WK: Normal, but so different

Hoofdstuk 32

“Toe Thibo’tje, zeg dan eens ‘mama’? Ma-ma!”, probeert Shania voor de zoveelste keer.“Moeke!”, is het enige wat Thibo roept, en hij steekt verlangend zijn armpjes uit naar Merle die net voorbijloopt.

Merle,Shania& Thibo

“O nee, we doen vooral niet aan favoritisme, hé?”, lacht Shania, en ze kijkt geamuseerd toe hoe Merle het jongetje van de grond plukt.

“Dag flinke man! Braaf zijn bij mama hé, want moeke moet nu dringend gaan werken!”“Ja-ja…”, brabbelt Thibo, en hij trappelt ongeduldig met zijn beentjes.

Met een zucht zet Merle hem weer op de grond.“Zenuwachtig?”, vraagt Shania.“Het zal nog niet zijn!”, zucht Merle, “Maar hé, ik ben dolblij dat ik eindelijk mijn droom heb kunnen waarmaken!”

“Een praktijk als kinderpsychologe, daar droom ik al jàren van. En dan nog wel aan huis!”Haar gezicht versombert weer even: “Al ben ik best wel nerveus voor het eerste gesprek…”

“Hé, je hebt toch al vaker met kinderen gewerkt?”, probeert Shania haar gerust te stellen, “Je bent een toffe psychologe, een geweldige moeder… en bovendien: je hebt míj kunnen genezen, dan moet dit toch geen probleem zijn!”

“Dat is een feit!”, grinnikt Merle, en ze drukt nog een kus op Shania’s lippen. Deze geeft haar nog een speels tikje op haar achterwerk: “Vooruit, naar je praktijk! Laat de kindjes niet wachten!”

“Mama en papa schenken gewoon geen aandacht meer aan me…”, mompelt het kleine meisje, dat nog geen moment heeft durven opkijken, “Ze kijken alleen nog maar naar mijn zusje Elisabet, ik lijk niet meer te bestaan, behalve dan om hen te helpen…”

Ze staat op een loopt naar de zetel, zodat Merle haar van verdriet vertrokken gezichtje kan zien: “Ik lijk niets meer goed te kunnen doen, wat ik ook probeer! Ze zijn alleen nog maar bezig met hun ‘lieve Elisabetje’…”

“En wat doe je dan, Annabel?”, vraagt Merle ongerust, “Blijf je de hele tijd thuis, of heb je vriendjes waarmee je kan spelen?”

“Ik heb een geheime boomhut gebouwd in het park, daar ga ik naartoe met mijn vriendinnen,” vertelt Annabel. Haar gezicht licht weer een beetje op, wanneer ze daarover vertelt.

“Of ik ga naar het kerkhof, naar het graf van Thijs. Hij is…”, ze zwijgt even, “…mijn kleine broertje, hij is gestorven toen ik vier was. Ik mis hem nog steeds…”

Merle kijkt haar ongerust aan, en schrikt dan ook wanneer het meisje plots opspringt: “Ik moet naar huis! Het eten is bijna klaar, en als ik niet op tijd thuiskom, krijg ik niks meer. Ze lijken dan gewoon niet meer te merken dat ik aan tafel zit!”

“Bedankt dat je naar me wou luisteren.”Opeens loopt ze naar Merle toe en drukt zich tegen haar aan: “Ik vind je lief…”

“Papa!!”Nog voordat Stefan goed en wel aan de voordeur is, komt Elfie al naar buiten gehobbeld.

Iris,Lex,Valentina& Elfie

“Hé, liefje!”, zwiert Stefan zijn dochtertje in de lucht, “Ga jij zo meteen een grote meid worden?”“Ja! Grote meid!”, herhaalt Elfie, “En grote taart!”

“Die komt eraan!”, lacht Valentina, terwijl ze ook naar buiten komt, “Maar ik vind toch dat we nog moeten wachten op tante Olivia en oom Maarten!”

“Dat zal dan toch niet lang meer duren!”, hoort ze een stem achter haar rug.“Zusjeeeee!”, tettert Valentina in Olivia’s oor, “Hoe gaat het in het derde jaar van de universiteit??”

