehouden.

In 1983 deed ik mijn opleiding in Ekeren en werd ikgekazerneerd in Brasschaat, bij het lichte vliegwezen. Ikwas een van de enige miliciens die nooit wacht of piketmoesten lopen. Had ik geluk? Neen, ik had actie onderno-men en voor mezelf de mogelijkheid gecreëerd.

Tijdens mijn legerdienst las ik verscheidene boeken overhet vak verkopen en volgde ik een avondcurcus ‘succes-vol verkopen’. Ik bleef aan de slag als kelner.

Tegen het einde van mijn dienstplicht begon ik metsolliciteren om mijn marktwaarde als verkoper te kunneninschatten.

Toen ik was afgezwaaid, had ik verschillende alterna-tieven. Ik koos voor een bedrijf dat gespecialiseerd was indubbele beglazing.

‘Ik treed niet voor mijn 35ste in het huwelijk óf ik moetfinancieel totaal onafhankelijk zijn.’ Die persoonlijke wijs-heid had ik me al mijn hele leven aangemeten. Dus mijnrelaties met meisjes hadden zich tot dan beperkt tot velevriendinnetjes voor hele korte periodes. Tot ik kort na mijnlegerdienst het meisje van mijn dromen ontmoette… Het

17

was absolute liefde op het eerste gezicht en na een relatievan zes maanden namen we de beslissing om te gaan sa-menwonen in een kleine bemeubelde studio in het cen-trum van Antwerpen. Zij was achttien, ik net twintig. On-ze spaarrekening plunderden we ten voordele van de borg-stelling en huishuur voor de studio.

Tijdens de verhuizing ontplofte de motor van mijn auto.Voor de tweede keer in mijn leven kwam ik in financiëleproblemen, want om mijn werk te kunnen behouden,moest ik over een functionerend voertuig beschikken. Webesloten een lening aan te gaan en kochten een degelijketweedehandswagen.

Vervolgens besloot ik om mijn job als kelner op te ge-ven om me volledig te kunnen concentreren op mijn werkals verkoper. Mijn vriendin werd mijn verloofde en we be-sloten de echtelijke stap te zetten. Een datum werd voorop-gesteld. In 1988 werd mijn verloofde mijn echtgenote enMaureen en ik verhuisden van onze studio naar een ruimappartement met twee slaapkamers. Dat moest ook wel,want kort na ons huwelijk was Maureen in blijde verwach-ting…

Ik gaf mijn werk op en ging verkopen voor een bedrijfin deuren- en keukenrenovatie. Ik werkte mezelf op tottopverkoper en besloot op mijn 22ste verjaardag een eigenbedrijf in dezelfde sector op te starten.

Als ondernemer in wording sleepte ik bij een buiten-landse fabrikant een exclusiviteitscontract voor de invoervan materialen in België in de wacht en investeerde al onzezuurverdiende spaarcenten in werkgereedschap en presen-tatiemateriaal. In Hoboken huurde ik een pand. Ik richttehet in als fabricageafdeling en had nog net genoeg ruimtevoor een klein kantoortje. Het geld was op, maar ik waser helemaal klaar voor. Mijn vader werd mijn mentor enik zorgde ervoor dat ik niet dezelfde fout beging die hij alsondernemer maakte.

Maar hoe raakte ik aan mijn klanten? Er was geen geldmeer voor publiciteit en promotie… Dus besloot ik mijn

18

diensten ‘deuren- en keukenrenovatie’ aan te prijzen vandeur tot deur. Iedere dag maakte ik klanten en een eerstewerknemer werd in dienst genomen. De onkosten werdenbeperkt tot een absoluut minimum en winst werd onmid-dellijk opnieuw geïnvesteerd in de zaak. Van mijn vaderhad ik geleerd dat een sterke fundering bij het starten vaneen zaak zeer belangrijk is.

17 mei 1989. Dean Jason Van de Velde was geboren! Alstrotse vader kon mijn geluk niet meer op. Een pracht vaneen vrouw, een pasgeboren kind, een goed draaiende nieu-we zaak, er waren woorden te weinig om ons gelukzaliggevoel te beschrijven.

