Iedereen kwam langzaam over het verdriet van Roels dood heen en Aldris groeide op tot een volwassene. Daphne trok in en kreeg een vaag gevoel, blijkbaar is het zwangerschap.

Dat zijn de belangrijkste punten van vorige keer.

Met een raar gevoel in haar boek ligt Daphne onder de lakens. Ze draait haar om, en schuift de dekens van haar af.

Als ze opstaat merkt ze iets. Ze is zwanger en daar hoort een bolle buik bij.

2

dagen

geen

controle

Ze trekt zwangerschapskleding aan en verlaat de slaapkamer.

Daphne staat voor het raam en kijkt naar buiten.

Ja, ze is nu al zwanger en moet binnenkort voor haar eigen kind gaan zorgen, waar ze nog niet eens klaar voor is.

Ze besluit om er niet veel over te gaan nadenken, maar gewoon verder te gaan.

Daphne knapt de badkamer op door eens grondig te dweilen en het bad schoon te maken. Maar dat kost veel moeite.

Als alles er piekfijn in orde uitziet, gaat ze achter de computer zitten. Stiekem zoekt ze toch het een en ander op over zwangerschap.Mag je misschien bepaalde dingen wel of niet eten, waar vind je leuke zwangerschapskleren, wie heeft er interessante tips …

‘Goedemorgen, Daphne.’ hoort Daphne achter haar.

Lichtjes geschrokken draait ze zich om en ziet Aldris. ‘Hoi’, glimlacht ze.

Daphne besluit niet rond de pot te draaien en meteen te zeggen dat ze zwanger is.

Even is Aldris stil, maar dan zegt hij dat het helemaal niet erg is, integendeel – hij vindt het best leuk.

‘Dus je vindt het niet erg?’, vraagt Daphne nogmaals voor de zekerheid.

‘Wat kan ik er nu erg aan vinden? Een kind, van ons twee, samen. Da’s toch geweldig! Oke, we zijn er misschien nog niet klaar voor, maar hé, we hebben nog het hele gezin!’, moedigt Aldris aan.

Hoe meer Aldris over het kind fantaseert, hoe positiever Daphne erover begint te denken.

Het is inderdaad geen ramp. Ze zal wel rapper vermoeid zijn, en soms pijn hebben, maar in de plaats daar voor krijgt ze wel een kind dat van haar is.

Ook Celeste en Jasmine weten dat Daphne zwanger is.

‘Dan ben ik gewoon tante, hallo?!’, lacht Celeste.

‘Ja,’ zucht Jasmine, ‘dan voel ik me echt wel oud. Tante Jasmine, hoor je het al?’

‘Ach, maar het kindje zal vast wel leuk zijn’, zegt Celeste.

‘Ik hoop het maar. Wie weet is het zo’n een vervelend meisje die alles gaat zitten verklikken.’ Bij die gedachte heeft Jasmine al geen zin meer om tante te worden.

‘Vast niet, we zullen wel zien, tante Jasmine’, plaagt Celeste haar.

Aldris kan ook alleen maar denken aan de kleine die er zal komen.

Hij, vader… Nee, dat had hij toch nooit gedacht. Maar nu is hij er blij mee, heel blij mee zelfs.

Als de tieners naar school zijn vertrokken, eten Ariël en Cédric mee met Aldris.

‘Oma en opa, geloof je het zelf!’ zegt Ariël die er nog steeds verwonderd van is.

‘Ik zal de kleine goed opvoeden, en een prima opa zijn’.

Aldris zucht. Zijn vader kan soms toch te serieus zijn op de foute momenten.

Ariël schenkt er geen aandacht aan en gaat verder met het vertellen hoe alles kan verlopen.

Daphne ligt weer in bed. Zwangerschap kan echt vermoeiend zijn.

De rest die thuis is, weet niks anders te doen dus beginnen ze aan een gezelschapsspel.

Met een gemeen lachje komt Celeste die middag binnen.

‘Boe!’ roept ze, met de hoop dat het stapeltje stokjes omvalt.

Lachend kijkt Aldris om. Cédric en Ariël zijn te druk bezig met spelen. ‘Ook hallo’, lacht Aldris.

Jasmine komt ook binnen, zonder gemeen lachje – maar met een veel bredere lach. Ze heeft een tien, en dat laat ze duidelijk merken.

‘Ik heb een tien’, roept ze door de kamer.

Ook Jasmine krijgt niet heel veel aandacht. Het spel blijkt veel interessanter.

‘Ik heb een tien’, giechelt Jasmine als ze Daphne tegenkomt.

Daphne wandelt slaperig verder en knikt.

‘Hoe gaat het met de kleine?’ vraagt Jasmine om toch aardig over te komen.

‘Weet ik zo niet, ik ben nog moe, oké?’ antwoordt Daphne nors.

Jasmine knikt en snelt de trap op.

Ligt het aan haar, of is Daphne gewoon geen leuk iemand?

Ze kan het niet laten om het aan haar zus te vertellen.

‘Dus ze deed gewoon stom?’ herhaalt Celeste.

