Hoofdstuk 24

WK: Normal, but so different

“Weet je zeker dat je het allemaal zal redden?”,

vraagt Iris voor de laatste keer.

Kelsy zucht:

“Tante Ris, ik ben echt al wel oud genoeg om te gaan studeren. En bovendien gaat Shania ook mee, we zullen wel een beetje op elkaar letten!”

“Sorry, ik ben gewoon bezorgd om je!”,

lacht Iris, terwijl ze Kelsy nog eens omhelst,

“Maar weet vooral dat ik ongelooflijk trots op je ben!”

“Ik ben ook heel erg trots op je, meisje!”,

mengt Lex zich in het gesprek,

“Laat ze daar op de universiteit maar eens zien wat je in je mars hebt!”

“En ik zal je ook missen, nichtje! Vooral omdat ik je dan niet meer kan pesten!”,

plaagt Maarten, terwijl hij Kelsy over haar hoofd wrijft.

Ook Valentina komt nog even afscheid nemen.

“Je komt toch nog wel terug, Kelsy?”,

vraagt ze met een trillend stemmetje.

En wanneer Kelsy bevestigend knikt, omhelst het meisje haar stevig.

“Dan gaan we weer leuk spelen, hé?”,

vraagt Olivia,

“En wil je me dan ook eens vertellen wat voor speciale dingen je leert op de universiteit?”

En dan verschijnt de taxi luid toeterend voor de deur. Het is tijd voor Kelsy om te vertrekken. Ze loopt naar de auto toe, en glimlacht breed naar de chauffeur:

“Zijn we weg?”

Nog één keer zwaait ze naar haar familie, die aan de deur staat te wachten:

“Daag! Ik bel jullie nog!”

Langzaam laat Shania haar blik door de kamer glijden. Vreemd dat ze deze plek vier jaar niet meer zal zien.

Shania

Hoe vaak heeft ze hier niet op haar bed liggen nadenken, of zich opgemaakt voor haar kaptafel? Hoe vaak heeft ze hier niet haar eigen fantasiewereld gecreëerd, en gehoopt dat haar echte leven zo was?

Ze zucht diep. Het kan haar niet schelen of mama ooit nog zal bijdraaien, zij is hier toch weg!

Terwijl ze de living nog eens goed rondkijkt, loopt ze naar de telefoon om een taxi te bellen.

Ze kijkt nog even om, voordat ze de taxideur achter zich dichttrekt. In dit huis heeft ze haar jeugd doorgebracht, ze hoopt dat haar studententijd beter zal verlopen!

Iris zit aan de computer, en legt de laatste hand aan haar autobiografie: “Iris Sophia Normal. Mijn leven als wonderkind.”

Iris, Lex,Maarten,Olivia,Valentina

“Dit lijkt me het juiste moment om te stoppen.”,

mompelt ze bij zichzelf,

“Als deze roman goed verkoopt, kan er trouwens nog altijd een vervolg komen!”

En ze mailt het hele verhaal door naar een uitgever.

Enkele dagen later stopt er opeens een camionette voor het huis.

Tot haar grote verbazing ziet Iris een man uitstappen met in zijn handen… een exemplaar van haar biografie! En haar verbazing wordt nog groter, wanneer ze in de kofferbak nog grote stapels boeken ziet liggen.

Vol trots neemt ze het boek van de man aan, en loopt naar binnen: “Kom eens allemaal kijken!”

Maar binnen wacht haar nog een grotere verrassing. Maarten legt net de hoorn van de telefoon neer en omhelst haar:

“Mama, proficiat! Je boek is gewoon een echte bestseller!”

En de dag wordt er nog beter op! Stuiterend van blijdschap stapt Iris later die dag haar carpool uit:

“I did it! I did it!!!”

Ze loopt naar binnen, en vliegt Lex in de armen:

“Het is me gelukt! Ik heb de top van de carrière Wetenschap bereikt!!!”

Terwijl ze haar armen nog steviger om Lex’ hals klemt, denkt ze hardop na:

“Een nichtje op de universiteit, drie prachtkinderen, een geweldige man, een bestseller én de top van mijn carrière! Kan het leven nog beter worden?”

Haar blijdschap wordt onderbroken door het gerinkel van de telefoon, en benieuwd neemt Iris op.

“Met Iris Sophia Normal.”

“Professor Heijmans?”

…

“Oké, Guus dan, maakt dat nu zoveel uit?”

…

“Marit gaat bevallen? Zeg dat dan toch meteen! Wacht even, ik kom eraan!”

Zonder te beseffen dat ze zelfs haar werkkledij nog aanheeft, springt Iris in de auto en rijdt ze naar de studentenbuurt.

Ze komt tegelijk met haar vader aan, en samen haasten ze zich naar binnen.

Daar staat Marit al, haar handen om haar buik geklemd.

“Hopelijk… is het deze keer geen drieling…”,

kreunt ze, toch nog in de stemming voor een grapje.

De rest van de familie lacht zenuwachtig, maar kijkt dan vertederd toe…

… hoe Marit een schattig, klein baby’tje in haar armen houdt.

“Hé, kleine meid! Jij zat blijkbaar toch alleen in mijn buik, hé?”

“Kom, laten we maar eens gaan kennismaken met je familie!”,

zegt ze, terwijl ze zachtjes haar neus tegen het babyneusje drukt.

Ontroerd speelt Nathan even met de baby:

“Hallo, kleine meid! Ik ben je opa!”

Er trekt even een schaduw over zijn gezicht:

“Zo jammer dat Yasmine de geboorte van haar kleindochter niet kan meemaken. Ze ligt met een zware longontsteking in bed, en het lijkt maar niet beter met haar te gaan…”

“Ze was zo blij toen ze hoorde dat je zwanger was… Trouwens, hoe heet onze jongste kleindochter?”

“Ze is naar mama genoemd,”

antwoordt Marit,

“Wat er ook gebeurt, mama zal blijven voortleven in onze kleine Jasmin.”

“Daar ben ik blij om…”,

klinkt een zwakke, hese stem vanuit de deuropening. Moeizaam loopt Yasmine de kamer binnen.

“En dan zou ik nu mijn kleindochter willen zien!”

“Mama! Je mag helemaal je bed niet uit van de dokter, laat staan dat je buiten mag! Bovendien is wat je nu doet heel besmettelijk voor Jasmintje, en…”

Marit zwijgt wanneer ze haar moeder met Jasmin in haar armen ziet. Misschien is dit wel de eerste en enige keer…

“Kom, mama! Ik breng je naar huis!”,

zegt Iris dan resoluut,

“Ik hoor aan je stem dat je je veel beter voordoet dan je bent.”

“Ja ja…”, moppert Yasmine, maar uit haar keel ontsnapt alweer een rauwe kuch.

Ze omhelst Marit:

“Ik ben zo trots op je. Weet dat ik van je hou!”

Ook Iris omhelst haar moeder, en ze kijkt ongerust toe hoe Yasmine steunend en kreunend naar huis strompelt.

Die avond gaat de telefoon bij de familie Goudeket.

“Papa?”

…

“Ja… Oké… Ik hou van je…”

Met trillende handen legt Iris de hoorn weer op de haak, en ze stort zich snikkend in de armen van Lex.

“L’histoire se répète…”,

fluistert ze zachtjes,

“Mama is daarnet thuis rustig gestorven…”

Tot de volgende keer!!!