“Zàlig!”, roept Olivia uit, “Ik begin er al bijna spijt van te krijgen dat het studeren binnen een jaartje gedaan is!”

Terwijl ze wat verder babbelen, kijkt Valentina onderzoekend om zich heen. Tenslotte wendt ze zich toch tot Maarten: “Alleen gekomen, broertje?”

“Tja,” antwoordt Maarten, “De reden waarom ik gestopt ben met studeren, was omdat Lenka en Katrien het met hun tweeën niet aan konden om voor de jongere kinderen te zorgen.”

“Geen van de twee kon het over haar hart krijgen de andere met al die kleintjes op te zadelen. Dus ben ik maar alleen gekomen.”

“En?”, vraagt Valentina nieuwsgierig, “Hoe gaat het nu met de kleintjes??”

“Met de drieling gaat het geweldig!”, antwoordt Maarten, “Hoewel ze nog heel klein zijn, hebben ze duidelijk al wel verschillende karaktertjes. Mirthe en Janne lijken niet alleen uiterlijk heel erg op elkaar, ze zijn ook innerlijk kopietjes. En de dikste vriendinnetjes, ze zitten de hele dag samen aan de tekentafel!”

“Sarah valt er niet echt buiten, maar ze is net iets rustiger dan haar twee zusjes. En bovendien kan ze het prima vinden met de oudere kinderen.”

“Die trouwens ook nog altijd geweldig overeen komen! Wouter en Noortje worden dan wel bijna tieners, ze zijn nog altijd de beste vriendjes!”

“En Laura… over haar maak ik me wat zorgen. Ze wordt razend als ze een jurkje moet dragen, speelt het liefst met Wouters race-auto, en heeft vorige week zelfs haar staartjes afgeknipt. Je ziet amper nog dat ze een meisje is.”

“Ach, dat komt allemaal wel goed!”, probeert Valentina hem gerust te stellen, “Laat haar gewoon doen waar ze zich goed bij voelt, dat is het beste voor haar en voor jullie!”

Hun gebabbel wordt onderbroken door het vrolijke gekraai van Elfie: “Mamaaaa! Ikke wil taart! En papa moet mij drage!”

“Komt voor mekaar, prinses!”, loopt Stefan met haar naar de taart, “En als mevrouw nu ook nog een beetje zou willen blazen?”

Dat laat Elfie zich geen twee keer zeggen!“En nu taart eten!”, roept ze, nog voordat de kaarsjes goed en wel uit zijn.“Nog even wachten, meid!”, lacht Stefan, “Want zolang je peuter bent, ben je toch nog te klein voor taart!”

Dus springt Elfie zo snel als ze kan in de lucht.“Wow, wat is de vloer opeens ver weg!”, is het eerste wat ze roept. Om vervolgens meteen naar de tafel te lopen en een stuk taart te nemen.

Pas na een tweede stuk, lijkt ze te beseffen wat er precies veranderd is.“Mama…”“Ja Elfie, er liggen nieuwe kleren in de kast. Ga maar snel kijken!”, antwoordt Valentina, en ze kijkt lachend toe hoe haar dochter naar boven spurt.

Na even zoeken heeft Elfie een jurkje gevonden dat ze leuk vindt staan. Daarna loopt ze naar de spiegel: “Met die twee kinderachtige staartjes kan ik écht niet naar school!”

“Zo, dat ziet er al veel beter uit!”, knikt ze haar spiegelbeeld even later tevreden toe.

“Je ziet er geweldig uit, meid!”, komt Valentina de slaapkamer binnen, “Maar ga je zo stilaan slapen, het begint al laat te worden.”

Meteen trekt Elfie haar nieuwe pyjama aan.“Ik vond het zo jammer dat Devon en Anke er niet waren…”, pruilt ze, terwijl ze in haar bed kruipt, “Ze hadden toch beloofd dat ze zouden komen?”

“Inderdaad wel vreemd,” vindt Anke, “Maar weet je wat? Morgen is het zaterdag, dan kan je Devon bellen en vragen of hij even komt. Is dat geen goed idee?”

Geeuwend trekt Elfie het deken over zich heen: “Morgen meteen het eerste wat ik doe, mama!”