‘Ja! Echt, niet leuk. Dan wil ik eens aardig doen tegen haar, en dan krijg ik zo’n vervelend gezicht’, zucht Jasmine.

‘Ik weet het ook niet,’ zegt Celeste en rekt zich uit, ‘vast de zwangerschap…’

‘Maar dan nog, hoe snollig kan je zijn’

‘Snollig? Waar haal je dat vandaan’, lacht Celeste.

‘Gewoon… Snollig, ken je dat niet?’ verzint Jasmine snel.

‘Tuurlijk, Jasmine, snollig’, grinnikt Celeste en gaat weg.

Jasmine blijft achter en is toch niet zo gerust in Daphne. Wie weet is ze helemaal niet de perfecte vrouw voor Aldris.

‘Ik vind gewoon dat ik heb gewonnen omdat ik het laatste stokje heb gelegd’, zegt Cédric nogmaals.

‘Cédric, ik weet dat ik niet een van de slimste ben, maar ik kan wel een handleiding lezen. Degenen die de toren laat omvallen, verliest. En nu wil ik het er niet meer over hebben, we lijken wel twee kinderen.’

‘Je hebt gelijk, ik… ik zwijg beter’ besluit Cédric.

‘Nu we het over kinderen hebben, ik ben toch wel zo benieuwd naar de kleine!’

Cédric knikt en zegt verder niks, misschien zal hij weer iets verkeerds zeggen.

Als het inmiddels even donker is, zitten Aldris, Daphne en Jasmine aan tafel.Jasmine durft niet veel in het bijzijn van Daphne, maar nu Aldris er is, gaat het een stuk beter.Daphne doet alsof er vanochtend niks aan de hand was, en doet normaal tegen Jasmine. Misschien lag het toch even aan de zwangerschap…

Iedereen schuift aan tafel, maar voor Ariël is er geen plaats meer.

Dat vind ze niet erg. Een vettige hamburger, daar heeft ze toch geen zin in. Met grote slokken drinkt ze wat gezondere drinkyoghurt.

Het is nog best vroeg, maar Daphne sloft al weer naar boven.

Ze hoopt zo hard dat ze snel kan bevallen. Dit slome, luie gedoe is toch maar niks voor haar.

Aldris en Celeste blijven daarentegen de hele nacht beneden.

‘Ik ben zo zenuwachtig.’ zegt Aldris plots, ‘Ik hoop maar dat alles goed gaat met Daphne bij de bevalling. En dat het kind gezond is…’

‘Ach, maak je niet druk… Het is vast een prachtig kind’

Aldris glimlacht. ‘Jij bent’

Celeste neemt een stokje en zet het nauwkeurig op het stapeltje.

‘Ik word dan tante’, grinnikt ze.

‘En ik vader’, vervolgt Aldris haar.

De volgende ochtend haast Ariël zich naar beneden. Ze moet naar haar werk, maar het blijkt een stuk later te zijn.

‘Te laat?’ hoort ze achter haar. Het is Daphne, die rustig in een zetel zit.

‘Oh, ja’, glimlacht ze, ‘maar ik moet nu echt verder’.

Daarna komt Celeste rustig de trap afgewandeld.

‘Jij hebt zo te zien minder haast’, zegt Daphne.

Celeste schrikt lichtjes. ‘Ik- ik wist niet dat je hier was. Maar… Ik heb toch wel haast, school…’, lacht ze en vertrekt naar buiten.

Daphne wacht nog op Jasmine, maar die komt voorlopig niet. Ze treft haar een uur later in de keuken aan.

‘Waar is iedereen? De schoolbus is er nog niet’, zegt ze zenuwachtig.

‘Die is al vertrokken, Jasmine’, zegt Daphne kalm.

‘Wat!’ roept Jasmine verbaasd uit, ‘Nee, toch niet! Ik…’.

‘Het is al goed, een dagje thuis is geen ramp’, stelt Daphne haar gerust.

‘M-maar papa dan? Die wordt zo boos op mij!’

Daphne zucht en vindt geen antwoord.

Dan zegt Jasmine maar iets. ‘Ik denk dat ik maar even tv ga kijken, er is voorlopig toch niks te doen.’

‘Volgende keer vroeger opstaan, meid’, lacht Daphne en probeert zich volwassen te gedragen.

Wanneer Cédric thuis komt, serveert Daphne een paar pannenkoeken.

‘Alles goed?’ vraagt Cédric.

‘Best wel’, glimlacht Daphne en twijfelt om te vertellen dat Jasmine nog thuis zit.

‘Jasmine is…’ begint ze, maar bedenkt zich dan dat ze het niet wilt zeggen. ‘Jasmine is een mooie meid, ik hoop dat mijn kind er ook zo zal uitzien’, zegt ze snel.

‘Dat zal vast wel, met twee knappe ouders komt dat dik in orde’, knipoogt Cédric.

Jasmine hoort de telefoon rinkelen en besluit hem meteen op te nemen zodat ze uit die vervelende kinderprogramma’s komt.

