Een tijdje later liggen Lena en Ryan op het kleed. Het haardvuur is ondertussen uit, maar het is nog steeds heerlijk warm in het oude houthakkershuisje. De twee staren gelukzalig voor zich uit en omarmen de tevreden stilte.

Lena ligt op haar buik en haar ellebogen ondersteunen haar. Met haar linkeronderbeen gaat ze op en neer. Ze zucht, terwijl ze stiekem naar Ryan opkijkt. Als een videocamera neemt ze zijn perfecte gezicht in zich op.

De harde lijnen van zijn kaak en jukbeenderen. Zijn smalle lippen, zijn lieve grijze ogen die dromerig voor zich uit kijken en het blonde haar dat uit model is, maar hem wel onweerstaanbaar sexy maakt. Ze sluit voor een moment haar ogen.

Ook Ryan’s ellebogen ondersteunen hem. Hij hangt tegen de bank aan, terwijl hij voor zich uit staart. Dan wendt hij zijn blik af en kijkt naar Lena. Het past. Hij en Lena, alsof ze samen horen, alsof het zo is voorbestemd…

En misschien is dat ook wel zo, denkt hij weifelend. Hij laat zijn blik op Lena vallen. Misschien is het ook wel voorbestemd, dat ze elkaar hier ontmoeten, dat ze verliefd worden op elkaar… Misschien is het allemaal het lot. Ryan sluit zijn ogen en dommelt langzaam in.

“Weet je?” Zegt Ryan, als ze even later allebei weer klaarwakker zijn, en in elkaars armen op de bank zitten. “Nou?” Vraagt Lena nieuwsgierig. “Ik heb het nog nooit op een bank gedaan.” Lena proest het uit van het lachen.

“Jij wel dan?” Vraagt Ryan verontwaardigd. “Dat ga ik jou echt niet vertellen!” Ryan kijkt haar beduusd aan. “Niet? Hoezo dat nou weer?” Lena grijnst. “Omdat je dat niets aangaat en daarbij… we leven in het hier en nu en dat is wat telt.”

“Wijze woorden, wijze woorden.” Zegt Ryan zacht, waarna hij zich naar haar toebuigt en zich verdiept in haar zwarte krullenbos, om een kus op haar kruin te geven. Als hij haar weer aankijkt, ziet hij de trieste blik in haar ogen.

“Wat is er?” Lena schudt haar hoofd en wringt zich uit zijn armen. “Ik wil niet tegen je liegen, Ryan.” Ryan fronst zijn wenkbrauwen. Lena kijkt hem aan en bijt op haar onderlip. “Ik ben niet helemaal eerlijk tegen je geweest.” “Oké…” Zegt Ryan aarzelend.

“Ik wil je zeggen dat ik het ook nog nooit op een bank heb gedaan en-” “Ho!” Onderbreekt Ryan haar. “Als het daarom gaat dan stop ik je nu. Dat was een grapje, Julia. Je hoeft me dat echt niet te vertellen als je dat niet wilt. Ik ga je er echt niet meer of minder leuk door vinden.”

Lena glimlacht. “Je bent lief, maar je moet me even uit laten praten.” Ryan knikt. “Wat ik je daar eigenlijk duidelijk mee wilde maken is dat ik nog niet echt veel ervaring heb in, nou ja, dát. En dat komt omdat ik hiervoor nog maar bij één andere man ben geweest. Mijn man.”

Bij Ryan gaat het lampje branden. “Je was getrouwd?” Vraagt hij verbaasd. Lena knikt. “Maar het was geen goed huwelijk, nee, dat lieg ik, het was een verschrikkelijk huwelijk. Of ja, de eerste twee jaar waren mooi en toen hield ik echt van hem, maar…” Lena’s stem sterft weg.

“Maar?” Vraagt Ryan, benieuwd naar wat komen gaat. “Maar toen raakte hij verslaafd aan de drank en ik vermoed, want ik weet het niet zeker, ook aan de drugs. Hij begon…” Er verschijnen tranen in haar ogen en ze moet een paar keer slikken. “Hij begon mij te mishandelen.”

“O God!” Geschokt staart Ryan naar de vrouw naast hem. De vrouw die hij nooit in zijn leven pijn zou durven doen, die hij met zijn leven zou beschermen, die alles voor hem is geworden, alles. “Het was vooral fysiek. En soms ook mentaal. Hij wist niet wat hij deed, wat hij mij aandeed, hij-”

Lena barst in tranen uit en direct neemt Ryan haar in zijn armen. “Rustig maar.” Troost hij haar. “Het is al goed. Je bent veilig nu.” Een paar minuten later is Lena weer wat gekalmeerd en durft Ryan haar deze vraag te stellen: “En nu? Ben je van hem gescheiden?”

“Ja.” Liegt Lena. “En direct daarna ben ik hierheen gekomen. Ik kon daar niet meer zijn.” “Dat begrijp ik. Maar je moet hem aangeven, Julia. Hij kan hier niet zomaar mee wegkomen.” Lena kijkt hem verschrikt aan. “Nee! Dat… Dat durf ik niet.” Ryan drukt haar steviger tegen zich aan. “Rustig. Het is goed.”

“Ik heb mij nog nooit zo veilig bij iemand gevoeld als bij jou, Ryan.” Zegt Lena zacht. “Ik ben blij dat je het mij hebt verteld, Julia. Echt waar, dat betekent veel voor me.” Lena nestelt zich dieper in zijn armen. “En weet dat je altijd veilig bij mij zult zijn. Ik zal je beschermen, wat er ook gebeurt.”

En voor het eerst in een lange periode durft Lena haar hart weer voor iemand te openen. Ze laat Ryan voor de volle honderd procent binnen. Diep in haar hart, in een hoekje speciaal voor hem. Voor even lijkt haar wereld compleet en zijn haar zorgen en problemen als sneeuw voor de zon verdwenen…