Maar dat gevoel zou een dramatische wending krijgen.Drie weken na zijn geboorte kreeg onze zoon onverwachteeetstoornissen. We maakten een afspraak met de kinder-arts die onze baby onderzocht. ‘Meneer en mevrouw Vande Velde, ik wil u niet ongerust maken maar ik voel eenspanning bovenaan op de schedel van uw kindje. Het lijktmij aangewezen dat we morgen onmiddellijk een scannemen om een duidelijke diagnose te stellen.’

Na een slapeloze nacht reden we met een kloppend hartnaar het hospitaal. Die dag zou de donkerste uit ons nogjonge leven worden. We werden ondergebracht in eenpatiëntenkamer en ons kindje werd meegenomen voor eenscan. Dertig minuten later keerde de kinderarts terug. Dediagnose was vernietigend. ‘Meneer en mevrouw Van deVelde, ik heb slecht nieuws. Uw kindje werd geboren meteen snelgroeiende hersentumor. Dean zal spoedig sterven.’

De dokter toonde ons de resultaten van de scan en lietons even alleen om het dramatisch nieuws te verwerken.Mijn echtgenote en ik stuikten als het ware in elkaar enwe huilden in mekaars armen onze tranen uit. Onze we-reld was helemaal in elkaar geklapt. Ondanks ons verdrieten wanhoop besefte ik nog altijd niet wat de dokter be-doelde. Het kon toch niet zijn dat er in de hedendaagsemedische wereld geen oplossing zou zijn voor een derge-lijke aandoening?

19

In zijn kantoor legde de behandelende arts uit dat hethier een zeer zeldzaam geval van aangeboren hersentumorbetrof. ‘Het komt slechts bij één op de 300.000 pasgebo-ren baby’s voor.’

Maar waarom net bij ons? Hij stelde ons voor een meerervaren Leuvense professor een tweede diagnose te latenstellen en maakte onmiddellijk een afspraak voor de vol-gende dag.

Samen met ons kindje verlieten we het hospitaal en re-den radeloos huiswaarts. We voelden ons verdoofd, ver-scheurd, kwaad en verdrietig. We vonden de woorden nietom elkaar te troosten. De wanhoop en de pijn die ik toenvoelde, kan ik op geen enkele manier beschrijven.

Maar de Leuvense prof bevestigde de diagnose van dedag voordien, al zou een delicate operatie misschien eenpositieve uitkomst bieden. Zijn bemoedigende woordengaven ons hoop. Uiteraard zouden we geen enkele kans on-benut laten om ons kind te redden.

De opvang in Gasthuisberg was fenomenaal. De ver-pleegsters ontfermden zich over ons zoontje met medele-ven en tederheid. Die avond laat reden we terug naar Ant-werpen zónder ons kind. Onze ouders en vrienden tracht-ten ons moed in te spreken en ons te troosten.

De volgende dagen bleven we aan het bedje van onzezoon gekluisterd. Maar een week later confronteerde deprofessor ons met zijn definitieve, pijnlijke diagnose: ‘Uwzoontje Dean zal spijtig genoeg sterven. Alleen weten weniet wanneer. Het kan over enkele dagen zijn maar net zogoed over enkele maanden.’

De verpleegsters deelden in ons verdriet. Nooit had ikde waarde van een kind zo hoog ingeschat. Ik trachtte mijnvrouw te troosten; mijn vrouw trachtte mij te troosten. Weprojecteerden al onze liefde op ons kind dat al na enkeledagen morfine kreeg toegediend om eventuele pijn te ver-zachten.

Ondertussen had een ander probleem de kop opgesto-ken. Ik was al enkele weken niet meer in de zaak aanwe-

20

zig geweest. Er kwam dus ook geen werk meer binnen enmijn pas opgerichte onderneming raakte in ernstige finan-ciële moeilijkheden. Er moesten dringend nieuwe klantenworden gemaakt. Een faling zou onafwendbaar zijn.