Gefrustreerd bijt Olivia op het dopje van haar pen. Niet dat de opdracht zo’n probleem is, maar zij zit met iets anders in haar hoofd…

Olivia

Ze zit nu al in haar vierde jaar, maar heeft nog niet veel meer gedaan dan lessen, opdrachten en examens.Maar hoe ze ook haar best doet, haar sociale contacten lijken maar niet te vlotten.

Ze mag praten met wie ze wil, een verdere vriendschap of meer komt er toch niet van…

Zuchtend klapt ze haar schrift dicht, die opdracht zal vandaag toch niet meer lukken. Liever nog even naar de bibliotheek, om wat tot rust te komen…

Tevreden kijkt Lenka de kamer rond: “Ziet er goed uit, vind je niet?”

Maarten,Lenka,Katrien,Wouter,Noortje,Laura,Janne,Mirthe& Sarah

“Wees daar maar zeker van!”, lacht Katrien van achter een lange tafel, “Ze zullen het allemaal fantastisch vinden!”

“Het is per slot van rekening niet niks, zowel de tweeling als de drieling jarig…”, zucht Lenka, “Maar ik ben er zeker van dat we het tot een goed einde zullen brengen!”

Wouter en Noortje zijn inderdaad verrukt bij het zien van alle versieringen, maar toch vindt Lenka dat de drieling eerst mag opgroeien.

Maarten buigt zich al met Sarah naar de taart toe, en ook Mirthe zit al ongeduldig te wiebelen op haar moeders arm.Gelukkig houdt Janne zich nog een beetje rustig, en ze kijkt met fonkelende oogjes naar haar twee zusjes.

Maarten en Lenka zetten de meisjes op de grond, en de hele familie staat hen om het hardst aan te moedigen.

“Wow, geweldig!”, roept Sarah meteen uit. Pas dan kijkt ze naar beneden, en merkt op: “Alleen kunnen die kleren wel iets beter…”

“Je hebt helemaal gelijk!”, valt Janne haar bij, “Zowel over het opgroeien als over de kleren…”

“Ja, het is best wel leuk…”, klinkt dan het stemmetje van Mirthe. In de grote drukte die de twee andere meisjes maakten, is ook zij stilletjes opgegroeid.

Veel aandacht wordt er nu niet aan geschonken, want het is vanavond ook nog eens de verjaardag van de tweeling.“Hé, ik ben de oudste, ik mag eerst!”, roept Noortje, wanneer ze Wouter al zijn kaarsjes ziet uitblazen.

“Haha, probeer me maar eens in te halen!”, plaagt Wouter, en Noortje buigt zich zo snel als ze kan over haar eigen taart.

“Jij mocht dan wel eerst zijn opgegroeid, ik zie er toch beter uit!”, lacht Noortje wanneer ze allebei als tieners weer neerkomen.Wouter steekt zijn tong uit: “Laten we toch maar eerst andere kleren gaan aantrekken, en dàn zullen we wel eens zien wie er het best uit ziet!”

Wanneer de jarigen andere kleren hebben aangetrokken en alle rommel is opgeruimd, zitten de drie tieners wat te praten.“Ik ben zo blij dat ik nu niet meer de enige tiener in huis ben,” zucht Katrien, “Wat voor wensen hebben jullie trouwens gekozen?”

“Ik ben een Populariteitssim,” vertelt Noortje trots, “En ik wil het gaan maken in de sportwereld!”

“En ik heb gekozen voor de kenniswens, en wil later Illusionist worden”, zegt Wouter.“Ah, daarom dat jij altijd zoveel komedie speelt!”, roept Noortje, en de drie tieners schieten in de lach.

“Dat heb ik gehoord!”, grinnikt Lenka die opeens achter hen is komen staan, “En nu geen komedie, voor Wouter en Noortje is het tijd om te gaan slapen. Het is niet omdat jullie nu tieners zijn, dat jullie alles mogen beslissen, hé!”Er klinkt nog even wat protest, maar uiteindelijk staat de tweeling toch op.

“Mama, mag ik nog even naar buiten?”, vraagt Katrien, “Er is hier vlakbij een nieuwe bar geopend, en ik wil gaan vragen of ze misschien nog een dienster zoeken of zo.”“Doe maar, meisje”, lacht Lenka, “Maar voor één uur thuis, hoor!”