Degene aan de andere kant van de lijn vraagt naar Cédric. Meteen roept Jasmine haar vader, maar bedenkt zich dan dat het helemaal niet verstandig is.Snel legt ze de hoorn terug weg en kruipt achter de tv.

Cédric kijkt op. ‘Hoorde ik net mijn naam?’ vraagt hij aan Daphne.

‘Euhm… Nee hoor, volgensmij heb ik niks gehoord’, zegt ze en stopt meteen een stukje pannenkoek in haar mond.

Cédric haalt zijn schouders op en eet verder.

Jasmine, die al de hele dag in deze kamer zit, is tevreden als ze iemand anders ziet dan Dora of de Teletubbies.

Het is Daphne. ‘Ik heb gezegd dat er niemand riep, dus voorlopig heeft hij nog niks door’, meldt Daphne.

Jasmine zucht opgelucht.

‘Heeft hij verder nog iets gevraagd ofzo?’

‘Niet echt, ik had bijna gezegd dat je hier was… Maar dat heb ik toch niet gedaan, anders vond ik het zo zielig’, zegt Daphne nu wel eerlijk.

Jasmine knikt en vervolgens gaat Daphne naar boven.

Daphne is toch een aardig iemand. Anders had Daphne haar al lang verraden.

Jasmine zucht. Hier voelt ze zich toch niet goed bij. Stiekem thuis zijn en Cédric weet van niks.

De verveling slaat toe bij Jasmine. Ze test vanalles uit en ontdekt dan iets heel plezierigs. Van de trap glijden, dat ze dat niet eerder heeft ontdekt.

Maar lang doet ze het niet. Ze is bang dat het misschien te veel lawaai maakt en dan kan Cédric komen.

Ze loopt wat op en neer en ploft uiteindelijk op de bank.

Dit is gewoon veel te saai. Ze hoopt dat Celeste er gauw is, zodat Jasmine kan doen alsof ze ook net van school komt.

Celeste komt thuis zonder Jasmine.

Wat vindt ze dit toch raar. Geen Jasmine in de bus, niet op school, is ze dan zo moe?

Jasmine is ondertussen naar boven gekropen en de badkamer ingewandeld.

Ze is niet weg te halen van de spiegel die er hangt. Ze poseert, glimlacht en wrijft haar kapsel goed.

‘Jasmine! Waar was je toch!?’ roept Celeste als ze de badkamer inkomt.

‘Celeste! Wat een nachtmerrie-dag heb ik meegemaakt!’, jammert Jasmine en laat de spiegel voor wat het is.

‘Ik zat gewoon de hele dag beneden en er was niks op tv. Ik moest me helemaal verstoppen voor papa!’ legt ze uit.

‘Ik dacht vanmorgen al, hier klopt iets niet… Hoe kwam het eigenlijk? De wekker, of gewoon geen zin?’

‘Ik weet het niet! Ineens was iedereen weg! Zo raar’

Celeste rolt met haar ogen. Soms kan haar zusje toch nog echt een klein zusje zijn dat alles aan ‘grote zus’ moet vertellen.

Jasmine verlaat de kamer en Celeste douchet zich.

Beneden gaat het er minder dramatisch aan toe.

‘Ik moet gewoon even zeggen… dat… dat ik het fijn vind om oma te worden’, zegt Ariël en geeft Aldris een schouderklopje.

Aldris glimlacht terug. Iedereen heeft het over de kleine, oma worden, tante worden, het lijkt wel een zenuwachtige bende!

‘Je zal het goed doen en anders ben ik er voor je, dat weet je’, moedigt Ariël hem nog aan. Ze is gewoon zo trots op haar zoon en vindt het moeilijk om die kindertijd van hem los te laten.

‘En ik ben zelfs op de trap gaan glijden, weet je dat dat een fijn gevoel geeft op je huid?’ ratelt Jasmine buiten.

‘Nee, wist ik niet, maar… Jasmine… Ik vind het erg dat je je zo hebt verveelt, maar nu heb ik wel genoeg gehoord’, zegt Celeste rechtuit.

Jasmine is eventjes stil. ‘Ja, is goed’, knikt ze.

‘Maar hé! Denk nu niet dat ik je haat ofzo! Ik had er gewoon eventjes genoeg van, we blijven aardbeizusjes voor altijd’, giechelt Celeste waardoor er ook een glimlach op Jasmines gezicht verschijnt.

Aldris en Ariël zijn ook eventjes buiten. Om nog eventjes te genieten van het moeder-zoonmoment, zoals Ariël het noemt. Want als Daphne bevalt, heeft Aldris minder tijd voor de rest, denkt Ariël.

Aldris vindt het allemaal aardig dat iedereen zo om het geeft, maar hij is nu ook volwassen en kan op zijn eigen benen staan.

Toch is het eventjes fijn om zo in de belangstelling te staan. Maar niet te lang natuurlijk.

Hij schudt al zijn verwarrende gedachtes weg en speelt nog door met zijn moeder.

Ook Ariël laat al de gedachtes over de baby gaan. Ze zullen wel zien wat er van komt.

Moeder en zoon spelen nog een tijdje door, maar gaan uiteindelijk slapen.