Uiteraard had ik absoluut geen zin om mensen te be-zoeken. Nadat we nog enkele dagen in het hospitaal had-den doorgebracht, voerden mijn vrouw en ik een ernstiggesprek. We besloten dat ik weer aan het werk moest.’s Ochtends reed ik Maureen naar het hospitaal in Leuvenen ik keerde meteen terug naar Antwerpen om klanten tebezoeken. ’s Avonds bezocht ik mijn zoon en ’s nachts, naweer een rit Leuven-Antwerpen, kropen we oververmoeidin ons bed. Zo leefden we weken na elkaar.

Op 24 juni 1989 schrikte het telefoongerinkel ons vroegin de ochtend op. De hoofdarts van de kinderafdeling vroegons dringend naar het hospitaal te komen. De situatie wasdramatisch verergerd. Die middag stierf mijn zoon terwijlik hem in mijn armen hield. De pijn was ondraaglijk, deonzekerheid was weg. We waren ons kind verloren…

Een week later trok ik samen met mijn echtgenote eenweek naar het buitenland om dit spijtige gebeuren in alleintimiteit te verwerken. Samen leerden we twee belangrij-ke zaken: we beseften ten volle de waarde en het voorrechtom een kind te mogen hebben en we leerden dat we gelijkwelk toekomstig probleem zouden kunnen relativeren enhet hoofd bieden. Ik weet nu dat deze gebeurtenis ertoeheeft bijgedragen dat ik een sterk en kwalitatief rijk levenheb opgebouwd.

De dokters gaven ons de raad om onze kinderwens min-stens een jaar op te bergen. We moesten ons verdriet ver-werken en een rouwperiode inlassen. Maar we wuifden datadvies weg en besloten samen een tweede kind op de we-reld te zetten.

Op 2 augustus 1990 schonk Maureen me een tweedezoon, Boy Dean Van de Velde. Boy was kerngezond en kreegonze onvoorwaardelijke liefde.

Ondertussen had mijn bedrijf, Reno Port, zich ontwik-

21

keld tot een gezonde, snelgroeiende onderneming. Ik hadal een vijftal vaste medewerkers in dienst en nam een extraverkoper aan. Zo gunde ik mezelf de mogelijkheid ietsmeer tijd door te brengen met mijn gezin en me nog meerte concentreren op de uitbouw van de zaak. Ik huurde eentweede bedrijfspand en na nog een jaar expansie barsttenbeide gebouwen haast uit hun voegen. Ik moest op zoeknaar een oplossing. Mijn vader gaf me de raad om zelf teinvesteren in een industriegebouw. Ik ging op zoek naar deideale locatie en liet mijn oog vallen op een nieuwe hal inHoboken. De kostprijs was redelijk en de centrale liggingstemde me eveneens tevreden. Het leek me een verant-woorde investering. Ik stelde een financieel plan op en trokals 25-jarige ondernemer naar de bank om mijn project tefinancieren.

De woorden van mijn bankdirecteur waren bemoedi-gend. ‘Een positieve balans. Ik zie geen graten in je plan.’

Twee weken later kreeg ik bericht van de bank dat mijnfinanciering was afgekeurd! Maar ik treurde daar niet om,want Vlaanderen telt meer banken dan kerktorens, maakteik me sterk. Ik diende bij een achttal banken een finan-cieel plan in en kreeg telkens een vriendelijke ‘nee’ terug.Ik realiseerde me dat ik van strategie moest veranderen.

In diezelfde periode vond ik in de handel Think andGrow Rich, het boek van Napoleon Hill. De auteur be-schrijft daarin hoe alle succesvolle mensen hun doelenvisualiseren en tastbaar maken. Dus besloot ik de daad bijhet woord te zetten.

Ik liet terstond een nieuw plan maken van het pand datik voor ogen had. De architect wees me erop nog een toon-zaal en kantoren bij aan te bouwen, zodat de waarde vanhet gebouw en de productiviteit van mijn onderneming dehoogte in zouden gaan.

Het plan kreeg een plaats naast mijn kantoor. Op mijnbureau plaatste ik een maquette van mijn bedrijf in wor-ding. Iedere morgen visualiseerde ik dat ik al eigenaar wasvan het ruime industriegebouw met ingerichte toonzaal en

22

kantoren. Twee weken later had ik de financiering rond ennog eens drie weken nadien waren de zware machines aanhet graven.