“Tja, toch een voordeeltje aan iets ouder zijn!”, lacht Katrien, en ze knipoogt naar Wouter en Noortje die wat groen zitten lachen.

“Schattig, hé?”, wijst Kelsy vertederd naar de tekening op het behang, “Net alsof de vogel en het eekhoorntje echt met elkaar aan het praten zijn… ik kan er uren naar kijken.”

Kelsy & Martijn

“Martijn…? Martijn, luister je wel naar wat ik zeg?”, vraagt ze wanneer ze van de andere kant geen reactie krijgt.“Natuurlijk luister ik,” glimlacht hij, “Maar er is nog iets anders waar ík uren naar kan kijken…”

“O ja? Wat dan?”, vraagt Kelsy nieuwsgierig, terwijl ze zich tegen hem aan vleit.

“Jou, natuurlijk!”, fluistert Martijn, en hij trekt Kelsy op schoot, “Wat zou je ervan denken om nu meteen met me te trouwen?”

“Hier? Nu? Meteen?”, vraagt Kelsy verbaasd, “Maar we hebben helemaal niks geregeld of zo! Er is geen taart, er zijn geen trouwringen…”

“Wacht maar af…”, zegt Martijn raadselachtig, “Ga maar eens kijken op onze slaapkamer. Ik verwacht je over tien minuten buiten…”

“Martijn, hij is prachtig!”, komt Kelsy even later in een rode feestjurk naar buiten gelopen. Pas dan kijkt ze op, en haar mond valt open: “Hoe heb je dàt voor elkaar gekregen?”

“Ik heb zo mijn contacten…”, grijnst Martijn, “En wil mevrouw Kelsy Normal dan nu onder de trouwboog komen staan??”

Ze wisselen de trouwringen uit en kussen elkaar hevig. Opeens grinnikt Kelsy nog met haar mond tegen die van Martijn: “En, is er ook taart?”

“Haha, waar een paar telefoontjes met je tante Ris al niet goed voor zijn!”, grinnikt Martijn, wanneer hij ziet hoe enthousiast Kelsy de taart aansnijdt, “Zij vertelde me al hoe gek je bent op bruidstaart!”

“Mmm, maar deze is écht wel lekker!”, zegt Kelsy, “Wil jij ook eens proeven?”

Even later zitten ze dan toch allebei met een stuk taart aan tafel. Martijn schrokt het zijne naar binnen: “En… wat denk je ervan om aan het echte dessert te beginnen?”

En zo vieren Kelsy en Martijn hun ‘huwelijksnacht’ een paar uur eerder dan gebruikelijk.

“Kels,” zegt Martijn de volgende dag wanneer ze aan tafel zitten, “Hoe denk jij eigenlijk over kinderen?”

Kelsy pookt wat met haar vork in het eten: “Ik ben gek op kinderen, maar… de eerste jaren van mijn jeugd ben ik verschrikkelijk verwaarloosd geweest door mijn moeder. Wat nu eens als het… erfelijk is??”

“Kelsy toch…”, zucht Martijn bezorgd, “Je bent later toch goed opgevoed door je oom en tante? Ik geloof écht niet dat je twee eerste jaren je moederschap zullen beïnvloeden!”

“Laat ik alvast wat oefenen,” zegt Kelsy na een korte stilte, “Wat zou je ervan denken als we een kat zouden nemen?”

“Een kat? Goed idee!”, roept Martijn enthousiast, “Na het eten zal ik meteen het asiel bellen!”

Een paar uur later knielt Kelsy vertederd neer bij een schattig poesje: “Hallo, kleine Ziggy! Jij bent vanaf nu ons kleine kindje… ooh, wat ben jij een lief beestje zeg!”

Een pijnlijke kramp doet haar opeens opstaan, en verschrikt kijkt ze naar haar buik.“Ik ben… zwanger!”

“Zwanger? Maar dat is fantastisch, liefje!”, roept Martijn met een grote glimlach uit, “We krijgen een kindje!”

“Martijn, je snapt het niet,” zucht Kelsy, “Ik ben zwanger… en ik ben hier helemaal nog niet klaar voor!”

Tot de volgende keer!!!