Voor het eerst in mijn leven ontdekte ik de kracht vanhet visualiseren, een techniek waaraan ik verder in dit boekeen volledig hoofdstuk wijd. Wat had ik gedaan om ditproject rond te krijgen? Ik had mijn aandacht blijven rich-ten op een oplossing met de onvoorwaardelijke overtuigingdat ik ze moest en zou vinden. Ik stelde de aannemer, dieer overigens een flinke duit aan zou verdienen, mijn uit-daging voor en motiveerde hem om mee een oplossing tezoeken. Op zijn beurt heeft hij de bank waarmee hij za-ken deed kunnen overtuigen met mij in zee te gaan.

De poort naar verdere groei en uitbreiding stond open,de verhuizing werd voorbereid en ik investeerde een grootdeel van mijn bedrijfskapitaal in de inrichting van kanto-ren, toonzaal en werkhuismachines.

Op het ogenblik van de bedrijfsverhuizing diende zicheen nieuwe uitdaging aan. Een van de verkopers die garantstond voor de helft van de totale bedrijfsomzet was over-donderd geraakt van de snelle expansie van mijn onderne-ming. Hij had besloten een eigen zaak uit te bouwen envroeg zijn onmiddellijk ontslag.

Wat ik vreesde, gebeurde ook. De gemiddelde maand-omzet halveerde terwijl mijn maandelijkse kosten verdrie-voudigd waren door de investering die ik had gemaakt.

Die periode maakte me duidelijk dat een mens pas opzijn best is als hij onder druk staat. Ik besloot naarstig opzoek te gaan naar nieuwe, gemotiveerde en toegewijdemensen en stelde een team van verkopers samen dat debedrijfsomzet naar een ongekend record stuwde.

Geïnspireerd door de kracht van het boek van NapoleonHill kocht ik ieder boek over het onderwerp ‘persoonlijkeontwikkeling’ dat ik in de handel kon vinden. Ik las des-tijds ongeveer twee boeken per week en schreef me in vooriedere cursus die me kon helpen mijn persoonlijke doel-stellingen te realiseren. Ik werd een fanatiek student van

23

het fenomeen ‘succes’. ‘Waarom doen mensen wat ze doenen wat zijn de gevolgen en effecten van hun gedragingen?’Daarop focuste ik me.

Ik trachtte ook zoveel mogelijk opgedane kennis toe tepassen en evalueerde de resultaten die ik produceerde. Mijnomzet groeide ieder jaar met enkele flinke procenten enmijn organisatie bestond al snel uit een twintigtal mede-werkers.

Maar ik miste iets. Telkens als ik naar een seminar,cursus of lezing toog, bleef ik een beetje op mijn honger.Er zat nergens dynamiek in. De meeste sprekers warengoed tot fantastisch in het brengen van een verzorgde le-zing maar ze waren niet altijd in staat de toeschouwers opeen beklijvende manier te begeesteren.

Ergens in 1995 kreeg ik de kriebel in de buik om deinzichten, technieken en vaardigheden waarvan ik me hadmeester gemaakt te delen met zoveel mogelijk anderen. Ikvond dat het ook mijn missie was om wat ik geleerd haduit te dragen aan iedereen die het horen wilde, maar danop een boeiende, amusante, duidelijke en beklijvende ma-nier. Zij die een lezing van mij zouden bezoeken, zoudener het grootste gedeelte van moeten onthouden en toepas-sen, zodat ze daadwerkelijk verandering in hun leven zou-den kunnen brengen. Dat zou maximaal rendement zijn.

Maar ik had toen nog een panische angst om te spre-ken in het openbaar. De gedachte alleen al dat ik voor eenpubliek zou staan, dat alle ogen op mij zouden zijn gericht,gaf me hartkloppingen en een droge mond.

Ik had wel een leuk concept in gedachten maar had niethet lef om dat in het bijzijn van anderen, met hoeveel ofhoe weinig ook, uit te spreiden. Ik voelde me wel veiligom mijn eigen medewerkers te trainen en te coachen maarspreken voor een onbekende massa was voor mij een tehoge drempel. Ik verschuilde me dus achter de overtuigingdat ik niet het recht had me tot anderen te richten. Tenslot-te had ik slechts tot mijn zeventiende school gelopen, ikbezat geen diploma en bovendien had ik toch geen tijd omlezingen te geven.

24

Tot ik op zekere morgen telefoon kreeg van een zekeremevrouw D.B., een leerkracht uit Mechelen en ‘stage-mentor’ van leerlingen die ieder jaar binnen onze organi-satie de kans kregen om hun opgedane leerervaringen aande praktijk te toetsen. Of ik eventueel een lezing zou kun-nen verzorgen voor alle laatstejaars ‘vertegenwoordiging enverkoop’? Ze vond het een geweldig idee om iemand uithet bedrijfsleven de studenten enige vaardigheden aan tebrengen.

‘Over hoeveel leerlingen hebt u het juist?’ luidde mijneerste vraag.

‘Ongeveer negentig studenten tussen 19 en 21’, verteldeze me, alsof ze doorhad dat ik op haar telefoontje zat tewachten.

‘U treft me net midden in een meeting’, wimpelde ikhaar vriendelijk af. ‘Ik zal u morgen persoonlijk contacterenom dit even te bespreken.’

Ik gunde me dus de tijd om enkele overtuigende ver-ontschuldigingen en redenen te verzinnen en die uitdaginguit de weg te gaan.

De nacht die volgde op dat bewuste telefoontje bedachtik wel 101 redenen om aan die lezing te verzaken. Maarhet idee om een wervelende presentatie te geven bleef doormijn hoofd spelen.

Ik klampte me dus vast aan wat ik uit het boek vanNapoleon Hill geleerd had en trachtte de eventuele voor-dracht volledig te visualiseren. Welk gevoel zou ik daarbijontwikkelen? De lezing die zich in mijn gedachten af-speelde eindigde uiteindelijk met een staande ovatie. Ikbalde mijn rechtervuist en riep luidop ik wil het, ik kanhet en ik doe het! Mijn echtgenote schrikte wakker envroeg of ik een nachtmerrie had.

De volgende morgen nam ik contact met mevrouw D.B.met de melding dat ik een lezing zou verzorgen van eenhalve dag. We zochten een geschikte datum en mijn eer-ste lezing was geboekt.

Mijn gebrek aan ervaring en methodiek compenseerde

25

ik met spontaniteit. Ik zou uit mijn persoonlijke kenniseen voordracht geven. Maar de dag voor het Grote Momentwerd ik door griep overvallen. Ik stond stijf van de koorts.Net alsof een hogere macht mij tegenhield en het hele planalsnog wilde schrappen. Maar toch liet ik me de volgendeochtend, na een slapeloze nacht, toe me op te winden enreed ik richting Mechelen. Ik was ervan overtuigd dat ikde studenten een topvoordracht zou geven. Tijdens de ritprentte ik me in dat ik al jaren niets anders deed dan le-zingen geven en visualiseerde ik dat een volledige aulastudenten een staande ovatie gaf.

Vijf uur later was duidelijk geworden dat de kracht vande verbeelding alweer zijn werk had gedaan. Iets meer dannegentig studenten gaven mij een daverende staande ova-tie voor de vier uur lange, inspirerende peptalkshow volverkooptechnieken en motivatie-inzichten. Waar ik bangvoor was geweest (spreken in het openbaar), had ik uitge-daagd en overwonnen. Ik vertrok naar huis met een posi-tief referentiekader en mijn eigenwaarde was onbewustopgewaardeerd.

Diezelfde avond schreef ik in één ruk een volledig se-minarie en vatte meteen het plan op om meer lezingen tegeven. Ik zocht contact met universiteiten, hogescholen enverenigingen. Ik stelde ze voor gratis workshops te verzor-gen. De aanvragen stroomden binnen en in het jaar datvolgde op mijn eerste lezing gaf ik tal van seminars, work-shops en gastvoordrachten. Alle hadden ze het verdokendoel mijn sprekerskwaliteiten aan te scherpen.

Deze inspanning had ook zijn effect op mijn onderne-ming. Omdat ik steeds beter in staat was de mensen metwie ik samenwerkte te motiveren en te inspireren, groeidede omzet en de winst.

Op dat moment, ergens in 1996, kreeg ik het gevoel datik mijn missie in het leven gevonden had: het inspirerenen motiveren van personen om het beste uit zichzelf tehalen. Ik richtte het Van de Velde Training Instituut enNext Generation Seminars op om mijn voordrachten te

26

promoten en te commercialiseren (de onkosten en tijdmochten uiteindelijk ook worden gecompenseerd). Ik lieteen folder verspreiden naar bedrijven en de eerste inschrij-vingen liepen binnen.

In september 1996 gaf ik mijn eerste publieke verkoop-motivatieseminar in een Antwerps vijfsterrenhotel en boei-de de veertig deelnemers van ’s ochtends 10u tot ’s avonds18u met technieken, vaardigheden en inzichten die dekwaliteit van hun werk en leven onmiddellijk konden sti-muleren. Wat leerde ik die dag? Dat ook ik in staat waseen professioneel publiek te boeien en… dat ik in de toe-komst best antislipschoeisel droeg – in mijn enthousiasmewas ik van het podium gedonderd en had er een vijf centi-meter lange, gapende wonde aan overgehouden. Een dok-ter naaide tijdens de pauze de wonde en gaf me een injec-tie tegen de pijn. Dat ik was gevallen, bleek later overigenseen goede promotiestunt. Het publiek was zodanig onderde indruk dat dit verhaal snel de ronde deed. Net daardoorkreeg ik naambekendheid.

Mijn volgende seminars werden snel volgeboekt. Men-sen waren nieuwsgierig naar wat ik te verkondigen had enal snel mocht ik me verheugen op de eerste aanvragen voorbedrijfsinterne lezingen. Ik probeerde uit iedere voordrachten seminar zoveel mogelijk feedback te verzamelen, zodatik mijn sprekerskwaliteiten kon aanscherpen. Constantgroeien en verbeteren was (en is nog steeds) mijn belang-rijkste doel.

Ik leefde als het ware in een droom. Ik had een gezondezoon die elke keer weer met pretoogjes aan zijn dag begon.Ik deelde een harmonieuze relatie met mijn echtgenoteMaureen (die zomaar even beslist had een zangcarrière tebeginnen en onmiddellijk een contract voor drie cd’s in dewacht had gesleept bij een van de grootste platenmaat-schappijen van de wereld). Ik leidde een succesvol renova-tiebedrijf. De seminars liepen als een trein. We waren al-lemaal gezond en hadden een sterke band met familie envrienden. Fysiek, financieel, relationeel en emotioneel ging

27

het meer dan fantastisch, niets leek nog stuk te kunnen.Waar kon een mens nog meer van dromen?

Nog iets extra’s, want op 14 april 2001 schonk mijnvrouw Maureen het leven aan Luna, mijn dochter. Eenwolk van een baby werd op aarde gezet. Fantastisch gewoonhoe Boy haar in de armen sloot. Mijn leven was meer dancompleet.

En ook nu nog stapelen de successen van mijn bedrij-ven zich op. De passie om de mensen te trainen en te coa-chen groeit bij ieder seminar. Dit boek is in feite mijn per-soonlijke finale.

Nu vraag je je misschien nog af waar de titel van ditverhaal vandaan komt. Ooit kreeg ik de opdracht om eentraining te leiden binnen een groot bedrijf. De persoon dieme contacteerde, vertelde me dat ik en niemand anders degeknipte kerel was om zijn personeel te komen coachen.Want ik was in zijn ogen een tafelspringer. ‘Jij durft op hetvoorplan treden, op de tafel te springen en met veel over-tuiging je standpunt te verkondigen. Aan zulke mensenhebben we nood in dit land. Sta me toe dat ik je de tafel-springer noem.’ Ik aanvaardde dat toen veeleer als een ere-titel, een compliment. Daarom is mijn missie ook om opzoveel mogelijk tafels te springen en mensen aan te zet-ten tot vooruitgang.

Augustus 2002, diezelfde zomeravond met Maureen. Webereiken onze bestemming. Ruim driehonderd mensenwachten op me. Ze zullen een spetterende presentatie krij-gen van… een tafelspringer.